Dag 2 - het oude en het zanderige

Dag allemaal,

Als ik vandaag wat foutjes maak ... is het door het zand dat nog in mijn ogen, oren en pootjes zit.

Maar laten we beginnen het begin.

Deze ochtend deed het echt pijn. Nog geen 5u nadat we eindelijk konden gaan slapen maakte de een na de andere wekker ons wakker. Het was blijkbaar tijd om op te staan. Sandra sprong uit bed en de douche in... Ik rekte me eens goed uit, zocht het namaak-boompje op in de kamer en heb mijn vacht goed gelikt. Nadien ben ik al beginnen pakken voor de dubbele uitstap : de zware rugzak uit de valies gesleurd, de juiste zonnebril tussen de verkeerde brillen gezocht en dan... moest ik wachten. Hoe kan ik immers weten welke dingen nog extra meemoesten... Dus heb me goed op de rugzak genesteld en nog een dutje gedaan. Sandra heeft me na het ontbijt terug wakker gemaakt dus ik heb geen lekker spekjes gekregen... Boeh Boeh. Maar was wel lief want ze dacht dat ik nog zoo moe was.

Om 9u stonden we dan klaar in de lobby. Ilse telde, hertelde en kon het niet goed geloven : ze had 19 mensen nodig en er stonden er maar 15... Maar plots kwamen er nog 2 uit de lift geslenterd... Die kregen van de medereizigers te horen dat ze we al 3min te laat waren... Aiai als dat maar goed komt... Ilse kalmeerde de boel maar waar waren die 2laatsten. Na enkele pogingen werd haar zoektocht beloond : ze hadden hun wekker gezet maar vergeten hoe ze de juiste tijdzone op hun gsm dienden te zetten. Gevolg die waren nog over beentjes en mooie boompjes aan het dromen.

Met onze Indische chauffeur en Nederlandse gids vertrok Ilse dan maar. Eerste deel van de uitstap kreeg al enkele laatste minuut aanpassingen om het op een iets rustiger tempo te kunnen doen... Nu dat het avond is, kan ik verklappen... Gelukkig maar. In plaats van gans Dubai te doorkruisen en dus zowel oud als nieuw te bekijken werd het nieuwe gedeelte voor volgende zondag gehouden en gingen we ons focussen op het oude gedeelte.

Daar ze hier meer als een vrouw mogen hebben, heeft een prins ook meer dan een Paleis . De gids stuurde ons busje even een 'kleine' omweg in om ons direct kennis te laten maken met zo een paleis. Maar door onze slimme chauffeur werd het een 5min fotostop. Sandra nam enkele foto's van het paleis en de tuin, terwijl ik mij even uitleefde met achter de vogels te zitten. Zalig zo met dat mooie weer. Toen ik terug bij het busje kwam was mijn baasje al enkele bijles aan het geven van hun fototoestel. Ik kreeg een knuffel als beloning van die mensen. Zij weten wel mijn naam, maar ik weet nog niet heel goed hoe die lieve mensen heten.

De rit ging verder en we kregen zoveel interessante weetjes... Maar mijn klein breintje kon niet alles opslaan :( Plots kregen we de vraag of we goed konden lopen... Waf woef... Korte beentjes woef woef... Sandra stelde me gerust... Zo een vaart zou het niet nemen. Maar stelde voor zekerheid toch de vraag. Toen bleek het het Nederlands lopen te zijn en diende Vlamingen dit als stappen te begrijpen... Waarom had die mevrouw vooraan dan niet gewoon stappen gezegd. Ik had de vraag nog niet geblaft of ze vertelde dat we wel nog niet gingen Pintjes drinken want het was nog wat te vroeg... Pfff waarom is die mensentaal toch zo moeilijk!!?

We stopten aan de kamelenstal van een van de paleizen, maar dat uiteindelijk een andere bestemming kreeg toen de prins een nieuw paleis wou. Nu was het een kleine place to be met enkele restaurantjes, kunstgalerijen,... We bezochten een galerij waar een Nederlandse dame (vriendin van de gids) de mensen met een handicap opving en hun leerde expressief om te gaan met de handicap. En al ben ik een hond... Ik herken mooie dingen als ik ze zie en er zaten kunstwerken tussen. We hadden nog maar net onze pootjes op de steentjes gezet - auw auw - of een vriendelijke meneer in slaapkleed kwam ons persoonlijk welkom heten. Hij wou zelfs een selfie met ons allemaal en Ilse maakte snel gebruik van de gelegenheid om een groepsfoto van de wakkeren te nemen.

Nadien reden we welgeteld 2min verder tot aan het Dubai museum:een klein maar leerrijk plaatsje waarin getoond werd hoe de mensen voor de olie woonden en hoe het "we willen ons in de publiciteit " veranderde. Daarna piepte ik samen met Sandra nog even naar een reconstructie van een lokaal bootje (De naam ben ik ergens kwijtgeraakt).

Eens iedereen uit het museum was geraakt begonnen we aan een fikse wandeling : we gingen van de ene shouk naar de andere... De ene was gespecialiseerd in stoffen, andere in kruiden en telkens werden we aangesproken om toch maar eens naar hun stalletje te kijken. Ik begreep het niet echt want ik zag nergens echt dieren staan, maar het zal wel aan mij liggen :(

 Voor we naar de goudsouk gingen dienden we een overzet te nemen. Ik moest me heel goed wegsteken want hondjes mogen niet mee. Voor 20 EAD gingen we allemaal tegelijk over. Dat was blijkbaar een vastgelegde prijs want of je nu met 2 of 20 de baai overstak, het was 20 in het totaal. We dienden wel even te wachten want ze hadden net een paar bussen Chinezen. Met dat Chinees nieuwjaar leek het vol te lopen en ze zijn volgens de Gids het nog niet gewoon om toerist te zijn. Ik weet niet goed wat dat betekende, maar mij viel wel op dat ze constant voor me kwamen staan zodat ik als klein hondje niets meer zag.

En toen was het zover... We gingen de goudsouk binnen. We kregen de uitleg dat we niets van wat we er zagen, gingen mooi vinden en ze had gelijk hoor. Als een jongen met een meisje wil trouwen moet de jongen een bruidsschat betalen in goud. Ook omdat een blok goud maar een blok is, amuseren ze zich met het goud in een harnas of in zeer opzichtige "juweeltjes". Ik ben heel diep in de zak gekropen want ze konden me met die dingen wel doodslaan :(

Nadien ging de wandeling verder tot we aan de bus kwamen. Daar werd verteld dat we naar een hotel reden om een buffet te nuttigen. We waren er rond 13u en dus mooi op tijd om rustig te eten... Tot we terug in het busje waren. Daar kregen we te horen dat we rond 14u in het hotel zouden toekomen en om 15u terug zouden vertrekken. Maar door de file was het al eerder 14.20 wanneer we er echt aankwamen.

Het busje maakt gelukkig na de hotelstop ook een stop aan het HRC... En daar zijn we heel snel binnen gelopen en hebben aan onze shooterscollectie gewerkt... Daarna moest Sandra haar grote benen inzetten en ik heb alles uit de kast moeten halen om haar te volgen. Snel naar de kamer gelopen en kledingwissel : korte broek uit lang broek aan... Snel een toiletpauze en dan terug naar de receptie. En ja hoor... we waren nog op tijd... Tot grote verbazing van iedereen... Hi hi... Ik heb baasje goed onder controle.

Heel de groep werd over 3 Toyota Land Cruisers verdeeld en het instappen begon. Sandra had geluk en mocht dank zij haar lengte vooraan naast de chauffeur zitten. Maar ook daar had ze een probleem: haar knieën en haar hoofd waren er te veel aan. De oudere generatie bleek wel heel lenig te zijn want die kropen (weliswaar op handen en voeten) op de derde rij zetels. Toen iedereen een plaatsje had, heeft Sandra van de vriendelijke meneer achter haar de stoel iets achteruit kunnen schuiven en het schuifdak wel daar is het zonnescherm van weg geduwd... Hierdoor kreeg ze net plaats genoeg om toch al schuin enig wat comfortabel te zitten.

Maar wat gingen we nu doen? Wel we gingen in de woestijn een feestje met BBQ bijwonen. Oh is het dat maar hoor ik jullie al denken. Maar als ik nu vertel dat we na een half uurtje een stop maakte voor de banden wat af te laten?! Nog niet speciaal genoeg? Oké, wel foto's zeggen meer dan duizend woorden heeft mijn baasje verteld dus ik heb haar gevraagd foto's en filmpjes te maken. Ik ga het proberen samen te vatten in enkele woorden : je geeft gas je rijdt de heuvel op, en dan draai je weg zodat je eigenlijk met de wagen als het waren van de berg glijd. Je rijdt een andere heuvel op en dan rijd je doodleuk stijl naar beneden en dan terug zo schuin als kan de berg op. De mensen in onze auto noemden het "Auto Glijden "... Maar dat werd pas in het kamp gezegd hoor... Tijdens de rit was het meer van allez waarom rijdt die zo snel, oei wij gaan kantelen, sh***, En dan allerhande geroep en getier. Sandra heeft dus de auto voor ons zitten filmen en ik moet na het kijken van de filmpjes altijd op zoek naar een boompje... Zo veel schrik heb ik gehad. En dan plots als kers op de zandplaat... We reden net achter onze voorligger en dienen plots af te remmen voor zijn maneuver want die gleed plots naar links. De chauffeur reageer super snel... En glijdt ook naar links... Fijn denken jullie... Alleen zakt de auto plots een meter naar beneden en staan we plots helemaal stil. Onze chauffeur heeft alle knopjes en schakelaars geprobeerd maar de jeep was geen cm meer vooruit of achteruit Te krijgen. En daar stonden we dan... Scheef in alle richtingen en toch vast.

Na enkele pogingen is de chauffeur uitgestapt en moesten wij blijven zitten. De andere 2 wagens zijn gestopt en hun chauffeurs zijn komen helpen. Maar niets leek te helpen. Dan maar een boom afbreken dacht iemand en de boom het dichtst bij ons ... Die zal ik nooit kunnen begroeten... Leek me nochtans een mooi plaatsje om pootje eens omhoog voor te steken... De takken van die "verdorde mooie boom" werden onder de achterste wielen gestopt, er werden nog trekkoorden onder geduwd en de wildebras van de auto voor ons kon de klus rustig en heel voorzichtig oplossen. Onze chauffeur kreeg nadien zijn tuut terug en we konden verder. Ons gezelschap was zeer hard aangeslagen en niemand vond het spijtig dat we 5 minuten later aan het kamp waren toegekomen.

Ook al kregen we daar de kans om met een kameel te rijden, te sandBoarden ... We hadden allemaal genoeg avontuur gehad. Sommige bleven in het kamp, anderen kropen de heuvels op. En dit als voorbereiding om een mooie zonsondergang te kunnen fotograferen. Eens boven genoten we van de mooie uitzichten : zowel van de duinen als de wildebrassen die nog ergens in de duinen zaten. Soms moesten we hard wegspringen want dan kwam er een brokkenpiloot op ons afgereden.

Eens we de zon hadden zien ondergaan was het tijd voor het feestje : we werden getrakteerd op een lokale dans, een vuurgoochelaar en een madam die met haar buik en kont goed kon dansen. Daartussen moesten we eten gaan halen a volonté (en ja... ze hadden ook aan mij gedacht)

Toen onze buikjes vol zaten, was het feestje gedaan en werden we terug in de wagens geduwd. Nu gleden we niet meer maar werden we goed dooreen geschud door de aaneenschakeling van vluchtheuveltjes in de woestijn... Of iets dat er moest voor doorgaan.

Eens we terug op normale baan waren werden de banden terug bijgepompt en werdt bij de groep de balans gemaakt : liever glijden dan vluchtheuveltjes.

Toen we in het hotel aankwamen stoof iedereen naar hun kamer. Enkel Ilse en baasje hadden nog niet veel zin en gingen een biertje drinken in het Belgisch café. De biertjes waren dus 50cl want dat was de standaard daar... Maar met een paar nootjes valt dat niet op. Toen ik net goed in de schoot van Sandra gesteld had kwamen er plots 2 verloren gelopen belgen binnen. We hebben ons dan maar een andere tafel genomen (buiten jaja buiten je leest het goed). Die hadden nog wat honger... En dus werden er wat hapjes bestelt. Halverwege de hapjes waren de glazen leeg en dan moet je volgens de deskundigen aan tafel dat glas wel laten vullen... Toen kwam er nog een koppel binnen...

Om een lang verhaal toch kort te maken kan ik het voor julie samenzatten : de twee dames met de chaperon hond dachten om 8u nog iets klein te drinken en dan in bed te kruipen. Wel... Om 11u is door eenstemmig beslist van toch maar naar de kamers terug te keren want anders gingen we te lang opblijven.

Terwijl ik dit nu aan het tikken ben, kan Sandra er nog altijd niet van over dat ze volgens de deskundigen rond de tafel tussen de 26 en 36 werd geschat... Ik heb heel wijselijk gezwegen...

Nu dat mijn verhaal uiteindelijk in neergepoot kan ik mijn laatste boom van de dag opzoeken en beginnen dromen van reuze botjes.

Slaapwel

Jullie verslaghond ter plaatse