Dag 1 - Amsterdam, here we come

Goede avond lezertjes,

Het deed pijn deze ochtend... net voor 6 begon er iets lawaai te maken.
Eerst dacht ik nog, het is een nare droom en toen het plots stopte was ik zeker… Het was een droom.
Maar 9 minuten later was dat nare geluid er weer. Zou het nu ook vanzelf verdwijnen?
En ja hoor... weer werd het even stil ... maar dan werd het 6.20 en kwamen er 2 geluiden.
Pfff.  Deze keer leek het gewoon te blijven duren...

Ik was toch in verlof, waarom is er dan zoveel lawaai.
Maar toen besefte ik het plots... we gingen op reis.
Alarm, alarm, Sandra is hier nog aan het maffen...

Oei, oei, baasje WAKKER WORDEN.
Het is tijd om op te staan.  Een nieuw avontuur staat ons te wachten.
Kom aan Sandra, opstaan ...
Neen, niet meer de geluiden afdrukken, maar opstaan.

Uiteindelijk heb ik haar uit haar bed gekregen hoor, maar het heeft me veel inspanning gekost.
Weten jullie hoe?
Wel, ik ben een nat washandje gaan hAllezn en heb dat in haar gezicht gegooid :)

Een opgestaan, ging alles vlot.
Terwijl Sandra haar douchte en klaarmaakte, zorgde ik voor mijn hondentoilet.
Iets voor zeven waren we dan helemaal klaar.
Ik nam nog snel afscheid van al mijn broers, zusters en mede huisbewoners...
En dan het zover...  Taxi Steven laadde alles in en zorgde voor het vervoer.

Euh Steven. Je bent wel verkeerd aan het rijden hè.
Allez. We vertrekken op verlof, dan moeten we toch naar Zaventem?!?!
Maar blijkbaar was ik weer niet van alles op de hoogte en dienden we naar Vilvoorde te gaan.
Ik begreep er weer niets van ...  We gingen toch op verlof ?!?!

De taxi draaide plots af ... en toen geloofde ik haar pas.
We gingen echt wel op verlof en we gingen echt wel op cruise.
Maar van die koekjes die ik hoopte te krijgen van mijnheer Didier of mevrouw Ilse is niet veel van gekomen.
Buiten de medereizigers was er nog niemand... dus het mysterie bleef voorlopig onopgelost.

Na enkele minuten kwam er dan een monsterbus opdagen.
Een dubbeldekker voor 10 personen dat kan toch niet.
Dus ik bleef op uitkijk staan en blafte telkens er iemand toekwam.
Nog 1 koppel kwam erbij en toen daagde Ilse en Didier op.
Wat? Zouden we beiden mee krijgen op verlof?
Maar even later werd het duidelijk: Ilse sleurde met pak en zak ... Didier stond er met een jas.
Rara... wie zou er mee op verlof gaan :)

En dan... .. stopte er een auto die ik vaag herkende.
Maar de chauffeur en passagier herkende ik wel.
JIPIE, de baasjes van Langnekje bleken ook mee te gaan.
Neen, dit kan niet... zou mijn vriendinnetje ook mee zijn?
Ik kon bijna niet wachten om even te blaffen, maar Sandra vertelde me dat ik rustig moest blijven.

Alle bagage werd ingeladen en we vertrokken met die monsterbus.
Na enkele kilometers wist ik nog steeds niet of ze mee was of niet.
Pfff. Hoe lang zou ik nog moeten wachten?
Ik durfde het niet te vragen en keek wat buiten.

Plots vertelde Ilse dat we gingen stoppen.
Euh? Ik moet wel in slaap gedommeld zijn want we waren bijna een uur later.
Na de boompjes- en koffiepauze kon ik me niet meer houden.
Ik ben op Renilde haar schoot gesprongen en begon likjes te geven.
Ik denk dat ze het begreep want ze zei dat ik in haar handtas mocht kruipen.
En daar was ze dan... Het goddelijkste wezen van de wereld: Langnekje... ..
Veel over de reis tot in Amsterdam ik niet meer vertellen, want ik had het veel te druk met andere dingen ;)

Eens in de haven van Amsterdam, begon het typische werk.
Mooi in een lijntje lopen, identiteitskaart tonen, je betaalkaart laten scannen en dan... WACHTEN
Na zo'n 30 min (en enkele dodotjes) was het dan zover. We mochten aan boord.
Allez... eens we door de controle van de Marie Chaussee waren en dus geëmigreerd waren.
Die meneer keek heel vies naar mij, want ik had mijn dogpasje niet mee. (Opmerking van de redactie: als de Marechaussee zou zien hoe je hem noemt, dan zou hij nog veel viezer kijken).
Hij twijfelde even, maar toe ik heel lief blafte mochten we beide opstappen . OEF

Net toen we aan boord kwamen, vertelde de luidspreker dat de kajuiten klaar waren.
Dus voor we een drankje gingen bestellen, gingen we op zoek naar de kajuit.
Amai, deze keer zitten we helemaal aan de andere kant van het schip.
Dat gaat echt niet goed komen en ik kan jou al voorspellen: Sandra gaat wel enkele keren verloren lopen.

Na een korte lunch, gaf Ilse als een echte professional de rondleiding op het schip.
Ze kende blijkbaar elk hoekje en kantje en dus we wisten alles goed zijn.
Of het er morgen ook nog gaan weten ... daar ben ik niet zo zeker van.
Nu dat het achter de rug was, konden we nog een drankje zoeken.

Na een drankje of 2 was het tijd voor de emergency drill.
Neen we dienden niet naar onze reddingsboot te gaan, maar net naar onze kamer ?!
Daar dienden we naar een video te kijken en te luisteren naar de omroepster.
Sandra zag de video 1,5 maal en verloor dan haar interesse.
Terwijl de presentator ons bleef uitleggen hoe we ons diende voor te bereiden om het nakende einde, deed Sandra haar bagage open.
Toen haar bagage net uitgepakt was, kregen we het sein "ALARM 3... we moeten naar het verzamelpunt".
Weerom dienden we niet naar de reddingsboot te gaan, maar naar het restaurant op dek 3.
Blijkbaar moeten we daar samenkomen en indien er dan echt een ramp is, gaan we onder begeleiding naar de bootjes.
Wat een rompslomp...

Blijkbaar waren zo'n 42 mensen niet opgedaagd op de oefening.
Aiaiai de kapitein was kwaad... Hij ging die mensen persoonlijk op het matje roepen.
Die gaan op hun blote poep krijgen vermoed ik of worden van boot gestuurd.
Maar wij kregen een dikke duim en mochten terug naar ons favorietplaatsje aan boord :)

Tuuuut, tuuuuut, tuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuut,
De hoorn van de boot liet weten dat we gingen vertrekken.
Een vriendelijke dame vertelde ons welke speciale gebouwen we konden zien in de haven : hotel in kraan, hotel in boot, ...

Ja ja. Nu is het wel heel zeker.
Sandra kon het niet geloven maar ze was nu officieel in verlof.
Pas toen we uit het sas van IJmuiden kwamen besefte ze dat.

Snel even naar de kamer... douche je nemen, hondjestoilet maken en ... .. we waren klaar voor het eerste diner.
Bijna heel de groep zat samen aan tafel. Slechts 1 koppel vond 20.15 veel te laat om te eten.
Een meneer was nog maar pas geopereerd en was veel te moe na heel de dag reizen om te komen eten.
Dus van de 14 (12 + Ilse + uw dierbare...) zaten we met 11 aan een grote ronde tafel.
De menu zag er weer heel lekker uit en kon 4 gangen tellen, maar Sandra had genoeg met een voorgerecht en hoofdgerecht.
Zoals meestal, nam ze geen soep of dessert ...

Na het eten gingen we allemaal samen naar de Billboard. Het is een toffe plaats waar je met een drankje naar live muziek kan luisteren.
Het was super gezellig... en dan verlies je de tijd snel uit het oog.
Plots stond er 0000 op de horloge.
Mijn oogjes vielen zo goed als toe, en dus porde ik Sandra om toch maar te gaan slapen.
Ik had even het grote plan bekeken en ook al bleven we morgen op zee dobberen... we moeten wel nog wat recupereren van die vieze ziekte.

Terwijl Sandra haar klaarmaakte voor dromenland,  schreef ik mijn verslagje.
En nu... DODO

Tot morgen lieve lezertjes

Jullie bloghond