Dag 2 - de bergen in.

Voorzienigheid is de moeder van de porseleinenkast... of zoiets.

We worden dus verwacht op woensdag namiddag om in te schepen in de haven van Long Beach. Maar je weet maar nooit of je bagage ook wel samen met jou toekomt. En een keer op de boot, dan kan je het vergeten om je bagage te laten nasturen. Ik zie daar al iemand van DHL met een roeibootje het schip achterna peddelen. Dus je beslist dan om toch een dagje vroeger in LA te zijn. Hmm, vertrekken op dinsdag op verlof is niet zo een goed idee. Wat doe je dan in het extra-lang weekend ervoor? Met de lancering van NGRP weet Sandra waarschijnlijk wel wat doen. Maar zo gaat de stress niet naar beneden...

Na lang en intens overleg hebben we dan maar besloten om op het feest van de werkmens te vertrekken en zo nog een viertal daagjes langer in het land van Oom Sam te verblijven. Maar we laten ons niet verleiden door het verderf van LA - Disney World, Hollywood, ... Nee we gaan dadelijk de natuur opzoeken. Met Sequoia en Kings Canyon National Park en Giant Sequoia National Monument kunnen we dadelijk drie parken toevoegen aan onze score lijst.

En daar zijn we nu vanmorgen opweg naar. Na een kort ontbijt in het hotel, springen we fluks op de I-405 en ontvluchten LA. Ook al is het zaterdag, toch zit de snelweg goed vol. Een keer Santa Clarita voorbij wordt de I-5 een stuk leger. Het gaat ook wat trager want we moeten met zijn allen over de kustbergen tot in de grote Centrale Vallei van Californië.

Terwijl de Interstate verder loopt langs de bergen, gaan wij op de CA-99. We lijken wel in de polders te zitten - alleen hebben die geen bergen op de horizon zoals hier. We rijden tussen allerhande soorten groenten en fruit. Voorbij Bakersfield rijden we pal noord. De eerste twintig mijl zie je vooral ja-knikkers. Bakersfield is een van de oudste gebieden met petroleumontginning. Maar de grond raakt leeggepompt en er komen appelsienbomen in de plaats en ook cacahouettes.

Na enige discussie met de gps - we vertrouwen de adviezen van TomTom niet meer blindelings sinds ons avontuur in Lava Beds NM - slaan we uiteindelijk de weg in naar Sequoia NP. De wolken onttrekken nog altijd de Sierra Nevada van het zicht maar we weten wel dat ze er zijn. De weg gaat nu nog enkel naar omhoog.

En dan is het zover, het eerste Nationale Park van 2009 en het tweedeoudste van de Verenigde Staten ... Sequoia. Een vriendelijke dame verleent ons toegang mits een kleine bijdrage. We kiezen voor de jaarkaart - hopelijk komen we dus voor eind mei 2010 terug in de States.

De eerste tien kilometer zijn er alles behalve Sequoia's te zien. We rijden door het lagere deel van de Sierra en het is hier niet vochtig genoeg blijkbaar. Maar we gaan wel de goeie richting uit. 3000 voet, 4000 voet, 5000 voet. En met de vochtigheid zit het ook snor, de toppen van de bergen zitten nog altijd gehuld in de wolken. Hebben die Amerikaanse auto's wel mistlichten?

En dan zijn we er plots. Op bijna 2000 meter hoogte komen we aan Giant Forest, Maar een mens moet ook al eens een versterving kunnen doen. De bomen moeten nog wat wachten. Ook een toerist kan niet marcheren op een lege maag. En dus rijden we verder naar de village voor een snelle beet. En om te bewijzen dat je geen GPS nodig hebt om verkeerd te rijden, komen we prompt aan bij ons hotel. Daar hebben ze gelukkig ook nog eten - ook al is het half drie.

Een snelle beet verder, we zijn ingechecked. We zitten in een van de drie cabins hoger op de berg. Gelukkig zonder lift zodat steven nog een beetje kan foeteren op het gewicht van de valiezen. Maar geen gezaag of getreur, de bomen wachten en dus dalen we snel af tot op de parking van de General Sherman, de grootste boom ter wereld naar volume.

De NPS bakt ons wel een poets. Om aan de toeristen te tonen hoe hoog de boom wel is, hebben ze het parkeerterrein aangelegd boven de top van de boom. En dan mag je de volledige lengte van de boom afdalen tussen honderden andere dikke en dunnen sequoia's.

Na een bedevaart rond de Boom en de nodige foto's en filmpjes, keren we op onze stappen terug. Sandra is trots. Ondanks haar bronchitis is ze in drie keer terug boven. Wat doen we nu nog? Enkele kilometer verder is er nog de Tunnel Log, een tunnel uitgesneden uit een omgeval reuzesequoia. Dat gaan we nog doen.

Alleen speelt het weer wat tegen. De wolken zijn ondertussen verder gedaald en geconcentreerd. Wanneer we de afslag moeten kiezen voor Tunnel Log of Moro Rock, besluiten we om te keren. We zien gaan hand laat staan een boom voor ons en het wordt een beetje gevaarlijk. Dat is dus voor een van de volgende dagen.

Zo lieve kindertjes. Dat is het voor vandaag. Oogjes dicht en snaveltjes toe. Slaap lekker.

Zaza en Bibi.