Zaterdag 6 u of in Belgische tijdsberekening Zaterdag 15u…. De eerste tekenen van leven manifesteren zich… Het is nog tamelijk vroeg, maar wakker zijn we.
Sandra besliste om aan het bloggen te slaan en zette haar laptop op. (Uiteindelijk heeft Sandra niets geblogd, maar gewoon wat gesurft en wat zitten chatten met Amerikaanse vrienden.) Steven vond het nog te vroeg en draaide zich nog even om en was niet veel later terug in grommelland. Een tijdje later stopte het grommelen – draaide hij zich om en begon het grommelen terug. Toen Sandra een korte pitstop maakte vond hij dat hij genoeg gewoeld heeft en dat hij dus kon opstaan.
Nadat beiden zich gedoucht hadden, en de valiezen terug voor transport hadden klaargemaakt, checkten ze uit en gingen ze op zoek naar hun eerste Amerikaans ontbijt. Daar de McDonalds het dichts in de buurt was werd het een snel ontbijtje en konden we verder richting Six Flags.
Na een fikse wandeling van aan de parking tot aan de ingang, kon de leute beginnen.. Natuurlijk diende we eerst nog door de security te passeren en daar mocht Steven weer zijn band uitdoen want die had metaal ion zich. (Een licht gevloek was er natuurlijk wel bij)
Het eerste wat we deden was in de guest relations (= klantendienst) een “flash pass” oppikken. Het systeem van de flash pass is tamelijk eenvoudig, maar wel super handig. Het is een soort van kleine tamagotchi .. Een wat? Een platte eivormige schijf met enkele toetsen op. Het idee van deze flash pass is de volgende : je beslist welke shows je wil zien en die worden bij de start al geprogrammeerd. Zo’n 30 min voor het start uur, krijg je via een vibrerende beweging de mededeling dat je naar de show kan gaan en dat je plaatsen voorzien zijn. Dat is leuk, maar niet de reden waarom je zo’n pass echt nodig hebt. Het toffe eraan is : je tamagotchi staat voor jou in de file voor een attractie. Je krijgt een lijst van attracties voor geschoteld en wanneer je in normale omstandigheden - dus na het file leed – zou kunnen instappen.. . Je zegt via je tamagotchi welke attractie je wil doen.. en dan ga je gewoon tegen dat uur naar die attractie.. en je stapt gewoon iedereen voorbij en stapt in. Je moet dus niet van de ene kant naar de andere kant hollen om gewoon een papiertje te gaan halen zoals in Disney met hun fast pass.
Eens we die tamagotchi hadden konden we op avontuur vertrekken. Maar wat doen we eerst? Ons ontbijt zal al wat in onze maag dus konden we ons wagen aan een roller coaster om U tegen te zeggen: De Medusa. Ook al was er tamelijk weinig volk in het park, de wachttijd liep tegen de 30min. Dus we vragen onze tamagotchi lief of hij voor ons in die file wil gaan staan. Hij spreekt niet tegen en dus hebben wij nog een half uurtje om eens goed naar de kaart van het park te kijken en ja onze zak even op te bergen. Hier in de pretparken van de VS mag je bijna nooit een zak of andere niet-aan-het-lichaam vast hangende dingen meenemen. Het is overal wel zo voorzien dat je kleine lockers hebt waar je je spullen kan in opbergen. Het enige wat je mee kan nemen tot aan de attractie is wat drank. En bij de attractie staan er dan speciale houders om de drank te stockeren voor die ogenblikken dat je op de attractie bent.
De Medusa is een van de grootste pleisttrekkers van het park. Is een rollercoaster waar je in hangt en zo’n 4 minuten op een parkoer wordt gegooid. Het begint met een rustige klim naar boven en dan vertrek je : loodrecht naar beneden om direct een combinatie looping en schroevendraaier-looping te maken. En zo gaat het dus 4 minuten door… Je ontmoet regelmatig het gewichtloosheidspunt dus echt niet voor zwakke magen.
Een uit de attractie meldt Steven dat hij toch niet alles meer gaat mee doen, want dat zijn maag het niet zo leuk vond. Sandra denkt bij haar zelf ‘we zullen wel zien’. Daar er nog wat tijd is voor dat we naar de eerste show kunnen gaan, besluit Sandra naar de dichtstbijzijnde rollercoaster af te zakken. En dichtbij kan je echt als dichtbij lezen… Het is opmerkelijk en is duidelijk dat Six flag daar verschilt met andere parken: hier zit alles lekker dicht bij een. Het is bij wijze van spreken zo opgebouwd dat de uitgang van de ene, juist naast de ingang van de andere ligt. Daar de Kong het dichts bij Medusa ligt en slechts 10 min wachttijd had, kiest Sandra die… Is ook een ‘floorless’ rollercoaster, en blijkbaar de voorganger. Steven besluit toch maar mee te gaan en heeft het zich nadien beklaagt. Was een ouderbeestje en in een minder goede staat, … daarom waarschijnlijk dat de wachttijd wat korter was.
Eenmaal uit de Kong rollercoaster, begon Sandra haar broek te trillen … onze persoonlijke tamagotchi liet ons weten dat het tijd werd om naar Shouka Stadium te gaan om daar de show ‘Celebrate Shouka’. Shouka is een Franse Orka of zoals ze in het Engels zeggen een Killer Whale. Mevrouw de orka laat enkele mooie kunstjes zien en alles werkt op "alles kan, niets hoeft". Het publiek kiest op wel liedje ze een ‘dansje’ toont en ze springt zo hoog als ze kan. En natuurlijk wordt het publiek op de eerste rijen niet vergeten… die worden gedoopt door de Shouka. Na 15 min sloot ze de show af met een mooie foto pose.
Daar de volgende show om 2u begon en dus onze persoonlijk assistente weldra zou beginnen bibberen van schrik, besloten we nog snel een snelle en kleine hap te nemen. Een hamburger (lees : kip of vlees naargelang de persoon…) met gepaneerde uienringen en frietjes was het standaard pakket. En Sandra toonde even dat ze een echte Saerens is en het even economisch bekeek : een souvenir beker is 13,99 met free refills tijdens de ganse dag, terwijl een drankje 3,99 was… De rekening werd gemaakt en dus werd het een beker met 2 rietjes. Sandra kreeg een armband rond en moest vanaf dan maar zorgen dat de beker mooi gevuld bleef… en dat was geen makkelijke opgave want het was behoorlijk warm aan het worden.
Eens de maaltijd verorberd, was de assistente aan het aandringen om toch maar naar de show te gaan kijken om niets van het moois te missen. We betraden Odin’s Tempel van de Tijger en je raad het waarschijnlijk al .. we kregen een mooie vertoning over het wel en wee van verschillende soorten tijgers. Sandra vond het enorm spijtig dat er zo’n kippendraad voor het podium stond, want ze kon nu geen mooie foto's neem vond ze… Toch heeft ze veel foto's getrokken en hoopt ze op de magische vriend PhotoShop om wat traliewerk te doen verdwijnen. (of is het nu Steven die de magische hand is van de vriend PhotoShop)
In de ochtend hadden we beslist om ook een uitstapje achter de coulissen te nemen en daarvoor dienden we om 3 u stipt aan de voederplaats van de Giraffen te zijn. We waren uiteindelijk met zijn 8en om dit spektakel mee te doen. Blijkbaar wordt er elke dag een andere set van dieren uitgekozen en voor vandaag werd het : Vogels, Leeuwen en Olifanten. Er werden duidelijke regels opgelegd : tijdens het wandelen worden er geen foto’s genomen. Bij de dieren zeggen de trainers wat mag of niet mag . Iedereen ging akkoord en we vertrokken op stap. Bij de vogels dienden we de onderkant van de voeten afspoelen vooraleer we het vogeldomein binnen gingen. Eens binnen maakten we kennis met een iet wat trage maar oh zo vriendelijk papegaai. Hij deed niets liever dan bij de mensen komen op de arm zitten en kusjes geven. Maar je moest wat geduld hebben, want hij moest het eerst doorhebben dat hij mocht.
Nadien kwam een typische Australische Kaketoe die ons liet horen waarom hij zo noemde. En als laatste kwam er op zijn doodsgemak een redtail hawk. Deze roodstaart havik was op pensioen en amuseerde zich dus nog met muisjes eten terwijl er mensen keken.
We namen afscheid van de vogels en wandelden (snelwandelden zou beter zijn) naar de leeuwen. Daar dienden we achter een rode lijn te blijven en daar de leeuwen in een kooi zaten en dat geen zicht was op een foto, was er een totaal fotoverbod. Ze hadden 1 oude dame en 3 jongeren : Leo en 2 dames. In de ochtend konden de 3 dames buiten en in de namiddag was het Leo zijn toer om te stoeffen met zijn dames. De oude dame en de heer van het gezelschap kwamen totaal niet overeen want waren beide te dominant en zorgen constant voor problemen.
Eens we alles wisten over de leeuw, gingen we naar de olifanten. Daar werden we door de trainers via de achterstraat naar de stallen geleid en konden we de dieren bewonderen die buiten stonden te genieten van de zon. Echt fotogeniek waren ze niet en ze zorgden er ook voor dat er niet te veel foto’s konden genomen worden : de dames (olifanten) zorgden er immers voor dat hun kop deels achter een dikke pilaar zat en om het volkomen onmogelijk te maken gaven ze elkaar een stofbad.
Na deze mooie en zeker voor herhaling vatbare kijk achter de schermen, wat het terug tijd om wat te drinken – Sandra bijvullen graag – en nog wat rond te kijken en te wandelen. Plots begon onze Tamagotchi te trillen en werden we eraan herinnerd om naar de volgende show te wandelen. Deze keer kregen we dolfijnshow van dertien in een dozijn. Het was wel een mooie show, daar niet van, maar de volgorde van de dingen, de interactie met het publiek, de spontaniteit van de presentatoren, ….. was het niet echt…
Na deze ontgoochelende show met ook mooie sprongen, zijn we nog wat in het park gaan rondwandelen en nog wat mooie plaatsjes tegen gekomen. Als laatste show van de dag vonden we het leuk om eens een kindershow mee te nemen : Odie, de zeeleeuw show… Een show waar de kapitein samen met zijn bemanning Odie en 2 matrozen opzoek waren naar de sleutel van de schat terwijl de zeeotter met de sleutel weg liep.. Was leuk en was heel interactief … en misschien wel op ons niveau op het latere tijdstip (het was dan ook al 3u in de nacht in onze Belgische tijdsrekening).
We hebben rond 18u30 afscheid genomen van onze reisgezel Tamagotchi en naar het hotel beginnen rijden. In ruil voor onze Tamagotchi kreeg Sandra haar identiteitskaart terug. Snel ingecheckt in de Holiday Inn Napa Valley via de nu al zeer gekende procedure : “Goede avond mevrouw Keppens, welcome in het hotel en dank u om een platinum Priority clublid te zijn. We hebben de kamer geupgrade en we zouden je graag nog een zakje geven met een verfrissing, een koekje en wat documentatie van de streek. Mocht je tijdens je verblijf een vraag hebben, aarzel dan om ons ons te contacteren. Ons hotel is uitgerust met gratis internet en hier zijn de codes om deze te kunnen gebruiken. We wensen je dan ook een prettig verblijf.”
Nadat we de spullen op kamer ‘gooiden’ zijn we iets kleins gaan eten.. Ale klein, in de VS normen klein - in onze normen groot. We namen een large pizza (12 stukjes) half vegetarisch, half Hawaii. En we hebben iets meer dan de helft opgegeten. Van de andere helft van de pizza heeft Sandra een deel van de topping opgegeten en rest laten liggen.
Op de kamer mochten we echter nog niet in bed… We hadden immers nog wat fotokaartjes te kopiëren en klaar te maken voor de dag nadien. Eens dat uiteindelijk gekopieerd was en dat we bestudeerd hadden welke attracties Sandra zeker nog wou doen op Zondag was het tijd om de oogjes toe te doen en wat te slapen…
Tot morgen lieve lezertjes
Zaza & Tis
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten