S5 - Kerkira, Korfoe

Hallo lieve lezers in België en omstreken,

Vandaag had ik een zeer zware taak : Sandra op tijd wakker maken en dan ook nog rekening houden met een uurtje tijdverschil. In Korfoe zitten ze een uurtje voor op Brussel.   Om 8u heb ik haar wakker gemaakt wat eigenlijk dus 7u was... maar ze was direct klaar wakker.

Snel de kleren aan en gaan ontbijten. Maar toen ze zag dat we net de haven aan het binnen varen waren wou ze toch eerst nog wat foto's nemen. Het werd al snel 9u en ik ben dan maar beginnen blaffen dat het tijd was om te vertrekken... want ik had wel nog hondenbrokjes nodig.

Om 10u kregen we het sein van de kapitein dat de Nieuw Amsterdam veilig aangemeerd was en dat zij die wilden van boord konden. Wij dienden ons echter te begeven naar de plaats van afspraak : de feestzaal. Daar zou onze uitstap van vandaag omgeroepen worden en dan kon het avontuur beginnen.  Sandra had zich ingeschreven in een 4x4 trip  in het heuvelland van Korfoe. Toen het aan onze beurt was bleken er zo'n 30 mensen mee te gaan. Per 4 personen kregen we een wagen toegewezen. Daar Sandra helemaal alleen was, sloot ze aan bij een Engels gezin en kreeg ze de bijhorende stikker.

Eenmaal aan wal, kwamen er drie dames naar mij en Sandra toe. Twee van hen kenden we al en ze vroegen of ik het niet erg vond om met hen op te trekken. Ik zei direct van niet, Sandra diende eerst nog even te overleggen. Vooral omdat haar stikker van een andere auto was. Maar als snel bleek dat ze bijna geen keuze had : de 3 dames van Denver hadden geen zin om echt te rijden; eentje wou foto's nemen en de andere 2 wouden gewoon uitwaaien. Dus na even met Sandra gepraat te hebben gingen we akkoord : we werden privé chauffeur van de 3.  Toen ze de auto zag was ze ook wel tevreden dat ik haar overtuigd had want het waren  Suzuki jeeps... zo van die tof jeepkes waar je je haren in de wind kan laten hangen :)

De dames maakten de afspraak: Sandra diende te zorgen dat ze voldoende ruimte had om te rijden want zij diende hun veilig rond de rijden.. De kleinste ging achter haar zitten en bij de passagiers kant deden ze het net omgekeerd : de kleinste trok de foto's dus mocht vooraan zitten.  Sandra nam plaats en zette haar zetel toch iets rechter dan normaal en net niet in de laatste stand. De mevrouw achter haar had hierdoor net voldoende ruimte om niet met de knieën in de zetel te zitten.  Laatste instructies  : geen rood licht rijder spelen, altijd stoppen bij het STOP teken,  niet voorbijsteken, ....
EN WEG WAREN WE.

In het begin leek het best wel moeilijk hoor..  De eerste versnelling leek wat afgezien te hebben, maar eens in tweede lukte het haar heel goed.  Terwijl we van het uitzicht genoten en de co-driver foto's nam, mocht Sandra ons door de smalle wegen en haarspeldbochten loodsen. Iedere auto volgde zijn voorganger nauwlettend en elke beweging werd goed opgevolgd.

Na iets meer dan een uurtje werd er voor de eerste keert halt gehouden om iedereen even de benen te laten strekken en eventueel van chauffeur te wisselen. Amai wat een mooi uitzicht.. Eigenlijk wou ik daar wel nog enkele uurtjes blijven hangen, maar de gids vertelde dat we nog een veel mooier uitzicht gingen krijgen. Toen we naar de auto stapten waren de 3 Denverse dames resoluut : Sandra is chauffeur.  Iedereen nam zijn vaste plaats in , ook ik  en weg waren we voor de volgende set bochten.

Nog een halfuurtje later kwamen we in een klein maar schattig dorpje.. De auto's werden tegen de bergwand geparkeerd en we trokken het dorp in. Ik zag er direct wat speelkameraadjes en magere katjes om achteraan te hollen.  Ik ben even op uitstap geweest maar toch snel naar mijn baasje gehold want ik herkende er helemaal niets. Sandra zei dat ik beter mooi naast haar bleef als ik niet wou verloren lopen...  In elk Grieks dorp heb je een olijvenboom waar omheen steeds alle feesten gebeurden. In dit dorp was het ook de perfecte locatie voor een kleine bar die ons water, ouzo en een hapje gaf.  Na een kleine 'hef-mijn-pootje-op' pauze trokken we nog wat verder het dorp in.

De gids vertelde ons over de gebruiken van de het dorp en over hoe grieken moeten overleven : voor elke dag dat je werkt krijg je een stempel.   Als je 50 stempels bemachtigd krijg je een minimale gezondheidsverzekering.  Als je 120 stempels hebt gaat de overheid je helpen in de wintermaanden. Dit lijkt snel behaald, maar er is enkel werk tijdens de zomermaanden. Dus moet je zien dat je die 50 / 120 stempels hebt op maximum 6 maanden. Vroeger voor de crisis kregen ze in de wintermaanden dan 5 maanden 500 EUR als ze 120 stempels hadden. Nu door de crisis is het tot 3 maanden gebracht.  (Eerst dacht de overheid maar om de 2 jaar nog de mogelijkheid te geven van een winteroverlevingsloon, maar de vele demonstraties en stakingen brachten het naar 3 maanden per jaar)  Wetende dat je dus op 6 maanden moet voldoende kunnen verdienen om te overleven en misschien een winteroverlevingsloon te krijgen, hebben wij Belgische hondjes en baasjes het eigenlijk absoluut niet slecht .

De gids vertelde ook voor het lokale gebruik dat in een 'cafetaria' je als vrouw nog steeds niet welkom bent. Mannen mogen binnen en buiten gaan zoveel ze willen, maar als je als vrouw in een cafetaria een koffietje  gaat drinken gaat het ganse dorp het de dag nadien al weten.

Toen we terug aan de auto kwamen vroeg Sandra of er echt niemand anders wou rijden, maar de dames bleven resoluut.. NEEN. Dus Sandra amuseerde zich in de smalle straatjes. Af en toe maakte ze een kleine stop voor de fotograaf van dienst haar kiekje te laten maken (wel door de voorruit dus wat het gaat geven zullen we nog moeten afwachten) en dan reden we snel terug naar de anderen.

Op zo'n 20 km van de haven hadden we onze laatste stop plaats in een hotel "de Golden Fox". Veel Grieks was er aan de naam niet, maar amai 'wat een uitzicht'. Het Bella Vista uitkijkpunt gaf je een zicht op enkele baaien, waar je met een beetje fantasie steeds een hartje in kon zin.  De locatie was dan ook uitverkoren door de Lonely Planet als het mooiste paradijs in Korfoe ?!?

Een frappe (koude koffie met een bolletje ijscrème gemixt tot shake) later vertrokken we voor een afdaling om U tegen te zeggen. Ik heb zelfs schrik gekregen en me in mijn veilig zakje gaan steken zodat ik er zeker niet kon uitvallen.  De gids stopte zelfs het opkomend verkeer om ons toch wat ruimte te geven om te rijden.  Eenmaal door het smalle stuk was het rustig naar beneden draaien en keren.

Toen we op de autostrade kwamen (we mochten wel 70 km/u) was het plots drup drup. Sandra dacht eerst dat er een vogel over was gekomen,  maar toen de 3 dames net hetzelfde hadden gevoeld vreesden we het ergste in de auto zonder dak.  Maar we konden lekker doorrijden zonder echt nat te worden. Net toen we de auto aan de boot achterlieten werd het plots heel winderig en donker. Sandra besloot zo snel mogelijk aan boord te geraken, terwijl de 3 dames nog even in het stad wouden.  De zakjes van de dames nam Sandra mee naar haar kajuit zodat ze zich daar geen zorgen over diende te maken.

Toen ze in de kajuit toekwam zat er iemand in haar toilet.  Ik begon te blaffen en te grollen, maar Sandra zei dat ik moest stil zijn. Het was immers geen inbreker.. maar een werkman die door stewards (de boys, de mensen die de kamer proper maken) was opgeroepen voor de toilet.  De toilet had een probleem : er kwam bijna geen water meer door... Dus elke keer als je aftrok maakte het een raar geluid. Sandra dacht dat het normaal was, maar  die meneer die heel moeilijk Engels sprak zei dat er echt een probleem was. Die meneer heeft nog een half uur tegen die pot zitten praten in een raar taaltje en ook wat rubbers vervangen. Nu zou het toilet zonder te veel lawaai terug moeten werken.

Eens de meneer weg was (en uiteindelijk begrepen dat hij morgen nog eens ging komen piepen) zijn we met ons boek en een zonnebril nog naar boven getrokken. Niet om te zwemmen of zo, maar gewoon om te genieten van de buiten lucht. (Weet je wat mij nu opgevallen is met mijn hondjes verstand... Je wordt toch heel snel moe aan zee hoor... Ik kan met moeite mijn oogjes nog open houden na zo'n zware uitstap. En ik ben zeker dat Sandra dat ook voelt, want we zaten nog maar goed neer op een lekker-lui-zetel of haar oogjes vielen al dicht)

PS. de foto's moeten nog even wachten