Dag 16 - Ciao e arrividerci

 Hallo lieve mensen,
 
Vandaag was het niet zo een goede morgen.
We verlieten immers La Bella Italia en keerden terug naar België.
PFFFF… back to reality
Terug naar de kou en de regen.
IK NIET BLIJ
 
Ik zat echt op de lawaaimaker toen hij begon te roepen en direct duwde ik op de snooze button.
Het lukte me uiteindelijk tweemaal voor de baasjes het door hadden
Ik kreeg toen onder mijn pootjes want de baasjes hadden slechts 10 minuten meer om zich te douchen en klaar te maken.
Mijn plan is dus deels mislukt.
Na het ontbijt werden de laatste dingen ingepakt ..
Snel haasten Mimi, Tayo en Honney  zich in de overnightbag.
Dat is blijkbaar de zak die gegarandeerd uit de auto ging gehaald worden aan het hotel vanavond.
Ik wist van de vele reizen dat we zeker mee gingen in de auto en dat we dus ons niet in de een of andere zak dienden weg te steken.
“Ja maar.. “
“Je weet nooit he Sloefie..”
Het was duidelijk, onze jonkies hebben nog niet veel mee op reis geweest.
In elke auto is er naast zetels voor de mensen ook een zetel voor ons voorzien:
Deze zetel heeft :
    •    een zitplaats die veel hoger is dan de normale zithoogte
    •    geeft een ruim en onbeperkt overzicht van wat in en buiten de wagen gebeurd
    •    en niet te vergeten 100% uit de zon.
Toch zalig zo een zetel.
Vroeger had ik deze voor mezelf alleen, nu share ik deze met veel plezier met mijn mede-pelouchen.
 
Eens Beemer en Rugbreker waren ingeladen, werden we uitgezwaaid door mr Hans en mevr Teresa.
Zelfs de kok Christopher, kwam ons uitzwaaien.
Oh dat was leuk…
Ik blafte nog even naar de super snuffel honden en weg waren wij.
 
Het eerste deel van de route kende ik al bijna van buiten.
Ah ja,..  elke keer als we op dag uitstap gingen gebruikte we dezelfde wegen.
Alleen deze keer gingen we niet meer op daguitstap.
SNIK
Deze keer was het de weg naar huis.
Het was wel grappig in de auto:
    •    Je had Doortje die zei we moeten rijden tot aan snelweg X
    •    Mevrouw Waze die vertelde hoeveel km we nog diende te doen tot die snelweg.
    •    Brompot ruggenbreker liet ons weten welke leuke boompjes we allemaal zouden zien tot de snelweg
    •    Beeper kwam er dan ook nog af en toe eens tussen… (vooral als we net voor een slagboom stonden.. raar manneke die Beeper)
 
Na ongeveer iets meer dan een uurtje rijden, was het tijd voor onze eerste stop.
Ah ja, Sandra en Ruggenbreeker zijn geen goede vriendjes en dus moeten we extra stops inlassen.
Sandra ging even op een bankje plat liggen terwijl Doortje haar allerlaatste superlekkere extrasterke doppio ging halen.
Oma Grootmoerder Meter wou niet echt iets drinken, maar nam wel een lekker zoetje.
Ik kreeg zelfs een stukje van de croissant.
Mmmmm

 
Niet lang nadien was het border control.
En direct nadien viel de zon uit.
Het leek uren te duren
Alles bleef zwart om me heen.
Gelukkig waren de lichtjes op het dashboard nog aanwezig, want ik vreesde dat ik plots blind was geworden.
Het is geweten dan oude honden blind worden, maar toch niet nu ?!
Ik begon echt te panikeren.
Ik denk dat mimi het door had en ze begon me gerust te stellen:
“ Sloefie, ik zie ook niets meer hoor.
Ik denk dat we in zo een tunnel door de berg zitten.
Alleen is deze berg wel heeeeeeel groot.”
Langzaam begon ik me iets beter te voelen.
Niet veel later hoorde ik de radio ook in wel 4 talen zeggen dat we in de Frejus tunnel zaten.
OEF.
 
Uiteindelijk na bijna 13 km en wel 30 minuten begon er een lichtje in de duitsernis op te duiken.
Eens buiten bleek het landschap helemaal veranderd te zijn.
Geen super hoge bergen meer maar meer bergjes en heuvels.
Ook de temperatuur bleek totaal veranderd te zijn : geen 25+ meer, maar een mager 18
BRRRR
Het gaat koud worden.
 
Groote broer was ook door een lange tunnel gereden maar niet dezelfde.
Baasje had volgens GB  de witte berg doordrongen.
Die bleek ongeveer even lang te zijn… maar ook wel even donker.
Wat is dat toch hier : altijd lange tunnels?
 

Daar Sandra haar rug echt zwaar parten begon te spelen, werd er naar stopplaats gezocht.
Wat ga ik blij zijn als die tijdelijke inloop wagen wegloopt.
Dan kan haar rug en bekken terug normaal beginnen doen en niet steeds vastzitten.
Maar zover zijn we nog niet…
We vonden dus een leuke stop die voldeed aan de nodige eisen : deftig toilet en bank om te liggen.
Ook al was het zonnetje niet meer zo warm, we genoten van de pauze.
 
De volgende stop was een ware sportuitdaging.
We stonden aan een kant de snelweg en we dienden naar de andere kant om iets te eten.
Maar dan denk je : dat is toch makkelijk Sloefie?
Tarara
Beeld je maar eens in : 40 trappen steil naar boven, dan in een sauna over de autostrade en dan mag je neerdalen op nog steilere tredes.
Neen, het was niet leuk.
Het eerste was ook,  de beertjes mochten niet mee.
Die moesten dus in de warme auto blijven wachten.
 
Nadien was het rustig rijden met de nodige ligstopjes voor Sandra.
DringDring
Groote broer en Steven kwamen melden dat ze nog veel moesten rijden.
Ik heb maar direct geantwoord dat wij ook nog veel moesten rijden.
Maar hij ging nog veel in de file staan.
Ja wij gingen ook waarschijnlijk wel in de file staan.
We hebben dan maar GB zitten kalmeren, want tja ze moesten veilig thuis komen.
 
Na meer dan 6u rijden kwamen we dan aan in een Dijon.
En wat bleek : Beemer stond al op de parking te rusten.
Steven had iedereen al ingecheckt en dus konden we direct naar de kamers.
Een kwartiertje later genoten we van een lekkere aperitief.
Grootte broer ging nog een blokje wandelen, want tja zijn baasje zijn horloge was aan het reclameren.
Horloge wou dat hij nog een half uur ging wandelen.
 
Na de rust voor het vrouwvolk en de fitness van de mannen gingen we nog iets klein eten.
Amai wat een verschil met de vorige avonden.
Een hele week genoten we van een 5-gangskes diner en nu 1 plat .
Na het eten werd er nog een poes-cafe genomen in het hotel en dan was het dodo time.
Ale voor de mensschen dan,  voor mij was het eerst nog werken geblazen.
Gelukkig was er vandaag niet zoveel te vertellen.
 
Maar nu ga ik toch ook mijn oogjes sluiten.
SLAAPWEL
 
Tot morgen