Dag 2 - Ergens in het Britse kanaal

Goede avond lieve lezertjes,
Vandaag mochten we uitslapen en dus deden we dat... Of we deden toch al een poging tot...
De wekker stond pas om 10u, maar om 7u trok Sandra de draperie al open.
Brrrrr. Het leek wel heel koud en triestig te zijn.
Geen weer om een hond door te sturen.
Ik deed een poging om te doen alsof ik nog sliep...
Sandra kwam dan heel stilletjes terug bij mij gekropen.
JIPIE gelukt... maar een kwartiertje later was ze het dan beu.
OPSTAAN zei ze, want we hebben een drukke dag.
Hein? Druk? Het is een zeedag, hoe kan het dan druk zijn?
Het lijkt wel of ik voor het eerste cruise, want ik begrijp er gewoon geen snars van.
Ik deed dan maar mijn ochtendwasje en wachtte braaf op wat ik dacht de zwemzak te zijn.
Maar Sandra had duidelijk andere plannen. Geen zwempak ? Geen zwemzak?
Plots kwam mevrouw luidspreker in onze hut.
We dienden ons op het verdiep aan te bieden aan de immigratiediensten van Engeland.
Ze zouden beginnen bij dek 1 en zouden telkens afroepen wanneer het volgende dek kwam.
Pfff.
We zouden wel heel lang moeten wachten want wij sliepen op dek 8.
Sandra keek even op het document dat in de brievenbus zat met extra informatie over de immigratie.
We dienden onze identiteitskaart mee te nemen en ze zouden ons rond 11.30 oproepen.
Maar dat kon toch niet blafte ik naar Sandra... Want reisleidster Ilse verwachtte ons om 11u.
Sandra kan veel, maar een teletijdsmachien heeft ze nog niet.
Tegen 9u vond ik dacht wel lang genoeg stil was gebleven en wou ik op avontuur.
En baasje dacht er blijkbaar net zo over, want plots zei ze "Sloefie, we gaan op pad. Zorg wel dat je je ID mee hebt"
Paniek, paniek.
Ik hebben mijn honden-ID niet meegenomen op de boot, dus hoe moet ik dat nu weer doen.
Ik blafte dat ik het al in de zwemzak had gestoken en dus alles klaar was.
Eerste stop… Het Lido dek voor ontbijt.
Maar toen we daar aankwamen leken alle andere van de 2600 passagiers er net zo over te denken.
Moet ik hier een plaatsje zoeken in alle rust? Pfff, weer eens een onbegonnen opdracht.
Het is duidelijk... ik ga deze reis enkel onmogelijk taakjes krijgen.
Sandra keek wat rond en bekeek wat er te krijgen was.
We wandelden en wandelden... en wandelden...
En uiteindelijk waren we terug bij het begin en hadden we nog niets vast.
Sandra besloot de trap naar beneden te nemen en tot aan het Dutch café te gaan.
Ik ga haar eens moeten duidelijk maken dat ik met mijn kleine pootjes wel nadeel heb t.o.v. haar reuze benen.
Doodop kwam ik op dek 3 toe.... gelukkig kreeg ik dan wel een lekker melkje als beloning.
Eindelijk werd dek 4 opgeroepen door mevrouw luidspreker.
Nu ben ik maar ne simpele hond, maar die mevrouw kan duidelijk ook nog niet goed de klok lezen.
Dek 4 moest volgens dat papiertje om 10u opgeroepen zijn en we het is nu al bijna 11u.
Sandra wandelde verder, ik crosste achter haar aan...
Plots zag ik een bekend gezicht.. Ilse stond al in de rij aan te schuiven.
Maar hoe kan dat nu.. die sliep toch niet op dek 4?!?
Ilse riep ons bij haar en ze vertelde dat de vergadering verplaatst werd naar 14u.
Ik hoorde Sandra denken en dus vroeg ik het maar.
"Ilse, jij slaapt toch niet op dek 4? En hoe zeker ben jij dat we 14u wel kunnen samenkomen"
"Kijk, als jullie je ID mee hebben, kom mee aanschuiven nu."
"Ik heb daar juist tegen een van die dames gezegd dat ik een vergadering had rond 12u en ik mocht al mee"
We sprongen mee... en ik zei dat ik wel heel moe aan het worden was en of ik niet in de zak mocht kruipen.
Misschien vergeet Sandra me even en kom ik zo Engeland wel binnen zonder mijn ID.
Na een dutje of 2, was het blijkbaar aan ons, want Sandra zocht haar ID.
Mevrouw luidspreker zei dat het aan dek 5 was... en dat je niet voor je dek mocht komen aanschuiven.
De uren die op papier stond waren richtlijnen, maar dat het wel langer duurde door de vele Amerikanen aan boord.
