Voorzienigheid is de moeder van de porseleinenkast... of zoiets.
We worden dus verwacht op woensdag namiddag om in te schepen in de haven van Long Beach. Maar je weet maar nooit of je bagage ook wel samen met jou toekomt. En een keer op de boot, dan kan je het vergeten om je bagage te laten nasturen. Ik zie daar al iemand van DHL met een roeibootje het schip achterna peddelen. Dus je beslist dan om toch een dagje vroeger in LA te zijn. Hmm, vertrekken op dinsdag op verlof is niet zo een goed idee. Wat doe je dan in het extra-lang weekend ervoor? Met de lancering van NGRP weet Sandra waarschijnlijk wel wat doen. Maar zo gaat de stress niet naar beneden...
Na lang en intens overleg hebben we dan maar besloten om op het feest van de werkmens te vertrekken en zo nog een viertal daagjes langer in het land van Oom Sam te verblijven. Maar we laten ons niet verleiden door het verderf van LA - Disney World, Hollywood, ... Nee we gaan dadelijk de natuur opzoeken. Met Sequoia en Kings Canyon National Park en Giant Sequoia National Monument kunnen we dadelijk drie parken toevoegen aan onze score lijst.
En daar zijn we nu vanmorgen opweg naar. Na een kort ontbijt in het hotel, springen we fluks op de I-405 en ontvluchten LA. Ook al is het zaterdag, toch zit de snelweg goed vol. Een keer Santa Clarita voorbij wordt de I-5 een stuk leger. Het gaat ook wat trager want we moeten met zijn allen over de kustbergen tot in de grote Centrale Vallei van Californië.
Terwijl de Interstate verder loopt langs de bergen, gaan wij op de CA-99. We lijken wel in de polders te zitten - alleen hebben die geen bergen op de horizon zoals hier. We rijden tussen allerhande soorten groenten en fruit. Voorbij Bakersfield rijden we pal noord. De eerste twintig mijl zie je vooral ja-knikkers. Bakersfield is een van de oudste gebieden met petroleumontginning. Maar de grond raakt leeggepompt en er komen appelsienbomen in de plaats en ook cacahouettes.
Na enige discussie met de gps - we vertrouwen de adviezen van TomTom niet meer blindelings sinds ons avontuur in Lava Beds NM - slaan we uiteindelijk de weg in naar Sequoia NP. De wolken onttrekken nog altijd de Sierra Nevada van het zicht maar we weten wel dat ze er zijn. De weg gaat nu nog enkel naar omhoog.
En dan is het zover, het eerste Nationale Park van 2009 en het tweedeoudste van de Verenigde Staten ... Sequoia. Een vriendelijke dame verleent ons toegang mits een kleine bijdrage. We kiezen voor de jaarkaart - hopelijk komen we dus voor eind mei 2010 terug in de States.
De eerste tien kilometer zijn er alles behalve Sequoia's te zien. We rijden door het lagere deel van de Sierra en het is hier niet vochtig genoeg blijkbaar. Maar we gaan wel de goeie richting uit. 3000 voet, 4000 voet, 5000 voet. En met de vochtigheid zit het ook snor, de toppen van de bergen zitten nog altijd gehuld in de wolken. Hebben die Amerikaanse auto's wel mistlichten?
En dan zijn we er plots. Op bijna 2000 meter hoogte komen we aan Giant Forest, Maar een mens moet ook al eens een versterving kunnen doen. De bomen moeten nog wat wachten. Ook een toerist kan niet marcheren op een lege maag. En dus rijden we verder naar de village voor een snelle beet. En om te bewijzen dat je geen GPS nodig hebt om verkeerd te rijden, komen we prompt aan bij ons hotel. Daar hebben ze gelukkig ook nog eten - ook al is het half drie.
Een snelle beet verder, we zijn ingechecked. We zitten in een van de drie cabins hoger op de berg. Gelukkig zonder lift zodat steven nog een beetje kan foeteren op het gewicht van de valiezen. Maar geen gezaag of getreur, de bomen wachten en dus dalen we snel af tot op de parking van de General Sherman, de grootste boom ter wereld naar volume.
De NPS bakt ons wel een poets. Om aan de toeristen te tonen hoe hoog de boom wel is, hebben ze het parkeerterrein aangelegd boven de top van de boom. En dan mag je de volledige lengte van de boom afdalen tussen honderden andere dikke en dunnen sequoia's.
Na een bedevaart rond de Boom en de nodige foto's en filmpjes, keren we op onze stappen terug. Sandra is trots. Ondanks haar bronchitis is ze in drie keer terug boven. Wat doen we nu nog? Enkele kilometer verder is er nog de Tunnel Log, een tunnel uitgesneden uit een omgeval reuzesequoia. Dat gaan we nog doen.
Alleen speelt het weer wat tegen. De wolken zijn ondertussen verder gedaald en geconcentreerd. Wanneer we de afslag moeten kiezen voor Tunnel Log of Moro Rock, besluiten we om te keren. We zien gaan hand laat staan een boom voor ons en het wordt een beetje gevaarlijk. Dat is dus voor een van de volgende dagen.
Zo lieve kindertjes. Dat is het voor vandaag. Oogjes dicht en snaveltjes toe. Slaap lekker.
Zaza en Bibi.
maandag 4 mei 2009
zondag 3 mei 2009
Dag 1 - Hoe krijg je 33 uur in een dag?
De langste dag van onze reis. EN met het tijdsverschil tussen Los Angeles en Frietland maakt dat dus 33 uur.
In feite is deze blog een van lang wachten en veel zitten.
Zoals beloofd, stond de chauffeur om 6u30 aan de deur. Zo'n vroeg uur doet het eerder aanvoelen als "just another working day". Maar toch niet hoor. Op deze dag van de arbeid was de Brusselse ring quasi uitgestorven. Zelfs op de luchthaven is het nog rustig. De horden Nederlanders van de afgelopen dagen zijn al lang vertrokken en komen pas zaterdag of zondag terug.
Bij Delta staat alles al klaar voor de grondige doorlichting van de kandidaat Amerika-vaarders. En we zijn nummer 3 in de rij. De beloning voor het vroege opstaan. Nog een half uurtje wachten tot de iedereen klaar is.
Het inchecken ging vlot - naar gewoonte hoeft Sandra geen retourticket te tonen en steven wel. Hihi het voordeel van een green card. Extra beenruimte kunnen we wel vergeten want alle exit-seats zijn al gereserveerd. Verdorie, dankzij de boekskes begint iedereen nu die truuk te kennen.
Na de inscheping begint phase 1 van de Amerikanisering ... ontbijt bij Starbucks. Een grote Latte en een blueberry muffin verder, gaan we nog een beetje leesvoer bijeenhalen en verdwijnen we fluks door de grenscontrole. En help, wat is er hier aan de hand. Het pralinehuisje lijkt wel onder belegering te staan door honderden toeristen. Nee, er worden geen gratis Godiva's uitgedeeld. Al die mensen wachten om hun handbagage te laten controleren. We kunnen dus al mooi vergeten om nog een DVD-tje van 24 te bekijken.
Hehe, dan toch door de controle geraakt. Steven laat alle alarmen weer eens afgaan met zijn Levis. Hij zal de volgende keer in zijn piyama komen - daar zal veel volk naar komen kijken. We hebben nog een kleine deritg minuten over tot de inscheping en dus komt de laptop niet naar boven. In de plaats doen we een beetje sudoku op de spelcomputer. En dan is het zover ... met een smoes geraakt Sandra dan toch sneller door de laatste controle en we kunnen het vliegtuig op.
We zitten nog geen tien minuten in de lucht en de we zitten al midden een helse achtervolging in de bergen boven Firenze met James Bond aan het stuur. Een diabetes en vegie maal later, zijn de slechterikken verslagen en de wereld gered. Plaats dan voor een melodrama over het leven van een hond.
Maar de vlucht duurt en duurt. Zelfs na drie films zijn we nog maar net ter hoogte van New York. We zwaaien even naar de familie Stevens maar die zullen dat wel niet gemerkt hebben.
EN de vlucht duurt en duurt, tot de oren van sandra beginnen pijn te doen. We zijn eindelijk aan het dalen.
Op naar het volgende wachten. WOrdt het het scenario van 2007 of dat van 2008? Gaat Steven pijlsnel door de immigratie of is het Sandra die een klein uur mag wachten op Bibi. Wel de immigratie van Atlanta wil bewijzen dat ze nog grondiger kunnen werken dan hun collega's in JFK. Na 80 (!!!) minuten komt Steven ook door de immigratie.
Na een tweede inspectie van de handbagage zijn we veilig bevonden om de United States binnen te treden. En dat vieren we ook met een TexMex knabbel in Chili's.
Terwijl we genieten van onze Mex, wordt zonder ons weten duchtig met het vliegtuig naar Los Angeles geschoven. ZItten we uiteindelijk toch in de verkeerde vertrekhal. Te voet of met de trein verkassen. We kiezen dan toch maar voor de automatische trein. Nog een dertig minuutjes wachten voor de vlucht naar LAX.
Aan boord laat de crisis zich wel voelen. Nee het vliegtuig is niet leeg, verre van. Maar buiten een enkel drankje en wat nootjes, moet je voor alles betalen. Filmpje kijken, spelletje spelen, credit card please.
Net zoals tijdens de vlucht naar Atlanta, is er veel turbulentie - shaken and sturred. En als de piloot besluit een beetje hoger te vliegen, dan krijgt hij het deksel op de neus of liever de tegenwind. De aankomsttijd begint al snel richting 8 uur te lopen i.p.v. de oorspronkelijke 7 uur. Nog een beetje wachten dus.
Eindelijk LAX. De bagage is er snel. Het busje van Enterprise rijdt ons bijna voorbij. Let op Sandra, doe geen Popie Jopie! (de grond kussen wanneer je geland bent). Je hebt Lowa's aan. Een schokkerige rit later, kunnen we ons autootje oppikken. We kunnen zelfs kiezen welke. Dus toch crisis. Het wordt terug een Dodge Journey net als vorig jaar.
Zo, snel de GPS opgezet. Nog een klein half uurtje rijden langs de I-405 tot Van Nuys. We kunnen eindelijk gaan slapen.
tot morgen
Zaza en bibi
In feite is deze blog een van lang wachten en veel zitten.
Zoals beloofd, stond de chauffeur om 6u30 aan de deur. Zo'n vroeg uur doet het eerder aanvoelen als "just another working day". Maar toch niet hoor. Op deze dag van de arbeid was de Brusselse ring quasi uitgestorven. Zelfs op de luchthaven is het nog rustig. De horden Nederlanders van de afgelopen dagen zijn al lang vertrokken en komen pas zaterdag of zondag terug.
Bij Delta staat alles al klaar voor de grondige doorlichting van de kandidaat Amerika-vaarders. En we zijn nummer 3 in de rij. De beloning voor het vroege opstaan. Nog een half uurtje wachten tot de iedereen klaar is.
Het inchecken ging vlot - naar gewoonte hoeft Sandra geen retourticket te tonen en steven wel. Hihi het voordeel van een green card. Extra beenruimte kunnen we wel vergeten want alle exit-seats zijn al gereserveerd. Verdorie, dankzij de boekskes begint iedereen nu die truuk te kennen.
Na de inscheping begint phase 1 van de Amerikanisering ... ontbijt bij Starbucks. Een grote Latte en een blueberry muffin verder, gaan we nog een beetje leesvoer bijeenhalen en verdwijnen we fluks door de grenscontrole. En help, wat is er hier aan de hand. Het pralinehuisje lijkt wel onder belegering te staan door honderden toeristen. Nee, er worden geen gratis Godiva's uitgedeeld. Al die mensen wachten om hun handbagage te laten controleren. We kunnen dus al mooi vergeten om nog een DVD-tje van 24 te bekijken.
Hehe, dan toch door de controle geraakt. Steven laat alle alarmen weer eens afgaan met zijn Levis. Hij zal de volgende keer in zijn piyama komen - daar zal veel volk naar komen kijken. We hebben nog een kleine deritg minuten over tot de inscheping en dus komt de laptop niet naar boven. In de plaats doen we een beetje sudoku op de spelcomputer. En dan is het zover ... met een smoes geraakt Sandra dan toch sneller door de laatste controle en we kunnen het vliegtuig op.
We zitten nog geen tien minuten in de lucht en de we zitten al midden een helse achtervolging in de bergen boven Firenze met James Bond aan het stuur. Een diabetes en vegie maal later, zijn de slechterikken verslagen en de wereld gered. Plaats dan voor een melodrama over het leven van een hond.
Maar de vlucht duurt en duurt. Zelfs na drie films zijn we nog maar net ter hoogte van New York. We zwaaien even naar de familie Stevens maar die zullen dat wel niet gemerkt hebben.
EN de vlucht duurt en duurt, tot de oren van sandra beginnen pijn te doen. We zijn eindelijk aan het dalen.
Op naar het volgende wachten. WOrdt het het scenario van 2007 of dat van 2008? Gaat Steven pijlsnel door de immigratie of is het Sandra die een klein uur mag wachten op Bibi. Wel de immigratie van Atlanta wil bewijzen dat ze nog grondiger kunnen werken dan hun collega's in JFK. Na 80 (!!!) minuten komt Steven ook door de immigratie.
Na een tweede inspectie van de handbagage zijn we veilig bevonden om de United States binnen te treden. En dat vieren we ook met een TexMex knabbel in Chili's.
Terwijl we genieten van onze Mex, wordt zonder ons weten duchtig met het vliegtuig naar Los Angeles geschoven. ZItten we uiteindelijk toch in de verkeerde vertrekhal. Te voet of met de trein verkassen. We kiezen dan toch maar voor de automatische trein. Nog een dertig minuutjes wachten voor de vlucht naar LAX.
Aan boord laat de crisis zich wel voelen. Nee het vliegtuig is niet leeg, verre van. Maar buiten een enkel drankje en wat nootjes, moet je voor alles betalen. Filmpje kijken, spelletje spelen, credit card please.
Net zoals tijdens de vlucht naar Atlanta, is er veel turbulentie - shaken and sturred. En als de piloot besluit een beetje hoger te vliegen, dan krijgt hij het deksel op de neus of liever de tegenwind. De aankomsttijd begint al snel richting 8 uur te lopen i.p.v. de oorspronkelijke 7 uur. Nog een beetje wachten dus.
Eindelijk LAX. De bagage is er snel. Het busje van Enterprise rijdt ons bijna voorbij. Let op Sandra, doe geen Popie Jopie! (de grond kussen wanneer je geland bent). Je hebt Lowa's aan. Een schokkerige rit later, kunnen we ons autootje oppikken. We kunnen zelfs kiezen welke. Dus toch crisis. Het wordt terug een Dodge Journey net als vorig jaar.
Zo, snel de GPS opgezet. Nog een klein half uurtje rijden langs de I-405 tot Van Nuys. We kunnen eindelijk gaan slapen.
tot morgen
Zaza en bibi
D-12, -11, -10, -9, ... -1
De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens en slechte uitvluchten.
De vorige blog liet zo een beetje vermoeden dat er nog meer berichtjes gingen volgen over de voorbereiding van deze 27-dagen reis. Dat was dan ook het goede voornemen. Blijven dus nog de slechte uitvluchten ...
Ach waar zullen we het over hebben? Werk? Gezondheid? Tijd? Teveel van het ene en een plots tekort van het andere.
Uiteindelijk is onze reisbrochure dan toch afgeraakt (dank u Zaza). En met onze superdeluxe nieuwe printer kunnen we het nu ook mooi in alle kleuren van de regenboog/inktcassette afdrukken. (En ondertussen is die dan ook op bijna alle printers geinstalleerd geraakt, dank u Bibi.
Na enig gebel en gefax hebben we ook al onze ticketten gekregen. Het Nederlandse reisburo had niet echt rekening gehouden met de efficientie van de internationale en Belgische posterijen. En nu hebben we alles in tripel - het origineel, de fax en de PDF. In tegenstelling tot andere jaren, hebben we nu enkel voor de eerste zes dagen moeten zorgen voor logies en transport. De rest laten we ons voeren. Dat is eens iets anders zie.
Onze valiesjes staan al van maandag klaar. 4 dagen op voorhand! Kunnen we eens rustig vroeg gaan slapen voor ons vertrek en is de stress bij Sandra weg. Dat dacht je maar. Stress kruipt waar hij niet gaan kan.
Enfin, aan alle wachten komt een einde en om 6u30 morgenvroeg staat onze chauffeur aan de acherdeur (dank u Vic).
Het lange zitten kan beginnen.
Sandra en Steven (aka Zaza en Bibi)
De vorige blog liet zo een beetje vermoeden dat er nog meer berichtjes gingen volgen over de voorbereiding van deze 27-dagen reis. Dat was dan ook het goede voornemen. Blijven dus nog de slechte uitvluchten ...
Ach waar zullen we het over hebben? Werk? Gezondheid? Tijd? Teveel van het ene en een plots tekort van het andere.
Uiteindelijk is onze reisbrochure dan toch afgeraakt (dank u Zaza). En met onze superdeluxe nieuwe printer kunnen we het nu ook mooi in alle kleuren van de regenboog/inktcassette afdrukken. (En ondertussen is die dan ook op bijna alle printers geinstalleerd geraakt, dank u Bibi.
Na enig gebel en gefax hebben we ook al onze ticketten gekregen. Het Nederlandse reisburo had niet echt rekening gehouden met de efficientie van de internationale en Belgische posterijen. En nu hebben we alles in tripel - het origineel, de fax en de PDF. In tegenstelling tot andere jaren, hebben we nu enkel voor de eerste zes dagen moeten zorgen voor logies en transport. De rest laten we ons voeren. Dat is eens iets anders zie.
Onze valiesjes staan al van maandag klaar. 4 dagen op voorhand! Kunnen we eens rustig vroeg gaan slapen voor ons vertrek en is de stress bij Sandra weg. Dat dacht je maar. Stress kruipt waar hij niet gaan kan.
Enfin, aan alle wachten komt een einde en om 6u30 morgenvroeg staat onze chauffeur aan de acherdeur (dank u Vic).
Het lange zitten kan beginnen.
Sandra en Steven (aka Zaza en Bibi)
zaterdag 18 april 2009
D-13
Hallo,
het aftellen kan eindelijk beginnen.
We hebben eindelijk ook ons autootje vastgelegd voor de uitstap in de Sierra Nevada. En we hebben twee paar wandelschoenen gekocht. Ah ja, want die van Steven zijn al zo oud dat ze al bijna terug in de mode zijn!
We kunnen dus nu aan het leukste deel van de reis beginnen, het voorbereiden van de bagage. De randvoorwaarden zijn gemakkelijk ... minimum temperatuur zo ergens rond het vriespunt (er ligt nog sneeuw in de Sierras en een gletsjer, dat is ook koud meneer) en maximum ergens tegen de 30 Celsius in downtown LA. En we kunnen regen, sneeuw, wind en zon verwachten. Dus dat is ook al makkelijk. En dan moeten we voor de boot ook nog deftige kleren hebben want na 7 uur mag je niet meer in Jeans lopen of je krijgt geen eten.
M.a.w. dat wordt dus twee kleine kleerkasten op wieltjes.
Misschien nog een beetje meer detail over onze reis.
Deel 1 : Van LA naar de Sierras en terug
Op Google ziet het er dan zo uit.
Tot het volgende deel...
Bibi en Zaza
het aftellen kan eindelijk beginnen.
We hebben eindelijk ook ons autootje vastgelegd voor de uitstap in de Sierra Nevada. En we hebben twee paar wandelschoenen gekocht. Ah ja, want die van Steven zijn al zo oud dat ze al bijna terug in de mode zijn!
We kunnen dus nu aan het leukste deel van de reis beginnen, het voorbereiden van de bagage. De randvoorwaarden zijn gemakkelijk ... minimum temperatuur zo ergens rond het vriespunt (er ligt nog sneeuw in de Sierras en een gletsjer, dat is ook koud meneer) en maximum ergens tegen de 30 Celsius in downtown LA. En we kunnen regen, sneeuw, wind en zon verwachten. Dus dat is ook al makkelijk. En dan moeten we voor de boot ook nog deftige kleren hebben want na 7 uur mag je niet meer in Jeans lopen of je krijgt geen eten.
M.a.w. dat wordt dus twee kleine kleerkasten op wieltjes.
Misschien nog een beetje meer detail over onze reis.
Deel 1 : Van LA naar de Sierras en terug
- We komen aan op een van de grootste luchthavens ter wereld, LAX ttz Los Angeles International Airport. Daar landen zelfs Ufo’s te zien aan het luchtvaartgebouw.
- Na een korte rit naar het noorden van LA Metro overnachten we in San Fernando (het noemt hier allemaal wel San TeenOfTander).
- Dan trekken we over de bergen naar de Centrale Vallei van Californië tot we aan de voet komen van de Sierras. Via Visalia bereiken we dan Sequoia en Kings Canyon National Park.
- In dit dubbel park blijven we de volgende drie dagen. Met wandelen, wat rondrijden (opgelet smalle en steile wegen) en veel vergapen aan hoge bergen (meer dan 4000 meter) en heel hoge, heel oude bomen.
- De laatste dag komen we in een rotvaart terug naar Long Beach om ons autootje proper af te geven en een beetje te kuieren over de boulevard van de Californische versie van Blankenberge – of is het Knokke?
- En dan zijn we klaar voor de boot. Maar dat is een ander verhaal.
Op Google ziet het er dan zo uit.
Tot het volgende deel...
Bibi en Zaza
zondag 29 maart 2009
Alea iacta est
De kogel is door de kerk ofte het schip heeft aangelegd aan de kade.
Onze vakantie voor 2009 ligt eindelijk vast.
Het wordt een bloemlezing van de meest verschillende transportmiddelen die je je kan indenken. Natuurlijk wordt het terug een tripje naar de Verenigde Staten (en een stuk Canada maar daar doen we niet moeilijk over).
Wat wordt het zoal?
Wat ontbreekt er nog? Parachutespringen, fietsen en paragliding. Maar dat is volgens onze verzekering te gevaarlijk en dat doen we dus niet. Of toch?
Tot schrijfs.
Onze vakantie voor 2009 ligt eindelijk vast.
Het wordt een bloemlezing van de meest verschillende transportmiddelen die je je kan indenken. Natuurlijk wordt het terug een tripje naar de Verenigde Staten (en een stuk Canada maar daar doen we niet moeilijk over).
Wat wordt het zoal?
- Een vluchtje naar LAX, nee niet de Ikea kasten maar wel Los Angeles
- Een autotochtje naar de hoogste en oudste levende dingen, Sequoia National Park
- Een wandeling langs het strand van Long Beach, CA
- Een boottochtje van Los Angeles naar Vancouver, BC via o.a. Glacier Bay National Park in Alaska. (niet vergeten om wollen zwembroeken mee te nemen)
- Een wandelingetje in Vancouver, BC
- Een treintochtje van Vancouver naar Jasper
- Een bustochtje van Jasper naar Banff
- Een helikoptertochtje ergens in de Rocky Mountains
- Een treintochtje van Banff naar Vancouver
- Een bustochtje van Vancouver naar Seattle, WA
- Een vluchtje van SEA naar BRU
- Een dagje uitrusten in Schaarbeek – allez de mail van de afgelopen 3 weken doornemen
Wat ontbreekt er nog? Parachutespringen, fietsen en paragliding. Maar dat is volgens onze verzekering te gevaarlijk en dat doen we dus niet. Of toch?
Tot schrijfs.
maandag 9 maart 2009
Nog meer keuzes ...
Tja,
Wat gaat het nu worden?
Een trektocht door het vakantiesalon op de Heizel bracht ook al niet veel zoden aan de dijk. Of toch wel ...? Wie weet!
Er stonden wel een aantal standjes met informatie over cruises, naar de klassieke zeeën zoals de Caraïben of de middellandse zee. Maar ook naar niet zo klassieke plaatsen zoals Noorwegen, van Bergen tot aan de Noordkaap.
We zijn ook maar eens gaan neuzen in Noord-Amerika. Het zag er verleidelijk uit – enfin daar hadden we niet veel hulp bij nodig. Je kan daar nu zelfs per trein van Oost naar West of omgekeerd reizen. Allez toch in Canada.
En dan was er nog Afrika. Ah, safari, leeuwen, neushoorns, ... Het lijkt zo verleidelijk, want ook maar 10 uurtjes vliegen. En zoveel natuur en wilde dieren als je op een harde schijf van 100 GByte kan krijgen. Kenia of Tanzania, Botswana?
Maar ondertussen zitten we wel nog in België. Een raar land. Als je wil skien, kan je beter naar de kust rijden, daar valt meer sneeuw dan op 600 meter.
Zoveel keus, zoweinig tijd,
Dan toch maar een dobbelsteen gaan zoeken?
Wat gaat het nu worden?
Een trektocht door het vakantiesalon op de Heizel bracht ook al niet veel zoden aan de dijk. Of toch wel ...? Wie weet!
Er stonden wel een aantal standjes met informatie over cruises, naar de klassieke zeeën zoals de Caraïben of de middellandse zee. Maar ook naar niet zo klassieke plaatsen zoals Noorwegen, van Bergen tot aan de Noordkaap.
We zijn ook maar eens gaan neuzen in Noord-Amerika. Het zag er verleidelijk uit – enfin daar hadden we niet veel hulp bij nodig. Je kan daar nu zelfs per trein van Oost naar West of omgekeerd reizen. Allez toch in Canada.
En dan was er nog Afrika. Ah, safari, leeuwen, neushoorns, ... Het lijkt zo verleidelijk, want ook maar 10 uurtjes vliegen. En zoveel natuur en wilde dieren als je op een harde schijf van 100 GByte kan krijgen. Kenia of Tanzania, Botswana?
Maar ondertussen zitten we wel nog in België. Een raar land. Als je wil skien, kan je beter naar de kust rijden, daar valt meer sneeuw dan op 600 meter.
Zoveel keus, zoweinig tijd,
Dan toch maar een dobbelsteen gaan zoeken?
dinsdag 27 januari 2009
Choices, choices, choices ,,,
Terwijl we nog druk bezig zijn om de 3635 foto's te verwerken van onze vorige escape naar Nieuw Engeland, moeten we onvermijdelijk denken aan wat we in 2009 gaan uitspoken.
Iets nieuws of terug naar gevestigde waarden? Het is niet onze bedoeling om alle 365 Nationale Parken van de VS te bezoeken (en de duizenden state parks). Maar in de streken die ons wel liggen, zijn we door het grootste deel van de inventaris gelopen. Kijk maar eens op de lijst met nationale parken op Foto's Ask4IT & TISWorks.
Al tijdens de trip door het Zuidwesten in 2006, waren we in een aantal plaatsen graag langer gebleven. Een eerste idee is dan ook om een aantal van onze favorieten te combineren met de parken in het zuidwesten die we tot nu toe links hebben laten liggen.
Maar dan kwam Sandra op de proppen met een totaal ander alternatief. Waarom niet terug naar Ozzie. De Australische Dollar heeft al wat klappen gekregen en Australie is ook een groot land met mooie natuur.
Je ziet het dus. Veel keuze, heel veel keuze. En nog meer goesting.
We zijn er nog niet uit met andere woorden.
Steven
Iets nieuws of terug naar gevestigde waarden? Het is niet onze bedoeling om alle 365 Nationale Parken van de VS te bezoeken (en de duizenden state parks). Maar in de streken die ons wel liggen, zijn we door het grootste deel van de inventaris gelopen. Kijk maar eens op de lijst met nationale parken op Foto's Ask4IT & TISWorks.
Al tijdens de trip door het Zuidwesten in 2006, waren we in een aantal plaatsen graag langer gebleven. Een eerste idee is dan ook om een aantal van onze favorieten te combineren met de parken in het zuidwesten die we tot nu toe links hebben laten liggen.
- Vegas to Vegas? Met Bryce en Zion zit dit alleszins al goed. En we pikken onderweg de resterende parken rond LV mee.
- Las Vegas, NV naar El Paso, TX overlappend met zowel de tocht van 2000 als 2006 maar i.p.v. een grote cirkel steken we nu dwars door Utah en de grens van Arizona en New Mexico
- Los Angeles naar Las Vegas
Maar dan kwam Sandra op de proppen met een totaal ander alternatief. Waarom niet terug naar Ozzie. De Australische Dollar heeft al wat klappen gekregen en Australie is ook een groot land met mooie natuur.
Je ziet het dus. Veel keuze, heel veel keuze. En nog meer goesting.
We zijn er nog niet uit met andere woorden.
Steven
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
