Dag 1 - Hoe krijg je 33 uur in een dag?

De langste dag van onze reis. EN met het tijdsverschil tussen Los Angeles en Frietland maakt dat dus 33 uur.

In feite is deze blog een van lang wachten en veel zitten.

Zoals beloofd, stond de chauffeur om 6u30 aan de deur. Zo'n vroeg uur doet het eerder aanvoelen als "just another working day". Maar toch niet hoor. Op deze dag van de arbeid was de Brusselse ring quasi uitgestorven. Zelfs op de luchthaven is het nog rustig. De horden Nederlanders van de afgelopen dagen zijn al lang vertrokken en komen pas zaterdag of zondag terug.

Bij Delta staat alles al klaar voor de grondige doorlichting van de kandidaat Amerika-vaarders. En we zijn nummer 3 in de rij. De beloning voor het vroege opstaan. Nog een half uurtje wachten tot de iedereen klaar is.

Het inchecken ging vlot - naar gewoonte hoeft Sandra geen retourticket te tonen en steven wel. Hihi het voordeel van een green card. Extra beenruimte kunnen we wel vergeten want alle exit-seats zijn al gereserveerd. Verdorie, dankzij de boekskes begint iedereen nu die truuk te kennen.

Na de inscheping begint phase 1 van de Amerikanisering ... ontbijt bij Starbucks. Een grote Latte en een blueberry muffin verder, gaan we nog een beetje leesvoer bijeenhalen en verdwijnen we fluks door de grenscontrole. En help, wat is er hier aan de hand. Het pralinehuisje lijkt wel onder belegering te staan door honderden toeristen. Nee, er worden geen gratis Godiva's uitgedeeld. Al die mensen wachten om hun handbagage te laten controleren. We kunnen dus al mooi vergeten om nog een DVD-tje van 24 te bekijken.

Hehe, dan toch door de controle geraakt. Steven laat alle alarmen weer eens afgaan met zijn Levis. Hij zal de volgende keer in zijn piyama komen - daar zal veel volk naar komen kijken. We hebben nog een kleine deritg minuten over tot de inscheping en dus komt de laptop niet naar boven. In de plaats doen we een beetje sudoku op de spelcomputer. En dan is het zover ... met een smoes geraakt Sandra dan toch sneller door de laatste controle en we kunnen het vliegtuig op.

We zitten nog geen tien minuten in de lucht en de we zitten al midden een helse achtervolging in de bergen boven Firenze met James Bond aan het stuur. Een diabetes en vegie maal later, zijn de slechterikken verslagen en de wereld gered. Plaats dan voor een melodrama over het leven van een hond.

Maar de vlucht duurt en duurt. Zelfs na drie films zijn we nog maar net ter hoogte van New York. We zwaaien even naar de familie Stevens maar die zullen dat wel niet gemerkt hebben.

EN de vlucht duurt en duurt, tot de oren van sandra beginnen pijn te doen. We zijn eindelijk aan het dalen.

Op naar het volgende wachten. WOrdt het het scenario van 2007 of dat van 2008? Gaat Steven pijlsnel door de immigratie of is het Sandra die een klein uur mag wachten op Bibi. Wel de immigratie van Atlanta wil bewijzen dat ze nog grondiger kunnen werken dan hun collega's in JFK. Na 80 (!!!) minuten komt Steven ook door de immigratie.

Na een tweede inspectie van de handbagage zijn we veilig bevonden om de United States binnen te treden. En dat vieren we ook met een TexMex knabbel in Chili's.

Terwijl we genieten van onze Mex, wordt zonder ons weten duchtig met het vliegtuig naar Los Angeles geschoven. ZItten we uiteindelijk toch in de verkeerde vertrekhal. Te voet of met de trein verkassen. We kiezen dan toch maar voor de automatische trein. Nog een dertig minuutjes wachten voor de vlucht naar LAX.

Aan boord laat de crisis zich wel voelen. Nee het vliegtuig is niet leeg, verre van. Maar buiten een enkel drankje en wat nootjes, moet je voor alles betalen. Filmpje kijken, spelletje spelen, credit card please.

Net zoals tijdens de vlucht naar Atlanta, is er veel turbulentie - shaken and sturred. En als de piloot besluit een beetje hoger te vliegen, dan krijgt hij het deksel op de neus of liever de tegenwind. De aankomsttijd begint al snel richting 8 uur te lopen i.p.v. de oorspronkelijke 7 uur. Nog een beetje wachten dus.

Eindelijk LAX. De bagage is er snel. Het busje van Enterprise rijdt ons bijna voorbij. Let op Sandra, doe geen Popie Jopie! (de grond kussen wanneer je geland bent). Je hebt Lowa's aan. Een schokkerige rit later, kunnen we ons autootje oppikken. We kunnen zelfs kiezen welke. Dus toch crisis. Het wordt terug een Dodge Journey net als vorig jaar.

Zo, snel de GPS opgezet. Nog een klein half uurtje rijden langs de I-405 tot Van Nuys. We kunnen eindelijk gaan slapen.

tot morgen

Zaza en bibi