Blijkbaar gaat de boot na Rome de grooooottte oceaan over richting Amerika en gaan er al minstens 700 van de passagiers mee tot daar.
Ik huiver bij de gedachte alleen al dat we zo een lange toch zouden doen zonder dat we internet zouden hebben.
Ah ja, toen we naar Hawaï gingen met de boot, hebben we 2 volle dagen zonder contact met de buitenwereld gehad.
Toen draaide ik overuren... want Sandra was toen helemaal zot aan het worden.
Neen... laat ons maar korte tripjes doen van haven tot haven.
Na lang wandelen en wachten was het dan toch aan dek 8.
Stilletjes keek ik op de horloge en als de groep nu maar ging aanschuiven... dan zouden ze hopeloos te laat zijn voor de vergadering.
We wandelden verder en deden een spelletje: Trap-Op-Trap-Af
Was leuk maar oh zo vermoeiend
Ergens in het midden ben ik dus in slaap gesukkeld, want je wordt in slaap gewiegd in de zak.
Iets na tweeën begon Ilse dan aan haar exposé.
We gingen veel korte stadsbezoeken doen, want ver met de trein/tram/bus/boot/... gaan wou ze niet echt.
Morgen bijvoorbeeld zouden we aanleggen in Portland, maar we zouden de free shuttle naar Weymouth nemen.
Na heel veel uitleg over de steden die we gingen aandoen, kwam het onderwerp Specialiteitenrestaurants aan de beurt.
Na wat uitleg en veel stil gefluisterd, en ik denk dat iedereen mee gaat gaan.
Net toen Ilse ging afsluiten kwam er nog een koppel toe.
Ze kregen een verkorte versie van de korte versie.. "we gaan elke dag op stap, zonder veel voorbereiding"
Iedereen ging zijn eigen weg terug, en wij zochten een rustig plaatsje op.
Maar na een klein uurtje waren we het daar beu en gingen we op zoektocht.
Ilse had ons verteld dat er Belgische bieren waren in de Dutch café dus kreeg ik de opdracht “zoek het café”.
Het was even snuffelen en toen had ik de juiste geur...
Toen we aan het café aankwamen zaten daar de baasjes van Langnekje en nog een ander koppel: Philippe & Gerda.
Na wat babbelen kwam Sandra tot de conclusie dat Gerda de juf was van Yannick.
Yannick ? Wel ja, Yannick is ne jong gast van bij Sandra op het werk.
En die kende Yannick als kleine sloeber. We hebben wat herinneringen opgehaald en wat gedragspunten vergeleken.
En Yannick is blijkbaar niet veel veranderd op al die jaren...
Toen iedereen naar de kamer gingen om zich langzaam klaar te maken, deden we dat ook.
Nu, wij zijn maar met zijn 2tjes en ik heb niet veel tijd nodig om mij klaar te maken.
Sandra kreeg het plots koud en ik stelde haar voor... Laten we even gaan opwarmen in het brubbelbad.
Ik heb Sandra haar nog nooit zo snel zien klaar maken... en 5 min later waren we aan het drijven in de brubbels.
Om 20.15 waren we op tijd voor het eten in een apenpakje.
Vandaag is het immers formal, wat betekent geen jeans en geen slobberkleding.
Het eten was weer lekker en we hebben heel veel afgelachen.
Mr Willy was er deze avond ook bij.
Die mijnheer is een week geleden geopereerd aan een hernia en vond dat hij evengoed op de boot in een bed kon liggen dan thuis.
Zijn vrouw - Marijke - blijft steeds bij hem en vandaag voelde hij zich wat beter en wou dus met de groep mee-eten.
Ik ben niet zeker, maar mr. Willy is wel serieus ziek en volgens mij is het lang tafelen heel vermoeiend voor hem.
Zou hij morgen terug bij ons zitten of gaat hij veilig terug in de kajuit iets bestellen?
Na het eten, gingen we met de 3 koppels ( Rudi & Renild, Philippe & Greta, Langnekje & Sloefie ) nog even naar de Billboard.
Oh wat was de sfeer daar goed. We mochten meezingen met allerhande liedjes terwijl een mijnheer en mevrouw ons begeleidde op de piano.
Ik ben niet zeker, maar ik denk dat we ons stekje voor de avond hebben gevonden.
Toen er bijna 00:00 op de klok stond, vond ik dat het wel welletjes was geweest.
Ik vertelde dat ik heel moe was en dat ik wel nog wat werk had voor ik dodo kon doen.
Dus we gingen naar de kamer en terwijl Sandra haar klaarmaakte voor bed, begon ik aan dit verslagje.
En nu... ga ik het lichtje uit doen en naar dromenland vertrekken.
SLAAPWEL
Sloefie de bloggende hond