Goede avond lieve lezertjes,
Vandaag begonnen we aan onze laatste dag aan boord van het
bootje. Pffff nu al… de wekker liep af en ik wou doen alsof ik het niet hoorde.
Ik dacht dat de dag zo eeuwig zou kunnen duren en dat ik dus nog wat kin
blijven. Maar tja dat gaat blijkbaar niet want we moeten woensdag terug op
appel zijn bij Dorothea en ATM’ers en BT’ers…
We stonden dus maar snel op en maakten ons klaar. Vandaag
stond er een sportieve voormiddag op het programma en ik mocht mee dus ook ik
deed mijn zwembroek aan. Om zeker te zijn dat Sandra deze keer haar
zwem-foto-materiaal niet vergat, sleurde ik alles uit de kasten en ging er
gewoon opzitten. Even dacht ik “oei, nu gaat ze mij ook vergeten… maar
uiteindelijk geraakte alles in de zak”
Om 8u30 stonden we dan in de zaal waar we ons met onze
ticketje dienden aan te bieden. R&R leken er nog niet te zijn, dus
wisselden we ons ticketje in en gingen zitten. Na een kwartiertje spellekes
spelen waren de baasjes van Langnekje er nog niet. Sandra stuurde een whatsapp
naar hen en kreeg antwoord “we wachten op jou”.. Hein, ik zie ze nergens zitten
en we hadden toch afgesproken terplaatse?! Wat bleek R&R zat in de Marina
Bar terwijl Sandra al wachte in de Marina Lounge. Na enkele minuten waren we
allemaal samen en hadden we het nodige kartonnetje in handen.
Even later werd er geroepen “Glass bottom kayak and snorkeling, please leave
via the right exit”. Jipie, we gingen kajakken en snorkelen… en deze
keer ging ook onze camera mee zodat ook de thuisblijvers wat kunnen genieten.
We verlieten de boot en wandelden richting een andere deel van de haven. Uit
een grote zwarte wolk kwam plots een catamaran en het bleek dat we daarop
gingen varen tot we op de juiste plaats waren in zee. Overal hoorde je geklaag.
Ik geef toe ik heb met mijn pootjes ook mijn dikke neus toegeduwd en het prikte
ook wel een beetje in mijn oogjes, maar moeten ze daarom zo hard roepen? Volgens
de bemanning was het normaal want ze hadden net getankt en eens we een tijdje
aan het varen waren was de wolk ook weg.
Nu ik weet niet goed of jullie dat weten maar in Nassau (op
de Bahama’s) wonen er heel veel mensen met een dikke pree of moet ik zeggen
BS’en. En nu dat we goed zicht hadden, zagen we kasten van kastelen op mooie
stranden. De gids wees achtereenvolgens de huizen van oa Ophra, Michael Jordan,
de kinderen van Michael, Eddy Smurphy en ook Mr Bond himself woonde daar. Meneer
Bond zijn huis had wel wat afgezien van de laatste oorkaan leek het want enkel
de muren stonden nog recht of zou hij aan het renoveren zijn?
Na een halfuurtje varen was het dan tijd : zwempak aan,
reddingsvest aan, GoPro aan.. Oops we hebben een stukje vergeten om het harnas
aan te doen… maar niet getreurd want Sandra had ook haar handvat mee en dus zo
gingen we dan toch nog kunnen de visjes filmen. Renilde ging aan boord blijven
en passen op alle spullen en Rudi ging samen met Sandra varen. Zou dat wel goed
komen… Zou ik wel meegaan, want ik wil niet voor overgewicht zorgen hoor (en
neen Rudi is geen zware meneer)
De meneer van de boot gaf de raad Sandra vooraan – Rudi
achteraan, en als we direct water zouden maken zou hij de 2 splitsen. Ik kan je
zeggen we hebben de hele tijd samen gevaren… zij het met extra balast op het
einde… maar ik loop voorop de feiten. De eerste meters gingen tamelijk traag
voorruit en we zagen geen enkele vis door de bodem. Was die meneer wel zeker
dat hier vissen zaten? Maar tijd om te klagen had niemand, want het tempo ging
omhoog. “Links – Rechts – Links – Rechts” ging het alsmaar. Ik viel bijna in
slaap.
Na een kwartiertje peddelen en al enkele vissen door onze
bodem gezien te hebben, kwamen er plots meer vissen tevoorschijn. Voor Sandra
het signaal om te stoppen met peddelen en de GoPRo onder water te duwen terwijl
Rudi en ik samen door de glazen bodem keken. Waarom maakte die gids nu zoveel
zorgen, we hadden nog maar enkele plensjes water in de kajak gekregen? Na een
zo’n 30 min visjes kijken en peddelen, was het tijd om terug te varen om
eventueel te snorkelen.
De terugtocht werd ingezet en het leek alsof we een
Speedboat werden. Daar we tamelijk dicht tegen elkaar lagen tijdens het kijken,
wouden we zo snel mogelijk weg uit het PAK en dan op ons eigen tempo
terugkeren. Dus we gingen sneller dan alle anderen en namen snek afstand… Maar
om snelheid te creëren gingen de peddels dieper in het water … en bij het uit
het water komen kwam er steeds wat water mee en dat viel in de Kajak. En water
doet de boot ook langzaam zaken en dat betekent dat de peddels terug wat dieper
gingen.
