Hallo beste
vriendjes,
Vandaag is
het dan zover.. vandaag gaan we nog eens op verlof.. JIPIE. Deze keer werd ik
niet vroeg uit mijn hondenbed gezet, maar mocht ik lekker lang uitslapen. We
vertrokken immers pas tegen de middag. Het verlof begon dus echt al.. Om 9
uur namen we hondenbrokjes en een pistolet. Nog even wat smurfen en dan douchen
en vertrekken. Allez als de bagage klaar
is natuurlijk.
Mijn zwembroek
en zwemvest waren snel ingepakt, Sandra daarentegen heeft er wel wat langer
overgedaan. Ook al had ze een beetje voorbereid, de vragen bleven maar komen :
neem ik dat of dat mee, hoeveel weegt de bagage al. En dan had ik de zware taak
om voor haar te beslissen of met de weegschaal de bagage te wegen. Haar valies,
dat was geen probleem, daar konden nog vele kilo’s in... Die handbagage daarentegen, tjonge jonge. Om de gemoederen
een beetje te kalmeren hebben we dan samen nog eens op de wijde wereld gekeken
of de handtas als handbagage werd aanzien of niet. Ik dacht dit komt goed, maar nikse
goedkomen... Het was ofwel een handtas of wel handbagage.. Tja, dan zat er
niets anders op om die ene lens dan toch maar thuis te laten.
Sandra had
wel goed nieuws voor mij vertelde ze.. ik kreeg mijn eigen zetel. Net naast was
de plaats nog niet bezet en dus mocht ik uit de handbagage kruipen en lekker
daar een nestje maken. Ik zal me daar al liggen met mijn eigen tvtje voor mij..
Om 11u
werden we door Taxi Steven afgezet op de luchthaven. Daar we in groep gingen
vertrekken dienden we de andere reisgenoten aan de Starbucks te vinden. Ik
dacht direct...”ik ga mijn lekker melkje krijgen” ... maar Sandra vertelde me
dat ik even moest wachten. We zouden na het inchecken naar de lounge gaan met
de groep en dan ging ik mijn melkje en hondebrokjes krijgen... Terwijl we wachten moest ik heel stil zijn
want de mannen in de groene pakjes en grote geweren kwamen naast haar staan, en
wou wel niet gehondknapt worden. Om de aandacht van mij af te leiden, nam Sandra haar gsm en begon nog enkele peperkoekenventjes te redden. Plots werden
we opgeschrikt door iemand die haar riep. Een jonge en vriendelijk meisje deed
teken dat we naar haar moesten komen. Ik
begreep er eerst niets van... maar toen dat meisje maar bleef praten met ons en
de mensen die er bijstonden ook plots dag Sandra zeiden veronderstelde ik maar
dat dit groep was. Sandra zou duidelijk
weer opvallen in die groep : de jongste en de grootste... waf waf waar zijn al
die jonge gasten nu toch.. En wanneer komt er nog eens een andere mensenvriend
mee :-( We
kregen een beetje uitleg wat we allemaal dienden te doen en dan begon het
avontuur. We gingen naar de balie om te checken, maar amai wat een file stond
daar. Het leek wel of we tot in Wolvertem moesten aanschuiven, maar toen zagen de arendsogen “Internet Check In”.
Sandra vroeg aan dat meisje of we niet naar
die lege rij mochten gaan en plots stonden we direct aan de balie :-)
Rustig werd
het paspoort afgegeven en gaven we het instapkaart die we net van Ilse (want zo
noemt het meisje) gekregen hadden. Valies op de band, labeltje eraan en Sandra
was klaar.... “Mevrouw zet uw trolley eens op de band”...”Alle handbagage moet
worden gewogen”. Met veel tegenzin deed baasje dat. “Mevrouw je mag maar 7kg
meenemen en de trolley weet 12kg. Dat kan echt niet hoor”. Baasje vertelde dan
dat ze wel enkel fotomateriaal en laptop in de trolley had en dus dat er echt
niets uit kon. “Toon me dat ne keer.. want ik geloof dat niet echt”.... Ik was stilletjes aan het blaffen “laat mijn
baasje aub zo mee”. Ik weet niet of die vieze mevrouw het gehoord heeft, maar
ze heeft het toch door de vingers gezien.. We kregen wel het advies “probeer
wel in het terugkomen naar 10kg af te zakken... want dat laten we wel
makkelijker toe” Sandra vertelde toen
heel stout “ik zal dat zeker proberen, maar als zoals je zelf kan zien gaat dat
niet lukken he” en ze ging verder “En zie eens naar al die andere
madammen... Die hebben allemaal een
trolley en handtas mee, zo is het niet moeilijk om geen overgewicht te hebben..
Dat kan ik ook.. Maar jullie schreven 1
stuk”. De mevrouw had duidelijk die opmerking niet verwacht en moest het wel
deels toegeven, maar officieel is het maar 1 stuk. Sandra had wel nog een
vraagje : “ als het gewicht van de handbagage zo belangrijk is.. dan betekent
dat de vlucht tamelijk vol zit”. Plots zag ik mijn eerste droom in duigen
vallen, ik had geen zetel voor mezelf, ik ging zelfs in de trolley dienen te
blijven... Pfffff. Ik wil naar huis :-(
Nadat
iedereen zijn bagage had afgegeven en hun handbagage had laten wegen, waren we
klaar voor het melkje.. De controle van handbagage liep vlot, de controle van
de persoon iets minder vlot want Sandra biepte.. Dus kwam er een dame even
persoonlijk voelen of er toch nergens een bom of verborgen pakjes mee had.
Gelukkig we mochten verder. Ik was er
klaar voor : ik ging mijn lekker melkje krijgen.. En toen viel die tweede droom in duigen :
Sandra ging haar een biertje halen in de lounge en bracht voor mij enkel wat
nootjes mee. WAF WIEF WIEF .. niet eerlijk
En dan was
het zover.. het was tijd voor naar de vliegende vogel te gaan. De gate leek al
een tijdje open want me mochten allemaal samen doorwandelen. Sandra heeft me
toen even nog een lange knuffel gegeven en dan moest ik maar wat slapen zei ze.
Het ging nog lang duren voor we terug met de pootjes op de grond stonden, maar
als ik braaf was ging ik wel even mogen komen bij haar zitten.
Een derde
droom kwam wel uit want samen met baasje hebben we naast wat tv kijken ook wel
heel de tijd online geweest.. Nu ben ik zeker dat jullie me raar aan het
bekijken zijn, maar jaja... die vogel had een antenne in zijn poep gekregen
waardoor we ‘connected’ bleven. Toen het
bleek te werken hebben we de oma-meter-grootmoeder en opa smakelijk gewenst en
van hen kregen we dan te horen dat ze met vrienden bij de Thai zaten te
eten. Sandra twijfelde even of ze haar
moeder dan niet even zou opbellen, maar dat vond ze er nu net over. Op meer dan
10.000 meter hoogte gewoon eens bellen om smakelijk te wensen... We tetterden
nog met andere whatsapp-vrienden tot de piloot ons vertelde dat het spelen
gedaan was.
Amai amai,
wat een rit : Naar mijn hondengevoel
zijn we van Brussel sneller in Zottegem zijn, dan het ritje van de vogel tot
aan de bagagehal. En toen was het
zover.. ik stond oog in oog (als die op zijn buik ging liggen) met de eerste
man met een wit kleed. Ik vroeg heel stilletjes aan Sandra of dat die meneer
zijn slaapkleed aan had, maar Sandra vertelde me toen dat dit de typische
klederdracht was van de mensen in deze regio..
Hier wil ik niet blijven wonen zulle,
want het is duidelijk dat we hier niet zomaar in de modder kunnen gaan
spelen.
Die lieve
Ilse was sneller door de immigratie en controles geraakt en had al alle
valiezen met de “groen-gele” sticker van de band genomen. En plots werd het
duidelijk waarom Sandra die rare kleuren op haar valies had geplakt. Allez elke
modebewuste hond zag toch dat die sticker echt niet bij de kleur van de valies paste,
maar tja ik wou haar niet te veel stresseren deze ochtend dus had ik mijn bakje
toegehouden. Door de hardwerkende
reisleidster konden we snel vertrekken naar het hotel.. En dat was wel heel
hard nodig, want het was al zondag geworden in tussen. De vogel was net iets na
middernacht geland, maar nu was het al 2 uur geworden. Ik had toch gezegd dat
het ritje heel lang geduurd had.
Eens
ingecheckt, heeft Sandra nog snel haar kleren voor straks klaar gepakt... Want
straks binnen minder dan 7 uur moeten we al gegeten en gedoucht klaar staan
voor onze eerste uitstap. En je kent mijn baasje... als ze te weinig slaapt is
er niets mee aan te vangen... Dus ik ga nu ook maar snel stoppen met tokkelen,
want anders gaat ze nog kwaad worden.
Dus lieve
vriendjes.. Slaapwel en tot morgen
Xx
Sloefie
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten