Bwaaaah - wie heeft de verwarming afgezet?
Na SFO gaat dit bootje verder naar Alaska. En vanmorgen kreeg iedereen een voorproefje van de temperatuur daar. Een strakke Noord-Noordwest wind had alle warmte teruggeblazen naar het Panamakanaal. Er stond een mager zonnetje en vooral veel wind.
Het ontbijt op het achterdek was gereserveerd voor mensen met een dikke fleece. Niet voor ons dus. Een bord fruit en een bord wafelen (rara wat voor wie) en we stonden alweer beneden. Ook op ons priveterras was het niet uit te houden van de wind. Dus onze bezigheden moesten binnen plaats vinden. De "couch" staat te ver van de TV dus speelde we maar voor bed potatoe. Niet dat het veel soeps was. CBS waren opgenomen shows - van 2008 en CNN kon niet genoeg krijgen van de olie voor de kust van Louisiana.
Nu het buiten al zo koud is, heeft Sandra weinig zin in de vriestemperaturen van de K2. Maar ze heeft wel een nieuwe Sudoku gevonden, een hexidecimale. He? Wel in plaats van 9 op 9 velden te vullen met 1 tot 9, is een hexadecimale 16 op 16 velden met de cijfers 1 tot F. Voor computernerds dus. Er zijn er die liever de binaire hebben. Die is veel sneller op te lossen.
We probeerden ook de Chardonnay uit. Onze frigootje is duidelijk niet in staat om iets voldoende af te koelen. Dus wordt de ijsemmer snel omgebouwd tot wijnkoeler. Nu moeten we wel enkele uren wachten voor het tweede glas.
Na de lichte lunch (een kalkoen en een blauwe-kaas burger) hebben we dan maar de dagkrant gaan halen, een Amerikaanse, een Franse en een Duitse. En enkele koffies in de koffie cafe. Want enkel daar hebben ze deftige koffie.
Ondertussen scheen de zon al beter maar de noorderwind hield iederen toch binnen. We hadden onze laatste zeemijlen in Mexico anders voorgesteld. Sandra haalde haar serie 24 dan maar boven water. De K2 kan wachten.
Vandaag was het trouwens formal dinner. We gaan dus eten in de zelfbediening. Hopelijk valt het beter mee dan de vorige keer. Bij het schrijven van deze blog was de jury nog altijd aan het delibereren.
Het resultaat horen jullie morgen wel - als we nog centjes hebben om ons internet te betalen.
zondag 9 mei 2010
Dag 15 - Cabo San Lucas, Mexico
Vandaag deden we eens iets heel speciaal, een dag op zee maar dan aan land.
Alhoewel.
- Laat opstaan:
Niet gelukt. We hadden namelijk gisteren nog een pakje was klaargemaakt. En je moet je was laten ophalen voor 9 uur 's morgens. En dus liep het gerepareerde wekkertje van Sandra af rond een uur of half negen. Had ik trouwens al gezelgd dat we in een nieuwe tijdzone waren? Neen? Baha California volgt blijkbaar Mountain Time, zoals bijvoorbeeld ook Utah of New Mexico.
- Uitgestelde dingen doen:
Niet gelukt. Het excursieteam had ons graag vandaag de excursie van gisteren laten doen. Zelfde bedrijf, andere locatie en een beetje korter. Maar dat wilden wij dan weer niet. We wilden gewoon eens de echte toerist uithangen.
- Litteraire bezigheden:
Die zijn beperkt gebleven tot het lezen van de informatiebrochure over alle winkeltjes in Cabo San Lucas. Niet echt niveau van een Nobelprijs, maar het hoeft niet elke dag Hugo Claus te zijn. (anders ook niet).
- Eten en drinken:
Tijdens onze wandeling gisteren in Puerto Vallarta hadden we ontdekt dat er ook in Cabo een Hard Rock Cafe was. We hebben ons ontbijt dus beperkt tot een bordje fruit en een glasje melk. Kwestie van plaats te laten voor de Nachos van HRC :-)
- Gewoon nietsdoen:
Na het ontbijt heeft Steven zijn achterstand in Sudoku's proberen in te halen. Na de vrijspraak van Sandra, is ze nu verder getrokken naar de K2. Niet het verhaal van K-3 met de ontbrekende blonde maar de op-een-na hoogste berg en hoe je daar overleeft. Zo kan ze dan toch een beetje afkoelen.
Ondertussen kwam er ongeveer elk halfuur een update over de toestand van de "tenders". Inderdaad, in Cabo San Lucas is geen pier. Je wordt dus met een klein bootje - een tender - opgepikt aan de boot en aan land gebracht. Ons schip gebruikt daarvoor zijn grootste reddingsboten en enkele lokale gehuurde krachten.
Om half twaalf is het dan zover, de wachtrijen zijn verdwenen en de passagiers mogen zo naar buiten stappen - wanneer er een boot ligt natuurlijke. We maakten dus snel ns rugzakje klaar. Nog effe controleren op kortingsbonnen en we konden op weg naar beneden. Langs security door kwamen we snel buiten. Het schip is blijkbaar op alles voorzien. Er was een speciale trap tot aan het water en we liepen over speciale secties van de scheepswand die kunnen uitklappen. De zee was heel rustig en we konden zo naar binnen wandelen op de tender.
Nog enkele minuten geduld en we waren op weg naar land - onze voorlaatste keer. Nog geen minuut later kregen we een omgekeerde 4 liter waterfles onder onze neus geduwd. Voor de tips. Hela, hola. Zo gaat dat hier niet he mannekes. Eerst iets doen voor we drinkgeld betalen. De man kwam trouwens van een kale/arme reis terug.
Een keer aan land konden we genieten van de typische "benidorm" architectuur. Of je hier bent of in Hurgada of aan een Costa, het ziet er allemaal een beetje het zelfde uit. Net als in de vorige Mexicaanse havens waren hier alweer veel vriendelijke en hulpvaardige mensen. Of we een watertaxi wilden (neen we zijn nog maar net aan land), of we mooie vissen wouden zien (neen) of we honger of dorst hadden (ja, maar niet bij jou) of we steentjes of uurwerken misten (geen commentaar). Het wandelpad rond de marina was wel mooi. Er lagen bootjes van alle noordamerikaanse windstreken, zelfs uit staten die in geen miljoen jaar een oceaan gezien hebben. Ach, de lasten van rijk zijn.
We wandelden dan maar verder langs "de" winkelstraat. Niet echt zo indrukwekkend als in Puerto Vallarta. Hier komen waarschijnlijk niet zoveel cruiseschepen langs en het ander publiek - Amerikaanse universiteitsstudenten - die hebben alleen maar geld voor bier en stuff. (Het was nog altijd springbreak)
Ter afkoeling bezochten we dan toch maar een paar etablissementen waar ze mooie kleurige dingen verkochten. Kwestie van eens uit de zon te zijn :-)
En op klokslag 12 kwamen we dan ook uit bij de Hard Rock Cafe. De bar was goed gevuld maar het restaurant leeg. Hopelijk was dat niet omwille van de kwaliteit van de keuken. We deden het rustig aan met een bord Nachos de pollo en twee glazen dieet cola. We mochten ook niet teveel eten want om de hoek was er ook nog een van de zes Starbucks in Mexico. De HRC t-shirt winkel was een tegenvaller. Alles lag achter slot en grendel of onbereikbaar zelfs voor de lange armen van Sandra. Waarschijnlijk de enige winkel in heel de stad waar ze moeite doen om niet te verkopen.
Dus werd het een bezoekje bij Starbucks voor een lekkere frappucino, een mengsel van ijs, melk en koffie, fijngemalen. Echt verfrissend wanneer het buiten 35 graden is en zelfs de wind oververhit is.
Moe en voldaan begonnen we terug naar het schip te wandelen. De vriendelijke chico's en chica'S waren ook present. Of we op de foto wouden met een leguaan? Of we een armband wouden kopen voor 1 dollar? Of 50 cent? 20 minuutjes op het water? Een taxi naar het schip? Uiteindelijk is het een spelletje tussen verkopers en potentiele kopers, net zoals in de soeks of bazars. Had nu een van de mensen een boot te koop aangeboden - zo een mooie witte om tonijn of merlijn te jagen - dan hadden we er misschien wel eens over nagedacht. Het is hier altijd mooi weer op het uiterste zuidelijk punt van Bahia California.
Ondertussen was het bijna half drie - nog drie kwartier voor de laatste tender vertrekt. We besloten de grote groep voor te zijn en al terug te keren. Zo was er misschien nog plaats op dek 10 om wat zonnebruin of zonnebrand op te doen. Nu hadden we een van de eigen boten, dus geen gezever over tips enzo. Het aanweren was wel een ander paar mouwen. Er stond heel wat meer deining en de reddingsboot sloeg om de zoveel seconden hard tegen het platform aan. Enkele dames (en stiekem ook enkele heren) werd het wit rond de neus. In het engels hebben ze blijkbaar ook gehoord van wal en schip/grote boot en kleine sloep. We zaten met meer dan honderd mensen op de sloep. Het duurde dan ook een tiental minuten voor we allemaal van boord/aan boord waren. En net als een goeie Martini waren we "shaken but not stirred". We waren nog heel en geen voeder voor de vissen geworden.
Snel naar boven om kleren en zakken achter te laten. En nog een verrassing. Aan onze excursie van gisteren hebben we dan toch een fles Chardonnay overgehouden. Met de groeten van het Excursie Team. Grrr.
Boven we dan toch nog een plaatsje uit de directe zon en we waren alweer enkele sudoku's verder wanneer het schip met een machtige zwaai rond zijn anker draaide en opstoomde naar Alta California, naar Buena Vista Mission - beter gekend als San Francisco.
Nog een uurtje koken in het bubbelbad en het was alweer bijna 6 uur. Tijd voor onze dagelijkse afspraak in "Ons restaurant". Zouden die van Carnevale uit Aalst het overleefd hebben?
Morgen een dagje op zee. We gaan ons niet moe maken hoor.
Alhoewel.
- Laat opstaan:
Niet gelukt. We hadden namelijk gisteren nog een pakje was klaargemaakt. En je moet je was laten ophalen voor 9 uur 's morgens. En dus liep het gerepareerde wekkertje van Sandra af rond een uur of half negen. Had ik trouwens al gezelgd dat we in een nieuwe tijdzone waren? Neen? Baha California volgt blijkbaar Mountain Time, zoals bijvoorbeeld ook Utah of New Mexico.
- Uitgestelde dingen doen:
Niet gelukt. Het excursieteam had ons graag vandaag de excursie van gisteren laten doen. Zelfde bedrijf, andere locatie en een beetje korter. Maar dat wilden wij dan weer niet. We wilden gewoon eens de echte toerist uithangen.
- Litteraire bezigheden:
Die zijn beperkt gebleven tot het lezen van de informatiebrochure over alle winkeltjes in Cabo San Lucas. Niet echt niveau van een Nobelprijs, maar het hoeft niet elke dag Hugo Claus te zijn. (anders ook niet).
- Eten en drinken:
Tijdens onze wandeling gisteren in Puerto Vallarta hadden we ontdekt dat er ook in Cabo een Hard Rock Cafe was. We hebben ons ontbijt dus beperkt tot een bordje fruit en een glasje melk. Kwestie van plaats te laten voor de Nachos van HRC :-)
- Gewoon nietsdoen:
Na het ontbijt heeft Steven zijn achterstand in Sudoku's proberen in te halen. Na de vrijspraak van Sandra, is ze nu verder getrokken naar de K2. Niet het verhaal van K-3 met de ontbrekende blonde maar de op-een-na hoogste berg en hoe je daar overleeft. Zo kan ze dan toch een beetje afkoelen.
Ondertussen kwam er ongeveer elk halfuur een update over de toestand van de "tenders". Inderdaad, in Cabo San Lucas is geen pier. Je wordt dus met een klein bootje - een tender - opgepikt aan de boot en aan land gebracht. Ons schip gebruikt daarvoor zijn grootste reddingsboten en enkele lokale gehuurde krachten.
Om half twaalf is het dan zover, de wachtrijen zijn verdwenen en de passagiers mogen zo naar buiten stappen - wanneer er een boot ligt natuurlijke. We maakten dus snel ns rugzakje klaar. Nog effe controleren op kortingsbonnen en we konden op weg naar beneden. Langs security door kwamen we snel buiten. Het schip is blijkbaar op alles voorzien. Er was een speciale trap tot aan het water en we liepen over speciale secties van de scheepswand die kunnen uitklappen. De zee was heel rustig en we konden zo naar binnen wandelen op de tender.
Nog enkele minuten geduld en we waren op weg naar land - onze voorlaatste keer. Nog geen minuut later kregen we een omgekeerde 4 liter waterfles onder onze neus geduwd. Voor de tips. Hela, hola. Zo gaat dat hier niet he mannekes. Eerst iets doen voor we drinkgeld betalen. De man kwam trouwens van een kale/arme reis terug.
Een keer aan land konden we genieten van de typische "benidorm" architectuur. Of je hier bent of in Hurgada of aan een Costa, het ziet er allemaal een beetje het zelfde uit. Net als in de vorige Mexicaanse havens waren hier alweer veel vriendelijke en hulpvaardige mensen. Of we een watertaxi wilden (neen we zijn nog maar net aan land), of we mooie vissen wouden zien (neen) of we honger of dorst hadden (ja, maar niet bij jou) of we steentjes of uurwerken misten (geen commentaar). Het wandelpad rond de marina was wel mooi. Er lagen bootjes van alle noordamerikaanse windstreken, zelfs uit staten die in geen miljoen jaar een oceaan gezien hebben. Ach, de lasten van rijk zijn.
We wandelden dan maar verder langs "de" winkelstraat. Niet echt zo indrukwekkend als in Puerto Vallarta. Hier komen waarschijnlijk niet zoveel cruiseschepen langs en het ander publiek - Amerikaanse universiteitsstudenten - die hebben alleen maar geld voor bier en stuff. (Het was nog altijd springbreak)
Ter afkoeling bezochten we dan toch maar een paar etablissementen waar ze mooie kleurige dingen verkochten. Kwestie van eens uit de zon te zijn :-)
En op klokslag 12 kwamen we dan ook uit bij de Hard Rock Cafe. De bar was goed gevuld maar het restaurant leeg. Hopelijk was dat niet omwille van de kwaliteit van de keuken. We deden het rustig aan met een bord Nachos de pollo en twee glazen dieet cola. We mochten ook niet teveel eten want om de hoek was er ook nog een van de zes Starbucks in Mexico. De HRC t-shirt winkel was een tegenvaller. Alles lag achter slot en grendel of onbereikbaar zelfs voor de lange armen van Sandra. Waarschijnlijk de enige winkel in heel de stad waar ze moeite doen om niet te verkopen.
Dus werd het een bezoekje bij Starbucks voor een lekkere frappucino, een mengsel van ijs, melk en koffie, fijngemalen. Echt verfrissend wanneer het buiten 35 graden is en zelfs de wind oververhit is.
Moe en voldaan begonnen we terug naar het schip te wandelen. De vriendelijke chico's en chica'S waren ook present. Of we op de foto wouden met een leguaan? Of we een armband wouden kopen voor 1 dollar? Of 50 cent? 20 minuutjes op het water? Een taxi naar het schip? Uiteindelijk is het een spelletje tussen verkopers en potentiele kopers, net zoals in de soeks of bazars. Had nu een van de mensen een boot te koop aangeboden - zo een mooie witte om tonijn of merlijn te jagen - dan hadden we er misschien wel eens over nagedacht. Het is hier altijd mooi weer op het uiterste zuidelijk punt van Bahia California.
Ondertussen was het bijna half drie - nog drie kwartier voor de laatste tender vertrekt. We besloten de grote groep voor te zijn en al terug te keren. Zo was er misschien nog plaats op dek 10 om wat zonnebruin of zonnebrand op te doen. Nu hadden we een van de eigen boten, dus geen gezever over tips enzo. Het aanweren was wel een ander paar mouwen. Er stond heel wat meer deining en de reddingsboot sloeg om de zoveel seconden hard tegen het platform aan. Enkele dames (en stiekem ook enkele heren) werd het wit rond de neus. In het engels hebben ze blijkbaar ook gehoord van wal en schip/grote boot en kleine sloep. We zaten met meer dan honderd mensen op de sloep. Het duurde dan ook een tiental minuten voor we allemaal van boord/aan boord waren. En net als een goeie Martini waren we "shaken but not stirred". We waren nog heel en geen voeder voor de vissen geworden.
Snel naar boven om kleren en zakken achter te laten. En nog een verrassing. Aan onze excursie van gisteren hebben we dan toch een fles Chardonnay overgehouden. Met de groeten van het Excursie Team. Grrr.
Boven we dan toch nog een plaatsje uit de directe zon en we waren alweer enkele sudoku's verder wanneer het schip met een machtige zwaai rond zijn anker draaide en opstoomde naar Alta California, naar Buena Vista Mission - beter gekend als San Francisco.
Nog een uurtje koken in het bubbelbad en het was alweer bijna 6 uur. Tijd voor onze dagelijkse afspraak in "Ons restaurant". Zouden die van Carnevale uit Aalst het overleefd hebben?
Morgen een dagje op zee. We gaan ons niet moe maken hoor.
vrijdag 7 mei 2010
Dag 14 - Om zeep
Voila, de toon is gezet, de scene getimmerd, het plot geschreven.
Waarom niet gewoon "Dag 14 - Puerto Vallarta, Mexico"?
Tja, we hadden al een slecht gevoel gisteravond. Op de ontschepingslijst met excursies ontbrak onze uitstap met de Rhino - een 4x4 buggy, niet een verdwaalde neushoorn uit Zuidelijk Afrika. Maar die lijst is er om nog meer excursies te verkopen. En misschien was die van ons uitverkocht - niet onze gewoonte om iets populair te kiezen maar niet onmogelijk.
We moesten om 8 uur beneden zijn dus lieten we voor de tweede keer ontbijt op bed bezorgen. Dat was gepland voor 7 uur maar enkele seconden na half zeven rinkelde de telefoon ons uit bed. De bel boy van dienst melde ons dat het ontbijt onder weg was! Waha, een half uur te vroeg. Nog geen minuut later stond de imposante dame van de vorige keer, alweer zwaar beladen voor de deur.
Oeps, op papier leek dat ontbijt toch niet zo groot. We hadden alweer de verkeerde eenheden gekozen. Canadees Bacon is wel lekkerder en misschien ook gezonder dan gewoon door en door gebakken (amerikaanse) bacon. Enfin, hopelijk was onze maag niet teveel gevuld voor het hotsen en botsen met de jeep. We hadden onze vuilste kleren en stinkende sokken speciaal bewaard voor vandaag want we gingen heel vuil worden. En dubbele dosis geur uit een spuitbus moest alles een beetje verdraagbaar maken.
Anderzijds was de vergissing met een half uur niet zo slecht. We waren maar na half acht klaar voor de actie. Na nog enkele foto's van het binnenvaren van Puerto Vallarta, was Sandra niet meer te houden. Ze wou naar beneden om op de pier te staan. Iets knaagde in haar buik.
Security sleurde nog met een aantal nadarhekken rond maar - tien minuten te vroeg - werd het schip vrijgegeven en mochten we in de warme ochtendwind van Puerto Vallarta gaan wachten. We gingen natuurlijk dadelijk op zoek naar excursie PV93A.
Geen PV92A te vinden. Wel PV93 of een toer met Unimogs maar geen neushoren laat staan een Rhino toer te vinden.
We klampten dus maar een van de dames van de organisatie aan. Ze toonde ons een prachtige Columbiaanse rij tanden. Ze ging ons domme gringo's wel eens tonen waar onze toer stond te wachten. Maar na een minuutje of zo was haar witte glimlach verdwenen en ook haar huidbronzering. Ze riep dan maar een hulplijn in: de manager. Die bleef echter veilig verborgen achter zijn GSM en het gesprek schakelde over naar het Spaans.
Ondertussen waren al de meeste groepen vertrokken. Er was nog een ander koppel in de zelfde situatie. Die waren al zelf aan het uitkijken naar een alternatief. De mevrouw probeerde ons vervolgens elk van de nog niet vertrokken excursies aan te smeren.
- tequila proeven en ruines bekijken?
- wandeling in de bergen?
- shopping trip in de stad?
Los van het feit dat die dingen niet in de verste verte gelijkaardig waren aan onze vermiste excursie, was er nog een klein detail. We moesten wel alles daar ter plaatse dadelijk betalen. De Columbiaanse redering was namelijk dat het niet hun schuld was maar eerder onze schuld. We hadden die niet-bestaande excursie niet moeten boeken. Dat we dat bij haar bedrijf via hun beveiligde website gedaan hadden, deed er niet toe. Uiteindelijk waren wij een computerfout, en daar moesten we het mee doen. Van de zo geroemde Amerikaanse klantvriendelijkheid was totaal niets te merken. Die zat blijkbaar ergens verscholen onder een burootje in Miami.
Met nog maar een bus wachtend op de pier, besloten we dan maar om terug de boot op te gaan. Security vond dat heel vreemd en riep bijna de militaire politie te hulp - allez, dat laatste is een overdrijving ... hopelijk. We vertikten het om via de trap naar boven te gaan. Het werd de lift.
We gingen dan maar stilletjes in de zon zitten op ons balkon. Maar niet voor lang want de zon klimt snel hoger en in deze contreien staat die snel loodrecht in de hemel. We zaten dus m.a.w. snel in de schaduw. En dat vonden we niet leuk - to do insult to injury zoals dat mooi in het Engels heet.
We bekenen dus opnieuw maar de gratis informatie over PV. Een taxi ging ons 5$ per persoon kosten tot in het oude centrum. Terug zo'n 10$ per taxi. Mexicaanse wiskunde? Nee, verschillende taxilicenties en prijsmodellen. Laat het ons de dijk van PV noemen, was een groot shopping centrum. Zo een beetje als in Blankenberge, maar dan met fonkelende steentjes, horloges, geurtjes en tequila in plaats van babbelutten, strandvliegers en andere prullaria.
Gevaarlijk gebied voor een onbeschermde kredietkaart, en met 10 pesos voor minder dan een dollar was de verlokking nog groter.
We waagden het er dan toch maar op. Onze taxi bracht ons in Mexicaanse stijl tot in het centrum van de stad. De lokale cultuur doet veel met skeletten en doodskoppen. Daar probeerden we niet aan te denken. Het was trouwens niet nodig. Het maakt allemaal deel uit van een grote Mexicaanse operette. We werden net naast de Militaire Politie afgezet in "downtown" - je had soms wel de indruk dat het hele Mexicaanse leger hier gelegerd was, maar dat was in de vorige haven ook al zo.
Eerst deden we als goeie toeristen de dijk. Daar stonden een aantal mooie en minder mooie bronzen beelden gesponsord door de stad. En ook een aantal lokale kunstenaars die een dollarcentje probeerden bij te verdienen. Bijvoorbeeld met schilderijen of met zandsculpturen die in Blankenberge niet zouden misstaan (de zandsculpturen van Blankenberge, niet de dijk van Blankenberge !).
Al die tijd beschermde een drukke verkeersweg ons van de verlokkingen van de winkels, maar de bescherming hield op bij het einde van de dijk. We schakelden over naar de schaduwzijde van de straat, de winkelkant van de straat. Alle mensen waren des te vriendelijker. Iedereen noemde je amigo of wou je camera eens bekijken. Leugens ja. Een afleidingsmaneuver om je in hun mooie winkels te lokken. Je mag dan nog je dan nog voordoen als Herr Flick, zoveel vriendelijkheid haalt uiteindelijk toch de overhand.
Een tequilawinkel met heel lekkere tequila, in een mooie aarden fles. Maar o zo breekbaar.
Cubaanse sigaren. Dat was makkelijk af te wimpelen.
Een t-shirt winkel met verkleurende t-shirts afhankelijk van licht of temperatuur. Moeilijk te weerstaan.
Winkel met tijdsmachines. Die dingen lopen toch niet uit mijnheer? Que?
Tussen al die voorspelbare dingen vonden we ook iets bijzonder. Twee winkeltjes met Huichol beeldjes - aarden beeldjes met een fijngecrocheerd jasje met oude indiaanse motieven. Heel mooi in feite en eens iets anders dan anders.
Tiens ze hebben hier ook een Hard Rock Cafe. Sandra had nog een HRC te goed van Fort Lauderdale. Nu niet meer.
En zo was het ondertussen al bijna twee uur geworden. Met een gele taxi - en goedkoper dan de officiele prijs - kwamen we terug thuis, samen met de eerste excursies.
Grrr.
Op onze kamer lag nog een verrassing te wachten. Een tussentijdse afrekening.
En er zaten natuurlijk fouten in. Voor een van de producten moesten Steven service betalen en Sandra niet. En een van de andere rekeningen was afgerond naar het volgende tiental - plus 8,5 dollar. Voer voor straks.
In plaats van klagen besloot Sandra een beetje te gaan bakken op het tiende - in de zon, niet het hamburger en hotdog-kraam. Steven ging nog wat blogs neerpennen en dan ook gaan bakken en braden.
Om 4 uur zou de boot vertrekken. De kapitein had al zijn afscheidsspeech uitgesproken. Zelfde tekst, andere haven. Maar vertrekken deden we niet. Integendeel, tot vier keer toe werd een heer met duitsklinkende naam verzocht om zich te melden bij Security. Een van de gasten ontbrak! En gezien het feit dat we gisteren onze pas moesten afgeven (strikt genomen illegaal maar ja, je wil wel terug van het schip af) konden ze de brave man moeilijk aan zijn lot overlaten, ook al is dat laatste de officiele policy.
Met een kwartiertje vertraging zagen we dan toch de lelijke appartementsblokken bewegen langs ons zwembad. We waren dan toch op weg naar Cabo San Lucas in Baja California. De zon bleef al haar hitte met bakken uitgieten over het open zwembad. Tijd om te verhuizen naar een van de zeteltjes in de schaduw. Daar tochte het wel maar er kwamen ten minste geen blaasjes meer bij op je vel.
En dan was het alweer bijna zes uur. Tijd voor onze consultatieronde in het restaurant. We gingen eens een andere tafel krijgen bij een ober die we nog niet uitgeprobeerd hadden. Het viel mee, het eten. De ober was een beetje te zenuwachtig naar ons gevoel. Maar hij deed zo bij al zijn tafels dus we hoefden ons niet ongerust te maken.
Dan was het tijd voor de afrekening. De tussentijdse afrekening om correct te zijn.
De officier van dienst ging ons varkentje snel wassen - wist hij veel dat Sandra geen varken lust.
Geval 1: twee verschillende prijzen voor een zelfde item. De boekhouding was zeer geinteresseerd in dat geval. Nog nooit meegemaakt. Computerfout. Ehum.
Geval 2: afrondingsfoutje. Een korte telefoon naar het vijfde. Een korte blaf. Het afrondingsfoutje is verdwenen.
Geval 3: het niet bestaande excursiepakket. Alweer een bruingebrand velletje dat wit uitsloeg. De man kon daar op zich niets aan doen natuurlijk. De excursiemanager kwam met een Columbische snelheid uit zijn kantoor gesneld. Het was de schuld van de operator (de mexicaan), de schuld van Miami (de torens in Belgacom speak), de schuld van de computer (wie gelooft die mensen nog, computers maken geen fouten, enkel mensen). De uitleg was alweer anders dan vanmorgen. Nu mochten we gratis de toer morgen doen. Maar wij hebben andere plannen voor morgen. Ja, het ligt in de handen van Miami. En hij was heel, heel sorry.
Tijd om een blog of twee te schrijven. Bij een lekkere koffie zonder cafeine.
Waarom niet gewoon "Dag 14 - Puerto Vallarta, Mexico"?
Tja, we hadden al een slecht gevoel gisteravond. Op de ontschepingslijst met excursies ontbrak onze uitstap met de Rhino - een 4x4 buggy, niet een verdwaalde neushoorn uit Zuidelijk Afrika. Maar die lijst is er om nog meer excursies te verkopen. En misschien was die van ons uitverkocht - niet onze gewoonte om iets populair te kiezen maar niet onmogelijk.
We moesten om 8 uur beneden zijn dus lieten we voor de tweede keer ontbijt op bed bezorgen. Dat was gepland voor 7 uur maar enkele seconden na half zeven rinkelde de telefoon ons uit bed. De bel boy van dienst melde ons dat het ontbijt onder weg was! Waha, een half uur te vroeg. Nog geen minuut later stond de imposante dame van de vorige keer, alweer zwaar beladen voor de deur.
Oeps, op papier leek dat ontbijt toch niet zo groot. We hadden alweer de verkeerde eenheden gekozen. Canadees Bacon is wel lekkerder en misschien ook gezonder dan gewoon door en door gebakken (amerikaanse) bacon. Enfin, hopelijk was onze maag niet teveel gevuld voor het hotsen en botsen met de jeep. We hadden onze vuilste kleren en stinkende sokken speciaal bewaard voor vandaag want we gingen heel vuil worden. En dubbele dosis geur uit een spuitbus moest alles een beetje verdraagbaar maken.
Anderzijds was de vergissing met een half uur niet zo slecht. We waren maar na half acht klaar voor de actie. Na nog enkele foto's van het binnenvaren van Puerto Vallarta, was Sandra niet meer te houden. Ze wou naar beneden om op de pier te staan. Iets knaagde in haar buik.
Security sleurde nog met een aantal nadarhekken rond maar - tien minuten te vroeg - werd het schip vrijgegeven en mochten we in de warme ochtendwind van Puerto Vallarta gaan wachten. We gingen natuurlijk dadelijk op zoek naar excursie PV93A.
Geen PV92A te vinden. Wel PV93 of een toer met Unimogs maar geen neushoren laat staan een Rhino toer te vinden.
We klampten dus maar een van de dames van de organisatie aan. Ze toonde ons een prachtige Columbiaanse rij tanden. Ze ging ons domme gringo's wel eens tonen waar onze toer stond te wachten. Maar na een minuutje of zo was haar witte glimlach verdwenen en ook haar huidbronzering. Ze riep dan maar een hulplijn in: de manager. Die bleef echter veilig verborgen achter zijn GSM en het gesprek schakelde over naar het Spaans.
Ondertussen waren al de meeste groepen vertrokken. Er was nog een ander koppel in de zelfde situatie. Die waren al zelf aan het uitkijken naar een alternatief. De mevrouw probeerde ons vervolgens elk van de nog niet vertrokken excursies aan te smeren.
- tequila proeven en ruines bekijken?
- wandeling in de bergen?
- shopping trip in de stad?
Los van het feit dat die dingen niet in de verste verte gelijkaardig waren aan onze vermiste excursie, was er nog een klein detail. We moesten wel alles daar ter plaatse dadelijk betalen. De Columbiaanse redering was namelijk dat het niet hun schuld was maar eerder onze schuld. We hadden die niet-bestaande excursie niet moeten boeken. Dat we dat bij haar bedrijf via hun beveiligde website gedaan hadden, deed er niet toe. Uiteindelijk waren wij een computerfout, en daar moesten we het mee doen. Van de zo geroemde Amerikaanse klantvriendelijkheid was totaal niets te merken. Die zat blijkbaar ergens verscholen onder een burootje in Miami.
Met nog maar een bus wachtend op de pier, besloten we dan maar om terug de boot op te gaan. Security vond dat heel vreemd en riep bijna de militaire politie te hulp - allez, dat laatste is een overdrijving ... hopelijk. We vertikten het om via de trap naar boven te gaan. Het werd de lift.
We gingen dan maar stilletjes in de zon zitten op ons balkon. Maar niet voor lang want de zon klimt snel hoger en in deze contreien staat die snel loodrecht in de hemel. We zaten dus m.a.w. snel in de schaduw. En dat vonden we niet leuk - to do insult to injury zoals dat mooi in het Engels heet.
We bekenen dus opnieuw maar de gratis informatie over PV. Een taxi ging ons 5$ per persoon kosten tot in het oude centrum. Terug zo'n 10$ per taxi. Mexicaanse wiskunde? Nee, verschillende taxilicenties en prijsmodellen. Laat het ons de dijk van PV noemen, was een groot shopping centrum. Zo een beetje als in Blankenberge, maar dan met fonkelende steentjes, horloges, geurtjes en tequila in plaats van babbelutten, strandvliegers en andere prullaria.
Gevaarlijk gebied voor een onbeschermde kredietkaart, en met 10 pesos voor minder dan een dollar was de verlokking nog groter.
We waagden het er dan toch maar op. Onze taxi bracht ons in Mexicaanse stijl tot in het centrum van de stad. De lokale cultuur doet veel met skeletten en doodskoppen. Daar probeerden we niet aan te denken. Het was trouwens niet nodig. Het maakt allemaal deel uit van een grote Mexicaanse operette. We werden net naast de Militaire Politie afgezet in "downtown" - je had soms wel de indruk dat het hele Mexicaanse leger hier gelegerd was, maar dat was in de vorige haven ook al zo.
Eerst deden we als goeie toeristen de dijk. Daar stonden een aantal mooie en minder mooie bronzen beelden gesponsord door de stad. En ook een aantal lokale kunstenaars die een dollarcentje probeerden bij te verdienen. Bijvoorbeeld met schilderijen of met zandsculpturen die in Blankenberge niet zouden misstaan (de zandsculpturen van Blankenberge, niet de dijk van Blankenberge !).
Al die tijd beschermde een drukke verkeersweg ons van de verlokkingen van de winkels, maar de bescherming hield op bij het einde van de dijk. We schakelden over naar de schaduwzijde van de straat, de winkelkant van de straat. Alle mensen waren des te vriendelijker. Iedereen noemde je amigo of wou je camera eens bekijken. Leugens ja. Een afleidingsmaneuver om je in hun mooie winkels te lokken. Je mag dan nog je dan nog voordoen als Herr Flick, zoveel vriendelijkheid haalt uiteindelijk toch de overhand.
Een tequilawinkel met heel lekkere tequila, in een mooie aarden fles. Maar o zo breekbaar.
Cubaanse sigaren. Dat was makkelijk af te wimpelen.
Een t-shirt winkel met verkleurende t-shirts afhankelijk van licht of temperatuur. Moeilijk te weerstaan.
Winkel met tijdsmachines. Die dingen lopen toch niet uit mijnheer? Que?
Tussen al die voorspelbare dingen vonden we ook iets bijzonder. Twee winkeltjes met Huichol beeldjes - aarden beeldjes met een fijngecrocheerd jasje met oude indiaanse motieven. Heel mooi in feite en eens iets anders dan anders.
Tiens ze hebben hier ook een Hard Rock Cafe. Sandra had nog een HRC te goed van Fort Lauderdale. Nu niet meer.
En zo was het ondertussen al bijna twee uur geworden. Met een gele taxi - en goedkoper dan de officiele prijs - kwamen we terug thuis, samen met de eerste excursies.
Grrr.
Op onze kamer lag nog een verrassing te wachten. Een tussentijdse afrekening.
En er zaten natuurlijk fouten in. Voor een van de producten moesten Steven service betalen en Sandra niet. En een van de andere rekeningen was afgerond naar het volgende tiental - plus 8,5 dollar. Voer voor straks.
In plaats van klagen besloot Sandra een beetje te gaan bakken op het tiende - in de zon, niet het hamburger en hotdog-kraam. Steven ging nog wat blogs neerpennen en dan ook gaan bakken en braden.
Om 4 uur zou de boot vertrekken. De kapitein had al zijn afscheidsspeech uitgesproken. Zelfde tekst, andere haven. Maar vertrekken deden we niet. Integendeel, tot vier keer toe werd een heer met duitsklinkende naam verzocht om zich te melden bij Security. Een van de gasten ontbrak! En gezien het feit dat we gisteren onze pas moesten afgeven (strikt genomen illegaal maar ja, je wil wel terug van het schip af) konden ze de brave man moeilijk aan zijn lot overlaten, ook al is dat laatste de officiele policy.
Met een kwartiertje vertraging zagen we dan toch de lelijke appartementsblokken bewegen langs ons zwembad. We waren dan toch op weg naar Cabo San Lucas in Baja California. De zon bleef al haar hitte met bakken uitgieten over het open zwembad. Tijd om te verhuizen naar een van de zeteltjes in de schaduw. Daar tochte het wel maar er kwamen ten minste geen blaasjes meer bij op je vel.
En dan was het alweer bijna zes uur. Tijd voor onze consultatieronde in het restaurant. We gingen eens een andere tafel krijgen bij een ober die we nog niet uitgeprobeerd hadden. Het viel mee, het eten. De ober was een beetje te zenuwachtig naar ons gevoel. Maar hij deed zo bij al zijn tafels dus we hoefden ons niet ongerust te maken.
Dan was het tijd voor de afrekening. De tussentijdse afrekening om correct te zijn.
De officier van dienst ging ons varkentje snel wassen - wist hij veel dat Sandra geen varken lust.
Geval 1: twee verschillende prijzen voor een zelfde item. De boekhouding was zeer geinteresseerd in dat geval. Nog nooit meegemaakt. Computerfout. Ehum.
Geval 2: afrondingsfoutje. Een korte telefoon naar het vijfde. Een korte blaf. Het afrondingsfoutje is verdwenen.
Geval 3: het niet bestaande excursiepakket. Alweer een bruingebrand velletje dat wit uitsloeg. De man kon daar op zich niets aan doen natuurlijk. De excursiemanager kwam met een Columbische snelheid uit zijn kantoor gesneld. Het was de schuld van de operator (de mexicaan), de schuld van Miami (de torens in Belgacom speak), de schuld van de computer (wie gelooft die mensen nog, computers maken geen fouten, enkel mensen). De uitleg was alweer anders dan vanmorgen. Nu mochten we gratis de toer morgen doen. Maar wij hebben andere plannen voor morgen. Ja, het ligt in de handen van Miami. En hij was heel, heel sorry.
Tijd om een blog of twee te schrijven. Bij een lekkere koffie zonder cafeine.
Dag 13 - Op zee
Ook vandaag hebben we de late bediengin theorie even verder doorgetest en de theorie werd bevestgigd. Zoals elke ochtend zaten we op het achterdek en genoten we van de lichtbrandende zon :-) alleen hadden we deze keer een tafeltje in de schaduw gevonden.
Daar we gisteren tamelijk veel foto's getrokken hadden, had Steven wat technische activiteiten te doen : Lege camera batterijen opladen, foto's kopieren. Sandra had zich terug in de rechtzaal tussen de jury gezet en hoorde elk van de getuigen hun verhaal doen. Tegen de middag was de jury uiteindelijk in beraad gegaan
Tegen drie uur hadden we genoeg van het terras en waren alle verplichte taken gedaan, dus zijn we naar het 10de verdiep vertrokken. Na enkele uren genieten van de zon (neen slapen hebben we geen van beide gedaan), was het terug Corona time. Dat hoort ook zo op Cinque de Mayo, de nationale feestdag van alle Mexicanen.
Na een verfrissende afkoeldouche en een lekker diner heeft Steven nog even een wandeling gaan maken. Hij heeft zo'n 2,5 km (7 rondjes op dek 11) afgelegd en terwijl de ondergaande zon wat getrokken. Sandra had uiteindelijk te horen gekregen dat de jurie klaar was en het vonnis geveld had: NIET SCHULDIG.
De perfecte afsluiting van de dag, zeg nu zelf ... Daar we morgen een groot avontuur tegemoet gaan, gaan we nu extra vroeg in bed.
Tot morgen .....
Daar we gisteren tamelijk veel foto's getrokken hadden, had Steven wat technische activiteiten te doen : Lege camera batterijen opladen, foto's kopieren. Sandra had zich terug in de rechtzaal tussen de jury gezet en hoorde elk van de getuigen hun verhaal doen. Tegen de middag was de jury uiteindelijk in beraad gegaan
Tegen drie uur hadden we genoeg van het terras en waren alle verplichte taken gedaan, dus zijn we naar het 10de verdiep vertrokken. Na enkele uren genieten van de zon (neen slapen hebben we geen van beide gedaan), was het terug Corona time. Dat hoort ook zo op Cinque de Mayo, de nationale feestdag van alle Mexicanen.
Na een verfrissende afkoeldouche en een lekker diner heeft Steven nog even een wandeling gaan maken. Hij heeft zo'n 2,5 km (7 rondjes op dek 11) afgelegd en terwijl de ondergaande zon wat getrokken. Sandra had uiteindelijk te horen gekregen dat de jurie klaar was en het vonnis geveld had: NIET SCHULDIG.
