Dag 8 - Panama kanaal

We zijn ondertussen alweer 270 zeemijl verder verwijderd van Florida. Vandaag was het de groote dag. Ons schip bereikte vandaag het hoogste punt van zijn route.

Hoezo? Zijn we aan boord van een vliegboot? Nee, hoor. De boot vaart nog altijd op een gezapig tempo voort. En de tijd van de vliegboten is al lang voorbij - spijtig genoeg. Neen, driewerf neen. Vandaag ging de boot de lucht in, wel meer dan 26 meter. Via de reuzesluizen van het Panamakanaal.

Om 6 uur was het al opstaan geblazen - allez toch voor ons want onze biologische klok loopt nog altijd achter de feiten aan. De boot lag een beetje te dobberen want je moet de loodsen aan boord nemen. We waren trouwens niet alleen. Er lagen wel meer dan 40 boten te wachten op de rede van Bahia Limon, de haven aan het Altantische einde van het kanaal. Lang bleven we trouwens niet liggen. De cruiseboten brengen extra veel tolgeld op en krijgen dus een voorkeursbehandeling. Trouwens het is wel de bedoeling dat de touristas de volledige doortocht kunnen zien - en dat duurt toch meer dan 8 uur als alles goed gaat.

En dan was het zover en waren we op weg, richting de sluizen van Gatun. Links en rechts van de boot geen huisjes of fabriekjes maar pure jungle. De Amerikanen hebben de Panamezen nooit toegelaten tot de kanaalzone om te leven of te werken, en de nieuwe eigenaars (Autoriteit van het Panama kanaal) zijn blijkbaar het zelfde van plan. Ons ontbijt was dan ook spectaculair, met links en rechts hoge bomen, overal geroep en gebrul van oerwoudbewoners - tenzij de begeleidende sleepboot vond dat de boot van het rechte pad afweek en een deftige por in de poep of de flanken nodig had.

Met de bacon and eggs achter de kiezen (en ook de slappe koffie), was het tijd voor het eerste hoogtepunt ... de sluizen van Gatun. Hier gaan de boten in drie stappen 26 meter hoger. Het zijn de Amerikanen die met deze eenvoudige oplossing (op grote schaal) op de proppen zijn gekomen. De Fransen dachten het beter te weten (niets nieuws onder de zon) en waren van plan om het suezkanaal nog eens dunnetjes over te doen. Maar hun plannen eindigden in een menselijk en financieel drama - wat ze nog eens hebben overgedaan met de kanaaltunnel recentelijk. Maar terug naar de Yankees. Die bouwden reusachtige sluizen aan de atlantische oceaan zodat in een keer voldoende hoogte kan gewonnen worden. Elke sluis is zo'n 1000 voet lang en 100 voet breed. Lange tijd waren ze de grootste ter wereld. Tot de Antwerpenaren o.a. de Berendrecht-sluis uit de grond stampten - nog zo een volk dat de dingen groots ziet.

Onze doortocht door Gatun was een verrassend voorbeeld van efficientie die je niet verwacht in Latijns-Amerika. Deurtje open, treintje aankoppelen, kusje op de poep van de sleepboot en hop we dreven in de eerste sluis. Deurtje dicht, kraantje open, we dreven 8 meter hoger op een wip en een zucht. Tuut, tuut. treintjes trokken ons voort naar het tweede sluit. Deurtje dicht, kraantje open, nog eens 8 meter erbij. En nog een derde keer en we waren er. Het Gatun meer lag voor ons - en ook een boot van de concurrentie. Zouden we die kunnen inhalen? Nee hoor, ook al ziet het meer er enorm wijds uit, er is maar een smalle geul uitgebaggerd en dat is net breed genoeg voor een schip in elke richting. Verboden in te halen dus.

In een lange botensliert voeren we dan verder over het meer, het leek wel een konvooi uit de tweede wereldoorlog maar in plaats van mijnen moet je opletten voor onderwaterheuvels. Het Gatunmeer is namelijk een reusachtig vallei van het Panamees oerwoud dat onderwater gezet is zodat de boten kunnen naar de andere kant dobberen. Geleidelijk aan werd het meer trouwens wat smaller en hier en daar kon je zelfs nog het topje van een stoere boom boven water zien komen. Ondertussen hielden we ons bezig met het zwaaien naar de bemanning van het tegenverkeer. Die waren duidelijk niet gewoon om zoveel volk onderweg te zien. Gelukkig was de gemiddelde leeftijd van de toeristes niet te laag of er waren nog ongelukken van gekomen.

Na een korte lunch - een croque monsieur of madame - zijn we dan klaar voor het smallere deel van de doortocht. Links en rechts van de boot blijft er nu niet veel plaats over. We zaten terug midden het oerwoud met bijna geen lawaai - ook in het oerwoud houden ze siesta. We varen hier in feite over de Chagres rivier. Door deze rivier af te dammen hebben de Yankees het Gatun laten vollopen. En dan wordt het kanaal nog een beetje smaller. Nu is het een echt gegraven kanaal tot we aan de andere kant zijn.

We voeren onder de nieuwe brug door - nog altijd maar twee vakken maar tenminste zonder file; langs een gevangenis - ha er zijn dus toch nieuwe bewoners in de kanaalzone - en na een tijdje kwam ook de oude spoorlijn ons gezelschap houden. Tot we aan ons tweede sluiscomplex aankwamen, de Pedro Miguel. Ook hier werden we redelijk efficient versast tot op 16 meter hoogte. M.a.w. we waren er nog niet.

We tuften dus verder onder een loden zon. Het oerwoud was ondertussen al lang verdwenen. Alles zag er wel groen uit maar dan groen zoals in een niet-onderhouden tuin, metershoog onkruid dus. De grond is hier zo onstabiel dat alles best afgegraven wordt om landverschuivingen tegen te gaan. Vandaar dus het minder-natuurlijk groen.

En dan lagen we plotseling stil, we waren aan het laatste sluizencomplex gekomen. We waren trots want we lagen voor op schema. Nog even de Miraflores sluizen door en we zijn klaar voor de Stille Oceaan. Hela, hola, amigo. Not so fast. De efficientie van de vorige sluizen was blijkbaar achtergebleven in de brousse. We waren in de buurt van Panama City en het ging er zuiders aan toe. De locomotiefjes blonken nog altijd in de zon maar je zag veel roest, veel rust en weinig beweging bij de schepen. Verderop leek ook nog een voetbalwedstrijd aan de gang - waren we terug in Molenbeek en speelde RWDM terug in eerste klasse? Neen dus. Er staat nu een groot infocentrum over het kanaal aan de laatste sluis, met zitjes zoals in een voetbalstadium. En wij waren de aapjes waar de toeristen aan wal kwamen naar kijken. Misschien om de toeristen waar voor hun geld te geven, werd de boot extra (?) traag afgewerkt. En netjes op schema lagen we dan aan de stille kant van het kanaal. De Pacific wacht op ons jiha!

Ondertussen was het al bijna tijd voor het avondeten. Eerst nog een frisse Sprite of Cola Zero en dan lekker dineren met de haven van Panama City als achtergrond.

Morgen staat er niets gepland. Uitrusten dus want een kanaal oversteken is vermoeiend.

Daag.