Wie aandacht leest, heeft het nu wel door … De kajak begon
water te maken : in het begin een paar druppels .. maar toen we zo’n 10 meter
van de Catamaran waren stroomde het water gewoon binnen. De mensen , dus ook
Renild, zagen ons aankomen en op het laatste hoorden ze ons aankomen. We hadden
zo’n plezier : de meneer van de boot had gezegd dat de kajak NOOIT zou zinken
en we waren zijn statement volop aan testen. Tegelijk hadden we wel vragen :
“moeten we nu terug naar de boot zodat we apart kunnen terug varen?” “Moeten we
nu terug wat trager gaan om zo minder water te krijgen?” “Wie stopt met
peddelen en begint water te scheppen” Uiteindelijk besloten we gewoon door te
gaan .. We zagen wel waar we uitkwamen : we hadden toch een reddingsvest aan
dus verdrinken dat kan niet. We zijn er geraakt. Het werd heeeeeeeeeeel nipt
maar de kajak heeft het bewezen. Hij blijft drijven zelfs als hij zelf bijna
volledig onder water zit. Snorkelen hebben we niet meer gedaan, want we hadden
toch geen vissen gezien de eerste meters.
Na het boottochtje terug werden we aan de andere kant van de
haven afgezet, lekker dicht bij het stadje. We besloten snel eens in het stadje
te wandelen en zien wat er te zien was. We waren nog maar 100 meter in de
eerste straat en we zagen al iets heel herkenbaar. R&R hadden nog nooit in
een HRC geweest, dus voor Sandra was dit het moment om een dubbelslag te slaan
: nog iemand HRC leren kennen en tegelijk haar collectie shooters en t-shirts
wat groter maken. Eerste stop het winkeltje : bij het betalen leek het fout te
gaan; Sandra ging betalen met haar Belgische mastercard en die weigerde dienst,
dan maar cash betalen. Mijn baasje had wat stressverschijnselen: met die kaart
diende ze wel de rekening van de boot te betalen want anders mochten we er niet
af. Ik moet wel een heel slechte hond zijn maar ik was stilletjes aan het hopen
“ga ik nu toch nog wat aan boord mogen blijven?” In het café/restaurant
bestelde we ons een LIIT en namen we een klein hapje. Hier konden we dan wel
plots met diezelfde kaart betalen. Pfff wat gaat het nu worden morgen?
R&R zijn blijkbaar ook een HRC fan geworden, dus de
opzet was geslaagd.
Nadien gingen we nog wat verder in wat toch wel een leuk
stadje leek. Op de catamaran hadden de baasjes gepraat over de speciale T-shirt
winkel : Delisol. Alle Tshirts verkleuren als ze in het daglicht komen. Rudi
kon niet geloven dat dit bestond en toen we in het stadje zo goed als voorbij
de Delisol wandelden gingen we een kijkje nemen. Na een kwartiertje passen
gingen we buiten met 4 tshirts en 2 draagzakken.. Neen ik kreeg weer geen kadootje
en Renild mocht de 2 zakken houden (gelukkig kreeg ik van Langnekje een sjaal
voor de winter toen ik haar terugzag in het begin van het verlof) Toen onze
cash op was gingen we maar terug naar de boot, wat kan je anders doen met een
twijfelachtige betaalkaart en 5c cash?
Eens aan boord gingen we even uitblazen aan de poolbar. De
zon was lekker aan het schijnen en niemand had echt zin om binnen te gaan
zitten en nog minder om de bagage te maken. R&R hadden een afspraak in de
spa om 17u, dus dan gingen wij ook naar binnen gaan …. Allez dat was het plan
Uiteindelijk is de rest van de groep nog aan den bar
‘gesukkeld’ en hebben nog lang zitten napraten en genieten van deze cruise.
Toen het plots 19u was werd het echt wel tijd om naar de kajuit terug te keren.
De bagage diende om 21u buiten te staan en we diende om 20u30 aan het laatste
specialiteitenrestaurant te staan. We hadden dus net genoeg tijd om te douchen
en de bagage te doen. Terwijl Sandra douchte heb ik mijn kleertjes al mooi
opgeplooid en daarna op de laptop gaan zitten. Zo konden we beide in fullspeed
werken: ik aan dit verslagje al beginnen en Sandra alles in de valies en
trolley duwen. Net op tijd voor de Italiaan stond de bagage buiten (de trolley
diende ze nog deels te doen, maar tja als ik op de laptop bezig was kon ze niet
alles inpakken)
Bij de Italiaan zagen we iedereen terug: R&R met een
gaaf gezicht geloofden hun oren niet toen ik opbiechtte dat we nog maar net
binnen en klaar waren. Maar toen we rond keken naar de anderen die blijven
hangen waren aan de bar, waren we nog in super goede doen: sommige van de
‘drinkebroers’ genoten van een lekker Italiaanse maaltijd met drank, maar
anderen hielden op toch een sobere versie met water.
Na het eten ging iedereen direct naar de kajuit, er werden
geen snode plannen meer gesmeerd en dus ook geen toasten meer gemaakt. Sandra
kroop in haar nachtkleding en maakte de trolley nog iets verder klaar. Maar ik
geeuwde om haar aandacht te trekken : ik wou gaan slapen nu dat ik gedaan had
met dit lange en avontuurlijk verslag.
Dus … Alarm op de gsm werd gezet en we gaven elkaar een
grote knuffel.
Slaapwel allemaal daar aan de wakkere kant van de wereld
Sandra
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten