D12 - een rondje Alvi

 Goeie morgen allemaal vanuit het diepe Zuiden.

Puf puf puf. Het is hier alle dagen wel heel warm hoor. Ik denk dat ik al een halve liter gezwoten heb. 

Om half acht ging alweer de wekker maar ik kan dan rustig voortslapen want mijn baasje duwt die toch een paar keer af. Vanaf volgende week zal ie die luxe niet meer hebben. En ik ook niet. Corona-uitslapen loopt ten einde.

Na de jacht op een parkeerplaats, wat stond er vandaag op de planning?

Een dagje Aldi, had ik gehoord. 

Pfff. Dat is nu toch ook niet om een verslagje over te schrijven. Maar ja, met baasjes weet je nooit. Het zijn rare wezens soms.

Enfin, alle mensjes en pluches zaten samen in beemer en we gingen op pad.

We snorden over smalle wegen met af en toe een tegenligger. De gemeenteborden volgenden elkaar op, alleen zagen we bijna geen huizen. De dorpjes liggen allemaal boven op een heuveltop. Dat is nog van de tijd dat hier Germanen, Vikingen, Hunnen en wat weet ik nog meer, rondtrokken met toorts en zwaard. Niet veel te zien voor ons hondjes dus. We speelden dus wat met de dames op de achterbank.

Uiteindelijk sukkelden we op de hoofdweg naar Torino - maar daar waren we gisteren al geweest. Rare jongens die Italianen. In beide richtingen waren er wegwijzers die naar Torino wezen. Maar baasje legde uit dat dat was omdat de ene blauw waren en de andere groen, langs de Autostrada. Ah zo. 

En dan zag ik het plots… Jipie, we kunnen op bezoek bij Ronald. Ronald wie? Ronald McDonald natuurlijk. Want alle dagen pasta, dat begint wel op onze pluchen ribbetjes te wegen. 

Uiteindelijk kwamen we aan op onze bestemming van vandaag. Het was niet den Aldi maar Alvi, een oude romeinse stad die nu een beetje ingedommeld is.

We hadden onze parkeeroefening beter voorbereid. We zochten het Campo del Palio. En we konden er niet naast kijken, het was een hele grote parking die vol leek te staan met auto’s. Gelukkig was er voor beemer nog plaats, zelfs in de schaduw een beetje.

Na wisseling van de schoenen en het vullen van de rugzakken, konden we op verkenning. Een Aldi moesten we al niet zoeken, oef.

Eerste stop werd het toeristenbureau aan de uitgang van de parking. Maar we mochten niet naar binnen wegens C*na. We moesten wachten tot er maar een persoon binnen was en dan nog mocht enkel Sloefie en Sandra binnen. 

Achteraf kregen we verslag en een kaart. Er waren verschillende nummertjes die we konden gaan bekijken, torens, kerken, … Maar !!! Om half twaalf sloot alles tot om drie uur. Dus als we iets gingen kopen, moesten we snel zijn.

Dus gingen we op stap. 

Tot we op het eerste leuke pleintje waren. Vorige zondag was er een groot feest geweest in de stad - de Palio, een paardenrace die al vele eeuwen wordt georganiseerd in de stad, zoals in Siena. Overal waren ze dus dingen aan het afbreken. Maar we vonden toch een leeg terrasje en konden een watertje of een Café Doppio drinken. Hehe.

Het was ondertussen halftwaalf voorbij. We konden dus veilig gaan wandelen in de winkelstraten. Kijken mocht maar kopen kon niet. 

We hadden de hoofdstraat gevonden, het leek wel een oude Romeinse heerweg geplaveid met heel grote plaveien. Ocharme het rugje van de mannen die dit moesten aanleggen. 

Links en rechts waren er mooie uitstalramen, af en toe een pleintje - waar men tenten aan het afbreken was - of een grote poort met zicht op een binnenplaats. Dit zal wel Italië zijn, zeker? 

Uiteindelijk kwamen we ook aan de Torre Rosso, het oudste gebouw van de stad. Gebouwd door de Romeinen als deel van de eerste stadsmuren. Door christenen omgebouwd tot de klokkentoren van de Santa Caterina. 

Ook de muren van de oude stad waren te bekijken en - voor ons hondjes - te besnuffelen. En het aroma vertelde ons dat ze heeeeeel oud waren. Hier waren veel hondjes met hun baasje gepasseerd. 

Dan gingen we op zoek naar de Basiliek van San Gottardo. Maar de kaartlezers stuurden ons een straat in langs de buitenkant van de muur. Pech voor de baasjes, maar wij konden verder geniet van het heerlijke oude-muur aroma. En je liep er onder de bomen, dus je had ook nog wat schaduw. 

Aan de volgende Romeinse poort konden we de stad terug in. Onze buikjes rammelden een beetje en gelukkig gingen de baasje op zoek naar wat eetbaars. Uiteindelijk kozen ze voor een bistrootje in de hoofdstraat. Twee maal tosti en tweemaal sla was de bestelling. 

Daarna gingen we terug op weg door de rest van de hoofd/winkelstraat. De toeristenmevrouw had ons ook een pasticceria aangeraden in de hoofdstraat. Maar gelukkig voor de weegschaal was die ook gesloten tot drie uur. De verleiding in de etalage was groot maar de deur en de portemonnee bleven dicht.

En zo stonden we terug op het plein van het toeristenbureau. 

Na overleg werd besloten om de rest van de namiddag wat te gaan rusten of te gaan badderen. Het water zou nu wel lekker warm zijn.

Eenmaal in de auto, speelde ik mijn laatste troefkaart van de dag uit. Of er iemand zin had in een lekkere Milkshake van Ronald?

Er volgende geen nee of geen ja, dus gingen we op weg. 

Maar ik had buiten Madam Wees gerekend. Die stuurde ons langs achterafstraatjes en door de velden terug naar onze slaapplaats. Mis poes. Geen Milkshake. Boehoehoe.

Een keer thuis, was het heel warm. Sommige gingen badderen, andere lezen, andere slapen of wandelen. 

Maar om half acht begon het avondeten en dan waren we allemaal terug present, Hopelijk is er vandaag niet teveel met kaas zodat de maag van Sandra niet overhoop ligt.

Wat zal morgen brengen?

Gr.Br.