Dag 1 - To fly or not to fly - Deel 5

Gisteren is de "GOOD NEWS" namiddag geworden"
- hebben we het verlossende emailtje gekregen van Delta dat de vlucht gewoon doorgaat.
- Sandra heeft officieel via haar contactpersoon uiteindelijk het bewijs dat het contract met Belgacom verlengt wordt
- Sandra heeft maar een bronchitis, en moet extra medicatie innemen voor neus-keel-oor
- De bagage is in snel tempo afgewerkt geraakt toen we uiteindelijk thuis zijn geraakt

Deze ochtend belde onze taxichauffeur "Vikse" om 6u30 stipt aan en om 7u40 waren we ingecheckt. We hebben onze zetels met extra beenruimte kunnen behouden en zijn dus super tevreden. Laten we maar wat vliegen.
Als ontbijt proberen we de nieuwe Starbucks in de vertrekhal B. Amerikaanser kan je de dag niet beginnen.

Eerste vlucht vertrekt om 10u30 en iedereen is uitermate rustig.

We hebben zoals beloofd onze exitseats. We hebben beloofd braaf te zijn, te helpen bij noodgevallen en Engels te spreken - anders mag je niet genieten van de privileges van de nooduitgang (lees meer ruimte voor lange benen).

De veiligheidscontroles zijn terug zoals net na 9/11. Na een eerste controle achter de taxfree, moet je nu een volledige controle van je bagage overleven. En met een grote fotozak en trolley met vanalles, duurt dat wel. Maar iedereen blijft vriendelijk. En dan wordt het wachten tot de kuisploeg klaar is en we aan boord mogen.

Ondanks alle hoopvolle berichten vertrekken we met een hoop vertraging, maar de wind zit mee en we zullen toch te vroeg aankomen in Atlanta. Minder dan 10 uurtjes wachten ...

Na drie speelfilms, een lunch en een snack, is het dan zover. We zetten de wielen aan de grond in Georgia - Deltaland. Hop, hop, naar de immigratie.

Blijkbaar komt onze vlucht toe op het juiste moment. Er staan nog enkele zwitsers voor ons maar geen meterslange rij zoals de laatste keer in Atlanta. Sandra heeft wel wat uit te leggen. "Where have you been?" Maar ze mag toch terug binnen. Voor de verandering laat nu de baggage op zich wachten. Nog een controle van de douane en we kunnen onze baggage terug afgeven voor de volgende vlucht.

Na alweer een veiligheidscontrole zijn we eindelijk echt welkom in de US of A, als we de dollars maar laten rollen. En dat doen we ook - een beetje. Delta bespaart en geeft op kortere vluchten geen lunch meer, enkel pindanootjes en een drankje. Dus kunnen we best de inwendige mens een beetje versterken met een hapje TexMex.

Het is ondertussen voorbij middernacht in Europa wanneer we op ons tweede vliegtuig van de dag stappen. Een enkeltje naar de vakantie alstublieft. De zitjes aan de nooduitgang waren al maanden geleden verkocht, dus zaten we wat ongemakkelijk in de "cattle class" achteraan. Maar wat maakt het uit, we zijn op minder dan twee uur van een paradijselijk strand en een schitterende cruisehaven (volgens het lokale toeristenburo).

Touchdown ... en we zijn blijkbaar niet de enige die op een cruise vertrekken. In de bagagehal is het een chaos van jewelste. Iedereen wil op het beste plekje aan de bagageband staan om als eerste zijn bagage te krijgen. Maar wat helpt het. Uiteindelijk moet iedereen toch met de zelfde minibusjes naar het hotel. Alleen waar vinden we die? Holiday Inn maakt het zelfs een beetje moeilijk. Want ze hebben drie verschillende hotels. Vind dus maar het juiste busje. Maar ook dit probleem wordt opgelost. Een zwierige chauffeuse op leeftijd komt ons oppikken. Het hotel is blijkbaar populair. Ze moeten verschillende andere mensen laten staan want geen plaats in de herberg - euh hotelbusje.

En dan is het zover, een bed. Niet te hard, niet te zacht. Dat zal deugd doen.

En wat doen we morgen? Come and see next blog.