Hier zijn we weer.
Hatsjie...
Ik ... hatsjie...
Ah ... tooeet ...
Excuseer.
Ik ben een beetje verkouden.
Een beetje veel verkouden zelfs.
Ik zit aan de drugs in feite. Zoals mijn baasje.
Ik droom zelfs nogal raar. Van eindeloze beentjes met knapperige korstjes en smeuïge vetrandjes. Hmmm. En dat allemaal dankzij een klein pilletje.
Hatsjie hatsjah hatsjuh...
Toooeet.
Maar jullie kennen me wel beter. Ik ben niet van de soort hond die bij het minste pijntje of kuchje het internet opkruipt om te klagen en te zagen en om medelijden te smeken. Nee hoor.
Neen. Ik mag mee op reis.
Op een voorwaarde.
Neen niet dat ik de liefste hond ter wereld ben. Dat ben ik, weet iedereen toch.
Neen, ik mag mee om te bloggen. Zo kan mijn baasje Sandra aan het zwembad liggen uitrusten met een melkje of een theetje.
Ik moet dus werken voor mijn cruise. Een hondenleven. Net wat u zegt mevrouw.
Toooeet.
Snif. Snotter. Kuch.
Morgen om vijf uur op of zoiets.
Afscheid nemen van de uitgebreide familie.
Pootje heffen tegen de zetel en het bed.
En dan wachten op de taxi.
Zou het mijnheer didier zijn of mevrouw Ilse die ons gaat begeleiden. Als ik maar koekjes krijg.
Tot morgen,
Sloefie de eerste bloghond.
Ps. Je mag altijd een klein beetje medelijden hebben met een snotterende hond.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten