D13 - Route door de Barolo

Saluto,

Redactionele mededeling : Gisteren waren we niet in Alvi maar wel in Asti. Ik denk dat zowel Groote broer als zijn baasje een beetje te veel gewandeld hebben.

Deze ochtend werden we weer veeeeeel te vroeg gewekt door de lawaaimaker.

Kan die zich nu nooit eens zelf verslapen.

En zeker op een dag zoals vandaag.

Er was geen zon te bespeuren aan de hemel.

Enkel wolken waren er te vinden.

PFFFFF

Gaan we nu een baaldag krijgen?

Toen we aan de ontbijttafel kwamen, was er groot alarm.

Er was geen koffie.

De 10L machine had zich vergist van programma.

Ze hadden de 10L bruin water terug weggegoten en opnieuw moeten zetten.

En dat betekende dus dat we nog even geduld moesten hebben.

Gelukkig stonden onze restjes water van gisteren nog op tafel.

We begonnen met broodjes met de gewoonlijke confituur.

Volgens de mevrouw : Abrikoos met Munt en iets anders.

Dat was welk moeilijk te onthouden hoor.

Maar als ik het tijdens dit verlof nog plotseling weet, ga ik het jullie zeker zeggen.

Oma Grootmoeder Meter vroeg plots aan meneer Hans waarom er nooit choco op tafel stond.

Niet dat ze klaagde hoor, maar ze miste haar boterham met choco zei ze.

Wat bleek.. 

Ze dachten dat we dit niet wouden eten, want voor hen was dat kindjes eten.

Tarara ..

Dat is alle leeftijden eten heb ik dan maar tegen Hans geblaft.

Na het ontbijt werd er uitgebreid gerecreëerd.

Dat was opa Vic zijn uitdrukking om te plussen.

Oh wat miste ik zijn kleine hondgrapjes.

Uiteindelijk is iedereen klaar geraakt en vertrokken we.

Vandaag gingen we het simpel houden zeiden ze.

Kunnen ze dat ooit ?

Er zit altijd wel ergens een complex gegeven in.

Ik vertrouwde het niet helemaal.

We hadden nog niet veel van het echte Piëmonte gezien, dus reden we naar het zuiden.

Eerste stop : Alba.

We zouden daar een drankje nemen en dan een korte wandeling doen.

We vonden een tijdelijke rustplaats voor Beemer.

Sandra kwam terug met het papiertje van de parkeermeter 

“Tot 14u30… dat moet wel voldoende zijn,”

Ik wist het hè.

Dingen die simpel lijken zijn bij de baasjes complex.

Ale, zeg nu zelf : hoe kunnen een drankje en een korte wandeling drie of meer uur duren.

Oma had het ook in het snot.

“Ik volg wel.. wat jullie doen is oké”

Na enkele meters vonden ze een bord met veel Italiaans op.

Ik zocht en snuffelde … nergens Engels.

We keken naar elkaar en zuchtte.

Plots zagen we dat het een soort kaart was met bolletje en streepjes.

Stel nu eens dat het een soort wandeling is.

Kan dat?

Snel werd de aaaimachine geraadpleegd en bingo.

We besloten die bolletje en streepjes te volgen.

Sandra nam een foto, Steven nam een backup

En weg waren we.

Hey gingen ze niet iets drinken ?!?!

Neen Sloefie, eerst wandelen.

Lap planning is al gewijzigd.

Sinds dat de 3 werkende baasje Agil kenden, verandert alles toch snel hoor.

Blijkbaar volgende ze nu een principe van snel bijsturen.

Grrrrr

Ik wou een lekker melkje.

Meer dan een uur, om niet te zeggen twee uur wandelden we.

Overal stopten we aan een steegje, mooie gebouw of kerk.

OMG ging steeds proberen of ze de kerk binnen kon… 

Meestal lukt dat wel.

Na heel die lange wandeling in de brandende zon maar beschermd tussen de huizen kwamen we terug aan het begin.

Daar zette ik mijn poot stijf.

Ik wil drank en brokjes.

En het lukte.

We aten allemaal zeer lekker.

Sommige hadden na de truffel bij de gerechten van  het avondeten de smaak zo hard te pakken dat het nu ook een pasta ala truffel werd.

De verse truffel werd aan tafel geschaafd en er vielen stukjes van het bord.

Groote broer, Mimi en ikzelf genoten van die mini stukjes.

Mmmmm

Wij willen truffelhonden worden.

Eens bij Beemer begon het echte werk van de dag.

Hein?!

Er was toch enkel wandeling en eten gezegd.

Die Agile weer zeker.

Sandra stuurde Steven de kleinste maar mooiste wegen op.

We kregen uitzichten om waf tegen te zeggen.

Oma grootmoeder gaf af en toe kreetjes als een auto te dicht tegen ons reed.

Gelukkig was ze nog veilig in België toen we de bergketen van Zwitserland bereden.

Beemer heeft het geluk van een kleiner en vinnig beestje te zijn.

Als passagier van de ruggenbreker , de grotere maar loggere auto, doorstond je gewoon doodangsten.

Maar oef…

Nu was het maar een beetje bochtjes.

Oh we gaan nog eens smaller baantje in.

Jippie.

Het was net een rollercoaster.

Je reed naar boven en plots zag je enkel lucht.

En dan het plots terug naar beneden.

Beemer deed dat heel goed.

Mevrouw Waze was af en toe eigenwijs en wou ons doen terugkeren.

Maar Sandra zei steevast : we rijden juist hoor.

Uiteindelijk kwamen we in Baloro uit.

Jaja.. ik kan het wel juist uitspreken.

Het is niet omdat Sandra er allerhande versies (bolero, Barelo, bordelo,..) van gemaakt had, dat ik dat ook moest doen. (NVDR. Sloefie is hier een beetje balorig. Het stadje en het gebied noemt toch Barolo.)

We waren dus in de officiële stad van de rode wijn van hier in Piemonte.

We vonden het alleen al :

• dat er te veel auto stonden.
• dat het al wat later was
• en dat we morgen het stadje wel zouden doorwandelen.

Sandra gaf de volgende instructies aan chauffeur en aan de waze.

Euh…

We moesten op een bepaald moment de 5 afslag nemen op een rondpunt.

En als je goed telde bleek de vijfde afslag niets anders dan de eerste afslag te zijn.

MAAR…

Ook op het rondpunt zelf stonden de aanwijzigingen :

Je moet helemaal rond het rondpunt rijden om de eerste afslag te nemen.

Rare Italianen.

Sandra deed ons een parking zoeken in het volgende stadje : La Morra.

En wat bleek.

35% van de wijn productie van de Barolo komt net uit dit stadje.

Maar het middeleeuwse dorpje is ook bekend door zijn ideale ligging op de top van een heuvel.

Wat een verzichten kon je daar hebben.

WOW

Na het glaasje wijn of cola werd het gemakkelijk.

Groote broer ga jij de route naar het anti-toeristimus zoeken.

Sandra en ik gingen een dutje doen en dus diende we zeker te zijn dat GB het overnam.

Maar broer had niet veel zin, dus vroeger we Wazie de baas te spelen.

Net op tijd voor de douche en het avondeten kwamen we terug onze slaapplaats.

Snel werd er gedoucht.

Bij het eten viel baasje al bijna in slaap.

Dus je kan al raden wat we na de grote lange maaltijd nog gedaan hebben.

JUIST ja

Niets.

Pyjama aan, tandjes poetsen, pilletjes nemen, bedje in.

Ik was nog maar net aan het vertellen over het ontbijt en de choco of baasje was al aan het snurken.

Doortje lag stilletjes nog wat te lezen

En ik zag dat de andere pelouchen ook al ingedommeld waren.

Nu ga ik snel nog even likje geven aan Mimi haar baasje en dan is het over en out.

Al nostro prossimo incontro

Sloefie