Dag 15 - Cabo San Lucas, Mexico

Vandaag deden we eens iets heel speciaal, een dag op zee maar dan aan land.

Alhoewel.

- Laat opstaan:

Niet gelukt. We hadden namelijk gisteren nog een pakje was klaargemaakt. En je moet je was laten ophalen voor 9 uur 's morgens. En dus liep het gerepareerde wekkertje van Sandra af rond een uur of half negen. Had ik trouwens al gezelgd dat we in een nieuwe tijdzone waren? Neen? Baha California volgt blijkbaar Mountain Time, zoals bijvoorbeeld ook Utah of New Mexico.

- Uitgestelde dingen doen:

Niet gelukt. Het excursieteam had ons graag vandaag de excursie van gisteren laten doen. Zelfde bedrijf, andere locatie en een beetje korter. Maar dat wilden wij dan weer niet. We wilden gewoon eens de echte toerist uithangen.

- Litteraire bezigheden:

Die zijn beperkt gebleven tot het lezen van de informatiebrochure over alle winkeltjes in Cabo San Lucas. Niet echt niveau van een Nobelprijs, maar het hoeft niet elke dag Hugo Claus te zijn. (anders ook niet).

- Eten en drinken:

Tijdens onze wandeling gisteren in Puerto Vallarta hadden we ontdekt dat er ook in Cabo een Hard Rock Cafe was. We hebben ons ontbijt dus beperkt tot een bordje fruit en een glasje melk. Kwestie van plaats te laten voor de Nachos van HRC :-)

- Gewoon nietsdoen:

Na het ontbijt heeft Steven zijn achterstand in Sudoku's proberen in te halen. Na de vrijspraak van Sandra, is ze nu verder getrokken naar de K2. Niet het verhaal van K-3 met de ontbrekende blonde maar de op-een-na hoogste berg en hoe je daar overleeft. Zo kan ze dan toch een beetje afkoelen.

Ondertussen kwam er ongeveer elk halfuur een update over de toestand van de "tenders". Inderdaad, in Cabo San Lucas is geen pier. Je wordt dus met een klein bootje - een tender - opgepikt aan de boot en aan land gebracht. Ons schip gebruikt daarvoor zijn grootste reddingsboten en enkele lokale gehuurde krachten.

Om half twaalf is het dan zover, de wachtrijen zijn verdwenen en de passagiers mogen zo naar buiten stappen - wanneer er een boot ligt natuurlijke. We maakten dus snel ns rugzakje klaar. Nog effe controleren op kortingsbonnen en we konden op weg naar beneden. Langs security door kwamen we snel buiten. Het schip is blijkbaar op alles voorzien. Er was een speciale trap tot aan het water en we liepen over speciale secties van de scheepswand die kunnen uitklappen. De zee was heel rustig en we konden zo naar binnen wandelen op de tender.

Nog enkele minuten geduld en we waren op weg naar land - onze voorlaatste keer. Nog geen minuut later kregen we een omgekeerde 4 liter waterfles onder onze neus geduwd. Voor de tips. Hela, hola. Zo gaat dat hier niet he mannekes. Eerst iets doen voor we drinkgeld betalen. De man kwam trouwens van een kale/arme reis terug.

Een keer aan land konden we genieten van de typische "benidorm" architectuur. Of je hier bent of in Hurgada of aan een Costa, het ziet er allemaal een beetje het zelfde uit. Net als in de vorige Mexicaanse havens waren hier alweer veel vriendelijke en hulpvaardige mensen. Of we een watertaxi wilden (neen we zijn nog maar net aan land), of we mooie vissen wouden zien (neen) of we honger of dorst hadden (ja, maar niet bij jou) of we steentjes of uurwerken misten (geen commentaar). Het wandelpad rond de marina was wel mooi. Er lagen bootjes van alle noordamerikaanse windstreken, zelfs uit staten die in geen miljoen jaar een oceaan gezien hebben. Ach, de lasten van rijk zijn.

We wandelden dan maar verder langs "de" winkelstraat. Niet echt zo indrukwekkend als in Puerto Vallarta. Hier komen waarschijnlijk niet zoveel cruiseschepen langs en het ander publiek - Amerikaanse universiteitsstudenten - die hebben alleen maar geld voor bier en stuff. (Het was nog altijd springbreak)

Ter afkoeling bezochten we dan toch maar een paar etablissementen waar ze mooie kleurige dingen verkochten. Kwestie van eens uit de zon te zijn :-)

En op klokslag 12 kwamen we dan ook uit bij de Hard Rock Cafe. De bar was goed gevuld maar het restaurant leeg. Hopelijk was dat niet omwille van de kwaliteit van de keuken. We deden het rustig aan met een bord Nachos de pollo en twee glazen dieet cola. We mochten ook niet teveel eten want om de hoek was er ook nog een van de zes Starbucks in Mexico. De HRC t-shirt winkel was een tegenvaller. Alles lag achter slot en grendel of onbereikbaar zelfs voor de lange armen van Sandra. Waarschijnlijk de enige winkel in heel de stad waar ze moeite doen om niet te verkopen.

Dus werd het een bezoekje bij Starbucks voor een lekkere frappucino, een mengsel van ijs, melk en koffie, fijngemalen. Echt verfrissend wanneer het buiten 35 graden is en zelfs de wind oververhit is.

Moe en voldaan begonnen we terug naar het schip te wandelen. De vriendelijke chico's en chica'S waren ook present. Of we op de foto wouden met een leguaan? Of we een armband wouden kopen voor 1 dollar? Of 50 cent? 20 minuutjes op het water? Een taxi naar het schip? Uiteindelijk is het een spelletje tussen verkopers en potentiele kopers, net zoals in de soeks of bazars. Had nu een van de mensen een boot te koop aangeboden - zo een mooie witte om tonijn of merlijn te jagen - dan hadden we er misschien wel eens over nagedacht. Het is hier altijd mooi weer op het uiterste zuidelijk punt van Bahia California.

Ondertussen was het bijna half drie - nog drie kwartier voor de laatste tender vertrekt. We besloten de grote groep voor te zijn en al terug te keren. Zo was er misschien nog plaats op dek 10 om wat zonnebruin of zonnebrand op te doen. Nu hadden we een van de eigen boten, dus geen gezever over tips enzo. Het aanweren was wel een ander paar mouwen. Er stond heel wat meer deining en de reddingsboot sloeg om de zoveel seconden hard tegen het platform aan. Enkele dames (en stiekem ook enkele heren) werd het wit rond de neus. In het engels hebben ze blijkbaar ook gehoord van wal en schip/grote boot en kleine sloep. We zaten met meer dan honderd mensen op de sloep. Het duurde dan ook een tiental minuten voor we allemaal van boord/aan boord waren. En net als een goeie Martini waren we "shaken but not stirred". We waren nog heel en geen voeder voor de vissen geworden.

Snel naar boven om kleren en zakken achter te laten. En nog een verrassing. Aan onze excursie van gisteren hebben we dan toch een fles Chardonnay overgehouden. Met de groeten van het Excursie Team. Grrr.

Boven we dan toch nog een plaatsje uit de directe zon en we waren alweer enkele sudoku's verder wanneer het schip met een machtige zwaai rond zijn anker draaide en opstoomde naar Alta California, naar Buena Vista Mission - beter gekend als San Francisco.

Nog een uurtje koken in het bubbelbad en het was alweer bijna 6 uur. Tijd voor onze dagelijkse afspraak in "Ons restaurant". Zouden die van Carnevale uit Aalst het overleefd hebben?

Morgen een dagje op zee. We gaan ons niet moe maken hoor.