D-13

Hallo,

het aftellen kan eindelijk beginnen.

We hebben eindelijk ook ons autootje vastgelegd voor de uitstap in de Sierra Nevada. En we hebben twee paar wandelschoenen gekocht. Ah ja, want die van Steven zijn al zo oud dat ze al bijna terug in de mode zijn!

We kunnen dus nu aan het leukste deel van de reis beginnen, het voorbereiden van de bagage. De randvoorwaarden zijn gemakkelijk ... minimum temperatuur zo ergens rond het vriespunt (er ligt nog sneeuw in de Sierras en een gletsjer, dat is ook koud meneer) en maximum ergens tegen de 30 Celsius in downtown LA. En we kunnen regen, sneeuw, wind en zon verwachten. Dus dat is ook al makkelijk. En dan moeten we voor de boot ook nog deftige kleren hebben want na 7 uur mag je niet meer in Jeans lopen of je krijgt geen eten.

M.a.w. dat wordt dus twee kleine kleerkasten op wieltjes.

Misschien nog een beetje meer detail over onze reis.

Deel 1 : Van LA naar de Sierras en terug

• We komen aan op een van de grootste luchthavens ter wereld, LAX ttz Los Angeles International Airport. Daar landen zelfs Ufo’s te zien aan het luchtvaartgebouw.


• Na een korte rit naar het noorden van LA Metro overnachten we in San Fernando (het noemt hier allemaal wel San TeenOfTander).


• Dan trekken we over de bergen naar de Centrale Vallei van Californië tot we aan de voet komen van de Sierras. Via Visalia bereiken we dan Sequoia en Kings Canyon National Park.


• In dit dubbel park blijven we de volgende drie dagen. Met wandelen, wat rondrijden (opgelet smalle en steile wegen) en veel vergapen aan hoge bergen (meer dan 4000 meter) en heel hoge, heel oude bomen.


• De laatste dag komen we in een rotvaart terug naar Long Beach om ons autootje proper af te geven en een beetje te kuieren over de boulevard van de Californische versie van Blankenberge – of is het Knokke?


• En dan zijn we klaar voor de boot. Maar dat is een ander verhaal.

Op Google ziet het er dan zo uit.
Tot het volgende deel...

Bibi en Zaza

Alea iacta est

De kogel is door de kerk ofte het schip heeft aangelegd aan de kade.

Onze vakantie voor 2009 ligt eindelijk vast.

Het wordt een bloemlezing van de meest verschillende transportmiddelen die je je kan indenken. Natuurlijk wordt het terug een tripje naar de Verenigde Staten (en een stuk Canada maar daar doen we niet moeilijk over).

Wat wordt het zoal?

• Een vluchtje naar LAX, nee niet de Ikea kasten maar wel Los Angeles


• Een autotochtje naar de hoogste en oudste levende dingen, Sequoia National Park


• Een wandeling langs het strand van Long Beach, CA


• Een boottochtje van Los Angeles naar Vancouver, BC via o.a. Glacier Bay National
Park in Alaska. (niet vergeten om wollen zwembroeken mee te nemen)

• Een wandelingetje in Vancouver, BC


• Een treintochtje van Vancouver naar Jasper


• Een bustochtje van Jasper naar Banff


• Een helikoptertochtje ergens in de Rocky Mountains


• Een treintochtje van Banff naar Vancouver


• Een bustochtje van Vancouver naar Seattle, WA


• Een vluchtje van SEA naar BRU


• Een dagje uitrusten in Schaarbeek – allez de mail van de afgelopen 3 weken doornemen

Wat ontbreekt er nog? Parachutespringen, fietsen en paragliding. Maar dat is volgens onze verzekering te gevaarlijk en dat doen we dus niet. Of toch?

Tot schrijfs.

Nog meer keuzes ...

Tja,

Wat gaat het nu worden?

Een trektocht door het vakantiesalon op de Heizel bracht ook al niet veel zoden aan de dijk. Of toch wel ...? Wie weet!

Er stonden wel een aantal standjes met informatie over cruises, naar de klassieke zeeën zoals de Caraïben of de middellandse zee. Maar ook naar niet zo klassieke plaatsen zoals Noorwegen, van Bergen tot aan de Noordkaap.

We zijn ook maar eens gaan neuzen in Noord-Amerika. Het zag er verleidelijk uit – enfin daar hadden we niet veel hulp bij nodig. Je kan daar nu zelfs per trein van Oost naar West of omgekeerd reizen. Allez toch in Canada.

En dan was er nog Afrika. Ah, safari, leeuwen, neushoorns, ... Het lijkt zo verleidelijk, want ook maar 10 uurtjes vliegen. En zoveel natuur en wilde dieren als je op een harde schijf van 100 GByte kan krijgen. Kenia of Tanzania, Botswana?

Maar ondertussen zitten we wel nog in België. Een raar land. Als je wil skien, kan je beter naar de kust rijden, daar valt meer sneeuw dan op 600 meter.

Zoveel keus, zoweinig tijd,

Dan toch maar een dobbelsteen gaan zoeken?

Choices, choices, choices ,,,

Terwijl we nog druk bezig zijn om de 3635 foto's te verwerken van onze vorige escape naar Nieuw Engeland, moeten we onvermijdelijk denken aan wat we in 2009 gaan uitspoken.

Iets nieuws of terug naar gevestigde waarden? Het is niet onze bedoeling om alle 365 Nationale Parken van de VS te bezoeken (en de duizenden state parks). Maar in de streken die ons wel liggen, zijn we door het grootste deel van de inventaris gelopen. Kijk maar eens op de lijst met nationale parken op Foto's Ask4IT & TISWorks.

Al tijdens de trip door het Zuidwesten in 2006, waren we in een aantal plaatsen graag langer gebleven. Een eerste idee is dan ook om een aantal van onze favorieten te combineren met de parken in het zuidwesten die we tot nu toe links hebben laten liggen.

• Vegas to Vegas? Met Bryce en Zion zit dit alleszins al goed. En we pikken onderweg de resterende parken rond LV mee.


• Las Vegas, NV naar El Paso, TX overlappend met zowel de tocht van 2000 als 2006 maar i.p.v. een grote cirkel steken we nu dwars door Utah en de grens van Arizona en New Mexico


• Los Angeles naar Las Vegas

Maar dan kwam Sandra op de proppen met een totaal ander alternatief. Waarom niet terug naar Ozzie. De Australische Dollar heeft al wat klappen gekregen en Australie is ook een groot land met mooie natuur.

Je ziet het dus. Veel keuze, heel veel keuze. En nog meer goesting.

We zijn er nog niet uit met andere woorden.

Steven

Dag 26 - matten oprollen

Hey,

We zijn eens niet wakker geworden van de krant deze ochtend. Vorige nachten kregen tussen 3 en 4 telkens een krant tegen de deur gesmeten. Deze keer dus niet... want ze waren dat hier vergeten. Maar ale... wie wil er nu nog iets horen over de verkiezingen ;-)

Het weer weet blijkbaar al dat we ver vertrekken en begint al maar te treuren. We besluiten dan ook maar het wat rustiger te doen. We ontbijten in het hotel ... Sandra is heel content want ze had net zin op fruit, dus besluit ze fruit te eten tot het haar oren uitkomt.

Ook al hebben we tijdens het verlof niet echt gewinkeld, we vrezen dat de bagage wel eens te veel zal wegen dus we besluiten onze valiezen al deze ochtend te pakken. In het hotel hebben ze enkel een kapotte weegschaal, dus gaan we een favoriete truck van Sandra toepassen ;-) We vullen de valiezen een eerste keer : ze zijn nog niet half gevuld en alles heeft een plaatsje ... dat ziet er goed uit. Rond de middag trekken we naar het shopping center, eten daar snel iets en gaan op weegschaal jacht. Rara ... het zijn solden en bij Sears vinden we er een die makkelijk lijkt. Terug in het hotel blijkt dat de ene valies juist het max gewicht heeft en de andere er ongeveer 1 kg bovenzit. Dat is niet zo slecht voor de eerste keer vinden we zelf. We herpakken een beetje en duwen nog wat bij de handbagage tot we beide akkoord zijn. Mission done... en dus kan de weegschaal mooi ingepakt (want dat was het criteria bij de aankoop) terug naar Sears met de melding 'toch niet nodig en graag ons geld terug'.

De rest van de namiddag 'genieten' we nog van onze te warme kamer (waarvan de airco constant staat te draaien) en houden we ons nuttig bezig met... het bijschijven in deze blog.

Sandra is natuulijk weer wat ongerust over de timing van morgen en is als afleiding al bij de deskboy gaan informeren naar de shuttle en hoe we na het droppen van de auto in de city terug aan het hotel geraken. Nu ze dat ook weet, kan ze volop genieten van de SU football dat live wordt uitgezonden.

Sandra en Steven

Dag 25 - going south

Ai... nu wordt het menens, we zijn in de laatste rechte lijn. Vandaag stond er maar een ding op het agenda : Rijden met een grote R.

Om de dag goed te starten zijn we Denny's gaan ontbijten. Dit stukje trip nam Steven voor zijn rekening want Sandra was nog niet goed wakker. Daar we op een dik uur van de grens waren mocht Sandra rijden. Zij had immers de boze mannen al 3 maal te woord gestaan en telkens werden we sneller losgelaten. De vierde werd een absoluut record : na slecht twee eenvoudige vragen mochten we onze reis verder zetten.

Tweede uitdaging van de dag was zo weinig mogelijk tol. Steven had gisteren zijn huiswerk goed gemaakt en stelde voor onze vertrouwde Eva eens niet te volgen. Daar Eva (onze gps dame) niet alle Staten in haar geheugen had, kon ze ons dus ook niet de weg - die Steven wou - tonen via Pennsylvania en New Jersey. Dus werd Eva het zwijgen opgelegd en ging Steven gpske spelen.

Na 2/3 van de trip, een paar zware regenbuien en een snelle maaltijd voor auto en passagiers, vond Sandra dat ze genoeg had gereden. Steven nam dus maar het stuur over en nog geen twee mijl verder was er al iemand in dromenland.

Na enig tijd begon Eva plots terug wegen te tonen en dus kreeg de Lonely driver Eva als gesprekspartner.

Op zo'n 5 mijl voor de George Washington bridge is Sandra wakker geworden. Net op tijd, want voor de brug moet je betalen en vanaf dan is het steeds druk. Vandaag bleek het dus niet anders te zijn en na een dik uur bumperen zijn we aan het hotel geraakt.

Uitdaging 3 : geduldig wachten ... om te mogen inchecken. Maar dan ken je Sandra niet ;-) Na een kort vraagje aan de bellboy gaat ze naar de zijkant van de balie en binnen de 2 minuten is madame ingechecked. De andere 20 koppels stonden nog steeds op hun zelfde plaats... Maar dat was nog niet alles hoor. Bij de sleutel zat er een coupon van 20% korting op het restaurant en 1 gratis cocktail... Je raadt het vervolg waarschijnlijk al .... 'is dat maar voor een persoon?' En ja hoor... na een kort gemor kreeg ze een tweede coupon.

Lekkere ice teas zijn het zeker, maar hoe de keuken van het restaurant is, kunnen we niet zeggen, want als je na 15 minuten aan het bord 'wait here to be seated' nog steeds wacht dan hoeft het voor ons niet meer. We zijn dan maar onze auto ingesprongen en zijn aan de mall iets gaan eten.

Sandra en Steven

Dag 24 - honderd en zeven, honderd en acht, ...

honderd en negen

Ah, oei, er is iemand aan het lezen.

We zijn dus bezig om de eilanden te tellen in de Thousand Islands. De toeristische dienst beweert wel dat het er zoveel zijn, maar kunnen we die wel vertrouwen?

Vandaag zijn we dus in Kingston Ontario - en niet Jamaica man. Het weer is nog altijd prachtig. De laatste dag van deze zomer belooft de weerman van dienst. Het is nog redelijk rustig in de stad - de homecomers worden pas deze avond echt verwacht. We zijn snel door het stadscentrum gewandeld. De geschiedenis van Kingston is in feite eenvoudig. Eerst was het een belangrijk militair bolwerk ter verdediging van Upper Canada (het engelssprekend deel van Canada) tegen de Amerikanen. Vervolgens werd het de eerste hoofdstad (tot spijt van Montreal en Quebec) en daarna werd alles een beetje stil - geen gevechten meer met de Amerikanen en geen politieke gevechten in het parlement. Er kwamen wel een grote universiteit (Queens) en de militaire school.

Op de middag trekken we naar de plaatselijke Unesco attractie, Fort Henry. Ooit gebouwd door de Engelsen ter verdediging van de Royal Navy scheepswerf en de toegang tot het rivier- en kanaalstelsel ten noorden van Kingston. Het fort heeft echter nooit een schot gelost want na de oorlog van 1812 is er niet meer (militair) gevochten tussen de VS en Engeland.

We volgen een rondleiding door de verschillende delen van het fort. Het leven van een gewone militair was toen niet echt gemakkelijk. Voor het minste kreeg je straf. Het eten was slecht, plezier was er niet en teveel bier bracht je ook in het cachot. Voor de officieren was het al niet veel beter want die moesten toen zelfs betalen om officier te kunnen worden. Jakkes. En omdat er nooit echt een dreiging was van oorlog, was er ook niets te doen. Ok, rondjes lopen en kanonen kuisen.

Op de middag krijgen we dan een korte dril op een klein kanon. Leuk om aan te zien. Echt Brits, stijf, afgemeten. De natte droom van elke sergeant-majoor. En de knal is serieus luid. Om wakker van te worden. In de namiddag wordt ook nog een dril met authentieke wapens gegevens. Dat knalt ook nog goed.

Oorspronkelijk gingen we in de namiddag een cruise doen door de duizend eilanden, maar omdat er vandaag speciaal ook een dinner-cruise is, hebben we daar voor gekozen. We vertrekken pas om 5 uur en we hebben dus tijd genoeg om onze kleren uit te trekken en een beetje rond te plonsen in het zwembad van het hotel.

's Avonds worden we verwacht in de avond. De boot is speciaal ingelegd voor een feestje van de universiteit en met een viertal koppels zitten we aan de niet-unief kant. Er blijkt ook een discobar aan boort te zijn. Dat belooft.

Toet, toet, de boot is weg. Na enkele minuten zitten we al midden in de natuur. Een aantal eilanden zijn ondertussen nationaal park geworden maar het merendeel wordt gewoon bewoond. En Sandra is heel content want er is nogal wat gevogelte rond de boot te zien. Kunnen we ook nog eens de telelens uittesten.

Maar mooie liedjes duren niet lang. De zon begint al snel naar de horizon te zakken en dan is het uit met vogeltjes kijken. De zonsondergang is heel mooi maar komt voor ons wat te vroeg dus.

Op de boot zijn we ondertussen aan het dessert toe. En de ambiance stijgt. De DJ is een volleerd acteut. Hij zingt, speelt gitaar, beheert een PC en bekleedt zich met de nodige attributen, afhankelijk van het aangevraagd liedje - Elvis, Bono, Elton, ... We hebben Bobbejaan Schoepe maar niet aangevraagd (Zie ik de lichtjes op de ScheldeSaint Lawrence).

Zo, we zijn intussen veilig aan wal geraakt en kunnen nu onze roes gaan uitslapen. Morgen wordt een lange dag.

Sandra en Steven