Dag 12 - Huatulco, Mexico

Vandaag was het een dagje half en half. Een beetje op zee en een beetje op het land.

We legden pas om 12 uur aan in Huatulco, een badplaatsje in de staat Oaxaca in het zuiden van Mexico. De eerste helft van de dag werkten we dan ook onder "Op zee" regels - meer info hierover in de blog van gisteren.

Om de regels even kort te herhalen (voor zover van toepassing): laat opstaan, doen wat je vroeger uitstelde, natje en droogje.

Het werd dus een laat ontbijt - anders konden we onze late bediening theorie niet wetenschappelijk bewijzen. Het was al gevaarlijk tegen de klok van tien maar de buikjes geraakten toch goed rond en gevuld.

En dan een uitgestelde taak - kaartjes schrijven. De adressen zijn al geautomatiseerd - met uitzondering van deze die ontbreken. Maar de verlichtende commentaar aan de linkerzijde moet wel nog altijd geschreven worden. In veertienvoud en liefst zonder alteveel schrijffouten.

En dan zijn we onze kaartjes braaf gaan posten. Hopelijk gebruiken ze mooie Mexicaanse postzegels.

Na zoveel intellectueel en manueel werk, kon er wel een lekkere koffie af. Die bij het ontbijt is niet echt te drinken - ondanks het feit dat elk van de landen die we aandoen een echte koffietraditie heeft.

Intermezzo - wie als eerste de vier landen doorstuurd per email krijgt een lekkere BGC koffie thuis - de prijs is niet omruilbaar in contanten wel.

Ziezo, terwijl we onze zachte lekkere capucino uitlebberden, heeft onze kapitein zijn bootje langszij de pier gelegd. Tijd om boven onze spullen te gaan zoeken en de uitgang naar de pier te zoeken.

Vandaag deden we de "Ecotour Crocodile Sanctuary". Een bezoek dus aan een (prive-)reservaat met onder andere krokodillen en een ongerept mangrovewoud, op zo'n 80 km van de aanlegplaats. We hadden alweer een heel populaire toer gekozen. In totaal waren we met twaalf. We pasten allemaal in een Toyota HiAce busje. Alhoewel, passen. De stoelen stonden ver genoeg van elkaar voor de gemiddelde Mexicaan. Duidelijk te weinig voor een lopende tweemeter. Het wordt dus een beetje passen en meten om er toch allemaal in te kunnen.

Het eerste deel dan van de excursie - de toer. Grapje, de rit over MEX 200 - het equivalent van de Highway One in Californie maar dan een beetje verder van de kust en door extreem droog terrein. Je leert ook de basisprincipes van het Mexicaans verkeersreglement. Principe 1: de theorie verschilt niet zoveel van wat we in Belgie hebben. Principe 2: als we in Belgie denken de regels aan ons laars te lappen, dan zijn we schromelijk fout. Steve "flitspaal" Stevaert en andere verkeersextremisten zouden ter plaatse een hartaanval krijgen.

Enfin, we geraakten dan toch uiteindelijk op de plaats waar we moesten zijn. Voor wie ook eens wil komen, we hebben de GPS coordinaten genoteerd. Na enig gewring van onze chauffeur stond ons busje mooi in de schaduw onder een klein hutje afgedekt met palmbladeren. We hoefden dus niet de 500 meter van de parking tot de bootjes door het brandend zand te stappen. We kregen er een lokale gids bij. En die vertelde ons dat ons busje op minder dan 50 meter van een krok geparkeerd stond. Je zou denken dat iedereen van schrik terug het busje zou instuiven maar nee hoor. Kranige Yankee dames en heren stormden richting de krok-poel om het beest van echt dichtbij te kunnen bekijken. Als de krok een hart had, dan was het toch een paar seconden blijven stilstaan. Die waagt zich de komende weken niet meer in de buurt van het buskotje.

Enfin, we trokken verder. Iedereen kreeg een helderoranje zwemvest om de schouders. Meer voor de show en voor de verzekeringspremie dan omdat het ging helpen. Het water was niet diep en de krok's lusten het vulsel van de zwemvest niet. (Maar weten die wel hoe het smaakt? Proberen die niet af en toe welk vlees er in de kuip is?)

We peddelden - ttz de gids peddelde - door het mangrovebos. Het deed een beetje denken aan onze avonturen in Kenia maar de bomen waren wel een stuk kleiner dan in Afrika. Logisch ook, een tiental jaar geleden is hier een orkaan gepasseerd en heeft alles een kopje kleiner gemaakt. Daardoor konden we veel beter de vogels zien nesten. De krok's waren blijkbaar op een familieuitstap want we kregen er maar enkele te zien. Maar vogels en iguana's des te meer. Zelfs de gids was verrast omdat er verschillende soorten samen op een dikke tak lagen te liggen.

En dan was het tijd voor een bezoekje aan de lokale economie. In plaats van mensen te laten overleven door krok's te stropen of illegaal bomen om te hakken, houden ze hier het reservaat in stand. Ze kweken nieuwe krokjes en iguana's van gewonde dieren. En ze pikken een graantje mee door een lokale lunch te serveren. Quesadilla met allerlei sausjes erbij. Een cervezza kost 2 dollar, een verse kokosnoot ook. Daar mag je eerst het vruchtensap van drinken en vervolgens wordt het vruchtenvlees losgehakt met een scherpe machete. En nee, er komen geen bounty repen uit een kokosnoot. Dat is een fabeltje van de reklamejongens.

Na een lange babbel vertrokken we terug naar de boot. We passeerden het lokaal toilet. Een plank met een gat op twee meter hoogte - stel je voor dat er net een krok onder ligt ...

Terug op het water van de rivier peddelden wij/de gids verder langs de mangrovebomen op zoek naar kroks. We telden nog enkele schildpadden, een kleine en grote krok en uit het niets kwam nog een zwarte arend voorbijgeschoten. Zelfs voor Sandra was hij ter snel. Geen foto ter bewijs dus.

Ondertussen was het hoog tijd geworden om terug te keren naar onze woonboot. Het verkeer vlotte beter dan tijdens de heenreis en na een klein uur stonden we terug in Huatulco. Het aantal overtredingen onderweg (niet door onze chauffeur) hebben we maar niet meer geteld.

Voila, we waren nog op tijd om te genieten van 2 corona's voor de prijs van een (morgen is het cinque de mayo - feestdag) en dan konden we de laatste lege plaatsjes in onze maag laten vullen in het restaurant. En naar gewoonte kwam elke ober nog eens goeieavond wensen. (Wat hebben wij nu meer dan die andere gasten in het restaurant ?)

Morgen zitten we op zee.