Dag 1: een dag van 36 uur

Goede morgen Lieve Lezers van deze blog,

Wat een start van het verlof. Om drie uur opstaan is toch vroeg hoor….. Maar we hadden geen keuze, je kan immers het schema van de vlieger niet laten aanpassen aan je eigen noden. Dus stond Zaza doodmoe op en maakte ze zich klaar… Onze taxi– dank uwel vake voor deze uitstekende en punctuele service – stond al klaar en bracht ons snel tot in Zaventem. Maar daar stond een file .. amai zeg… Wie wil er nu op zo’n vroeg uur allemaal vertrekken.. “ah ja .. de zonnekloppers, de oudenvandagen, …. die met de charters naar een beetje zon trekken” – FOEI Sandra om het zo cru te zeggen.

Na een heerlijke starbucks coffee konden we in het inchecken. De dame aan de balie had wel wat problemen met de greencard en dan met de 2 stuks handbagage van Sandra, maar tja het kwam met kalmte en wat help kwam het allemaal in order. Eens ingecheckt, kregen we rustig de tijd om naar het vliegtuig te wandelen en zelfs om dit vroege uur komen Sandra dus mensen tegen die ze kent… Deze keer was het een van haar nonkels die daar met enkele mannen op een vlucht aan het wachten was.

De eerste vlucht was een vluggertje.. Vliegtuig in – opstijgen – even benen strekken – dalen en landen. Maar wat was de zonsopgang mooi.



In Amsterdam werd het verschil in service plots een eerste keer duidelijk. Terwijl Sandra via het werk business kon vliegen, vloog Steven economie. En toen Sandra aan de lounge toekwam en Steven dacht mee binnen te nemen voor een rustig ontbijt kregen we te horen ‘ jullie zitten toch ook niet samen in de vlieger, dus waarom zou dat hier wel kunnen?’ Sandra probeerde wel nog wat, maar NEEN WAS NEEN. En nu horen we jullie al zeggen ‘dan zijn jullie toch niet in de lounge geweest’, maar dat is dus mispoes : Sandra heeft daar even rustig ontbeten, wat gesurfd en naar de kleinste kamer geweest. Nadien is ze Steven gaan zoeken die juist een lekker Starbucks koffie had gedronken en een McDo had gegeten… Dus uiteindelijk waren we beide wel in onze nopjes.

Na een full body search mochten we inschepen en daar sprong Steven toch even snel mee toen business en Elite als eerste het vliegtuig mochten betreden. Steven was een beetje kwaad want zijn gekozen zetel bleek niet diegene te zijn die hij op zijn papiertje had…. Maar na de vlucht leek hij wel tevreden dat dit zo was (2 krijsende kinderen zijn immers geen aangenaam gezelfschap voor 11u) Sandra werd goed gesoigneerd in de business class en heeft enkele verloren slaapuren kunnen inhalen.. Maar ook Steven heeft lekker kunnen eten en dit daar… ze de diabetes maaltijd voor hem vergeten waren in te schepen .. Dus at hij mee van de business :-) maar zonder de guestes van de business.




Na enkele uurtjes dommelen werd er een lunchke geserveerd en begon de afdaling naar SFO international. Snel een SMS dat we veilig op de grond staan en dan kan het aanschuiven beginnen voor de immigratie… Sandra gaat de kant uit van de Residents – Steven gaat de kant uit van de Visitors en …. ‘The Game is on.. wie zal eerst officieel in de VS zijn’ …. Steven schuift aan en moet dan in de rij van enkele Japanners. Sandra verschiet zich een bult want plots staats ze gewoon voor een rode lijn met slechts 1 persoon voor haar.. De stress groeit per seconden .. gaat het lukken.


Immigratie beambte: ‘Goede middag mevrouw… Aha in het buitenland geweest… En hoe lang is het geleden dat je het land verliet?’
Sandra: ‘Goede morgen meneer.. Euh… Enkele maanden’
IA;” en wat is enkele maanden en waarom?”
Sandra: “iets meer dan twee maanden, waarom ? Omdat ze me een Oracle project in Europa gaven”
IA: “Wie? En is dat daar dan zo leuk? En wat voor werk doe jij ?”
Sandra: “de bazen meneer. Ik werk voor een consulancy bedrijf meneer. Leuk? Belgie is waar ik opgroeide en dus is het altijd leuk om even terug in de omgeving te zijn.. Dat begrijpt u toch meneer;.”
IA:”En geen fruit mee? Geen eten mee? Geen tulpenbollen mee?”
Sandra:”Neen meneer. Het eten is zoveel beter hier dus waarom zou ik meenemen? Bloemen moet je vers kopen meneer”
IA: “Welcome back Sandra”

Zo snel ging het deze keer en ja ik mocht binnen

Daar Steven nog niet te bespeuren was, heeft Sandra maar de bagage bijeengezocht en haar dan wat op haar gat op de grond gezet… Ze had blijkbaar nog niet lang genoeg moeten stil zitten. Na een tijdje kreeg ze een snelle blik van een hond met zijn baasje die eens kwam snuffelen of ze geen drugs of voeding mee had. En nadien ging het wachten gewoon verder.

Uiteindelijk is Steven er iets meer dan 20 min later ook doorgekomen. Even een extra stop bij de douane en we konden vertrekken. Steven had deze keer gezorgd voor de auto dus hij mocht het papier werk regelen.

Na 10 min rijden waren we dan aan het eerste hotel. Ingechecked en ja totaal vergeten.. we waren deze keer extra vroeg in het hotel. (check in is normaal pas op 3u en wij staan er om 1u …. Maar we mochten de kamer al hebben) Even wat verfrisd en dan op pad om een eerste korte winkelaanval in te zetten. Gevolg : Steven heeft een tijdelijke laptop, Sandra heeft haar GSM opgeladen en hebben we wat drank ingeslagen.
Op de terugweg naar het hotel toch nog even gestopt om iets te eten en te drinken…





Eens in het hotel heeft Steven de laptop nog gebruiksklaar gemaakt, .. zo was hij zeker dat alles functioneerde … En Sandra… wel… die heeft nog net haar pyama aan kunnen doen en is dan op reis naar dromenland vertrokken. Ook al was het pas 19u, ze was al aan het slapen…

Volgens Steven lijdt Sandra aan een ziekte … “na Slaapwandelen, is er nu een nieuwe ziekte ontdenk: SlaapGsmen. SlaapGsmen is een ziekte waar de persoon in zijn of haar slaap nog steeds een communicatiemiddel van de 21ste eeuw gebruikt. Het kan SMS of mail zijn… in de ergste gevallen is het beide. De persoon reageert op niets of niemand, behalve op het toontje of de vibratie van een gsm. Het wakker maken van deze persoon tijdens een SlaapGsmen is heel gevaarlijk en doet men beter niet. Vooorlopig bestaat er geen medicatie tegen.”

Maw tot morgen mijn lieve lezertjes

Zaza & Tis