Puf puf puf puf.
Puf puf puf puf.
Vannacht droomde ik dat ik aan het zwemmen was ... oei ik begin al het zelfde te schrijven als gisteren ...
Ik denk dat ik een beetje last heb van de hitte.
Vandaag hadden onze baasjes gekozen iets doms te doen ... ze willen nat worden. Wat zeg ik, extra extra extra nat te worden. Terwijl er vanmorgen alweer een plasje zweet onder onze slaapmand stond.
Baasjes, ik krijg er soms kop nog staart aan geknoopt of is het een touw ?
Puf puf puf puf.
Vandaag moesten we gelukkig niet de grens over. Toch bleef het een hele toer en detoer door Iguazu om in het Argentijnse deel van het park te geraken.
Wat alleszins opviel, het was hier heel wat minder druk en heel wat eenvoudiger dan aan de Braziliaanse kant. Maar het was wel een stukje warmer dan gisteren. Dus het bleef ...
Puf puf puf puf.
Ook al waren we nog vroeg, de rijen voor het eerste treintje waren al lang en dus koos de gids voor de benentrein.
Puf puf puf puf.
Ook in het tweede stationnetje was het aanschuiven en dus gingen we te voet verder.
Puf puf puf puf.
We kwamen aam een derde stationnetje. Daar stonden geen treintjes meer en ook bijna geen mensen meer. Gelukt!?!
Wat er wel stonden waren kleine gele vrachtwagens met een vijftal rijen stoelen. Vanaf hier moesten we op de vrachtwagen. Ik had wel gezien dat je enkel op de voorste rij een goed zicht op wat er allemaal gebeurde. En ik had ook gezien dat je enkel op de voorste rij je pootjes echt goed kon uitstrekken. En dus fluisterde ik Sloefie in zijn oor dat hij moest vragen om op de eerste rij te zitten met zijn baasje.
En dat mocht! Gracias.
Na een vijf minuten mochten we met de vrachtwagen het oerwoud in. Jipiejeejee. We moesten goed uitkijken van de gids voor vogels en slangen en aligators en nog gevaarlijke beesten. Maar zo hoog en droog hadden Sloefie en ik toch geen schrik hoor.
Na een twee kilometer hotsen en botsen ging de chauffeur hard op de rem staan. Hij had op een vorige rit een speciale vogel gespot. Het was een soort van kameleon-vogel die zich heel stil kan houden. De vogel zat bovenop een houten paal en je dacht gewoon dat het bovenste stukje gewoon een stukje verrot hout was. Maar het was dus de vogel met een kleintje er bovenop trouwens.
En dan hotsten we voort.
Snif snuf snuffel. Wat ruikt mijn neus? Water!
We doken langs een trap het oerwoud in. Een beetje verder kregen we drybags.
Aha. Die ken ik. Die hadden de baasjes ook op de Galapagos Eilanden.
Ai, oei, aiaiai. We gaan serieus nat worden.
Nu snapte ik waarom baasje niet zijn normale fotorugzak meesleurde.
... Ja maar nee he! Ik mag van mijn dokter niet in het water hoor! ...
Maar mijn gejammer maakte niets uit. Iedereen was heel vastberaden. We gingen verzuipen in een waterval, in de keel van de duivel dan nog wel.
Help.
We werden opgesloten in een drybag. Dus van de rest kan ik niet veel vertellen maar ik heb dan maar wat van zijn filmpjes stiekem op YouTube gezet.
Als trailer ... wat een andere boot over zich krijgt
Laatste kans op een droge foto en kodak
In de keel van de Duivel I
In de keel van de Duivel II
Een douchke bij warm weer doet goed
Een XXXXL regendouche doet beter
Haartjes drogen in de wind
Kuch, puf, puf, puf. We waren terug aan land. En redelijk droog. Gelukkig maar. Met de baasjes was het minder. Die waren door en door en door en door nat.
En iedereen was blij als een klein kind.
Ik snap dat niet he. Als ze in België zo door en door nat zouden zijn, dan zouden ze zo hard zagen dat er geen boompjes meer waren om een deftige pipi tegen te doen. En hier? Jipiejahee! ik snap dat niet.
De parkwachters konden wel niet lachen. We moesten zo snel mogelijk van de trap af want er kwamen nog veel mensen af. Om zich te laten nat maken. Met de woorden van Obelix, rare jongens die toeristen.
Puf puf puf puf ging het naar boven.
Daar moesten we terug wachten op een busje terug naar het station en naar de rest van de groep die zich niet wou laten nat maken.
Eindelijk kregen we ook nog wat te eten.
En dan ging het verder per trein tot aan het uitkijkpunt over de waterval. Daar liep een voetbrug nog veel langer dan gisteren over de rivier. Het was trouwens niet de eerste want je kan de resten van een oude brug nog in het water zien steken.
Verschil met gisteren was wel dat je nu boven de waterval liep en dus een beetje minder nat werd. Toch kropen Sloefie en ik voor de veiligheid maar onder de regenkap want je weet maar nooit. En de weer was serieus omgeslagen. Het leek wel hard te gaan regenen.
Op de terugweg zagen nog een aantal vogels her en der op het water en Sloefie en baasje merkten ook nog een schildpad op die op haar gemakje een wandelingtje maakte tussen de kleine eilandjes. In het water zaten ook nog hele grote vissen. Hoe die wisten uit de greep van de waterval te blijven? Ze konden alleszins heel snel zwemmen.
Een keer terug aan land ging het met het treinjte terug naar het vorige station. Daar konden we kiezen, wandelen voor nog een uur of vroeger
Na een dik uur doken de wandelaars terug op. Ze dachten nog de wachtende trein te kunnen halen, maar dan waren ze zonder ons weggeweest! gelukkig was het maar vijf minuten wachten op de volgende trein, een direct naar de uitgang want het park ging de deuren sluiten.
In de bus heb ik dan nog wat gedommeld. Neen, neit omdat ik moe was. Maar om krachten op te doen voor de uitdaging die ging komen, het inpakken!!!
Alhoewel, het viel nog mee. Elk baasje had drie valiezen of rugzakken om zich mee bezig te houden. En er was ook geen weegschaal dus het had geen zin om te panikeren over overgewicht. Tegen kwart na acht was ook dat varkentje gewassen. Alles zat redelijk vol maar ook niet te vol en we hadden nog plaats over. We moesten enkel maar vroeg opstaan voor de douche. Om zes werden de valiezen opgehaald dus tegen dan moesten we allemaal afgelikt en opgeblonken zijn.
Groote Broer die vandaag toch wist droog te blijven en klaar is voor de terugreis.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten