D9 - Een gezegende dag

 Dag allemaal,

Jullie kennen de planning nu wel al ondertussen. 

Geeuwen, nog eens omdraaien, wachten op de wekker die toch afstaat, wasje, plasje, …

Hebben jullie trouwens gemerkt dat mijn lieve broer met een sjabloon werkt voor de ochtend. Gewoon wat  woordjes verschuiven en je hebt een nieuwe ochtend. Zou dit een begin van sleur zijn?

Enfin. Vandaag was onze laatste volle dag aan het Lago di Como. We gingen er nog eens invliegen dus.

Enkele dagen geleden, op weg naar Leggoland euh Lecco en Nona, waren we al eens gestopt voor een mooie fotoshoot aan de poort van een oude abdij. Vandaag gingen we beewegen naar deze abdij, de Abbazia di Piona, een cistercienzer abdij op het tippetje van een schiereiland recht tegenover onze slaapplaats. 

Vandaag dus het betere werk.

Eerst gingen we zien of we voor de Heilige Rita een kaarsje konden aansteken in de kerk. Allez, eerst. Na een kilometer op piepkleine kinderkopjes naar beneden gestruikeld te zijn. Mijn baasje was niet tot aan de parking van de abdij gereden, want dan zouden we straks sneller aan de auto zijn. Ik zoek een emoji met palm-face, maar vind het niet op de nieuwe aaipad.

Volgende stap: door de abdijpoort. Zijn niet toeglaten: blote buiken (m/v) en blote benen (m)> dat laatste snap ik niet. Desalniettemin wandelden we door de poort met onze onkuise blote benen - verloren slagvelden met muggen zou een betere omschrijving zijn.

Na de poort, nog verder dalen en dan naar omhoog.

Als eerste gingen we effe piepen in de kerk en de kloostergang. 

Fris in de zomer en kil in de winter, de open kloostergang en tuin

Daarna gingen we ook nog eens in de refter piepen - geen Westvleteren te bespeuren, laat staan een stukje oud brood. En dan waren we terug buiten. We wandelende nog tot aan de rusttuin beneden aan het water en dan … begonnen we aan de klim die wel een eeuw leek te duren. 

Eerst was het nog makkelijk want we liepen op de keienkopjes naar de poort, dan was het struikelen over wortels, stenen en andermans wandelstokken. Nona had de kop maar zonder kaart kom je wel niet ver. 

Om de vijf minuten was er overleg. Zo ging dat echt niet vooruit he baasjes!

De leidster wou telkens het makkelijkere pad kiezen maar de kaart koos telkens de moeilijke. 

Puf puf puf puf.

Tiens, dat heb ik nog al eens over geschreven.

Puf, puf, puf, puf. Hehe. 

Vals plat. Murhpy lachte in zijn vuistje.

Op sommige plekken was het ferm steil. Op sommige plekken was het ferm nauw. Op sommige plekken werden gilletjes gekreet.

En zo gingen we alsmaar verder, overleggend bij elke splitsing of ontbrekend bord.

Ik kreeg ik het ook effe benauwd wanneer mijn baasje met rugzak en mij door de struiken dook. Maar kijk er was een mooi uitzicht op een kleine baai en hij wou eens zien hoe ver de top nog was … nog 15 meter omhoog.

Vanaf nou gingen we al wat makkelijker verder. Er waren regelmatig wijzerplaatsjes en iedereen was gerust. 

Tot de plaatsjes terug verdwenen.

Oh ja. Sommige plaatjes spraken over kletterplatz en we kwamen ook wat met mensen met touwen en helmen tegen die de rotsen gingen afdalen. Dan toch liever de lange weg te poot hoor.

ook de discussies over het te volgen pad waren terug. Pfff. Gewoon je neus volgen toch. Een pad met welriekende bomen, is veelbezocht en een aanrader.

Mijn baasje heeft een verstopte neus, dus gingen we een totaal andere weg - maar wel goedgekeurd door het plan. Na wel honderd treden kwamen we in een donker bos.

Boe, riep ik, maar er was niemand die antwoorde. 

Na een goeie kilometer knipoogde beemer naar mij. Gelukkig had mijn baasje halverwege de wandeling geparkeerd. 

En dan moesten we nog eten.

Door al dat overleg was het al twee uur voorbij. En de baasjes gingen in kolieken eten. Ik ben wel geen paard, maar het idee stond me toch niet aan. Bleek dat ze gingen eten in Colico. Wie kiest nu zo een naam voor een stad?

Doortje had duidelijk iets mispeuterd want we moesten wel vijf keer vragen of ze haar banana-spit kreeg. We vonden dat heel erg. Want we hadden graag ook een ijsbolletje geproefd.

Dan was het tijd om wat te slapen en dan was het tijd voor het laatste avondmaal, de volle drie gangen met wijn en plezier. 

En dan was het slapenstijd. Had ik tot nu de afstandsbediening van de TV verstopt … te laat baasje had de TV opgezet. Om half elf bleven de lichten aan.

Morgen autorijden . Pfff

Broer