Deze ochtend warden we wakker met het biepen van de alarm klok… Ale officieel dan toch. We waren beide al wat aan surfen geweest, maar het biep signaal was het teken om de dag echt te beginnen. Beide een douchke en dan een ontbijt…. Een constante in onze reis is dat we bij elke Holiday Inn Express een lekker ontbijtbuffet hebben en dus werkelijk kunnen eten waar we zin in hebben. Vandaag zat er een klein beetje tempo achter want we dienden wel op tijd te zijn voor de boot.
Eens de auto achter gelaten op de parking van de Fishermans Wharf, gingen we onze tickets oppikken. Gisteren hadden we enkel een soort van voucher gekregen, want die mevrouw mocht geen tickets afleveren. Ook vandaag kregen we alle mogelijk kortingsbonnetjes extra in de hand gestopt, maar die gingen iets later al in het verticaal klassement.
Sandra is toch een gelukzak hoor… We staan te wachten aan de boot om in te schepen en ze ging de Amerikaanse gsm nog even aan Steven geven want die diende nog even te confirmeren dat zijn kredietkaart problemen blijkbaar nihil waren… (of de interventie van Rita enkele dagen geleden er iets te maken heeft dat zullen we niet weten, maar toch even een dankuwel richting Ritake) Op het ogenblik dat Sandra de gsm wou aan Steven geven – vraag niet hoe – valt die gsm uit haar handen… de eerste tree op, dan de de tweede, in 3 delen op de derde tree en daar blijft de gsm op 2 cm van de boord liggen. Iets verder en de zeehonden hadden een toffe gsm in bruikleen gekregen. Sandra heeft dan maar snel haar gsm opgepikt en terug in elkaar gestoken zodat Steven nog snel even naar de thuisfronten kon bellen.
Om 10u begon het inschepen en we mochten zitten waar we wouden, zolang het niet op het bovenste dek was. Er waren maar 2 dekken, dus echt veel keuze? Ja, vanvoor, vanachter, links of rechts… We kozen ervoor om vooraan te gaan zitten want daar scheen de zon. Een kwestie van het aangename aan het praktische te koppelen. Alleen waren we vergeten dat een boot vooruit vaart en dus dat we binnen de kortste keren in de schaduw en dus in de kilte zaten. We zijn dan maar wat naar de zijkant gewaggeld… Ja gewaggeld, want de oceaan stond redelijk hevig. Er zaten volgens de schipper golven tot 2,5 m hoog bij en dat op een niet al te groot bootje .. dat voel je dus.
Na een kwartiertje varen, vertraagde de boot want de schipper had een eerste set van dolfijnen gezien en hij wou toch zeker zijn dat we ons geld niet konden terug vragen. Maar hij had ook goed nieuws. Een van zijn collega’s – ook al waren het concurrenten, ze zijn goede vrienden – had laten weten dat er wel minstens een walvis gespot. Dus na de 4 minuten fotopauze zet de boot volle snelheid richting de andere boot. Eens daar begon het dobberen… De oceaan leek dan wat rustiger verder van wal, maar het begon ook mistiger te worden. We zagen nog net de andere boot en de schipper liet weten dat de walvis tussen de 2 boten zou zitten en dat het nu wachten geblazen was. Een walvis komt om de 10 a 15 min naar boven, spuit dan zijn longen eens goed uit, gaat dan enkele golven luchtscheppen en steekt dan zijn achterste vin de hoogte in om de diepte terug in te duiken.
En ja hoor… we zagen een hoge waterspuit en niet veel later een donkere massa die zich langzaam kronkelde en daarna terug verdween. En enkele minuten later kwam die terug boven met hetzelfde ritueel en toen bleek de walvis verdwenen. We hebben daar nog wat ter plaatste gedobberd en dan is de boot terug beginnen varen, want de walvis was een heel stuk verder terug boven gekomen. En zo begon eigenlijk het kat en muis spel tussen de boot en de walvis… Op bepaald ogenblik kwam er nog een tweede bij en begon het spelletje nog wat interessanter te worden. Eerst waren ze in omgekeerd tempo aan het boven komen, maar na een tijdje kwamen ze bijna gelijktijdig luchtjes scheppen.
We hadden beide onze extra vergrotende lens op staan en dus elke beweging van de boot voel je dus en zie je nog wat harder… De omelet die Steven at was hem toch blijkbaar wat misvallen, want na ongeveer de helft van de trip is hij even gaan postvatten achteraan de boot. Hij was echter niet alleen en sommige zijn heel de trip op datzelfde plaatsje blijven hangen…Steven is na zo’n kwartiertje terug bij de andere komen staan, maar kreeg toch de raad om aan de koude kant van de boot te gaan staan. Een raad van een bootjongen : als je voelt dat je zeeziek begint te worden, zorg dan dat je in de trok staat en zeker je hoofd en nek zo koud mogelijk hebben. Zolang die kou hebben wordt je niet ziek.
Na een uurtje walvissen kijken – varen – kijken – varen – kijken, liet de schipper professioneel weten dat hij ging beginnen terugvaren en daar we nu met de golven meevoeren het rustig ging zijn. Maar vooral als je zin had in een drankje of ene hapje dat de bootsjongens heel graag hielpen.
Iets na 1en waren we terug aan de kaai en pikten we onze auto op. Veel honger hadden we nog niet, maar daar we nu toch dicht tegen het oude stadsgedeelte zaten konden we even goed daar iets klein gaan eten. Na wat rond te rijden besloten we de auto op een van de openbare parkings te parkeren en zo wat verder te wandelen. Tegen 2u30 hadden we de belangrijkste straat doorgewandeld en bekeken we de opties.. We eten beiden nogal graag TexMex dus besloten om toch maar naar een vertrouwde Taco Bell te gaan ipv de McDonalds, BurgerKings en co. Terwijl we ons onze lunch lieten smaken komt er plots een dame aan onze tafel. Natuurlijk verschieten we van de verschijning want het was politie. “Jullie auto staat hier toch niet voor de deur geparkeerd hé? Want we gaan de Farmers market opzetten en dus moeten alle auto's weg”. De laatste jaren is het immers de gewoonte dat de locale boeren hun oogst via een kleine markt zelf aan de mensen in de stad verkopen. En dit bleek deze namiddag door te gaan.. “nee neen mevrouw, onze wagen staat op de openbare parking een paar blokken verder”. “oké, dan wens ik jullie nog smakelijk eten”. Toen we uit de Taco Bell buitenkwamen zag Sandra plots ene Starbucks staan en daar wou zij nu toch eens ne koffie van hebben. Als je Sandra niet elke dag een deftige koffie bezorgt, krijgt ze zeer onaangename ontwenningsverschijnselen… dat willen jullie echt niet mee maken. Sandra daar dus in volvaart naar toe, … maar wat bleek. “Starbucks will open its doors on Oct 1”. Lap de Starbucks was dus nog niet open en dus moest Sandra nog maar wat verder zonder extra cafeïne.
Nu dat onze maag gevuld was en de hoofdactiviteit van de dag voorbij was, reden we terug naar het hotel en gingen we ons even verfrissen. We namen daarna het besluit om het tweede deel van het Aquarium ook te gaan bezoeken. Zo gezegd zo gedaan en we gingen met onze ticketjes terug binnen in het Aquarium. Vandaag hadden we nog de bassin “open zee”, kwallen en de zeepaardjes te doen.. Dat leek niet te veel, maar moest wel leuk zijn. De “open zee” was iets dat slechts enkele weken geleden geopend was en de eerste zondag zo’n 17.000 bezoekers trok. Als je weet dat er in het hoogseizoen gemiddelde zo’n 12.000 bezoekers per dag zijn.. dan kan je voorstellen dat het personeel alle moeite had om het toen in goede banen te leiden. En wat is er dan zo speciaal aan dit deel horen we je al vragen? Wel, in dit aquarium bootsen ze de omgeving van een dieper gelegen deel van de oceaan uit met zijn vele bewoners.. Ah oké, so what? En een van de meest gekende bewoners is … de witte haai.
Na zo’n halfuurtje voor de grote bassin te gapen en vele foto’s later besloten we toch maar wat verder te wandelen. Het volgende deel toonden alle mogelijke kwallen en tjonge er zijn toch heel mooie vieze beesten in de wereld hoor; ze leken niet allemaal zo angstaanjagend; sommige zijn super klein. Maar allemaal hadden ze een ding gemeenschappelijk : het bijna transparant lichaam.
Het laatste deel van het aquarium toonden zeepaardjes. De meest gekende zijn die van zo’n 10cm groot en licht bruine kleur. Maar er zijn er ook die er uitzien als een draak uit de tekenfilms of als zeewier. Waarschijnlijk weten jullie dit al, maar voor diegene die het nog niet wisten : zeepaardjes zijn zeer trouwe partners en zowel de mannetjes als de vrouwtjes baren de kleintjes… Een unicum in het mensen en dierenrijk..
Nadat we terug aan de ingang aankwamen besloten we het aquarium te verlaten en even de echte toerist uit te hangen. Een half uurtje winkeltje in - winkeltje uit gewoon wat windowshopping… In een van de winkels vond Sandra een broeksband.. (2 dagen geleden had de sluiting van haar vorige band het plots begeven)
We waren al tamelijk snel uitgeshopt en hadden beide een beetje dorst en zin in een pint bier. En wat kan je dan beter doen dan gewoon de dag uitstap afronden met een lekker pint “Blonde Bikini” en een lekkere hap in de lokale brouwerij, waar we gisteren ook al zo lekker gegeten hadden. Mmm was toch lekker hoor…
Nu het al avond was kon Sandra nog moeilijk een koffie met cafeïne drinken, maar ze had nog een belofte openstaan van enkele uren geleden. Dus is Sandra een decaf Café Latte gaan oppikken vooraleer we terugwandelden naar het hotel. Plots stopte Sandra echter en vroeg ze Steven om de uil op die ene schoorsteen even te fotograferen. Is moeilijk gegaan , maar we denken dat de foto zal gelukt zijn.
Na de lekkere tas koffie te hebben uitgedronken, de fotokaartjes hebben gekopieerd werd het ook stilaan tijd om de dag af te sluiten.. En dus sloten we de laptop en daarna onze oogjes.
Slaapwel en tot morgen Lieve lezertjes
Zaza & Tis
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten