Dag 6 : Roatan

Hallo lezers van mijn blog,

Hier zijn we weer voor een iets korter verslagje. “Korter?” Ja korter, want we hebben deze keer niet zo heel veel mee gemaakt. Deze ochtend vertrok de groep al heel vroeg naar de het wilde westen en we hadden ons hiervoor niet opgegeven. Ik zou mijn beste snuffelcapaciteiten gebruiken en zo zouden we het stadje eens bezoeken.

Deze keer lagen we niet in een haven en dus dienden we een tender gebruiken. Daar we wel tijd hadden, maakten we ons klaar op en gingen dan rustig ontbijten op het achterdek. Toen we daar toekwamen zat de baasjes van langnekje er ook te genieten... we hebben hun kop-aan-kop wel niet verstoord hoor, en we zijn wat verder gaan zitten.

Tegen 11u mochten we vrij tenderen, wat betekende dat we niet meer in het rijtje dienden te staan om een kleurkaart op te pikken. In de eerste uren was die immers wel het geval “eerst kwam rood, dan blauw” en dan diende je maar te wachten tot ze je kleur afriepen.

Toen we dan van boord stapten viel me een ding op…. Het waren allemaal mensen van een andere huidskleur. IK mag niet zeggen dat ze pikzwart waren he, maar zo zagen ze er wel uit. En het was er zo broederig heet.. pfff moeten we hier echt door?

We waren nu van boord, dus konden we er ook maar het beste van maken. In het haventje was alles piekfijn in orde en leek alles nieuw. Oh wat was het contrast groot toen we dan op de weg kwamen. Ik dacht dat we terug in Ecuador waren, zo smalle baantjes en nog smallere voetpadjes. Overal werden de toeristen gelokt met goedkope rondritjes op het eiland. Daar hadden al zeker geen zin in, want dan hadden even goed met GFC kunnen meegaan. Dus we wandelden dapper verder.

Na een tijdje vroegen we ons wel af wanneer begint het stadje nu? Want dit kon het toch niet zijn. Mr William stond daar met zijn plakje te zwaaien over alle mogelijk super locaties, en Sandra vroeg die gewoon “hoe ver nog tot het stad”. Volgens Mr Williams ons verklapte dat het slechts 5 – 10 minuten meer was, maar dat het wel warm was en dat het in zijn auto lekker fris was. Mr. Williams we zullen er over nadenken, maar eerste willen we wat wandelen. Tot later misschien.

Maar hoe lang we ook bleven wandelen de wegen bleven even small, en de ‘stank’ van de autos even erg. Wat we op viel was dat die mensen wel geen ruzie konden maken over kabeltjes : die hingen gewoon in grote hoeveelheden bij elkaar en boven de grond. Als die in de knoop geraakten, dan ging daar niet veel meer uitkomen. Maar het was duidelijk wat de oplossing was : 2 mannen waren volop bezig om ... nog wat draden bij te trekken.

Na een uurtje wandelen en steeds het zelfde te zien, hielden we het voor bekeken en gingen we terug naar de boot. En daar stond mr Williams .. Hebben jullie nu zin? Neen, we gaan eerst even terug op het schip en als het wat mindere warm is in de latere namiddag komen we nog eens terug.

Terug op het schip vielen we in onze routine : rugzak weg, badpak aan en hop naar de schaduw. Ik stelde voor om eens tot aan het spa-dek te wandelen en daar ons een zeteltje te zoeken. Dan zaten we al zeker met de kop/hoofd in de schaduw .. We waren er helemaal alleen, en het was er nochtans zalig. We namen een zetel voor ieder en gingen op dromenjacht. Tegen 3 uur kwam er al wat meer volk en werden we gewekt door ... Langnekje. De baasjes van Langnekje hadden tussen 5 en 6.30 een massage en dus mocht langnekje bij ons blijven.

Sandra ging in het bubbelbad wat afkoelen vertelde ze en na een uurtje zat ze er nog in. Er waren Canadezen komen bijzitten en ze waren aan de praat geraakt. Tegen 18u zijn we dan terug naar het gewone zwembad gegaan want daar kon je ook makkelijker (fris)drank bestellen.

We hebben de baasjes niet zien terugkeren toen we vertrokken naar de kamer, misschien is het er zo goed dat ze wel gewoon blijven daar bij die meneer en mevrouw Spa. Na een verkwikkende douche zijn we naar de Martini’s gegaan. En zoals jullie al vermoeden is het een bar waar je ook martini’s kan krijgen. Neen dat hebben we niet gedronken want dat drinken we niet zo graag. Maar we zaten daar want er waren 4 dames met hun strijkstokken bezig. Ilse is er op een moment komen bijzitten want zij had ook geen gezeldschap voor de dag. Iedereen wou uitrusten en wat later eten. Zo’n half uur later kwamen de baasjes van langnekje ook aan. Samen hebben we met ons 6 ( Ilse, Rudi & Renild, Langnekje  & Sloefie en Sandra)  nog even geapperitiefd en dan zijn we gaan eten.

Nu zijn we net op de kamer en ben ik al snel begonnen aan de blog ... want ik hou dit niet lang meer uit. Van niets te doen wordt je oh zo moe.

Dus... nu .. oogjes toe en tot morgen

Sloefie (en Langnekje die nog op bezoek is)