Vandaag zijn we iets later wakker geworden en na nog even in te dommelen besloten we maar op te staan.
Omdat we pas tegen 1 uur uit de kamer hoefden en we dus alles op een uiterst rustig tempo konden doen, zijn we eerst gaan ontbijten. Nadien hebben we nog wat gesurfd en ieder op zijn eigen tempo een douche genomen en zich klaar gemaakt. (Rond 12u zijn ze wel even komen checken waarom we nog in de kamer zaten, maar toen we vertelden dat we een latere checkout hadden was alles ok)
Op de brochure stond dat we voor 2u zeker niet mochten aan de inscheepbalie verschijnen, maar zoals steeds vegen wij daar onze voeten aan. Om half twee was onze taxi er en dus niet veel later waren we aan de boot. Onze bagage mochten we direct achterlaten, daar werd voorgezorgd. "Gaan jullie maar direct binnen want hier is het toch verschikkelijk warm". We werden met andere woorden direct met open armen ontvangen. Nog een security controle door en dan konden we ons inchecken. De dame die alles nakijkt, neemt een copie van de credit neemt, maar ook het deeltje van de groene kaart van Steven - de visa waiver kaart. Dat moet, want voor Panama moet je een andere krijgen... Als dat maar goed komt... Oh ja we moesten wel beloven dat we niet ziek te zijn.
In vergelijking met het inschepen van de vorige cruise, was dit uitermate snel.. Want iets na 2 uur zaten we op het balkon van onze kajuit. Die is voor 10 dagen onze thuis. Er stond een fles bubbles Brut klaar, want het vertek moest gevierd worden. We besloten evenwel deze nog niet direct te kraken, want we willen dat op ons eigen tempo bepalen.. Dus de fles ging de frigo in, de warme frigo.
De verplichte veiligheidsdril mocht ook hier niet ontbreken, alleen werd deze op een totaal andere manier geoefend dan bij Holland America. Hier moest je waar je ook bent gewoon naar het theater gaan en van daaruit werd alles voorzien. Alleen zeiden ze er wel duidelijk bij "stel dat de sirenes plots gaan breng aub wel je reddingsvesten mee."
Onze kajuit-boy kwam ook nog goede nammidag zeggen en dat hij graag een afspraakt maakte met ons. Als we gaan ontbijten en dineren het kaartje even willen achter ons kajuitnummer steken, dan kan hij dan de kajuit dag of nacht klaar maken.
Na onze eerste maaltijd aan boord genoten we nog even van ons terras, maar onze ogen vielen nog steeds heel snel dicht. Als gevolg lagen we iets na negen uur al in dromenland.
zaterdag 1 mei 2010
Dag 2 - Shopping en beach
Deze ochtend waren we wakker zoals we op een normale werkdag pogen te doen. Deze keer zijn we rond 5en wakker geworden een pitstop genomen om dan nog even in te dommelen. Rond 6u30 stonden we op om ... de drapperien open te doen en even naar buiten te pieren... We waren niet verplicht op te staan; we hoefden niet naar het werk; dus waarom zouden we opstaan? We kropen beide terug in bed met de ipod in de hand en begonnen de planning van de dag te maken. Twee grote topics: Shopping en beach wordt er beslist. Sandra nam haar ipod en begint te noteren wat we allemaal nodig hadden van de winkel : tandpasta, tandenborstel, zonnecreme, aftersun, water, vitaminetjes... Steven merkte toen op dat je dit wel niet in een shopping mall zou vinden, maar dat hij wel iets wist wat hij van de mall wou hebben. Steven had al enkele weken serieuze problemen met zijn laptop en was al beginnen uitkijken naar een vervanging voor zijn Apple. Dus hij had in Belgie al wat zitten surfen en gevonden dat er een Apple Store in de mall zat. En Sandra was na zoveel reklame te horen over het nieuwste snufje van Apple wel een beetje nieuwsgierig geworden.
