Dag 5 : vallen en opstaan tussen de bijtende visjes

Goede avond mensen uit het hoge noorden,

Hier de reisblogger die weer een hele dag op avontuur is geweest, maar laten we maar beginnen bij de start van de dag. Gisterenavond was baasje nog uit haar bed gesprongen om de roomservice voor het ontbijt te bestellen. Spekjes en een melkje voor mij, een eitje met een toast voor Sandra. De koffie ging ze nadien wel halen.. Op het laatste nam ze ook nog een vers geperste fruitsap om de nodige vitamientjes

Deze ochtend moest we om 9u klaar en ontbeten op het appel staan. Ik heb Sandra dus maar beginnen wakker maken want die leek niet uit haar nest te willen. Dit wordt weer geen brokjes of spekjes bij het ontbijt.. Snel snel Sandra dat ik toch nog mijn melkje krijg deze ochtend.  Gelukkig is de lokale Starbucks heel dicht bij de plaats waár we elke keer afspreken dus het is net gelukt.

Vandaag een goed gevuld programma : de vismarkt , het fort en dan naar de grand canyon... Maar alles staat of valt bij het vinden van de juiste chauffeurs.  We gingen allemaal samen in een kleine shuttle tot aan de uitgang van de haven... Met een verplichte tussenstop om onze handzakken eens door de contoleband te laten lopen.  Waarom dat dit hoefde is nog me nog niet helemaal duidelijk maar allez. Buiten de haven werden we dan gelost en daar stond hij dan .. De gids van de dag met een bordje met Ilse haar naam ... We werden in 5 groepen verdeeld en herverdeeld. Sandra had zich geïnstalleerd in de vierde wagen, maar Ilse kwam haar halen "jij moet in de eerste.. Bij mij."

Ooooops, waren wij niet braaf geweest en moesten we nu dicht bij Ilse blijven als straf. Zal dan toch ikke niet geweest zijn, want iedereen had me net daarvoor nog verteld dat ik zo braaf was.

Eerste stop ..een lokaal vis- en groentenmarktje. Na zo'n twintig minuten heel stilletjes zitten (want ik ben immers een braaf en lief hondje die niet op straf zit :( ) reden we een parking op. We kregen een klein halfuurtje om de lokale sfeer op te snuiven. Wel een rare zenne, ... De sfeer opsnuiven... Ik heb snel mijn neus dichtgstopt met mijn oortjes want zo stinken dat het daar deed.  En niet veel laten ben ik nog diep in Sandra haar zak weg gekropen want die waren daar allemaal met vissen en messen aan het goochelen. De graten vlogen in het rond, de koppen van die arme vissen op de grond om nog maar te zwijgen van de rest.  Snel snel Sandra ... Ik wil hier weg... Op de groentemarkt was het iets veiliger... Daar waren de ene marktkramers aan het leuren met hun tomaten en lekkere groenten. Veel van de dingen herkende ik niet, maar tja ik ben dan ook maar een westers hondje.

Snel nog even een boompje opzoeken en dan vertrokken we richting het Fort. Er was eeuwen aan het fort geknutseld maar het mag wel gezien worden nu het af is. Er dienden we veel trappen op en af te doen om alles te gaan bezichtigen en dus vroeg een van de dames of Sandra niet voor haar ook foto's wou nemen als ze toch op pad ging. Zo gezegd zogedaan... Sandra speelde beroepsfotograaf, nam niet weinig, maar hopelijk ook niet te veel foto's. Maar dat gaan we niet weten want ze was al heel content toen de Kodak terug afgeleverd werd.

Nadien gingen we naar de tweede grootste canyon van heeeel de wereld. De grand canyon is natuurlijk de grootste, maar volgens de gids was deze veel mooier. Maar voor we naar daar reden stelde hij voor om nog even naar een warm water bron te gaan in de buurt en voor zij die wouden een speciale vispedicure te ondergaan. Eerlijk denk ik dat het voetmassage was want een van de dames in de groep is wel een pootje keren van de rotsen aan de Byron geschoven. Sandra is dan even heel wijs geweest en heeft zich aan de oever genesteld zo haar voeten in het warme water gestoken . En plots kwamen daar kleine visjes aangezwommen en die knabbelden aan haar hielen, tenen, enkels,... Het kriebelde wel een beetje vertelde ze, maar een gratis pedicure kun je toch niet laten schieten. Terwijl waren er blijkbaar enkele mannen (neen niet van de groep) hun bad aan het pakken in water net aan de bron.

En nu... Mijn maagje gromde maar de gids had net verteld dat we nog een uurtje gingen rijden en dat we dan aan de canyon waren gingen picknicken. Ja zeg... De dozen staan gewoon in onze koffer konden we dan al niet een doosje openen en een beentje aan mij geven. Snif snif, ik zal maar stilletjes zijn en wat naar buten kijken. Vooral die ene hond daar net naast ons intrigeert me,... Hij rijdt immers al heel de tijd met ons mee.

De canyon was groots en mooi... De picknickdoos nog groter dan in mijn dromen : twee kleine samosakes, een spinaziegebakje, een gepaneerd kipje met Western frietjes, een dubbele boterham, een appelsien, en appel en dan nog iets heel lekker zoet. Veel te veel voor een hondje en voor een mens. Gelukkig kwam daar Jef, of was het nu Jaak of was het nu Robert... Ik weet het niet goed meer.. Telkens leek hij een andere naam te krijgen... Maar eten dat wou bij wel... Nu zie ik jullie al een scheef oog trekken, maar geen zorgen, Joske de geit vond de boterhammen en de appels het lekkerste.
Na de lunch wandelden enkele stoere mannen, vrouwen en hondjes nog even de canyon in om het moois te bezichtigen. Terwijl was de geitenhoeder zijn kameraad Frans komen ophangen want ze gingen samen met zijn broers, neven en kozijnen naar de volgende heuvel werd ons verteld.  Of zou het zijn omdat Janneke te veel ongezonde dingen kreeg .

In de terugweg was het wel heel stil in onze wagen. Ik moet toegeven ik heb ook mijn oogjes even toegedaan, maar niet te lang want die chauffeur was ne echte flierefluiter volgens Sandra. Sandra ging morgen me vertellen wat het betekende maar ik vertrouwde het niet

Uiteindelijk waren we veilig terug op de boot en hebben we ons dagelijks ritueel afgewerkt : aperitief, douchen, eten en... Nadien.. Foto's en blogje,

Nu is het bedtijd want het is terug ochtend aan het worden.