Dag lieve lezers overal ter wereld,
Dag vijf is rond en wij zijn compleet.
De ochtendlijke schok was al wat minder. Welke schok? Ah, het ontbreken van wekker en radio en de vers-gesneden frietjes die elke ochtend gehaald of geleverd worden bij de overburen natuurlijk.
Neen, we kwamen maar om kwart na acht uit onze nest, telden het aantal muggenbeten (teveel) en lieten een warme straal water de baasjes wakker maken. Wij pelouchen hebben daar wel een makkelijkere ochtend, we gaan eens om de zoveel maanden in bad, dan zijn we een paar uur zotgedraaid maar dat is het dan.
Wat stond er vandaag op programma? Blijkbaar niet zoveel. Het belangrijkste was om op tijd aan de grote vlieghaven van Milano te staan om Nona op te pikken. En Milaan dat zijn files en vervaarlijke chauffeurs zoals in Strassbourg, dus het was beter als we vandaag al wat naar het zuiden gingen rijden met beemer en ruggenbreker. Dan was de rit wat korter.
Sightseeing dus.
Langs de oost-oever van het meer tot aan de uitloop, Lecco. Het zou een rit worden met mooie uitzichten.
Beemer tufte op een gezapig tempo achter ruggenbreker aan (Sloefie’s lange A6 was zo laag boven de grond dat je elk steentje en elk putje in de weg tot in het toppetje van je ruggenwervels voelt, een echte ruggenbreker dus).
Ah, goed nieuws. De baasjes kozen niet voor de Direttisima. Er was geen haast bij. Later zou ik leren dat de Direttissima (hoe schreef je dat alweer?) vooral tunnels was en razende SUV’s voor wie het nooit snel genoeg ging. Brrr.
We reden langs het water en langs een oude spoorlijn. En soms tussen het water en de spoorlijn. Bochtje naar links, bochtje naar rechts. Dorpje in, dorpje uit.
Ha. Ik was werkloos en kon naar de bloempjes en de plantjes langs de weg kijken.
Eerste afslag. Abazzia Piona.
Blijkbaar waren we net de overkant van onze slaapplaats en daar lag een oude abdij verborgen in het groen. We gingen vandaag al eens een kijkje nemen en vooral een foto. Misschien komen we die later deze week wel eens bezoeken.
Maar we waren hier niet gekomen om naar de overkant van het water te gluren. Sloefie hield vol dat we naar Leggoland gingen. Mimi vond alles goed. En ik, ik zou wel op de weg letten.
Na nog een stapje aan de waterkant voor een panorama-foto, reden we verder van dorpje naar dorpje.
Ik dommelde al snel in slaap. Want we reden en we reden.
In Bellano deden we nog een poging om te stoppen maar verder dan een millimeter-nauwkeurige parkeeer-oefening met beemer aan het station van Bellano, kwamen we niet.
Het verkeer werd wel drukker en Madam Wees wou ons telkens het kon op de direttisima (hoe schrijf je dat nu?) gooien. Niet leuk zo. Het leek wel de afdaling van de Splugen pas op zondag, mijn lage bloeddruk van vanmorgen was alweer weg.
Raymond (van het groene bos) zong al over Italianen en ik zat er middenin.
Uiteindelijk kwamen we dan toch aan bij Lecco - Sloefie’s Leggoland was een grote stad met hoge gebouwen en veel auto’s.
Beemer en ruggenbreker werden gestald in een betonnen bunker en wij mochten op stap. Ha het bakje van de peage werkt hier ook als bakje om de parking te betalen. Hoefde ik geen bewijsje te bewaren. hopelijk komt dit straks goed.
Na enkele straatjes, kwamen we aan de oever van het meer onder de bomen. Het leek wel de Zurichsee. Hier was het lekker flaneren met alle fijne geuren die van de voeten van de bomen naar omhoog kwamen, van al die hondjes die hier gepasseerd waren.
