Dag 24 - honderd en zeven, honderd en acht, ...

honderd en negen

Ah, oei, er is iemand aan het lezen.

We zijn dus bezig om de eilanden te tellen in de Thousand Islands. De toeristische dienst beweert wel dat het er zoveel zijn, maar kunnen we die wel vertrouwen?

Vandaag zijn we dus in Kingston Ontario - en niet Jamaica man. Het weer is nog altijd prachtig. De laatste dag van deze zomer belooft de weerman van dienst. Het is nog redelijk rustig in de stad - de homecomers worden pas deze avond echt verwacht. We zijn snel door het stadscentrum gewandeld. De geschiedenis van Kingston is in feite eenvoudig. Eerst was het een belangrijk militair bolwerk ter verdediging van Upper Canada (het engelssprekend deel van Canada) tegen de Amerikanen. Vervolgens werd het de eerste hoofdstad (tot spijt van Montreal en Quebec) en daarna werd alles een beetje stil - geen gevechten meer met de Amerikanen en geen politieke gevechten in het parlement. Er kwamen wel een grote universiteit (Queens) en de militaire school.

Op de middag trekken we naar de plaatselijke Unesco attractie, Fort Henry. Ooit gebouwd door de Engelsen ter verdediging van de Royal Navy scheepswerf en de toegang tot het rivier- en kanaalstelsel ten noorden van Kingston. Het fort heeft echter nooit een schot gelost want na de oorlog van 1812 is er niet meer (militair) gevochten tussen de VS en Engeland.

We volgen een rondleiding door de verschillende delen van het fort. Het leven van een gewone militair was toen niet echt gemakkelijk. Voor het minste kreeg je straf. Het eten was slecht, plezier was er niet en teveel bier bracht je ook in het cachot. Voor de officieren was het al niet veel beter want die moesten toen zelfs betalen om officier te kunnen worden. Jakkes. En omdat er nooit echt een dreiging was van oorlog, was er ook niets te doen. Ok, rondjes lopen en kanonen kuisen.

Op de middag krijgen we dan een korte dril op een klein kanon. Leuk om aan te zien. Echt Brits, stijf, afgemeten. De natte droom van elke sergeant-majoor. En de knal is serieus luid. Om wakker van te worden. In de namiddag wordt ook nog een dril met authentieke wapens gegevens. Dat knalt ook nog goed.

Oorspronkelijk gingen we in de namiddag een cruise doen door de duizend eilanden, maar omdat er vandaag speciaal ook een dinner-cruise is, hebben we daar voor gekozen. We vertrekken pas om 5 uur en we hebben dus tijd genoeg om onze kleren uit te trekken en een beetje rond te plonsen in het zwembad van het hotel.

's Avonds worden we verwacht in de avond. De boot is speciaal ingelegd voor een feestje van de universiteit en met een viertal koppels zitten we aan de niet-unief kant. Er blijkt ook een discobar aan boort te zijn. Dat belooft.

Toet, toet, de boot is weg. Na enkele minuten zitten we al midden in de natuur. Een aantal eilanden zijn ondertussen nationaal park geworden maar het merendeel wordt gewoon bewoond. En Sandra is heel content want er is nogal wat gevogelte rond de boot te zien. Kunnen we ook nog eens de telelens uittesten.

Maar mooie liedjes duren niet lang. De zon begint al snel naar de horizon te zakken en dan is het uit met vogeltjes kijken. De zonsondergang is heel mooi maar komt voor ons wat te vroeg dus.

Op de boot zijn we ondertussen aan het dessert toe. En de ambiance stijgt. De DJ is een volleerd acteut. Hij zingt, speelt gitaar, beheert een PC en bekleedt zich met de nodige attributen, afhankelijk van het aangevraagd liedje - Elvis, Bono, Elton, ... We hebben Bobbejaan Schoepe maar niet aangevraagd (Zie ik de lichtjes op de ScheldeSaint Lawrence).

Zo, we zijn intussen veilig aan wal geraakt en kunnen nu onze roes gaan uitslapen. Morgen wordt een lange dag.

Sandra en Steven