Puf puf puf puf.
Dit houdt ik toch geen week vol hoor.
Puf puf puf puf.
Vannacht droomde ik dat ik aan het zwemmen was. Bleek ik niet te dromen. Samen met Sloefie lag ik in een plasje zweet te dobberen.
Eek.
Nu gaan we waarschijnlijk toch in bad vliegen of in de douche, om de zweetstank van ons af te krijgen.
Puf puf puf puf.
Gelukkig moesten we er niet om 6 uur uit.
Tijdens het ontbijt van de baasjes hebben we maar snel de airco op -2 gezet. Solidair met de temperatuur in België laten we maar zeggen.
Puf puf puf puf.
Vandaag gingen we naar ons vierde land, Brazilië. Niet om er carnaval te vieren maar om er de grote watervallen te bezoeken.
Puf puf puf puf.
En ik ben nog altijd aan het uithijgen van de lange, hete wandeling van vandaag.
Eerst moesten we de grens passeren. En het was niet zoals op de cruise. Iedereen moest zijn paspoort mee hebben. Oeps. En dan begon het. Eerst een grenspost aan de Argentijnse kant - onze gids regelde het vlotjes want in 1 minuut waren we er door. En dan een nog grotere grenspost aan de Braziliaanse kant. Daar moesten we normlatier in het rijtje gaan staan. Maar onze gids Dimitri regelde het zo dat we in de frisse airco konden blijven zitten. Ook maar een minuutje geduld voor papierwerk. Een goede training voor binnen twee dagen, wanneer we naar de luchthaven moeten.
Op dringend verzoek van de gids en Mijnheer Didier werd er nog gestopt aan een baanwinkel en werd zo ongeveer honderd flessen water ingeslagen voor de komende dagen. Want het ging warm en dorstig worden ...
En dan waren we er. Mijn eerste idee was dat we op een parking van Aqualibi geland waren. Het rook hier duidelijk naar water. Mijn broer Sloefie sjorde zijn zwembroek nog eens goed vast - hij was ondanks twee weken cruise toch weer wat vermagerd. Ik heb het liever puur natuur, nix kleedjes voor mij.
Ondanks alle vlijt en spoed, en dan waren we er klaar voor. De gids bracht ons naar de top van het pad met al een eerste zicht op de (Argentijnse kant van de) waterval. Ik kreeg toch een lichte kriebeling in mijn pootjes. En dan gingen we samen met de groene rugzak en ons baasje over de rand.
Ik bedoel, we begonnen het pad af te dalen.
Het deed Sloefie wat denken aan de wandeling van Angels Trail in Grand Canyon. Ik heb maar stilletjes gezwegen. Want ik zag in de verte grote zwarte roofvogels rondcirkelen. En die lusten al wel eens een mals, sappig blaadje. Trouwens, over Angels Trail gesproken, daar doe je ook eerst het makkelijk stuk - afdalen in de koelte en lommerte - en dan pas het moeilijke - klimmen in de volle zon en de middaghitte.
Ik liet me dragen.
Maar het was toch nog altijd puf puf puf puf hoor.
Na nog wat fotostops stonden we plots in de file vast. Aan de ene kant mensen nat van het zweet, aan de andere kant mensen nat van ... bruin rivierwater.
O O.
Eau Eau.
Tijd om onder de regenhoes van de rugzak te kruipen. Daar zaten we tenminste redelijk droog. Ondertussen voelden we de baasjes schuiven en wringen in de file. De lucht hing vol met de geur van water en af een toe een waterdruppel die tot onder de hoes was geraakt. Ik wou eens effe naar buiten piepen maar ik kreeg dadelijk een plens water over mij. Dus neen. Buiten was het een superplensbui.
Na een kwartierjte gillen als gekken, hadden de baasjes en de rest van het reisgezelschap er genoeg van. We gingen nog wat fotootjes maken van de zijkant, bovenop het uitkijkplatform.
Na ook nog een groepsfoto voor de voordracht van Mijnheer Didier op het einde van het jaar, moest dan het zware deel komen, of de lift of de klim naar boven.
Iedereen wou de klim op een na. Dat werd puffen!!!!
Maar mijn baasje was nogal stil. En eigenlijk nogal wit rond zijn neus ondanks zijn veertiendagen-bruin.
Gelukkig hadden we powermuntjes meegenomen, zo kon iedereen naar boven op een redelijk tempo. Want daar wachtte ook de lunch.
Daarna werd noch wat in de hitte rondgehuppeld maar eerlijk gezegd, ik was gewoon uitgeteld. Zelfs door een tweede stop bij de wegwinkel voor nog meer water, ben ik doorgeslapen. Anders had ik zeker een straffe cola gevraagd.
Na zo'n straffe wandeling overdag mocht iedereen wat gaan lummelen aan en in het zwembad. Ons water moesten we sparen tot morgen, en dus werd er nog wat andere soorten dranken aangesleept, want het bleef puffen.
En zo kwam onze tweede puf puf puf puf warme nacht er aan.
Maar gaan we deze kant van de watervallen bezoeken.
Puf puf puf puf.
Groote puf Broer puf de puf Hond puf.
Puf puf puf puf.
Vannacht droomde ik dat ik aan het zwemmen was. Bleek ik niet te dromen. Samen met Sloefie lag ik in een plasje zweet te dobberen.
Eek.
Nu gaan we waarschijnlijk toch in bad vliegen of in de douche, om de zweetstank van ons af te krijgen.
Puf puf puf puf.
Gelukkig moesten we er niet om 6 uur uit.
Tijdens het ontbijt van de baasjes hebben we maar snel de airco op -2 gezet. Solidair met de temperatuur in België laten we maar zeggen.
Puf puf puf puf.
Vandaag gingen we naar ons vierde land, Brazilië. Niet om er carnaval te vieren maar om er de grote watervallen te bezoeken.
Puf puf puf puf.
En ik ben nog altijd aan het uithijgen van de lange, hete wandeling van vandaag.
Eerst moesten we de grens passeren. En het was niet zoals op de cruise. Iedereen moest zijn paspoort mee hebben. Oeps. En dan begon het. Eerst een grenspost aan de Argentijnse kant - onze gids regelde het vlotjes want in 1 minuut waren we er door. En dan een nog grotere grenspost aan de Braziliaanse kant. Daar moesten we normlatier in het rijtje gaan staan. Maar onze gids Dimitri regelde het zo dat we in de frisse airco konden blijven zitten. Ook maar een minuutje geduld voor papierwerk. Een goede training voor binnen twee dagen, wanneer we naar de luchthaven moeten.
Op dringend verzoek van de gids en Mijnheer Didier werd er nog gestopt aan een baanwinkel en werd zo ongeveer honderd flessen water ingeslagen voor de komende dagen. Want het ging warm en dorstig worden ...
En dan waren we er. Mijn eerste idee was dat we op een parking van Aqualibi geland waren. Het rook hier duidelijk naar water. Mijn broer Sloefie sjorde zijn zwembroek nog eens goed vast - hij was ondanks twee weken cruise toch weer wat vermagerd. Ik heb het liever puur natuur, nix kleedjes voor mij.
Ondanks alle vlijt en spoed, en dan waren we er klaar voor. De gids bracht ons naar de top van het pad met al een eerste zicht op de (Argentijnse kant van de) waterval. Ik kreeg toch een lichte kriebeling in mijn pootjes. En dan gingen we samen met de groene rugzak en ons baasje over de rand.
Ik bedoel, we begonnen het pad af te dalen.
Het deed Sloefie wat denken aan de wandeling van Angels Trail in Grand Canyon. Ik heb maar stilletjes gezwegen. Want ik zag in de verte grote zwarte roofvogels rondcirkelen. En die lusten al wel eens een mals, sappig blaadje. Trouwens, over Angels Trail gesproken, daar doe je ook eerst het makkelijk stuk - afdalen in de koelte en lommerte - en dan pas het moeilijke - klimmen in de volle zon en de middaghitte.
Ik liet me dragen.
Maar het was toch nog altijd puf puf puf puf hoor.
Na nog wat fotostops stonden we plots in de file vast. Aan de ene kant mensen nat van het zweet, aan de andere kant mensen nat van ... bruin rivierwater.
O O.
Eau Eau.
Tijd om onder de regenhoes van de rugzak te kruipen. Daar zaten we tenminste redelijk droog. Ondertussen voelden we de baasjes schuiven en wringen in de file. De lucht hing vol met de geur van water en af een toe een waterdruppel die tot onder de hoes was geraakt. Ik wou eens effe naar buiten piepen maar ik kreeg dadelijk een plens water over mij. Dus neen. Buiten was het een superplensbui.
Na een kwartierjte gillen als gekken, hadden de baasjes en de rest van het reisgezelschap er genoeg van. We gingen nog wat fotootjes maken van de zijkant, bovenop het uitkijkplatform.
Na ook nog een groepsfoto voor de voordracht van Mijnheer Didier op het einde van het jaar, moest dan het zware deel komen, of de lift of de klim naar boven.
Iedereen wou de klim op een na. Dat werd puffen!!!!
Maar mijn baasje was nogal stil. En eigenlijk nogal wit rond zijn neus ondanks zijn veertiendagen-bruin.
Gelukkig hadden we powermuntjes meegenomen, zo kon iedereen naar boven op een redelijk tempo. Want daar wachtte ook de lunch.
Daarna werd noch wat in de hitte rondgehuppeld maar eerlijk gezegd, ik was gewoon uitgeteld. Zelfs door een tweede stop bij de wegwinkel voor nog meer water, ben ik doorgeslapen. Anders had ik zeker een straffe cola gevraagd.
Na zo'n straffe wandeling overdag mocht iedereen wat gaan lummelen aan en in het zwembad. Ons water moesten we sparen tot morgen, en dus werd er nog wat andere soorten dranken aangesleept, want het bleef puffen.
En zo kwam onze tweede puf puf puf puf warme nacht er aan.
Maar gaan we deze kant van de watervallen bezoeken.
Puf puf puf puf.
Groote puf Broer puf de puf Hond puf.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten