Dag 14 - Om zeep

Voila, de toon is gezet, de scene getimmerd, het plot geschreven.

Waarom niet gewoon "Dag 14 - Puerto Vallarta, Mexico"?

Tja, we hadden al een slecht gevoel gisteravond. Op de ontschepingslijst met excursies ontbrak onze uitstap met de Rhino - een 4x4 buggy, niet een verdwaalde neushoorn uit Zuidelijk Afrika. Maar die lijst is er om nog meer excursies te verkopen. En misschien was die van ons uitverkocht - niet onze gewoonte om iets populair te kiezen maar niet onmogelijk.

We moesten om 8 uur beneden zijn dus lieten we voor de tweede keer ontbijt op bed bezorgen. Dat was gepland voor 7 uur maar enkele seconden na half zeven rinkelde de telefoon ons uit bed. De bel boy van dienst melde ons dat het ontbijt onder weg was! Waha, een half uur te vroeg. Nog geen minuut later stond de imposante dame van de vorige keer, alweer zwaar beladen voor de deur.

Oeps, op papier leek dat ontbijt toch niet zo groot. We hadden alweer de verkeerde eenheden gekozen. Canadees Bacon is wel lekkerder en misschien ook gezonder dan gewoon door en door gebakken (amerikaanse) bacon. Enfin, hopelijk was onze maag niet teveel gevuld voor het hotsen en botsen met de jeep. We hadden onze vuilste kleren en stinkende sokken speciaal bewaard voor vandaag want we gingen heel vuil worden. En dubbele dosis geur uit een spuitbus moest alles een beetje verdraagbaar maken.

Anderzijds was de vergissing met een half uur niet zo slecht. We waren maar na half acht klaar voor de actie. Na nog enkele foto's van het binnenvaren van Puerto Vallarta, was Sandra niet meer te houden. Ze wou naar beneden om op de pier te staan. Iets knaagde in haar buik.

Security sleurde nog met een aantal nadarhekken rond maar - tien minuten te vroeg - werd het schip vrijgegeven en mochten we in de warme ochtendwind van Puerto Vallarta gaan wachten. We gingen natuurlijk dadelijk op zoek naar excursie PV93A.

Geen PV92A te vinden. Wel PV93 of een toer met Unimogs maar geen neushoren laat staan een Rhino toer te vinden.

We klampten dus maar een van de dames van de organisatie aan. Ze toonde ons een prachtige Columbiaanse rij tanden. Ze ging ons domme gringo's wel eens tonen waar onze toer stond te wachten. Maar na een minuutje of zo was haar witte glimlach verdwenen en ook haar huidbronzering. Ze riep dan maar een hulplijn in: de manager. Die bleef echter veilig verborgen achter zijn GSM en het gesprek schakelde over naar het Spaans.

Ondertussen waren al de meeste groepen vertrokken. Er was nog een ander koppel in de zelfde situatie. Die waren al zelf aan het uitkijken naar een alternatief. De mevrouw probeerde ons vervolgens elk van de nog niet vertrokken excursies aan te smeren.

- tequila proeven en ruines bekijken?
- wandeling in de bergen?
- shopping trip in de stad?

Los van het feit dat die dingen niet in de verste verte gelijkaardig waren aan onze vermiste excursie, was er nog een klein detail. We moesten wel alles daar ter plaatse dadelijk betalen. De Columbiaanse redering was namelijk dat het niet hun schuld was maar eerder onze schuld. We hadden die niet-bestaande excursie niet moeten boeken. Dat we dat bij haar bedrijf via hun beveiligde website gedaan hadden, deed er niet toe. Uiteindelijk waren wij een computerfout, en daar moesten we het mee doen. Van de zo geroemde Amerikaanse klantvriendelijkheid was totaal niets te merken. Die zat blijkbaar ergens verscholen onder een burootje in Miami.

Met nog maar een bus wachtend op de pier, besloten we dan maar om terug de boot op te gaan. Security vond dat heel vreemd en riep bijna de militaire politie te hulp - allez, dat laatste is een overdrijving ... hopelijk. We vertikten het om via de trap naar boven te gaan. Het werd de lift.

We gingen dan maar stilletjes in de zon zitten op ons balkon. Maar niet voor lang want de zon klimt snel hoger en in deze contreien staat die snel loodrecht in de hemel. We zaten dus m.a.w. snel in de schaduw. En dat vonden we niet leuk - to do insult to injury zoals dat mooi in het Engels heet.

We bekenen dus opnieuw maar de gratis informatie over PV. Een taxi ging ons 5$ per persoon kosten tot in het oude centrum. Terug zo'n 10$ per taxi. Mexicaanse wiskunde? Nee, verschillende taxilicenties en prijsmodellen. Laat het ons de dijk van PV noemen, was een groot shopping centrum. Zo een beetje als in Blankenberge, maar dan met fonkelende steentjes, horloges, geurtjes en tequila in plaats van babbelutten, strandvliegers en andere prullaria.

Gevaarlijk gebied voor een onbeschermde kredietkaart, en met 10 pesos voor minder dan een dollar was de verlokking nog groter.

We waagden het er dan toch maar op. Onze taxi bracht ons in Mexicaanse stijl tot in het centrum van de stad. De lokale cultuur doet veel met skeletten en doodskoppen. Daar probeerden we niet aan te denken. Het was trouwens niet nodig. Het maakt allemaal deel uit van een grote Mexicaanse operette. We werden net naast de Militaire Politie afgezet in "downtown" - je had soms wel de indruk dat het hele Mexicaanse leger hier gelegerd was, maar dat was in de vorige haven ook al zo.

Eerst deden we als goeie toeristen de dijk. Daar stonden een aantal mooie en minder mooie bronzen beelden gesponsord door de stad. En ook een aantal lokale kunstenaars die een dollarcentje probeerden bij te verdienen. Bijvoorbeeld met schilderijen of met zandsculpturen die in Blankenberge niet zouden misstaan (de zandsculpturen van Blankenberge, niet de dijk van Blankenberge !).

Al die tijd beschermde een drukke verkeersweg ons van de verlokkingen van de winkels, maar de bescherming hield op bij het einde van de dijk. We schakelden over naar de schaduwzijde van de straat, de winkelkant van de straat. Alle mensen waren des te vriendelijker. Iedereen noemde je amigo of wou je camera eens bekijken. Leugens ja. Een afleidingsmaneuver om je in hun mooie winkels te lokken. Je mag dan nog je dan nog voordoen als Herr Flick, zoveel vriendelijkheid haalt uiteindelijk toch de overhand.

Een tequilawinkel met heel lekkere tequila, in een mooie aarden fles. Maar o zo breekbaar.

Cubaanse sigaren. Dat was makkelijk af te wimpelen.

Een t-shirt winkel met verkleurende t-shirts afhankelijk van licht of temperatuur. Moeilijk te weerstaan.

Winkel met tijdsmachines. Die dingen lopen toch niet uit mijnheer? Que?

Tussen al die voorspelbare dingen vonden we ook iets bijzonder. Twee winkeltjes met Huichol beeldjes - aarden beeldjes met een fijngecrocheerd jasje met oude indiaanse motieven. Heel mooi in feite en eens iets anders dan anders.

Tiens ze hebben hier ook een Hard Rock Cafe. Sandra had nog een HRC te goed van Fort Lauderdale. Nu niet meer.

En zo was het ondertussen al bijna twee uur geworden. Met een gele taxi - en goedkoper dan de officiele prijs - kwamen we terug thuis, samen met de eerste excursies.

Grrr.

Op onze kamer lag nog een verrassing te wachten. Een tussentijdse afrekening.

En er zaten natuurlijk fouten in. Voor een van de producten moesten Steven service betalen en Sandra niet. En een van de andere rekeningen was afgerond naar het volgende tiental - plus 8,5 dollar. Voer voor straks.

In plaats van klagen besloot Sandra een beetje te gaan bakken op het tiende - in de zon, niet het hamburger en hotdog-kraam. Steven ging nog wat blogs neerpennen en dan ook gaan bakken en braden.

Om 4 uur zou de boot vertrekken. De kapitein had al zijn afscheidsspeech uitgesproken. Zelfde tekst, andere haven. Maar vertrekken deden we niet. Integendeel, tot vier keer toe werd een heer met duitsklinkende naam verzocht om zich te melden bij Security. Een van de gasten ontbrak! En gezien het feit dat we gisteren onze pas moesten afgeven (strikt genomen illegaal maar ja, je wil wel terug van het schip af) konden ze de brave man moeilijk aan zijn lot overlaten, ook al is dat laatste de officiele policy.

Met een kwartiertje vertraging zagen we dan toch de lelijke appartementsblokken bewegen langs ons zwembad. We waren dan toch op weg naar Cabo San Lucas in Baja California. De zon bleef al haar hitte met bakken uitgieten over het open zwembad. Tijd om te verhuizen naar een van de zeteltjes in de schaduw. Daar tochte het wel maar er kwamen ten minste geen blaasjes meer bij op je vel.

En dan was het alweer bijna zes uur. Tijd voor onze consultatieronde in het restaurant. We gingen eens een andere tafel krijgen bij een ober die we nog niet uitgeprobeerd hadden. Het viel mee, het eten. De ober was een beetje te zenuwachtig naar ons gevoel. Maar hij deed zo bij al zijn tafels dus we hoefden ons niet ongerust te maken.

Dan was het tijd voor de afrekening. De tussentijdse afrekening om correct te zijn.

De officier van dienst ging ons varkentje snel wassen - wist hij veel dat Sandra geen varken lust.

Geval 1: twee verschillende prijzen voor een zelfde item. De boekhouding was zeer geinteresseerd in dat geval. Nog nooit meegemaakt. Computerfout. Ehum.

Geval 2: afrondingsfoutje. Een korte telefoon naar het vijfde. Een korte blaf. Het afrondingsfoutje is verdwenen.

Geval 3: het niet bestaande excursiepakket. Alweer een bruingebrand velletje dat wit uitsloeg. De man kon daar op zich niets aan doen natuurlijk. De excursiemanager kwam met een Columbische snelheid uit zijn kantoor gesneld. Het was de schuld van de operator (de mexicaan), de schuld van Miami (de torens in Belgacom speak), de schuld van de computer (wie gelooft die mensen nog, computers maken geen fouten, enkel mensen). De uitleg was alweer anders dan vanmorgen. Nu mochten we gratis de toer morgen doen. Maar wij hebben andere plannen voor morgen. Ja, het ligt in de handen van Miami. En hij was heel, heel sorry.

Tijd om een blog of twee te schrijven. Bij een lekkere koffie zonder cafeine.