Dag 8 : Havana City Tour

Hey beste vriendjes,

Vandaag hadden we een extreem drukke dag. Om 7 uur zouden we de haven van Havana beginnen binnen varen en volgens Ilse lagen we aan de mooie kant. Sandra had haar wekker dus maar net voor 7u gezet, maar zoals alle ander dagen waren we weer op voor het 7 u was.

Deze nacht was Sandra al eens gaan piepen en ze vertelde me dat we aan het dobberen waren voor de haven. Ah ja, want de Pilot van de haven kwam maar om 7u aan boord, dus veel vroeger zou er niets gebeuren. Toen we buiten op het terras kwamen, zagen we nog net de Pilot aan boord gaan. De boot kwam langzaam terug op gang en we ‘dreven’ de haven binnen. Je mag nooit op de eerste indruk afgaan, maar we zagen heel veel mooie gebouwen die tamelijk tot zwaar vervallen waren. Hoe dichter we kwamen, hoe sterker er een rare geur ons tegemoet kwam.  Het werd duidelijk dat de stad nog diende te ontwaken en dat er een groot verschil was tussen arm en rijk.  Het verschil was schrijnend : langs de ene kant zag je super mooie villas en tegelijk zag je enkele mannen water scheppen uit de oceaan..

Net voor 8u kwamen we aan plaats 360 en kwamen we mooi naast de kade tot stilstand. En het leek wel op de seconde getimed : net toen Sandra terug binnenkwam werd er op de deur geklopt.. “Room Service”  Sandra deed open en snel werd duidelijk dat ze een foutje had gemaakt / of ze het verkeerd hadden begrepen : in plaats van 1 bord met 3 spiegeleieren,  had ze 3 borden met 2 sunny side up gekregen. Nu eet ze dit super graag, maar 6 eieren zie ik haar niet opeten.  Zelfs met mijn hulp kregen we het niet op.

Iedereen was mooi op tijd op het appel : 9u30 in de martinis bar. En toen gingen we van boord. Sandra had het zekere voor het onzekere genomen: mij goed weggestoken dat ik niet gehondknapt kon worden en haar green-card veilig in de safe gelaten. Ze wou immers een vlotte en snelle toegang krijgen en volgens sommigen werden er willekeurig Amerikanen geweigerd ook al hadden ze een visum.  De mevrouw van immigratie nam het paspoort, wou dat Sandra het haar voor haren oren opbergde en  SNAP een foto werd genomen. Direct nadien kregen we een stempel in het paspoort en we waren in Cuba.  Toen kwam de volgende vraag op : wisselen we  Euro’s om in de lokale wisselmunt of toch maar niet. Ilse liep snel naar de gids en vroeg hem om advies. We dienden niet te wisselen J  We zouden normaal alles kunnen betalen met Euros .. Neen, niet met dollars want Cuba en Amerika, dat klikt nog niet echt

Eens iedereen door de immigratie was kon het avontuur beginnen. Eerste vervoermiddel om de stad te herkennen : de ‘toffetaxi’. Het was een geel ding die net het omgekeerde was van Sandra haar moto – 1 wiel vooraan en 2 wielen achteraan. Maar in zo’n toffetaxi kan je maar met 2 personen zitten dus er werd wat gezocht naar een geschikte ritparner. Uiteindelijk kwamen ze uit op de pa van de 2 zonen. Ja we noemen die zo want hij is met zijn 2 volwassen zonen op reis. Pa had ongeveer het karikatuur van Sandra en dus de 3 wieler zou in evenwicht moeten blijven. We hadden een supertijd – ook al denk ik dat de massa in onze toffetaxi veel hoger was dan bij de anderen, wij stoven regelmatige de anderen gewoon voorbij. Die meneer Papa van de zonen, was ook een echte fotograaf en diene had ehet chte materiaal mee. Je zag Sandra af en toe echt jaloers zijn op zijn foto-materiaal… maar gelukkig was ik er om haar gerust te stellen : Handbagage gewicht was belangrijk – je hebt de beste keuze gemaakt.

Na zo’n 40 min door de stad te cruisen met de toffetaxi stonden we op de ‘plaats van de revolutie’. Hier spreekt de baas van Cuba zijn volk toe en ook hier mocht popie-jopie eens hallo zeggen tegen de mensheid. Het is een tamelijk groot plein met duidelijke communistische trekjes . Op 2 gebouwen aan rond het plein stonden 2 afbeeldingen van hun meest favoriete leiders. Vraag me niet naar de namen want ik weet het niet zo goed meer L

Na een korte fotopauze mochten we op een zeer verfrissende bus. Deze reed ons nog wat verder door de binnenstad terwijl onze Engelse gids zijn lesje opdreunde. Maar plots stopten we op de zijkant en bleven we dan wel 20 minuten staan. Onze chauffeur werd gekidnapt door de politie : hij diende te bewijzen dat hij met de bus mocht rijden, dat de bus verzekerd was en zo veel meer. Terwijl was er net voorbij onze bus een klein autootje gestopt in het midden van de baan(volgens mijn snuffel capaciteiten zou die geen nummerplaat hoeven te dragen) Daar onze bus daar half geparkeerd stond en dat klein onnozel ding echt gewoon met pinkers op (zonder chauffeur) stond, werd gans de bus op een mooi auto-concencerto.

Uiteindelijk stapte de chauffeur met wat gegrom in de bus en we reden verder. We hielden uiteindelijk halt aan een soort toeristisch  mini-bokrijk : hier zouden we kennis maken met de magic 3 :  de correcte manier van een sigaar opsteken , een super kleine expresso en wat cubaans water.  Ik kan jullie verklappen het was zalig en ik was nadien een heel klein beetje haai. Sandra heeft dan maar wat verder gedronken en gerookt.. en nadien de Romeo&Julia voorzichtig uitgedaan. “van deze gaan we wel aan boord na het avondeten eens genieten zonder al die lamfertrand” en nog enkele gingen akkoord.  Afspraak om 22u30 in het rokerskot aan de pool.

Na deze uitspatting begon een korte wandeling door de binnenstad en zwaaiden we even naar onze boot. We waren op weg naar onze lunchplaats : daar kregen we eerst een Mojitto van het huis, een dikke lekkere soep en dan een visje. Volgens Sandra was het visje super lekker, maar een hond die graag vis heet … die moet nog uitgevonden worden hoor.  Na een aardbei-ijscreme die Sandra natuurlijk afsloeg ging de wandeling door de stad verder.  

Uiteindelijk kwamen we terug aan de grote steenweg waar 6 typische cubaanse wagens ons opwachtte.  Per 3 of 4 werd een wagen gekozen en je kreeg er de chauffeur  automatisch bij. Onze wagen was een van 1955 en de eigenaar die er mee reed vertelde in zeer gebrekkig engels dat hij toen ook geboren was.  De auto reed wel wel goed maar ingang geraken was nog al schokkend. Onze chauffeur zette zijn muziek wat luider zodat hij niet hoefde te praatte (want begrepen elkaar toch niet) en weg waren we ..  Na een korte in de buitenwijk van Havana kwamen we dan bij het museum van Hemmingway. Hier woonden hij een hele tijd en ontving hij ook regelmatig gasten.  Sandra was heel stillekes geworden – ik vermoed door de hitte een beetje bevangen.  Na een uitleg over het huis mochten we dan op visite. Allez, je kan door de openstaande deuren naar binnenkijken maar het gaf je toch een mooie indruk hoe ‘zot’ hij wel was. En je zou niet Sloefie de speurhond noemen, als je niet stiekem met de hulp van security even binnen mocht.  Sandra heeft het bewijs als ze ooit de foto’s er bij zet. Nadien was het tijd om respect te tonen voor mijn bondgenoten. Hemminway had naast zijn zwembad een kleine begraafplaats voor zijn liefste viervoeters de honden. Ik heb Sandra gevraagd of ik daar even alleen kon zijn.

Nadien stapten we allemaal terug in ons stalenros en gingen we de autostrade op om via een andere weg Havana terug binnen te rijden.  Maar stel jullie een autoastrade niet voor zoals wij die kennen : hier mogen bussen gewoon op stoppen, mag je met kaard en par rijden (he Ilse), en kan je ook gewoon met fiets of te voet gaan.  Op een bepaalde ogenblik reden we dan van de autostrade af en plots was mr de chauffeur in zijn nopjes. Hij vertelde “nu jullie mijn dorp zien… ik hier wonen” Sandra wist eerst niet goed wat antwoorden, maar vertelde dat ze blij was dat ze ook even konden zien hoe hij woonde. Wel, ik heb er eigenlijk een nachtmerrie over gehad. We zagen wel de mooie oceaan, maar nadien reden we door een wijk waar gebouwen die volgens mij tijdens de koude oorlog waren gezet, langzaam aan het wegbrokkelen waren. De chaufeur leek heel trots te zijn om zijn gebouw, we hebben maar geknikt en stiltjes geweend.

Uiteindelijk kwamen we terug in de stad en werden we afgezet aan ons 5de vervoermiddel. Ahja : de toffetaxi, de bus, onze pootjes, de auto en nu…. Kaard en par. (opmerking van de nalezer: ik denk dat sloefie iets teveel water ophad)  Met 3 of 4 klommen we in de open koets en kregen we nog een stukje van dezelfde stad voorgeschoteld. We genoten wel maar ik was uiteindelijk wel heel blij toen we terug aan het schip kwamen en onze veilige kajuit konden opzoeken.  De geur op sommige plaatsen was voor mijn snuffelneus niet te harden.  

Eens aan boord gingen we snel allemaal iets drinken aan de poolbar alvorens ons klaar te maken voor ons 2^de specialiteitenrestaurant. Red ginger was een aziatisch getind restaurant waar ik Sandra heb zien genieten van elke hap die ze nam. Ze had  R&R en M&L wat geadviseerd over wat er allemaal op de kaart stond, maar het was duidelijk hemels.

Nadien werd het tijd om snel aan mijn verslag te beginnen en dan aan hopelijk rustgevende dodo te beginnen.

Slaapwel van de vermoeide snuffehond

Sloefie