Deze ochtend stond de wekker heeeeeeel vroeg voor een verlofdag. Om 6u dienden we op te staan om ons klaar te maken, iets te ontbijten, onze zak op te pikken en naar de afspraak te gaan. Om stipt 7u begonnen de excursies te vertrekken en wij waren als tweede weg. We hadden ons zo goed als neergeploft in de zetels van het theater toen de Denver girls Sloefie riepen. Ik blafte snel terug en toonde Sandra waar ze zaten. Toen bleek dat ze dezelfde excursie hadden geboekt, werd het duidelijk dat we met zijn vijfjes gingen optrekken...
Het eerste deel van de uitstap was een bijna 2 uur durende bus rit van uit Livorno naar Portovenere. Dit is een klein havenstadje met een nog zeer mooie, oude stadskern, stadsmuren, kerk en kasteel. We bleven daar ongeveer een uur hangen en dan moesten we klaar staan om op de ferry te stappen. Dit is een van de makkelijkste manieren om de 5 dorpen, Cinque Terre, te bezoeken. Je kan ook wel met de auto of met de trein, maar dan krijg je niet dezelfde vergezichten over die dorpjes.
Daar we met 5 bussen waren (elk +/- 32 passagiers) hadden ze een aparte boot voor de Holland America gereserveerd. Er zaten nog 2 andere groepen op: een van Noorwegen en een Nederlandse groep. De Nederlandse gids en de lokale gids vertelden alles op de boot. Dit leverde wel grappige situaties op: in het Nederlands diende je bijvoorbeeld 1500 treden te doen om boven aan een huisje te geraken, terwijl zij die Engels begrepen er slechts 1000 dienden te doen.
We voeren voorbij Riomagiore, Manarole en Corniglia. De eerste 2 liggen echt aan het water, het laatste ligt helemaal bovenaan de top van de berg en de enige manier om daar te geraken is... de trappen te doen. Je vraag je misschien af of die dorpjes nog bewoond zijn? Wel enkel tijdens het oogstseizoen van de druiven en de olijven want de rotswanden zijn uiterst geschikt voor deze planten. Maar kan je je voorstellen dat je als hondje elke dag zoveel trappen moet doen? Of dat je met Sandra naar de winkel gaat, thuis komt en dan vaststelde dat je wc papier vergeten bent?
In het volgende dorpje Vernazza meerden we even aan en kregen we een uurtje om eens rond te kijken. Nu was het broeierig heet en de Denvers Girls hadden zin op een ijsje. Dus hebben we allemaal samen een gelato gekocht en lekker opgesmuld. Nog even enkele winkeltjes bekijken en het was alweer tijd voor de ferry.
Daar waar het eerste tochtje zo’n 30 minuten duurde, waren we er hier heel snel ter plaatse. We kwamen aan in het dorpje Monterosso, het grootste van de 5 dropjes. We kregen nog wat instructies (zoals visrestaurant RECHTS, pasta LINKS, ..) en kregen we 2 uur de tijd om rond te gaan in het dorpje. Nu was het al bijna 1u en we hadden allemaal een beetje honger. Daar we eens op ons gemak wouden zitten om pasta te eten - en liefst in een koele plaats - gingen we het linkse steegje in. Na 5 restaurantjes over te slaan, zag er een van de ladies ‘AIRCO’ staan en daar moesten we dus gaan eten. Alle gerechten die ze op het eilandje maken (als je iets typisch wil eten ) is op basis van Pesto. Nu Sandra wou dat wel proberen en bestelde haar een Pizza Pesto (mozzarella, tomaat, Pesto). Een van de dames nam een pasta pesto en de 2 anderen wilden wel ravioli met ricotta maar toch liever met tomatensaus. Na het eten hebben we nog even in het dorpje rondgewandeld en heeft Sandra me nog even een boompje laten zoeken. Iets voor 3u ben ik dan maar hard binnen blaffen en heb hun de weg terug gewezen.
Van uit het verzamelpunt ging het richting station om daar de trein voor 1 halte te nemen. Om met 5 groepen op 1 trein te geraken moet je wel goed georganiseerd zijn en zonder te veel problemen gingen we allemaal netjes op tijd de trein op. Toen we uitstapten, werd onze groep apart geroepen. Ze hadden een probleem want onze bus was in panne gevallen en ze wisten nog niet direct hoe ze dat gingen op lossen. Een 5 minuutjes later kwam dan het telefoontje: splits bus 5 in 4 groepjes en zet op elke andere bus een groepje. Oef... we dienden dus niet de hele afstand met de pootjes af te leggen en we gingen nog op een deftig tijdstip aan de boot terug geraken.
Op de terugweg kregen we het verhaal van 22 oktober 2011 te horen. Toen is het in de regio zo hard beginnen regenen ( op 4 uren tijd kregen ze wat ze normaal op 1 jaar krijgen) dat er een deel van de dorpen verwoest of onder een hoop modder belande. De gids vertelde ons dat de restaurants gaten in hun plafond hebben gemaakt om zo de toeristen (en hun zelf) op een veilig hoogte te krijgen want de vuiligheid kwam uiteindelijk tot 2m hoog de huizen binnen. Slechts enkele mensen stierven in deze tragedie maar de opkuis was enorm. Tegen Pasen 2012 was alles voldoende opgeruimd dat de toeristen terug in het gebied mochten komen. Sommige stukken hebben ze niet gerestaureerd gekregen omdat ze te hard beschadigd werden. Er is zo bijvoorbeeld een deel van het wandelpad (pad van geliefden genoemd) tussen de verschillende dorpen dat weggespoeld is of te onveilig om te gebruiken.
Toen we op de autostrade naar de boot aan het rijden waren, heeft de gids natuurlijk ook wat positievere dingen verteld. Zo toonde ze ons de marmeren bergen en iets later de scheve gebouwen van Pisa. Het is immers een fabeltje dat enkel de toren zou scheef staan, alles in het dorp staat scheef. Een half uurtje later waren we bij onze vertrouwde boot terug en konden we onze pootjes nog wat strekken. Oei, oei.. het was al over 5u.. en ik wou nog wat met mijn pootjes in het bubbelbad.
Sandra is direct naar de kamer gespurt, heeft haar badpak aangetrokken, mij mijn zwembroekje gegooid en de zak klaargemaakt. 5 minuten later lagen we al te dobberen in het zwembad. Om half zes begon de BBQ op het achterdek dus hebben we ons laten opdrogen en dan even gaan piepeloeren wat voor beentjes ze voor mij hadden.
Daar Sandra de regenjas van een van de Denver Girls in haar rugzak had gestopt, is ze nadien even tot aan hun kajuitje gestapt. Ze hebben zo een hoekkajuit op de achtersteven: AMAI ik verloor mijn weg er bijna. Een terras langs 2 zijden, 2 badkamers, 3 bedden en een privé steward. Ik heb niet durven vragen hoeveel hun verlof je zo moest gekost hebben, maar ze vertelden Sandra dat het goedkoper was deze suite te nemen dan 3 kajuiten voor 1 persoon. Dat kon Sandra wel geloven...
Sandra heeft, terwijl ik dit blogje schrijf, de foto’s overgetankt en nu kunnen we dus rustig genieten van ... de voetbal (of wat er van gaan zien... want onze oogjes vallen toe)
Slaapwoef
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten