Deze ochtend werden we wakker van het ruisen van de zee. Hoe kan dat? Wel, we hadden het kleine venstertje een beetje laten openstaan om zo toch iets te kunnen genieten van de super locatie. De mist leek heel de nacht van de partij geweest te zijn en nu zag je dat hij langzaam begon op te trekken. Zouden we dan toch terug een mooi en warme dag krijgen, want de de weerberichten .. die zijn totaal fout : het zou momenteel al tegen de 20 graden moeten zijn en het zou tegen de middag moeten flirten met de 30. Daar geloofde ik dus geen jota van. En beide hebben gelijk. Aan de kust blijft het koud en grijs. 3 kilometer landinwaarts, achter de eerste heuvels, is de mist verdwenen en is het schitterend weer.
We stonden langzaam op en gingen van het bed … naar de zetels die zo gepositioneerd stonden dat je een mooi zicht had op zee. Sandra startte de laptop op voor haar dagelijks portie blog schrijven en Steven ging wat surfen op zijn iPad. Maar tja, wat zouden we doen met het ontbijt? Als we tot het restaurant wandelden, was de kans heel groot dat het vol ging zitten met die Corvette eigenaars. En blijkbaar had het hotel een ‘free’ roomservice policy. Dus waarom zouden we ons moe maken als het ontbijt tot bij ons kon geraken. Steven belde naar het restaurant voor het ontbijt en de wachttijd bedroeg 20 minuten. We hadden dus duidelijk een goede beslissing genomen met rusting in onze zetel te blijven wachten. Steven ging zich snel douchen voor het ontbijt, Sandra na het ontbijt… een kwestie van het rustig aan te kunnen doen. Het ontbijt was copieus maar wel lekker en met zicht op de oceaan… het heeft wel iets ;-)
Na het uitchecken keerden we even op onze stappen van gisteren terug. Gisteren was het weer zo slecht geweest dat geen van beide uit de auto wou komen. Dus dienden we dat deze ochtend te doen. Alles was getimed, want we hadden om 12u een afspraak in Hearst Castle. Maar voordien wou Sandra toch nog even gaan piepeloeren bij de Elephant seals (= Zeeolifant). Als we het vergelijken met de zeehonden die we 2 jaar geleden zagen op dat ene eiland – Ano Nuevo - dan is dit tweemaal niets. En Steven heeft haar weer moeten wegtrekken bij die beesten… De auto werd zelfs tot aan de fotospot gereden zodat ze zolang mogelijk kon genieten en foto’s voor de thuisblijvers schieten.
Hearst Castle is een Californisch staatspark en is eigenlijk niets anders dan een extravagant landhuis opgetrokken door de krantenbaas Hearst. Het ‘kleine’ landhuis bestaat uit 4 hoofdgebouwen en is zo’n 8500 m2 groot… Alles begon toen hij bij Julia Morgan in 1915 binnen stapte. Zij was de eerste vrouwelijke architect en had een combinatie van drie specifieke vakgebieden : Amerikaanse architectuur, Europese architectuur en betonbouw. Vooral dat laatste is uiteindelijk heel belangrijk gebleken. Van alle gebouwen die van haar hand zijn, hebben ze allen de grote aardbevingen (1906,1989,2005) overleefd. Maar genoeg daar over en terug naar het verhaal.
Hearst kwam bij Julia toe met de woorden: “I would like to build something upon the hill at San Simeon. I get tired of going up there and camping in tents. I'm getting a little too old for that. I'd like to get something that would be a little more comfortable” (“Ik zou graag iets tegen de heuvel van San Simeon bouwen. Ik ben het beu op naar daar te gaan en te moeten slapen in een tent. Ik word een beetje te oud. Graag zou ik iets hebben met een klein beetje meer comfort”.) Hij lijkt wel een ruimte betekenis van comfort te hebben. Want tegen de tijd dat ze begonnen te bouwen in 1919, was het al een groot geheel geworden.
Het hoofdgebouw was we bezochten – want voor elk deel van het complex moet je ene aparte ingang betalen. Het is het grootste gebouw en lijkt voor buitenstaanders niets anders dan een 16e eeuwse Spaanse kathedraal. Alleen was het de woonst van mijnheer Hearst die buiten hard te werken, zijn tijd gebruikte om antiek bijeen te kopen en zijn architecte diende dat dan maar te verwerken in de gebouw.
Zo kun je bv. de toegangsdeur van een kerk als deur terugvinden, enkele wandtapijten van onze Vlaamse groten, kerkstoelen om de muren te versieren uit de 15de eeuw en - toen die niet voldoende waren - uit de 16de eeuw, een houten plafond van die tijd dat net iets te klein was voor de zaal en waar de architect dan maar wat namaak bijgooide zonder het laten op te vallen. Naast deze verzamelobsessie had hij nog een andere : hij had zijn eigen zoo met alle mogelijke wilde dieren die vrij over de ranch konden lopen. Wanneer het financieel wat minder ging, moest hij wel besparen. Buiten de giraffen, de reeën, de zebra's en nog wat ‘normale’ dieren zijn alle dieren ergens ander ondergebracht in publieke zoo's.
De tour nam zo’n 2u in beslag en dat was voor ons eigenlijk meer dan voldoende. Nadien mocht je nog zolang je wou in de tuin rondwandelen. Dat deden we dan, want er was nog veel te ontdekken. Daar het weer daar normaal gezien altijd goed is, werd ook een buitenzwembad gebouwd … en voor die enkele maanden met slecht weer… een binnenzwembad. Beide zwembaden zijn super mooi en nog steeds in uitmuntende kwaliteit.
Nadat we uitgekeken waren en vooral de kaartjes vol waren name we de bus terug naar beneden. Het kasteeltje ligt immers vanboven op de heuvel, terwijl de parking en alle faciliteiten beneden liggen.
We overlegden wat we nog gingen doen… De mist was nog steeds niet helemaal weggetrokken, dus naar een vogelreservaat rijden ging niet veel met zich meebrengen. We besloten dan maar om de kortste route naar het hotel te kiezen en eens een dagje vroeg te stoppen met rijden. Na het inchecken en een uurtje blogschrijven, kregen we wat honger en zijn we snel in buurt iets gaan snacken. Sandra kreeg nog haar Café Decaf Latte van de dag en dan kon ze volle snelheid nog wat blogs afwerken – waarvan jullie waarschijnlijk het resultaat al gelezen hebben.
Na 10u vonden we het tijd om wat te slapen en deden we de laptop en iPad uit, deden we onze oogjes toe met de woorden “tot morgen lieve lezertjes”
Zaza & Tis
Ps. Sandra is nu super content... want ze is bijgeraakt bij het blogschrijven
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten