Dag lieve vriendjes,
Elke ochtend is het toch effe diep adem halen hoor. Niet dat de dag moeilijk wordt maar omdat het warm wordt. En ‘s morgens is de lucht nog lekker fris en zonder stof, dus kan je beter wat doorademen en je longen spoelen en afkoelen voor de rest van de dag.
Het ontbijt was zoals de andere dagen. We kregen sinds gisteren ook kleine Noetella-tjes. Wat zijn Noetella’s? Wel wanneer Nona vroeg naar Nutella, dan wisten ze niet wat het was. Maar Noetella, dat is in het Duits en Italiaans het juiste woord voor lekkere, lekkere chocopasta.
Vandaag gingen we dus de rest van het bezoek van gisteren doen.
Hé?
Ah ja. Als je in een wijnstreek rondrijdt, dan moet je ook af en toe stoppen om te proeven. Gestopt hebben we wel gisteren, maar geproefd. Ho maar.
En dus ging beemer vandaag op zoek naar een goeie parkeerplaats in de buurt van Barolo. Sloefie wou graag terug naar Bordelo. Maar dat vind je niet terug op een kaart. En de wijn is daar naar het schijnt heel duur. En ‘t is meestal warme, slechte champagne. Niet dat ik een expert ben maar je leest af en toe wat op internet toch.
Beemer kende de weg al maar Sloefie mocht ze nog eens uitleven achter het stuur. Hij moest links, links-links of links-links-links roepen naargelang de bocht naar links langer of scherper was of rechts … voor de andere kant. En ook of er tegenliggers waren.
Dat was heel vermoeiend werk en voor de rest van de rit lag ie tussen de dames op de achterbank wat uit te zuchten.
Ook al was het niet zover naar Barolo, uiteindelijk waren we tegen het middaguur pas daar. Er zat niet veel anders op dan een parking wat verder van het centrum - of korter wat dieper dan het centrum te kiezen.
Nadat we beemer veilig achtergelaten hadden, waren we klaar voor onze verkenning van Barolo.
We liepen langs smalle straatjes waar enkel een Fiat Panda of Seicento kan passeren of hondjes met hun baasjes aan de leiband.
Na een beetje snuffelwerk kwamen we uit aan een soort van roze kasteel, het WiMu. Het Wi? Het Museo del Vini a Barolo. Het wijnmuseum dus. Hopelijk was er voor ons hondjes ook veel te ruiken.
Na een korte pauze met een boom, konden we langs een lange trap tot op het dak van het kasteel. Vandaar zagen we alleen maar wijngaarden.
We maakten dan ook een Selfie - neen geen Sloefie.
Binnen in het kasteel werd op de verschillende verdiepingen de geschiedenis van wijn van heel heel heel lang geleden tot nu getoond.
We konden ook in een ronddraaiende zetel zitten en zo door alle seizoenen doorwandelen. Alleen werkten niet alle lampen. Hmpf.
Op het laagste verdiep kon je ook beleven hoe een van de vroegere bewoonsters in het kasteel geleefd heeft met heel mooi servies en kandelaars en waarschijnlijk lekker eten en drinken.
En na zoveel benenwerk was het hoog tijd voor buikenwerk. T’is te zeggen, wij hadden honger en dorst.
De zoektocht was niet simpel. Het grote restaurant naast het museum had vandaag geen zin om open te gaan.
Uiteindelijk kwamen we dan wel een tafel tegen met plaats voor vier maar getreuzel en beter-weten lieten die ook aan onze hongerige neus voorbijgaan. En dus werd het wachten tot er tafeltjes vrij kwamen die samen konden passen tot een tafel voor vier. Sommige baasjes kunnen beter wachten dan andere. Hondjes leren dat van jongsaf.
Na een lekker voorgerecht - hmmm ik ga de frisse verse coppa toch missen in België (coppa is fijngesneden vleesjes) - en een lekker hoofdgerecht - angelotti (kleine ravioli) en lasagne al tartufo - kwam nog een straffe koffie met heet water om aan te lengen - americano heet dat hier.
En dan was het tijd voor de hoofdattractie van de dag. Het proeven. Zaak was natuurlijk om een goede proeverij te vinden. Sloefie en ik stelden onze superneuzen ten dienste maar blijkbaar moeten we toch nog veel oefenen met wijn snuffelen. Want wat we voorstelden was toch niet ok voor de baasjes.
Gelukkig vond baasje dan wel een plaats die in de smaak viel.
Ik kan niet veel vertellen over de proeverij want mijn baasje was chauffeur en dan drink je niet. ook niet om alleen maar efkes te proeven. Maar na een klein uurtje of zo kwam iedereen heel vrolijk en met hopen dozen uit de proeverij. Sloefie keek zelfs een beetje scheel denk ik.
Wij gingen dan beemer halen want met zoveel flessen over de openbare weg wandelen, dat zal wel niet mogen, ook niet in Italië.
Een keer alles ingeladen, konden we terug naar onze slaapplaats. Sloefie liet zijn beste co-piloot kunde zien tussen Canale en Villafranca. Ik zou niet beter kunnen. Had ie misschien toch teveel wijngeuren opgesnuffeld?
Na een uurtje rusten waren we allemaal op appel voor het avondeten. Was het gisteren vooral truffel, dan was het vandaag vooral dingen die Sandra niet meer mag eten. Snif. Gelukkig was de wijn nog altijd heel lekker.
Tot morgen of zo.
Vr. Gr. Gr. Br.
Posts
