Dag 12 : de terugtocht

Hallo trouwe lezers,

Met groot verdriet begin ik aan dit verslag, want het is namelijk het laatste. Ah ja, vandaag is de laatste dag van het verlof en dus vanaf morgen zit ik weer zonder job. Allez zonder job is niet helemaal juist, want ik moet baasje nog altijd beschermen tegen alle mogelijke vijandigheden, haar helpen in moeilijke situaties en haar regelmatig een hondenknuffel geven.  Maar nu genoeg gezaagd, laat me mijn verhaal van vandaag maar vertellen.

Volgens de brief die we ontvingen van mr. de kapitein dienden we om 8u uit onze kajuit te zijn, maar tegelijk hadden we van onze 2 stewards de informatie gekregen dat we wel tot 9u in de kajuit mochten blijven. Ze hadden immers ook gelezen dat we om 9 uur van boord dienden te gaan… En onze reisleidster (die later vandaag wel reislijdster zal zijn) had ons gezegd tegen 9u aan de martinibar. Dus naar wie dienden we nu luisteren? Ik dacht echt dat we in een tv-spelletje waren terecht gekomen: Wie spreekt de waarheid? Wie is de mol?

Sandra had blijkbaar toch geen probleem met deze zeer verschillende tijden en plaatsen, ze had voor zichzelf beslist… Rond 6u deden we onze ogen even open en vonden dat het nog veeeel te vroeg was. En dan plots begon der een liedje te spelen in de verte. Sandra mompelde iets van ‘laat me slapen’ maar ik ben dan maar de echte wekker beginnen spelen. Ik heb haar beginnen likjes geven tot ze echt wakker was en uit bed kwam. Ik, Sloefie, had een nieuwe functie gekregen WEKKER... en ik vond die wel leuk. Nu dat Sandra aan het ochtendritueel begon kon ik nog even mijn oogjes toe doen. Na een douchke en een plasje (of was het nu omgekeerd) deed Sandra de grote lichten in de kajuit aan en jaagde me uit mijn bed: “Als je wil zeker zijn dat ik je niet vergeet, kruip dan maar bij het paspoort”

Sandra, de wervelwind, kwam op topsnelheid en niet veel later was de trolley helemaal klaar: de vuile was van gisteren, onze slaappakjes en de toilet hadden hun plaatsjes gekregen, de Aaaipc ging er bovenop en de trolley ging toe. Dan begon ze aan de wandelrugzak. Ze vertelde me dat ik maar langzaam diende afscheid te nemen van mijn favoriete rugzak want dat de rugzak niet meer terugvloog naar België. Pff dat kan ze niet menen : de rugzak die me meer dan 10j hielp om de wereld van op een rustige plaats te bekijken, de rugzak die me drooghield tijdens zware regenbuien, de rugzak waarin ik grootse avonturen had meegemaakt… Die rugzak... die ging helemaal alleen achterblijven in Miami? Pffff.. Sandra vertelde me dan dat de rugzak op verschillende manieren had laten weten dat hij het niet meer zag zitten om grote lasten te dragen: de binnenbescherming begon los te schilferen (wat dan blijkbaar op het heilige fotomateriaal kwam), de rugbescherming was al deels uitgebrokkeld, de rekkers hadden het begeven. Dat kan allemaal wel zijn, maar ik vind niet dat mijn baasje zo maar kan beslissen dat Rugzak niet meer mee mag als ik geen vervanging heb gezien. Maar tja… baasje is baas dus ik zal maar genieten van de laatste uren samen.

Uiteindelijk was de kajuit zoals we ze een 10 dagen geleden hadden betreden en dus gingen we nog even een boompje opzoeken en we verlieten de laatste keer de kajuit. Sandra wis dat ze te vroeg ging zijn op de afspraak in de Martini’s bar, maar dan konden we nog wat smurfen samen, dus dat was niet zo erg. Maar OMG, wat was dat aan de Martini’s bar? Het leek wel een exodus... Iedereen diende blijkbaar langs daar van boord te gaan en dus iedereen probeerde zo dicht mogelijk bij de uitgang een plaatske te bemachtigen. Ook al stond het overvol, Sandra vond een plaatsje waar trolley en rugzak veilig naast haar konden staan en we gingen zitten. En toen begon het wachten tot wij ook van boord mochten. Gisteren waren we nog niet zeker dat we van boord gingen mogen door de ambetante kredietkaart, maar deze ochtend zat de factuur aan de deur en dus was alles betaald.

Iets na 9u mocht onze groep dan van boord, of toch niet… Mr Marc (die meneer met zijn groot fototoestel en lenzen) was zijn Seapass weer eens kwijtgespeeld en als dat de enige manier is dat iemand gekend is op de boot dan zit je met wat problemen. Daar Ilse al van boord was, werd Sandra even geroepen en na een korte uitleg mocht de Mr ook mee. Van boord stonden we in een grote hangar en dienden we eerst onze bagage terug te vinden. Eens iedereen die had, gingen we samen door de immigratie en stonden we plots op straat. Normaal zou de bus ons direct oppikken maar blijkbaar had die niet zo goed geluisterd want hij stond aan een andere boot op ons te wachten… Terwijl we allemaal genoten van de laatste uren zon, werd de bagage gewogen en terug opengegooid. En net toe iedereen alles terug dicht had en geen overgewicht meer had, kwam de bus netjes aan.

Eens iedereen aan boord was, bleek dit de bus te zijn die ons tot de eerste stop ging brengen en daar ging ons een andere bus oppikken. Het enige wat we dienden te doen was de handbagage terug mee naar voor in de bus te brengen en de 2 buschauffeurs zouden alles verladen op dezelfde plaatsen. Iets na 11u werden we afgezet aan het Soundscape Park, een park dat net naast een grote openlucht winkelcentrum ligt: Lincoln Road Mall. Daar kregen we tot 13u15 vrij te shoppen of nog even naar de beach te gaan. De meeste trokken richting winkeltjes en toen we terug bijeenkwamen was het duidelijk dat er vooral gewindowshopped was. Zou iedereen al te volle valiezen hebben?

Eens op de bus, bleek dat de trolley niet meer op de bus stond. Toen ze vriendelijk aan de chauffeur vroeg waar de trolley was, kreeg ze een ‘I put them in the truck’. Sandra vroeg of ze haar trolley aub in de bus kreeg want dat er foto- en pcmateriaal in zat en die meneer beet haar neus zo goed als af… “Mevrouw, ik beslis wat er in de bus zit en wat in de bagageruimte zit” Die meneer dacht even dat hij eens kon de sterkste spelen... MISPOES dus want Sandra is daar in een politiek beleefde maar toch vliegenste colère geschoten en vertelde de chauffeur dat zij hem ging aansprakelijk stellen voor de schade die het materiaal had. Ze vroeg ook direct zijn gegevens en blijkbaar werkte dat. Hij ging naar de bagageruimte en deed deze open. En wat denken jullie nu wat er toen gebeurde? Er deed een trolley een salto mortale en kwam met een smak op de grond terecht. Nu laat ik jullie 2 maal gokken van wie de trolley was…. “Mr. Als er maar iets kapot is in de trolley, dan gaat het echt je beste dag niet zijn” “Het is jouw fout, want jij vroeg mij de deur te openen” Sandra stond op haar kookpunt, maar speelde het slim : “ Dank je dat je deur wou open en dus de situatie die jij fout aanpakte probeerde te corrigeren. Alleen hoop ik dat er niets stuk is, want het is een heel fortuin” Blijkbaar was die chauffeur verschoten van de kalmte die plots opdook en hij begon zo goed als te stamelen “dat hij het niet expres had gedaan en dat hij echt hoopte dat er niets stuk was” “maar je gaat het wel direct moeten nakijken want anders kan jij geen klacht neerleggen”.. “Wat denk je nu zelf mr, dat ik niet nieuwsgierig ben of er iets stuk is. Ik ga nu de bus in en doe de trolley open en kijk alles na.” Sommige van de groep hadden de salto gezien en vroegen Sandra direct of er niets stuk was. Sandra zei dat ze het ging nakijken, maar dat het normaal niet zou kunnen want dat er nog de kleding voor de vlieger bovenop lag. Ze vertelde wel dat hij absoluut niet vriendelijk en eerder grof was. Blijkbaar waren er nog andere trolleys in de bagageruimte geraakt en zij die het vroegen kregen hem direct terug mee in de bus. Het rustig koffietje aan de Nespressobar in de Mall had dus zijn wonderen gedaan, want Sandra zo plots zien van kwaad naar kalm gaan had ik nog niet vaak gezien. Ik zag wel dat ze nog steeds tegen het kookpunt stond, dus heb ik maar met de buurjongens en meisjes zitten spelen en haar wat verder laten kalmeren.

De volgende stop was Little Havana, een Cubaanse wijk die redelijk centraal in Miami gelegen is. We stopten net naast een McDonalds en we kregen hier een uurtje vrij. Toen Sandra afstapte zei ze heel neutraal “thanks” tegen de chaffeur en die bleek dat duidelijk niet meer verwacht te hebben. “euh.. euh… see you in some time” Het leek wel of er al velen terug honger hadden of geen zin hadden om nog te shoppen, want bijna de helft is de McDonalds binnen geweest. R&R, Langnekje, Sandra en ik zijn eerst op avontuur geweest, maar het leek zeer eentonig te worden want we zagen enkel Cubaanse bars, sigarenfabriekjes en souvenirwinkels. We hadden een beetje dorst en dus besloten we toch maar in de McDonalds binnen te gaan. Oei, alle borden waren in het Spaans en ook de mensen aan de toog spraken duidelijk enkel Spaans. Gelukkig kon je ook bestellen via die supermoderne computers die ze nu overal ophangen en daar kon je de taal nog kiezen. We bestelden : 3 frisdranken en 1 klein pakje friet... Fingerfood tijdens het wachten.

De voorlaatste stop herkende ik direct: We waren aan de BaySide Market. Het was het winkelcentrum dat net naast de Intercontinental lag en waar je ook een HRC had. Toen we uitstapten kregen we de mededeling dat we tot halfzes daar gingen blijven en dan doorrijden naar de luchthaven. Sandra wist direct wat ze ging eten (ah ja want ze hadden nog niet ontbeten en het die 4 frietjes waren ook niet voldoende om tot de avond verder te gaan) Rudi had wel zin om het eten ook eens te proberen, na de succesvolle LIIT en chickenstrips enkele dagen eerder. Terwijl iedereen aan het vensterwinkelen was hebben wij dus genoten van een tamelijk waterige LIIT en wel lekker eten: Rudi probeerde de BBQ ribs, Renild de BBQ kip en tja.. Sandra natuurlijk de Nachos. Rudi heeft het flinkste gegeten, want ook al leek het veel te groot te zijn hij heel toch zijn bord leeg gegeten. Na het eten zijn we nog even wat souvenirs gaan kopen voor zoeken in de shop en dan werd het tijd voor naar de bus terug te wandelen.

Na een kwartiertje waren we dan de juiste plaats in de luchthaven. Maar voor we konden inchecken dienden we ons allemaal vliegklaar te maken of moet ik zeggen WINTER klaar te maken. We hadden allemaal nog short en T-shirts aan en volgens de Belgische weerberichten was het nog geen 15graden in België. BBBBRRRRRR  We hadden veel bekijks toen we allemaal met onze bagage tot aan de toilet reden. Daar gingen we in groepjes de toiletten binnen om de kleding te wisselen. Eens buiten werd de bagage opengegooid en de laatste dingen erbij gepropt. Toen de 30 reizigers klaar waren konden we dan inchecken. Zoals vorige keer gebruikte Sandra haar frequent flyerkaart om bij de korte rij aan te schuiven en ze was dus als eerste klaar. Weet je wat nog een voordeel was van die rij:  het ‘peuple’ diende zelf zijn bagage aan de controle gaan af te geven na dat het gewogen en gelabeld was; bij de elite rij werd dat gedaan door een van de luchthavenvrouwen. Makkelijk he.
Een halfuurtje lader was iedereen ingecheckt en kregen we het advies ga nog eens iets te eten, drinken of winkelen aan deze kant van de controles, want na de controle is er niets meer. Honger hadden we niet meer, maar dorst wel …. Dus gingen we in een BurgerKing (ja we moeten toch zorgen dat er geen benadeelden waren he) een colaatje halen en genoten er in alle rust van. Na een korte controle, waarin Sandra haar trolley diende te laten controleren want er zat wel iets heel raar in. Wat bleek: de batterij in de onderzeecamera in het zakje in de trolley was de verdachte… Er werd met een speciaal papiertje overgegaan, in een machien geduwd en PIEP-PIEP “Negatief”. Sandra was natuurlijk weer een en al nieuwsgierig en vroeg wat ze hadden getest: de batterij was bom- en drugmateriaal vrij.

We hadden weer een exitseat aan de gang met zicht op de toiletten. Niet de interessantste plaatsen maar gezien de lengte van de benen de enige mogelijkheid als je niet extra veel geld wou betalen. Sandra moest nog even tolken en vroeg aan een schone jongen of hij niet wou wisselen met de meneer op de hoek een rij achter hem zodat mr & mevr Pilou samen konden zitten. Die jongen had er geen problemen mee en de swap gebeurden. Nadien begonnen we aan een HEEL saaie vlucht met kijken van Scorpio op de aaifoon. Dat hadden we vorige keer ook gedaan en zo ging de tijd toch iets sneller. Toen we ons enig glaasje alcohol van de vlucht gekregen hadden en onze niet-eetbare pasta weggezet hadden, vielen onze oogjes toe. We werden zo af en toe nog even wakker, ofwel door een wcganger die Sandra haar voeten niet gezien had of door een kussen dat van de buren viel, maar we dommelden wel terug in.

Plots werden we gewekt door Ilse. Ze kwam ons vragen of wij de groep in Madrid veilig tot aan de volgende gate konden brengen en indien nodig ook in Brussel de leiding namen. Ik begreep het niet helemaal en Sandra duidelijk ook niet. Ze vertelde dat iemand van de groep net na het eten onwel was geworden en al heel de vlucht op de grond aan de andere nooduitgang lag. Er waren al 2 dokters bij en ze hadden hem al heel veel pillekes en zakjes gegeven. Ze ging verder dat we al te ver gevorderd waren om nog terug te keren naar een Amerikaanse luchthaven en dat we dus tot Madrid dienden te vliegen. Maar eens daar ging hij met de ambulance mee moeten voor een check-up. Ilse zou met de mensen meegaan maar zou haar trolley ook bij Sandra laten. Sandra zei dat ze al het nodige wel zou doen en dat ze hoopte dat die meneer snel beter werd. Ilse werd dus lijder en Sandra leidster.. hihihi. En ik Leiderhond.

We waren dus heel klaarwakker, want weten dat een reisgenoot plots ziek wordt en weten dat we toch nog meer dan 4u dienden te vliegen vooraleer hij echt kon geholpen worden, houdt ne hond wakker. We hebben dan maar verder zitten kijken naar de serie op de aiifoon.

Eens geland, mochten alle passagiers van boord en bleven de mensen met een rolstoel en mr en mevr reisgenoot achter. Ilse en Sandra zegden hopelijk tot straks en weg waren wij. Oei, wat moet Sandra nu doen? Sandra telde heel snel hoeveel mensen er al stonden te wachten en toen iedereen er was, vertrok de lange stoet. We spraken stopplaatsen af want niet iedereen kan even snel of traag wandelen: aan het eerste toilet, net voor de immigratie en na de immigratie. De totale wandelafstand was een klein halfuur volgens de borden en we hadden bijna 2 uur om aan de juiste gate te geraken. Dat moest dus lukken.

Toen de verkleinde groep aan de juiste kant van de grens stond, zagen we plots Ilse wuiven. We begrepen het niet helemaal, maar ze snelde snel naar voren en de vriendelijk meneer liet haar voor gaan bij de immigratie. Blijkbaar was Mr reisgenoot net voldoende opgeknapt dat hij mee verder mocht vliegen. We gaven haar trolley terug en zij werd dan ook direct leidster. De groep grapte dat Sandra toch goed gedaan had en dat ze dan wel nog mocht doen. Toen we aan de ‘straat’ met onze gate kwamen stopten we allemaal voor een drankje en toch nog maar een plasje. Want we dienden toch nog lang te wachten voor de vlieger kwam.

Uiteindelijk kwamen we aan de gate aan op het tijdstip dat we normaal op de vlieger zouden gemoogd zijn. Mr & Mevr zaten daar ook, en – nu ben ik maar een hondje en dus niet echt een kenner – maar ik zag niets verkeerd meer aan Mr. We waren allemaal heel blij dat hij blijkbaar toch oké was geraakt. Sandra maakte zich wat zorgen over de plaats op de vlieger: in de heenvlucht zat met haar benen in de gang, maar nu diende ze aan het raam te zitten. Dat zag ze echt niet zitten, dus ging ze naar de balie. De mevrouw aan de balie vertelde dat ze al een andere plaats had gekregen : een in business klasse en aan de gang. Sandra fleurde op en dacht direct aan de beenruimte.  Wat was de ontgoocheling groot toen we instapten. De eerste rij van de business, ja die had veel plaats, maar de 2de rij niet hoor. Nu heb ik mijn meter niet bovengehaald, maar ik ben tamelijk zeker dat de afstand tussen 2 stoelen op die 2de rij net even groot was als bij de economie. Wat voor een bedriegtdenboel is. Ilse had net als Sandra ook een ‘upgrade’ gekregen en zat aan de andere kant van de gang. Ook zij was zichtbaar ontgoocheld, maar zij had in de lange vlucht zo weinig geslapen dat het voor haar geen echt probleem was : ze viel gewoon in slaap op haar tafeltje.

Eens in Brussel zochten we onze bagage en begon het afscheid nemen. Ik ben daar niet zo goed in, dus ik kroop heel diep in de zak. En mag ik toegeven dat ik het nadien allemaal niet zo goed meer weet : ik weet dat we met het busje nog in Vilvoorde geraakt zijn en dat taxi Steven ons komen oppikken is, samen met broer en Loebas, maar voor de rest heb ik enkel nog mijn verhaal getypt. En nu ben ik zo moe dat ik nu ga slapen (ook al is het nog maar 7u) Oh ja, Loebas had mij hard gemist. Hij wou bij mij eens slapen.

Slaapwel en tot het volgende reisavontuur.

Sloefie de reishond