Het buikje van de baasjes was een beetje aan het knorren en dus zochten we eerst een lekker restaurant op met een fijn terras en lekker veel zicht op de lokale hondjes die met hun baaasje gingen flaneren op de middag.
Hmmm.
Oei schok. Zouden we op een terras van de maffia beland zijn? Er zaten veel mannen in pakken met donkere zonnebrillen op. Dat zijn toch altijd de slechteriken in de film he?
Mijn baasje nam een groooote pizza met ansjovis. Pfff. Na het debacle gisteravond met het wachtbordje vis, was dit toch een gewaagde keuze. Maar het was wel lekker want alles was op, op een paar kostjes na.
En dan gingen we wandelen want Sandra wou de brug over de uitloop van het meer zien. Die was van Eiffel zoals de toren en de andere gekende bruggen in ijzer die meneer Eiffel ooit gebouwd heeft.
Maar deze brug was niet van ijzer maar van steen en als dertien in een dozijn. Pfff.
We gingen dan maar wat wandelen in de stad. Je voelde je bijna als een toerist in Rome. Maar zonder Vespa’s.
Na een tijdje rondlopen was het tijd voor een koffie. Ik weet niet wat mijn baasje besteld heeft maar de juffrouw had plots een groot rood hoofd en er werd overal gegniffeld. Wie meer weet, gelieven een berichtje als commentaar te zetten.
Na de lekkere koffie - er waren er die een ijskoffie kregen - gingen we op zoek naar de oude stadsmuren van Lecco en dan was het stilaan tijd om naar de aeroporte te vertrekken. Baasje ging al terug naar Gravedona om nog wat te wandelen met echte wandelschoenen. Maar ik wou oma-grootmoeder verwelkomen in Bella Italia, dus sprong ik bij Sandra&Doortje in de auto.
Ik vertelde sloefie over de handige dingen van de peage-beepbeep bakje en samen plakten we die van Sandra ook goed tegen de venster. Voila, mijn belangrijkste job is al gedaan.
We namen nog kleinere wegen tot Kodak (ofzoiets) en daarna namen we nog een extra pauze. Ah ja, OMG kwam maar om 6u toe en we moesten ook geen uren op voorhand wachtende zijn.
Eens terug op route begon plots de beepbeep te gaan. Daar ik waakte was oudste in slaap gevallen . Maar de beepbeep maakte Sloefie blaffend wakker. Ik stelde hem gerust en vertelde dat we een peage stuk deden en dus dat het bakje wakker was geworden.
Eindelijk mocht de tuut eens meer dan 100 rijden, eindelijk vrijheid …
Of toch niet..
Daar waren de files weer.
Doortje had de route goed voorbereid want ze loodste ons zo maar naar de beste parking aan de luchthaven. Daar was het wel puzzelen hoe je exact moest rijden. Ons Italiaans was roestig want we reden uiteindelijk enkele keren in de verkeerde richting (zonder veel erg).
Net op tijd stonden we aan de Arrivi, want daar was Nona… en zoals het Nona toehoort… kregen we extra knuffels. Volgens Nona was het heel warm … Ik vermoed dat wij al geaclimatiaeerd zijn.
En dan begon de terugrit. Die kan ik snel samenvatten : kilometers lange tunnel afgewisseld met een kort zicht op het meer. Ik voelde dat ik in slaap ging vallen, dus maakte ik Sloefie wakker. Het was nu maar zijn beurt om te waken dat we de juiste baan deden. OMG had zo veel te vertellen dat ik uiteindelijk niet in slaap ben gevallen, maar broer en zus hebben de tuut goed en veilig tot aan de slaapplaats geloodst. Daar vonden we Steven terug en kon ik terug in zijn armen kruipen.
Nona werd verwelkomt door de mevrouw Ca De Laggo en kreeg haar sleutel.
JIPIE, we slapen allemaal op het 1ste verdiep en allemaal aan de tuin kant.
Daar het al laat was op de avond, zijn we maar direct gaan eten.
MMMM
Lekkere pasta…
En dan was het tijd voor dromenland.
Slaaaapwel
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten