Dag 14 - op naar Ellmau

Goede morgen,

 

Onze lawaaimaker was ons niet vergeten.

We werden dus allemaal tegelijk wakker gemaakt.

Na de dagelijkse likjes en het uitgebreide toilet voor mijn mensenvrienden was het tijd voor het ontbijt.

Net als gisteren was er veel lekkers.

Ik kreeg zelfs brokjes met spekjes.

Mmmmm

 

Bij het uit checken diende baasje geen plastieken kaart te geven om te betalen.

Moesten we dan niet betalen?

Oh oei

Meneer in pak aan de balie vertelde dat ze niets konden doen met hun computers.

Enkele dagen geleden was er plots niets meer op de server: geen reservaties, geen e-mails met aanvragen voor informaties, geen boekhouding,…

Euh?

We ging zover dat ze met excel bij hielden wie in welke kamer was voor welke periode.

Aha..

Toen werd duidelijk waarom we bij de bar direct dienden te betalen en dan nog met cash.

En hoe weten ze dan welke kamers dienen vrij te blijven voor toekomstige reservaties ?

Blijkbaar krijgen ze van hoofdkantoor elke dag een dump van de reservaties voor binnen 3 dagen. 

Pffff

Ik zou er grijze haren van krijgen om zo te moeten werken.

 

 

Oke.. en nu ?

Gratis hotel ?

Er werd op de ouderwetse manier een pampiertje ingevuld met het nummer van de plastieken kaart, de vervaldag en natuurlijk ook het bedrag.

En binnen een maand ofzo… als alles terug operationeel was, zou de betaling dan pas gebeuren.

Raar hè 

 

Na het puzzelen met kleerkasten in de auto… vertrokken we.

Juist buiten München ligt Dachau.

Een op het eerste zicht nogmaal dorpje… tot je de bordjes ernaartoe begon te lezen : KZ-Gedenkstätte.

Oei wat moeten we nu gaan gedenken ?

En plots vielen mijn eurocent.

Sandra had gisteren nog verteld van het concentratiekamp.

En ja dat was de uitstap… we gingen het bezoeken.

Brrr ik kreeg al rillingen als ik er aandacht.

 

Het concentratiekamp Dachau was het eerste grootschalig opgezette concentratiekamp van de SS in nazi-Duitsland. Het was in gebruik van 22 maart 1933 tot aan de bevrijding door Amerikaanse troepen op 29 april 1945.

 

Het was het enige kamp dat tijdens de twaalfjarige heerschappij van de nazi’s voortdurend in gebruik was. Het ontwikkelde zich als prototype voor nieuwe concentratiekampen en nam meerdere speciale posities in.

Het kamp had twee sectoren: het concentratiekamp en het crematorium. Het kamp zelf bestond uit 32 barakken, de binnenplaats tussen de gevangenis en de centrale keuken werd gebruikt als executieplaats. Het kamp was omgeven door hekwerk met prikkeldraad, een gracht en een muur met zeven wachttoren.

Iedereen was heel stil geworden.

Na de rondwandeling zijn we nog iets gaan eten daar voor we aan een lange rit begonnen.

Deze keer eentje zonder te veel regen.

Broers en ik konden dus lekker zonnen op het Dashboard.

Overal kwamen er eerst bultjes, dan heuvels en ook bergen.

Euh ?

We kochten ons een vignet voor tuut en we reden Oostenrijk binnen.

Na zo’n 30km gingen we van de grote baan.

We klommen en daalden door de nauwere baantjes

En plots waren we er … Elmau

Toen opa Victor nog leefde  vertelde hij me hier veel over.

Samen met oma-grootmoeder-meter kwam hij hier elk jaar met de ski-vrienden een weekje op verlof.

Het dorp ligt op een hoogte van zo’n 840m.

Het ligt in een grootste skigebieden van Oostenrijk.

 

Een van de elementen op de Bucketlist van opa was een Wandelverlof in de zomer.

Dus nu zijn de baasjes dat aan het doen ter nagedachtenis van hem.

Maandag is het immers een jaar geleden dat we opa verloren.

Dit is dan om het hoogte punt van de roadtrip.

 

Eens aan het hotel zagen we groote broer en zijn baasje Steven terug.

Zij waren toen wij vertrokken richting Duitsland rechtstreeks naar hier gekomen.

 

Oma-grootmoeder-meter kende haar weg hier zei ze, dus vanaf dan nam zij de leiding

Zij checkte ons allemaal in.

Zelf kreeg ze een kamer naast die van Steven, terwijl mijn baasjes op een totaal andere plaats moesten slapen.

Wel raar hoor want ook bestelden we de zelfde type kamer voor beide de single en de double kamer. … 

Maar wat een verschil ….

Steven en oma kregen beide een kamer langs de straatkant.

Wij kregen iets dat op een suite lijkt met enorm terras en mooi zicht aan de achterkant.

De baasjes voelden zich een beetje schuldig…

Maar tja het waren dezelfde kamers normaal gezien.

We spraken af om te aperitieven en gingen ieder onze weg.

De baasjes besloten om het zwembad even uit te proberen.

Ik mocht gaan bubbelen.

 

Toen we elkaar terug zagen voor de aperitief en nadien het eten, was oma al veranderd van kamer.

Blijkbaar lekte de toilet en dus was het niet zo droog.

 

Het was lekker maar wel  heel veel.

Nadien gingen we naar de kamers terug

Ik weet niet of er nadien nog veel gebeurde.

Maar ik viel direct in slaap.

Sorry dat ik dus niet van mij liet horen gisteren avond…..

 

Daaaag

 

Tot later vandaag

 

 Emotionele sloefie 

Dag 13 - de Duitse Technopolis

guten Abend,

 

Nu dat we al wat dagen in Duitsland zitten kan ik al wat Duitse woordjes.

Deze ochtend mochten we wat langer slapen.

Het ontbijt was immers pas om 9u voorzien.

Dus meneer All for Love begon iets voor 8u te kwelen.

Ik deed lekker mee en daarmee werd iedereen direct wakker.

 

Na een lekkere warme douche deden we deden we toch warme kleertjes aan.

Meneer Armand Pien gaf ons slechts 14graden aan  en wat nog erger is REGEN.

Maar eerst ontbijt.

Amai wat was dat zeg … 

Georganiseer met een super grote G.

We kregen eerst een tafel aangewezen en kregen wat instructies.

Als je de pijltjes volgt en altijd afstand houd, kom je alles tegen.

Wat een ontbijt!

We aten brokjes, eitjes, Frans brood en ook nog koekjes.

En daarbij namen we nog wat koffie.

Nu klinkt dat allemaal zo gewoon, maar stel je even voor:

Je gaat naar “station” een en bestelt koffie,

Je loopt langs een buffet met allemaal potjes : sommige hadden schelletjes kaas, andere worst of vleesje.

Nadien konden we aan een “station” het volgens ons perfectie eitje bestellen.

Nadien kregen we de keuze van potjes brokjes.

En als laatste kreeg je een “station” met brood en lekkernijen.

We hebben enorm genoten.

 Na een korte pauze voor een boompje te zoeken schoot baasje in actie.

We gingen naar het Deutsche museum om toch al zeker een tijdje niet in de regen te lopen.

Op de website stond duidelijk dat er geen kassa’s open was en dat we dus online de ticketjes dienden te kopen.

Sandra bestelde snel enkele tickets en weg waren we.

Het Deutsche museum is de Duitse versie van Technopolis.

We hebben er uren ingewandeld en gekeken.

Hier en daar moesten we proef ondervindingen dingen bewijzen.

Het leukste van het museum kwam op het einde.

We bekennen de evolutie van de computer van de abacus, via de z3 en z4, over de ponskaart tot aan de “kleine” Toshiba van de jaren 80. 

Nadien is er blijkbaar niets meer interessant gebeurd want er was niets nieuws te zien.

Als laatste zagen we het speelgoed.

Oh kijk Lego met hun eerste gebouwen.

Ik wist niet dat Marklin eerst auto’s maakte voor het treintjes begon te fabriceren.

Ik ben zeker dat Grooote broer en zijn baasje dit wel wisten.

Hoe zou het eindelijk zijn met hen?!

 

Toen we uit het museum kwamen was het al bijna 3 uur.

Te laat om nog iets anders te gaan bekijken vonden we.

Eigenlijk denk ik dat we gewoon allemaal te moe waren om nog iets te doen.

We slenterden dus via een andere weg naar het hotel.

 

Hey Sandra, ben je wel zeker dat dit de juiste weg is?

We moesten toch niet zo veel klimmen als we via de andere weg wandelden.

Ja zeg..

Het is nooit goed he…

We willen eens een andere weg verkennen en dan is hij te steil.

Maar ze was juist hoor mijn baasje.

Want toen we uit het bosje kwamen stond daar links het hotel.

 

Na een uurtje platte rust zijn de baasjes met de blokjes gaan spelen.

Iedereen won eens, dus dat was goed voor de moraal.

 

Waar zouden we nu eens gaan eten : Indisch? Afgaans? Chinees? Italiaans? Duits….
Zo veel keuze en dat allemaal op zo’n 300m van het hotel.

Het was allemaal gelijk vonden we allemaal…

Tja zo was het wel moeilijk kiezen.

Uiteindelijk is het Indisch geworden.

MMMMM

Lekkere vleesjes met naan en rijst.

 Iedereen is hard aan het gapen.

En dus besloten we vroeg in bed te kruipen.

Allez .. vroeg naar de kamer te gaan en nog wat de tv zappen.

Ik was voor een keer wat sneller aan mijn blogje begonnen.

Zo kon ik ook eens genieten van een avondje niets doen.

Want ik heb een hondenleven hoor.

Eerst overal mee naar toe wandelen, zorgen dat ik alles goed onthoud.

En als iedereen dan luilekker op zijn aaaipad speelt of tv kijkt, dan begint het echte werk.

Gelukkig doe ik het wel graag.

En nog beter : ik krijg nadien vele likjes van iedereen die me leest.

 

 

Schuss

 

De verDuitste Sloefie

Dag 12 - Na de valse start toch een leuk hotel

Hallo Allemaal,

Deze ochtend werd er veel gemord en gezaagd.

Oei oei…

Zouden beide baasjes met het verkeerde been uit bed zijn gestapt?
Of wat was er aan de hand?

 

In ons hotel was er geen ontbijt voorzien, dus moesten we naar het naburige hotel gaan om ontbijt te halen. 

Slecht was het alleszins niet, maar de feiten van gisterenavond bleven als een baksteen op de maag liggen.

Sandra had toen ik ging slapen nog een mail gestuurd  naar guest services en die had al geantwoord.

Zij zouden contact op nemen met het hotel en alles oplossen.

Alleen toen Sandra met de incheckbalie ging spreken wisten ze van niets.

“En zo erg kon het toch niet geweest zijn.”

Dat was de spreekwoordelijke druppel denk ik.

Want niet veel later waren we uitgecheckt.

 

EUh?

We gingen toch 3 nachten in München slapen.

Waarom checken we dan 1 nacht al uit het hotel?

Toen herinnerde ik me weer hoe arrogant en ambetant het inchecken gebeurd was.

Maar Sandra had al lang plan B opgestart.

De kleerkasten gingen terug in de auto, iedereen stapte in en weg waren wij.

Naar waar zouden we nu toch gaan vroeg ik me af?

 

Nog geen 10 minuten later zag ik plots de herkenbare groene letters.

Oh zou het?

En ja hoor.

Sandra reed de garage in en we stapten uit… 

Het was nog maar pas 11u dus het had geen zin om de kleerkasten uit te halen.

Baasje deed wat vreemd… maar we lieten haar maar doen.

Hey wat doet ze nu?

Ze ging naar naar de dame achter de balie.

 

“Hallo mevrouw Keppens

Ja hoor we hebben jouw reservatie ontvangen.

Als Spire Elite zorgen we dat jij en jouw gezelschap direct in de kamers kan.

Even geduld aub.

Gaat u maar zitten, ik kom direct bij jou terug”

 

En nog geen 5 minuten later kreeg Sandra de sleutels van de 2 kamers.

Amai wat een verschil was dat zeg.

Geen norse vent die niet wou helpen.

Wel een super vriendelijke dame die ook direct vertelde over het ontbijt en de bar.

Het zag er direct naar uit dat we ons hier wel goed zouden voelen.

 

Snel werd de auto leeggemaakt en werd alles in de kamers gezet.

Nadien werd snel overlegt wat we gingen doen.

Dit hotel was op heel dicht bij de oude stad dus we gingen wandelen.

Doortje de volleerde gids loodste ons door de smalle steegjes tot op een groot plein.

 

Oh kijk. Hier is ook een hop off hop on bus.

Zouden we dat nu niet doen?

Zo gezegd zo gedaan.

De tickets werden betaald en we vroegen naar de start van de route.

Deze lag niet zo ver van waar we waren, dus gingen we daar starten.

Eerst dienden we nog door de winkelstraat te wandelen.

Oh ik heb schrik.

Hier zijn zo veel mensen

Hoe kan dat toch

Baasjes.. mondmaskers opzetten aub

Het is hier veel te gevaarlijk.

En ze luisterden.

Uiteindelijk kwamen we aan nummer 1 en niet veel later vertrok het busje.

De leuke tocht begon…

 Eerste stop was een enorm groot kasteel.

We hadden echter al een beetje honger, dus voor we het kasteel gingen ontdekken bezochten we eerst een Biergarten.

We namen allemaal een pint bier (sommmige met , sommige zonder alcohol) en worst of flamkuchen

MMMM

Ik mocht mee-eten met de worst.

nadien was het dan zover : kasteel Nymphenburg.

Nymphenburg was de zomerresidentie van de koningen van Beieren.

Volgens de paaltjes die er stonden was het begonnen in de 17^de eeuw en was een cadeau voor de vrouw van de koning toen zij hem een zoon gaf.

Het kasteel heeft ook een enorm tof park  en oh daar waar veel leuke snuffelbomen.

Mimi en ik mochten even vrij loslopen ..

We renden over en weer en zaten zelfs achter de eenden, ganzen en zwanen.

Oh wat was het leuk.

 Nadien namen we de hopper bus verder.

Het begon langzaam wat kouder te worden dus besloten we het hele parkoer op de bus te blijven zitten.

Oh Sandra riep ik.

Kijk eens in die straat… Er is daar een HRC.

OH ik zag haar ogen fonkelen en wist meteen dat we nu al besloten hadden waar we deze avond zouden eten.

Toen we bij nummer 1 terug kwamen moesten we van de bus.

Maar dat gaf niet.

We wisten immers welke richting we uit zouden gaan.

Links – Rechts – Links – Links of was het hier rechts

…

Uiteindelijk zijn we er geraakt.

Oh wat was ik blij.

Eindelijk kon ik nog eens een LIIT drinken.

Sandra ging nog even naar de shop om de shooters te halen en dan konden we verder.

Na een dikke kilometer waren we dan aan ons hotel terug.

Oh wat ben ik blij dat we hier nu gingen slapen.

Anders moesten we nog eerst een bus of een tram nemen en dan nog ver wandelen.

 

Na deze leuke maar vermoeiende dag besloten de baasjes eens extra vroeg in bed te kruipen.

Ik kreeg nodig 10 min om op de aaaipad te spelen en dan ging het licht uit.

Ik zal dus maar snel afsluiten want anders…

 

LAP
Te laat

Het is nu pikkendonker in de kamer.

Pffff

Ik zal dan maar jullie goede nacht wensen

 

Dada

 

Sloefie