We besloten dan maar snel op te staan (was toen wel juist 8u door) en te douchen, te ontbijten en dan naar de shopping mall. Ook al had het hotel een shuttle service en was de mall iets van een 3 mijl van het hotel, we hebben een yellow cab (=Taxi) moeten nemen. Toen we er aankwamen was de mall nog niet open, maar niet getreurd want Sandra had een Borders op de hoek gezien. De boekenwinkel had zijn deuren al geopend en dus hebben we daar even rondgekeken maar niets gekocht. De mall bleek een stuk kleiner te zijn dan we hadden gehoopt, maar dat heeft natuurlijk ook een positief effect want dan kunnen we vroeger naar de beach :-) Sandra heeft in de mall aan de Informatie dienst gaan vragen of er geen Walgreens, CWS, .. in de buurt was en ja hoor... Om de hoek lag een supermarkt waar we de artikelen van de shoppingslijst konden kopen. We hadden niets te veel gekocht, want alles kon allemaal in de rugzak verdwijnen. Oef.. dat hebben we dan maar 'gevierd' met een Frappucino van Starbucks want voor een gewone koffie was het al veel te warm geworden.
We mochten natuurlijk niet vergeten waarom we naar de mall kwamen, maar dat hadden we tot het laatste gehouden : De Apple Store. Wij zijn beide heel tevreden want ze hadden enkele ipad's (een extreem grote ipod) liggen waarmee je wat kon 'spelen'. En eigenlijk kan je de ipad het best vergelijk met het het scherm van een kleine laptop waar je moet met je vingers opzitten om iets mee te doen, want een klavier ontbreekt. We konden er zoveel mee spelen als we wouden, maar kopen dat ging niet, want ze hadden er geen meer in stock. Een beetje teleurgesteld zijn we dan maar terug naar het hotel gereden om daar de zware rugzak uit te laden. Het is nog maar pas 3u, dus nog een mooi uur om naar het strand te gaan. We vragen even aan de receptie hoe ver de zee van het hotel ligt. Volgens de man achter de balie een kleine 1,5-2 mijl en het is heel goed te doen zei hij er nog even bij.
Met een lege rugzak, tegen de zon ingesmeerde armen en een gevulde waterfles zijn we dan op pad vertrokken: Brugje over, ocean avenue uit, volgende avenue uit. Steven vond dat we eens naar rechts moeten gaan, want altijd dezelfde baan (de hoofdbaan) met stinkende, stilstaande autos dat werd wat eentoning. De eerste straat die we effectief rechts konden nemen, liep dood op een "sheraton street", zoals je al kan vermoeden de straat waaraan het Sheraton lag. Maar dat gaf niet, want we liepen wel recht op het strand af. oei... hier loopt geen baan meer , dan maar verder op het zand. Wat hadden we toen een bekijk. Blijkbaar was springbreak bezig want het zag er zwart van studenten en we vielen duidelijk uit de toon : 2 witte scheten in lange broek - wel korte mouw - met hun schoenen op het strand. We hebben hun blikken genegeerd en gewoon de 100 meter doorgestoken om terug op een geasfalteerde boord te geraken.
Na de studenten beach, zijn we toen nog de bbq beach (deel van het strand waar om de 5 meter een bbq stond en waar gezinnen aan het genieten waren van zon-zee-bbq), de sport beach (deel van het strand waar je forse ballen kweekt), sandy beach (deel van het strand waar enkel enkelingen op het strand lagen te slapen) overgestoken. Nadien begon "blankenberge plage", een deel strand met enkele straatjes met winkeltjes, eten en drank. Uiteindelijk vonden we daar ook een bankje waar er een beetje schaduw was en daar hebben we dan even genoten van het uitzicht en een slok water. We hebben nog wat verder de winkelstraatjes gedaan tot Sandra haar oog op een bekende bar/resto viel en daar Steven toch al wat honger had stelde ze dan ook maar voor om daar iets te drinken en te eten. Zo gezegd zo gedaan... We dienden wel even te wachten, maar voor de Hooters-dames heeft Steven wel wat over ;-) Na een portie boneless chickenwings en een phillisteak (beef en chicken afhankelijk van de persoon) en een long island ice tea en enkele diet pepsi's, zijn we terug beginnen wandelen. OVer een ding waren we het eens : die 2 mijl die waren wel heel lang en volgens de bordjes eerder 3 dan iets anders. Maar met zo mooi weer en toch niet te warm gaven we er niet om.
Toen we uiteindelijk in het hotel terug kwamen, hebben we nog navraag gedaan of we de kamer op zondag langer mochten houden en of de shuttle naar de terminal ging. We mochten de kamer tot 13u hebben maar de shuttle reed wel al om 11u naar de terminal, dus dienden we maar een taxi te vragen (en zei de dame .. die is waarschijnlijk ook nog goedkoper ook).
Op de kamer hebben we nog even tv gekeken, maar beide waar een beetje te moe om nog hard te volgen en dus hebben we maar wijselijk onze oogjes dicht gedaan
We besloten dan maar snel op te staan (was toen wel juist 8u door) en te douchen, te ontbijten en dan naar de shopping mall. Ook al had het hotel een shuttle service en was de mall iets van een 3 mijl van het hotel, we hebben een yellow cab (=Taxi) moeten nemen. Toen we er aankwamen was de mall nog niet open, maar niet getreurd want Sandra had een Borders op de hoek gezien. De boekenwinkel had zijn deuren al geopend en dus hebben we daar even rondgekeken maar niets gekocht. De mall bleek een stuk kleiner te zijn dan we hadden gehoopt, maar dat heeft natuurlijk ook een positief effect want dan kunnen we vroeger naar de beach :-) Sandra heeft in de mall aan de Informatie dienst gaan vragen of er geen Walgreens, CWS, .. in de buurt was en ja hoor... Om de hoek lag een supermarkt waar we de artikelen van de shoppingslijst konden kopen. We hadden niets te veel gekocht, want alles kon allemaal in de rugzak verdwijnen. Oef.. dat hebben we dan maar 'gevierd' met een Frappucino van Starbucks want voor een gewone koffie was het al veel te warm geworden.
We mochten natuurlijk niet vergeten waarom we naar de mall kwamen, maar dat hadden we tot het laatste gehouden : De Apple Store. Wij zijn beide heel tevreden want ze hadden enkele ipad's (een extreem grote ipod) liggen waarmee je wat kon 'spelen'. En eigenlijk kan je de ipad het best vergelijk met het het scherm van een kleine laptop waar je moet met je vingers opzitten om iets mee te doen, want een klavier ontbreekt. We konden er zoveel mee spelen als we wouden, maar kopen dat ging niet, want ze hadden er geen meer in stock. Een beetje teleurgesteld zijn we dan maar terug naar het hotel gereden om daar de zware rugzak uit te laden. Het is nog maar pas 3u, dus nog een mooi uur om naar het strand te gaan. We vragen even aan de receptie hoe ver de zee van het hotel ligt. Volgens de man achter de balie een kleine 1,5-2 mijl en het is heel goed te doen zei hij er nog even bij.
Met een lege rugzak, tegen de zon ingesmeerde armen en een gevulde waterfles zijn we dan op pad vertrokken: Brugje over, ocean avenue uit, volgende avenue uit. Steven vond dat we eens naar rechts moeten gaan, want altijd dezelfde baan (de hoofdbaan) met stinkende, stilstaande autos dat werd wat eentoning. De eerste straat die we effectief rechts konden nemen, liep dood op een "sheraton street", zoals je al kan vermoeden de straat waaraan het Sheraton lag. Maar dat gaf niet, want we liepen wel recht op het strand af. oei... hier loopt geen baan meer , dan maar verder op het zand. Wat hadden we toen een bekijk. Blijkbaar was springbreak bezig want het zag er zwart van studenten en we vielen duidelijk uit de toon : 2 witte scheten in lange broek - wel korte mouw - met hun schoenen op het strand. We hebben hun blikken genegeerd en gewoon de 100 meter doorgestoken om terug op een geasfalteerde boord te geraken.
Na de studenten beach, zijn we toen nog de bbq beach (deel van het strand waar om de 5 meter een bbq stond en waar gezinnen aan het genieten waren van zon-zee-bbq), de sport beach (deel van het strand waar je forse ballen kweekt), sandy beach (deel van het strand waar enkel enkelingen op het strand lagen te slapen) overgestoken. Nadien begon "blankenberge plage", een deel strand met enkele straatjes met winkeltjes, eten en drank. Uiteindelijk vonden we daar ook een bankje waar er een beetje schaduw was en daar hebben we dan even genoten van het uitzicht en een slok water. We hebben nog wat verder de winkelstraatjes gedaan tot Sandra haar oog op een bekende bar/resto viel en daar Steven toch al wat honger had stelde ze dan ook maar voor om daar iets te drinken en te eten. Zo gezegd zo gedaan... We dienden wel even te wachten, maar voor de Hooters-dames heeft Steven wel wat over ;-) Na een portie boneless chickenwings en een phillisteak (beef en chicken afhankelijk van de persoon) en een long island ice tea en enkele diet pepsi's, zijn we terug beginnen wandelen. OVer een ding waren we het eens : die 2 mijl die waren wel heel lang en volgens de bordjes eerder 3 dan iets anders. Maar met zo mooi weer en toch niet te warm gaven we er niet om.
Toen we uiteindelijk in het hotel terug kwamen, hebben we nog navraag gedaan of we de kamer op zondag langer mochten houden en of de shuttle naar de terminal ging. We mochten de kamer tot 13u hebben maar de shuttle reed wel al om 11u naar de terminal, dus dienden we maar een taxi te vragen (en zei de dame .. die is waarschijnlijk ook nog goedkoper ook).
Op de kamer hebben we nog even tv gekeken, maar beide waar een beetje te moe om nog hard te volgen en dus hebben we maar wijselijk onze oogjes dicht gedaan
Dag 1 - To fly or not to fly - Deel 5
Gisteren is de "GOOD NEWS" namiddag geworden"
- hebben we het verlossende emailtje gekregen van Delta dat de vlucht gewoon doorgaat.
- Sandra heeft officieel via haar contactpersoon uiteindelijk het bewijs dat het contract met Belgacom verlengt wordt
- Sandra heeft maar een bronchitis, en moet extra medicatie innemen voor neus-keel-oor
- De bagage is in snel tempo afgewerkt geraakt toen we uiteindelijk thuis zijn geraakt
Deze ochtend belde onze taxichauffeur "Vikse" om 6u30 stipt aan en om 7u40 waren we ingecheckt. We hebben onze zetels met extra beenruimte kunnen behouden en zijn dus super tevreden. Laten we maar wat vliegen.
Als ontbijt proberen we de nieuwe Starbucks in de vertrekhal B. Amerikaanser kan je de dag niet beginnen.
Eerste vlucht vertrekt om 10u30 en iedereen is uitermate rustig.
We hebben zoals beloofd onze exitseats. We hebben beloofd braaf te zijn, te helpen bij noodgevallen en Engels te spreken - anders mag je niet genieten van de privileges van de nooduitgang (lees meer ruimte voor lange benen).
De veiligheidscontroles zijn terug zoals net na 9/11. Na een eerste controle achter de taxfree, moet je nu een volledige controle van je bagage overleven. En met een grote fotozak en trolley met vanalles, duurt dat wel. Maar iedereen blijft vriendelijk. En dan wordt het wachten tot de kuisploeg klaar is en we aan boord mogen.
Ondanks alle hoopvolle berichten vertrekken we met een hoop vertraging, maar de wind zit mee en we zullen toch te vroeg aankomen in Atlanta. Minder dan 10 uurtjes wachten ...
Na drie speelfilms, een lunch en een snack, is het dan zover. We zetten de wielen aan de grond in Georgia - Deltaland. Hop, hop, naar de immigratie.
Blijkbaar komt onze vlucht toe op het juiste moment. Er staan nog enkele zwitsers voor ons maar geen meterslange rij zoals de laatste keer in Atlanta. Sandra heeft wel wat uit te leggen. "Where have you been?" Maar ze mag toch terug binnen. Voor de verandering laat nu de baggage op zich wachten. Nog een controle van de douane en we kunnen onze baggage terug afgeven voor de volgende vlucht.
Na alweer een veiligheidscontrole zijn we eindelijk echt welkom in de US of A, als we de dollars maar laten rollen. En dat doen we ook - een beetje. Delta bespaart en geeft op kortere vluchten geen lunch meer, enkel pindanootjes en een drankje. Dus kunnen we best de inwendige mens een beetje versterken met een hapje TexMex.
Het is ondertussen voorbij middernacht in Europa wanneer we op ons tweede vliegtuig van de dag stappen. Een enkeltje naar de vakantie alstublieft. De zitjes aan de nooduitgang waren al maanden geleden verkocht, dus zaten we wat ongemakkelijk in de "cattle class" achteraan. Maar wat maakt het uit, we zijn op minder dan twee uur van een paradijselijk strand en een schitterende cruisehaven (volgens het lokale toeristenburo).
Touchdown ... en we zijn blijkbaar niet de enige die op een cruise vertrekken. In de bagagehal is het een chaos van jewelste. Iedereen wil op het beste plekje aan de bagageband staan om als eerste zijn bagage te krijgen. Maar wat helpt het. Uiteindelijk moet iedereen toch met de zelfde minibusjes naar het hotel. Alleen waar vinden we die? Holiday Inn maakt het zelfs een beetje moeilijk. Want ze hebben drie verschillende hotels. Vind dus maar het juiste busje. Maar ook dit probleem wordt opgelost. Een zwierige chauffeuse op leeftijd komt ons oppikken. Het hotel is blijkbaar populair. Ze moeten verschillende andere mensen laten staan want geen plaats in de herberg - euh hotelbusje.
En dan is het zover, een bed. Niet te hard, niet te zacht. Dat zal deugd doen.
En wat doen we morgen? Come and see next blog.
- hebben we het verlossende emailtje gekregen van Delta dat de vlucht gewoon doorgaat.
- Sandra heeft officieel via haar contactpersoon uiteindelijk het bewijs dat het contract met Belgacom verlengt wordt
- Sandra heeft maar een bronchitis, en moet extra medicatie innemen voor neus-keel-oor
- De bagage is in snel tempo afgewerkt geraakt toen we uiteindelijk thuis zijn geraakt
Deze ochtend belde onze taxichauffeur "Vikse" om 6u30 stipt aan en om 7u40 waren we ingecheckt. We hebben onze zetels met extra beenruimte kunnen behouden en zijn dus super tevreden. Laten we maar wat vliegen.
Als ontbijt proberen we de nieuwe Starbucks in de vertrekhal B. Amerikaanser kan je de dag niet beginnen.
Eerste vlucht vertrekt om 10u30 en iedereen is uitermate rustig.
We hebben zoals beloofd onze exitseats. We hebben beloofd braaf te zijn, te helpen bij noodgevallen en Engels te spreken - anders mag je niet genieten van de privileges van de nooduitgang (lees meer ruimte voor lange benen).
De veiligheidscontroles zijn terug zoals net na 9/11. Na een eerste controle achter de taxfree, moet je nu een volledige controle van je bagage overleven. En met een grote fotozak en trolley met vanalles, duurt dat wel. Maar iedereen blijft vriendelijk. En dan wordt het wachten tot de kuisploeg klaar is en we aan boord mogen.
Ondanks alle hoopvolle berichten vertrekken we met een hoop vertraging, maar de wind zit mee en we zullen toch te vroeg aankomen in Atlanta. Minder dan 10 uurtjes wachten ...
Na drie speelfilms, een lunch en een snack, is het dan zover. We zetten de wielen aan de grond in Georgia - Deltaland. Hop, hop, naar de immigratie.
Blijkbaar komt onze vlucht toe op het juiste moment. Er staan nog enkele zwitsers voor ons maar geen meterslange rij zoals de laatste keer in Atlanta. Sandra heeft wel wat uit te leggen. "Where have you been?" Maar ze mag toch terug binnen. Voor de verandering laat nu de baggage op zich wachten. Nog een controle van de douane en we kunnen onze baggage terug afgeven voor de volgende vlucht.
Na alweer een veiligheidscontrole zijn we eindelijk echt welkom in de US of A, als we de dollars maar laten rollen. En dat doen we ook - een beetje. Delta bespaart en geeft op kortere vluchten geen lunch meer, enkel pindanootjes en een drankje. Dus kunnen we best de inwendige mens een beetje versterken met een hapje TexMex.
Het is ondertussen voorbij middernacht in Europa wanneer we op ons tweede vliegtuig van de dag stappen. Een enkeltje naar de vakantie alstublieft. De zitjes aan de nooduitgang waren al maanden geleden verkocht, dus zaten we wat ongemakkelijk in de "cattle class" achteraan. Maar wat maakt het uit, we zijn op minder dan twee uur van een paradijselijk strand en een schitterende cruisehaven (volgens het lokale toeristenburo).
Touchdown ... en we zijn blijkbaar niet de enige die op een cruise vertrekken. In de bagagehal is het een chaos van jewelste. Iedereen wil op het beste plekje aan de bagageband staan om als eerste zijn bagage te krijgen. Maar wat helpt het. Uiteindelijk moet iedereen toch met de zelfde minibusjes naar het hotel. Alleen waar vinden we die? Holiday Inn maakt het zelfs een beetje moeilijk. Want ze hebben drie verschillende hotels. Vind dus maar het juiste busje. Maar ook dit probleem wordt opgelost. Een zwierige chauffeuse op leeftijd komt ons oppikken. Het hotel is blijkbaar populair. Ze moeten verschillende andere mensen laten staan want geen plaats in de herberg - euh hotelbusje.
En dan is het zover, een bed. Niet te hard, niet te zacht. Dat zal deugd doen.
En wat doen we morgen? Come and see next blog.
Dag -1: To fly or not to fly - Deel 4
We zijn nu donderdag ochtend. De lijnvluchten zijn voor 80% terug opgestart.
Zou het dus echt gaan lukken? Gaan we zoveel geluk hebben dat onze vlucht toch doorgaat zoals gepland?
Maar nog geen 5 minuten later komt er een extra nieuwsflash....
Oei ... wat is dat nu weer "In Oostende is in de motor van een vrachtvliegtuig as gevonden"
Alles Staat weer op losse schroeven...
Een nachtje brengt misschien soelaas of misschien meer wind.
Op Dag -1 dan toch terug beter nieuws. Ook in Engeland mag er leeg gevlogen worden. Hehe.
Maar na enkele uren is het daar alweer om zeep. Een vliegtuig is halsoverkop teruggekeerd om de piloot as rook. Volgens Tomas Cook was dat loos alarm en de man stond 's middags op straat. Tja, wie moeten we geloven.
Maar we gaan toch wel eens moeten beginnen inpakken. Gisteren avond - toen het luchtruim toch al eerste vliegtuigen toeliet - hebben we dan toch maar de laatste ontbrekende dingen bijeengezocht voor de bagage. Vanavond gaan we dus zeker verder... Het zou nogal dom zijn als we niet meekunnen op het vliegtuig omdat we onze bagage nog aan het bijeenzoeken zijn.
Alleen... zijn er nog 2 kleine hinderpalen :
- we hebben nog geen email gekregen van Delta dat we "Ready for Check-in zijn", wat we normaal ongeveer 36u voor de vlucht krijgen... BLijkbaar ziet Delta het dus ook nog niet al te rooskleurig in.
- en tja ... het zal niemand verbazen, maar we mogen nog eens langsgaan bij de huisdokter... Sandra heeft een vieze hoest en serieuze keelpijn...
Zou het dus echt gaan lukken? Gaan we zoveel geluk hebben dat onze vlucht toch doorgaat zoals gepland?
Maar nog geen 5 minuten later komt er een extra nieuwsflash....
Oei ... wat is dat nu weer "In Oostende is in de motor van een vrachtvliegtuig as gevonden"
Alles Staat weer op losse schroeven...
Een nachtje brengt misschien soelaas of misschien meer wind.
Op Dag -1 dan toch terug beter nieuws. Ook in Engeland mag er leeg gevlogen worden. Hehe.
Maar na enkele uren is het daar alweer om zeep. Een vliegtuig is halsoverkop teruggekeerd om de piloot as rook. Volgens Tomas Cook was dat loos alarm en de man stond 's middags op straat. Tja, wie moeten we geloven.
Maar we gaan toch wel eens moeten beginnen inpakken. Gisteren avond - toen het luchtruim toch al eerste vliegtuigen toeliet - hebben we dan toch maar de laatste ontbrekende dingen bijeengezocht voor de bagage. Vanavond gaan we dus zeker verder... Het zou nogal dom zijn als we niet meekunnen op het vliegtuig omdat we onze bagage nog aan het bijeenzoeken zijn.
Alleen... zijn er nog 2 kleine hinderpalen :
- we hebben nog geen email gekregen van Delta dat we "Ready for Check-in zijn", wat we normaal ongeveer 36u voor de vlucht krijgen... BLijkbaar ziet Delta het dus ook nog niet al te rooskleurig in.
- en tja ... het zal niemand verbazen, maar we mogen nog eens langsgaan bij de huisdokter... Sandra heeft een vieze hoest en serieuze keelpijn...
Dag - 2 : To fly or not to fly - Deel 3
We zijn nu woensdag ochtend....
Nog steeds status quo... of toch bijna...
Sommige maatschappijen zien het wachten niet meer zitten en hebben met een testvliegtuig een toertje in het luchtruimg gemaakt... Zij zien er geen graten in om op lagere afstand en op zicht (want in het as zit metaal dat de vliegtuig electronica een deel ontregelt).
Via videoconference is er top overleg geweest tussen de lidstaten en er komt een "Belgisch compromis". Maatschappijen mogen met LEGE vliegtuigen vanaf 8u in de ochtend vliegen. Als dat allemaal goed verloopt, gaan ze voorzichtig in de namiddag terug opstarten.
Lijkt toch tamelijk positief. Maar dit geldt vooral voor lijnvluchten. Zij zijn immers verplicht om zo snel mogelijk het normaal lijnschema terug op te pikken. Misschien komt het toch nog net goed. SN Brussel Airlines gaat zelfs beroep doen op gecharterde legervliegtuigen om landgenoten op te pikken. De chartermaatschappijen daarentegen laten weten dat ze tot zaterdag/maandag geen nieuwe vluchten van uit Brussel doen en alles gaan doen om de gestrande reizigers op te pikken. De collega die in Tenerife zat zou tegen woensdagavond in Belgie zijn; de collega die naar Tunesie ging, krijgt te horen "Geen vlucht - alles wordt terugbetaald".
Laten we dus maar hopen dat alles goed loopt en dat er geen as wordt gevonden in de motoren van de lege vliegtuigen.
Wordt dus nogmaals vervolgd....
Zaza
Nog steeds status quo... of toch bijna...
Sommige maatschappijen zien het wachten niet meer zitten en hebben met een testvliegtuig een toertje in het luchtruimg gemaakt... Zij zien er geen graten in om op lagere afstand en op zicht (want in het as zit metaal dat de vliegtuig electronica een deel ontregelt).
Via videoconference is er top overleg geweest tussen de lidstaten en er komt een "Belgisch compromis". Maatschappijen mogen met LEGE vliegtuigen vanaf 8u in de ochtend vliegen. Als dat allemaal goed verloopt, gaan ze voorzichtig in de namiddag terug opstarten.
Lijkt toch tamelijk positief. Maar dit geldt vooral voor lijnvluchten. Zij zijn immers verplicht om zo snel mogelijk het normaal lijnschema terug op te pikken. Misschien komt het toch nog net goed. SN Brussel Airlines gaat zelfs beroep doen op gecharterde legervliegtuigen om landgenoten op te pikken. De chartermaatschappijen daarentegen laten weten dat ze tot zaterdag/maandag geen nieuwe vluchten van uit Brussel doen en alles gaan doen om de gestrande reizigers op te pikken. De collega die in Tenerife zat zou tegen woensdagavond in Belgie zijn; de collega die naar Tunesie ging, krijgt te horen "Geen vlucht - alles wordt terugbetaald".
Laten we dus maar hopen dat alles goed loopt en dat er geen as wordt gevonden in de motoren van de lege vliegtuigen.
Wordt dus nogmaals vervolgd....
Zaza
Dag - 4 : To fly or not to fly - Deel 2
We zijn nu maandag, binnen 4 dagen zouden we een vlucht moeten nemen en voorlopig zijn er geen vluchten. Nergens in Europa mag er een vliegtuig vertrekken of landen....
De collega van Sandra die in Tenerife zit, geniet van extra dagen verlof. De collega van Sandra die normaal vertrok naar Tunesie, zit op haar bureau met een bedrukt gezicht. Ze heeft vrijdagnammidag haar reis gaan verzetten : de nieuwe planning is dat ze woensdag vertrekt.
Maar blijkbaar ontbreken er op alle afdelingen wel enkele werknemers... Het paasverlof wordt voor hen allemaal wat langer... Sommige kregen een hotel van de reisorganisatie, anderen - mensen die alles zelf doen - moesten zelf op zoek gaan.
"Annick, is er een idee wanneer ze beginnen te vliegen"
"Neen, niet voor woensdag".
Oei, dit wordt nu wel heel nipt. Die domme aswolk wil maar niet wijken... grrrr....
Steven kijkt al maar even na bij het reisbureau... Zij bellen hem terug met slecht nieuws
"Neen, jullie reis kan niet worden teruggetaald. Sowieso wordt dit niet gedekt door een annulatieverzekering."
"Hoe? Delta zegt zelf dat de vluchten terug betaald worden, of verschoven kunnen worden."
"Ja dat klopt, maar jullie cruise vertrekt in de VS, en vaart onder Amerikaanse vlag... Een boeking is voor een specifieke afvaart. Zij vertrekken met of zonder jullie"
We gaan dus maar stoppen met schrijven van de blog en wat bidden & hopen dat er wat wind opkomt.
Wordt vervolgd....
De collega van Sandra die in Tenerife zit, geniet van extra dagen verlof. De collega van Sandra die normaal vertrok naar Tunesie, zit op haar bureau met een bedrukt gezicht. Ze heeft vrijdagnammidag haar reis gaan verzetten : de nieuwe planning is dat ze woensdag vertrekt.
Maar blijkbaar ontbreken er op alle afdelingen wel enkele werknemers... Het paasverlof wordt voor hen allemaal wat langer... Sommige kregen een hotel van de reisorganisatie, anderen - mensen die alles zelf doen - moesten zelf op zoek gaan.
"Annick, is er een idee wanneer ze beginnen te vliegen"
"Neen, niet voor woensdag".
Oei, dit wordt nu wel heel nipt. Die domme aswolk wil maar niet wijken... grrrr....
Steven kijkt al maar even na bij het reisbureau... Zij bellen hem terug met slecht nieuws
"Neen, jullie reis kan niet worden teruggetaald. Sowieso wordt dit niet gedekt door een annulatieverzekering."
"Hoe? Delta zegt zelf dat de vluchten terug betaald worden, of verschoven kunnen worden."
"Ja dat klopt, maar jullie cruise vertrekt in de VS, en vaart onder Amerikaanse vlag... Een boeking is voor een specifieke afvaart. Zij vertrekken met of zonder jullie"
We gaan dus maar stoppen met schrijven van de blog en wat bidden & hopen dat er wat wind opkomt.
Wordt vervolgd....
Dag - 7 : To fly or not to fly
Deze ochtend komt Annick, de manager van Sandra, met een verhaal aanzetten te gek voor woorden. Haar partner & zij hadden naar een collega met verlof in Tenerife een sms gestuurd "Geniet van je verlengd verlof, want je er zijn geen vluchtten meer".
Waar heeft Annick het in hemelsnaam over...
Dus het ze begin te vertellen:
"Brussel Airlines gaat zijn vliegtuigen allen aan de grond houden"
"Is er een staking? "
"Neen hoor... Een veiligheidsmaatregel"
"Veiligheidsmaatregel?"
"Ja, er is een vulkaan die uit een winterslaap is ontwaakt en zijn aswolk hindert Europa"
Eerst dacht Sandra dat het nog een grap was.
Terwijl ze op het web begint te surfen, stuurt die collega een SMS naar iedereen dat hij voor maandag er niet zal zijn. Zou het dan toch waar zijn?
Er komt ook een officiele communicatie. "Europese luchthavens worden verplicht gesloten voor een ongekende termijn."
Een andere collega vertrekt normaal zaterdag op verlof naar TUnesie... en die neemt direct contact op met reisorganisatie. Daar krijgt ze te horen dat het zou kunnen dat de vlucht wel nog doorgaat.
Annick schiet in de lach... en zegt "Neen neen, het luchtruim is dicht voor dagen".
Na "to car or not to car", begint nu duidelijk een periode van "to fly or not to fly".
Voorlopig gaan we het nog niet aan ons hart laten komen want er nog een hele week tussen.
Het is mooi weer, dus gaan we genieten van het weekend.
Maar een ding is zeker... Wordt vervolgd
Zaza
Waar heeft Annick het in hemelsnaam over...
Dus het ze begin te vertellen:
"Brussel Airlines gaat zijn vliegtuigen allen aan de grond houden"
"Is er een staking? "
"Neen hoor... Een veiligheidsmaatregel"
"Veiligheidsmaatregel?"
"Ja, er is een vulkaan die uit een winterslaap is ontwaakt en zijn aswolk hindert Europa"
Eerst dacht Sandra dat het nog een grap was.
Terwijl ze op het web begint te surfen, stuurt die collega een SMS naar iedereen dat hij voor maandag er niet zal zijn. Zou het dan toch waar zijn?
Er komt ook een officiele communicatie. "Europese luchthavens worden verplicht gesloten voor een ongekende termijn."
Een andere collega vertrekt normaal zaterdag op verlof naar TUnesie... en die neemt direct contact op met reisorganisatie. Daar krijgt ze te horen dat het zou kunnen dat de vlucht wel nog doorgaat.
Annick schiet in de lach... en zegt "Neen neen, het luchtruim is dicht voor dagen".
Na "to car or not to car", begint nu duidelijk een periode van "to fly or not to fly".
Voorlopig gaan we het nog niet aan ons hart laten komen want er nog een hele week tussen.
Het is mooi weer, dus gaan we genieten van het weekend.
Maar een ding is zeker... Wordt vervolgd
Zaza
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
