D10 - rije, rije, rije

 Dag lieve lezertjes.

Dienstmededeling: Sloefie heeft protest ingediend tegen Groote Broer. De opmerking van Groote Broer over het gebruik van sjablonen is onjuist. Sloefie merkt op dat het ontbijt altijd op een zelfde manier gebeurt en dat er dus sprake kan zijn van enige herhalingen in de teksten. Deze herhalingen - sleur betiteld door G.B. - zijn onvermijdelijk wanneer er geen variatie is in het ontbijt. Beide broers hebben de discussie besloten met een rondje pootworstelen en een goeie knuffel.

Ondertussen … in dag 10 …

Wegens bovengenoemde redenen wordt het ontbijt niet besproken. (Je kan al raden wat er gebeurde).

Vandaag moesten we dus afscheid nemen van onze Agriturismo in Gravedona en vertrekken naar de voet van de bergen - Piemonte zoals dat hier genoemd wordt.

We hadden gisteren al wat gespeurd naar een drinkplaats voor beemer en rugbreker. Dat zouden we doen net voor we de autostrada opreden.

Maar eerst moesten we daar nog geraken …

Met enige moeite - teveel verkeer - konden we de weg oprijden naar het Zuiden. Rond het meer heb je niet veel keuze om te rijden. Er is maar een weg. Dus rijdt iedereen daarop. Gelukkig was er nog geen bunkabunka gebeurd … mis poes … na een van de lange tunnels stonden de Carabinieri het verkeer te regelen na een frontale botsing. Hoe dat mogelijk is op een stuk weg waar je kilometers lang niet mag inhalen, Joost mag het weten. 

Wanneer er tunnels waren, schoot het goed op. Wanneer er geen tunnels waren, schoot het traag op. Ik hoefde alleen maar op de baan voor mij te letten maar baasje moest ook de weg achter beemer in de gaten houden. Want Italianen op twee wielen trekken zich niets aan van de verkeersregels en halen zelfs in scherpe bochten in waar je geen zicht hebt.

De GPS-dames waren het een hele tijd niet eens over de rit maar na een tijdje werd het stil. Beemer gaf af en toe een kuchje dat ie honger had en dus begon ik uit te kijken naar een drinkplaats. En ik moest ook nog ruggenbreker in het oog houden. Vermoeiend.

En dan was ruggenbreker plots weg en GPS dames stuurde mij volledig in de war. Een twee drie zaten we op de snelweg, in de file, wegens wegenwerken.

Pfff.

Tegen zestig gingen we tunnel in, tunnel uit. Tot we eindelijk aan de peage kwamen.

Plots waren alle auto’s verdwenen. Hé. 

Na een kwartiertje telefoon. Sloefie. Hoe we moesten rijden. Euh. Immer gerade aus? 

Enfin, we kozen de juiste bocht en reden verder naar het zuiden.

Na nog een peage, lag beemer plots op kop. Voorzeker een duister plan van Sloefie want zo moest ie alleen maar volgen. Ha.

Door allerhande werken was het een beetje zoeken - de dames wisten van toet of vonden dat we beter niet reden langs waar ze ons een half uur geleden stuurden . Vermoeiend want daardoor viel al het genavigeer op mij. Pfff. Ik kreeg het er warm van.

Ondertussen hadden we beemer al eens laten drinken - de baasjes waren later verontwaardigd over de hoge prijs. Nu was het tijd voor het buikje van de baasjes.

We kozen een groot restaurant boven de autoweg uit als peuzelplaats. Enkel Doortje hield het Italiaans, de rest ging voor de burgerij. Zonder frietjes. Pfff.

En dan was het terug rije, rije, rije op een quasi lege autostrade. Af en toe werden we ingehaald door een sneltrein. De rapido van Milaan naar Turijn was naast de autoweg gelegd. 

En rije, rije, rije. Ik verhuisde naar de zetel want ik begin een beetje hoofdpijn te krijgen van de zon.

EN dan was daar plots de afrit. Een nogal rare want je kon er maar in een richting verder tot aan een groot rondpunt en dan moest je helemaal terug. Raar hoor.

Verder reden we over stoffige straatjes. En het begon ook te kronkelen. Jipie, dacht ik.

Tot een van de GPS madammen het weer in haar hoofd kreeg en ons een stoffige straat op stuurde. We vertrouwden het niet en keerden maar daardoor lag Sloefie terug op kop.

Gelukkig waren we na tien minuutjes toch op het juiste adres.

Alleen was het hier warm, warm, warm.

Pfff.

Pfff.

Geen grote wandeling meer vandaag.

Straks is het avondeten. Wat zou er voor ons bij zijn?

Oh ja, er zijn hier ook hondjes en katten. En de hondjes kunnen hier leren truffel te vinden. Zouden Sloefie en ik dat ook kunnen?

Tot morgen of zo,

G.B.