De perfecte afsluiting van de dag, zeg nu zelf ... Daar we morgen een groot avontuur tegemoet gaan, gaan we nu extra vroeg in bed.
Tot morgen .....
Dag 12 - Huatulco, Mexico
Vandaag was het een dagje half en half. Een beetje op zee en een beetje op het land.
We legden pas om 12 uur aan in Huatulco, een badplaatsje in de staat Oaxaca in het zuiden van Mexico. De eerste helft van de dag werkten we dan ook onder "Op zee" regels - meer info hierover in de blog van gisteren.
Om de regels even kort te herhalen (voor zover van toepassing): laat opstaan, doen wat je vroeger uitstelde, natje en droogje.
Het werd dus een laat ontbijt - anders konden we onze late bediening theorie niet wetenschappelijk bewijzen. Het was al gevaarlijk tegen de klok van tien maar de buikjes geraakten toch goed rond en gevuld.
En dan een uitgestelde taak - kaartjes schrijven. De adressen zijn al geautomatiseerd - met uitzondering van deze die ontbreken. Maar de verlichtende commentaar aan de linkerzijde moet wel nog altijd geschreven worden. In veertienvoud en liefst zonder alteveel schrijffouten.
En dan zijn we onze kaartjes braaf gaan posten. Hopelijk gebruiken ze mooie Mexicaanse postzegels.
Na zoveel intellectueel en manueel werk, kon er wel een lekkere koffie af. Die bij het ontbijt is niet echt te drinken - ondanks het feit dat elk van de landen die we aandoen een echte koffietraditie heeft.
Intermezzo - wie als eerste de vier landen doorstuurd per email krijgt een lekkere BGC koffie thuis - de prijs is niet omruilbaar in contanten wel.
Ziezo, terwijl we onze zachte lekkere capucino uitlebberden, heeft onze kapitein zijn bootje langszij de pier gelegd. Tijd om boven onze spullen te gaan zoeken en de uitgang naar de pier te zoeken.
Vandaag deden we de "Ecotour Crocodile Sanctuary". Een bezoek dus aan een (prive-)reservaat met onder andere krokodillen en een ongerept mangrovewoud, op zo'n 80 km van de aanlegplaats. We hadden alweer een heel populaire toer gekozen. In totaal waren we met twaalf. We pasten allemaal in een Toyota HiAce busje. Alhoewel, passen. De stoelen stonden ver genoeg van elkaar voor de gemiddelde Mexicaan. Duidelijk te weinig voor een lopende tweemeter. Het wordt dus een beetje passen en meten om er toch allemaal in te kunnen.
Het eerste deel dan van de excursie - de toer. Grapje, de rit over MEX 200 - het equivalent van de Highway One in Californie maar dan een beetje verder van de kust en door extreem droog terrein. Je leert ook de basisprincipes van het Mexicaans verkeersreglement. Principe 1: de theorie verschilt niet zoveel van wat we in Belgie hebben. Principe 2: als we in Belgie denken de regels aan ons laars te lappen, dan zijn we schromelijk fout. Steve "flitspaal" Stevaert en andere verkeersextremisten zouden ter plaatse een hartaanval krijgen.
Enfin, we geraakten dan toch uiteindelijk op de plaats waar we moesten zijn. Voor wie ook eens wil komen, we hebben de GPS coordinaten genoteerd. Na enig gewring van onze chauffeur stond ons busje mooi in de schaduw onder een klein hutje afgedekt met palmbladeren. We hoefden dus niet de 500 meter van de parking tot de bootjes door het brandend zand te stappen. We kregen er een lokale gids bij. En die vertelde ons dat ons busje op minder dan 50 meter van een krok geparkeerd stond. Je zou denken dat iedereen van schrik terug het busje zou instuiven maar nee hoor. Kranige Yankee dames en heren stormden richting de krok-poel om het beest van echt dichtbij te kunnen bekijken. Als de krok een hart had, dan was het toch een paar seconden blijven stilstaan. Die waagt zich de komende weken niet meer in de buurt van het buskotje.
Enfin, we trokken verder. Iedereen kreeg een helderoranje zwemvest om de schouders. Meer voor de show en voor de verzekeringspremie dan omdat het ging helpen. Het water was niet diep en de krok's lusten het vulsel van de zwemvest niet. (Maar weten die wel hoe het smaakt? Proberen die niet af en toe welk vlees er in de kuip is?)
We peddelden - ttz de gids peddelde - door het mangrovebos. Het deed een beetje denken aan onze avonturen in Kenia maar de bomen waren wel een stuk kleiner dan in Afrika. Logisch ook, een tiental jaar geleden is hier een orkaan gepasseerd en heeft alles een kopje kleiner gemaakt. Daardoor konden we veel beter de vogels zien nesten. De krok's waren blijkbaar op een familieuitstap want we kregen er maar enkele te zien. Maar vogels en iguana's des te meer. Zelfs de gids was verrast omdat er verschillende soorten samen op een dikke tak lagen te liggen.
En dan was het tijd voor een bezoekje aan de lokale economie. In plaats van mensen te laten overleven door krok's te stropen of illegaal bomen om te hakken, houden ze hier het reservaat in stand. Ze kweken nieuwe krokjes en iguana's van gewonde dieren. En ze pikken een graantje mee door een lokale lunch te serveren. Quesadilla met allerlei sausjes erbij. Een cervezza kost 2 dollar, een verse kokosnoot ook. Daar mag je eerst het vruchtensap van drinken en vervolgens wordt het vruchtenvlees losgehakt met een scherpe machete. En nee, er komen geen bounty repen uit een kokosnoot. Dat is een fabeltje van de reklamejongens.
Na een lange babbel vertrokken we terug naar de boot. We passeerden het lokaal toilet. Een plank met een gat op twee meter hoogte - stel je voor dat er net een krok onder ligt ...
Terug op het water van de rivier peddelden wij/de gids verder langs de mangrovebomen op zoek naar kroks. We telden nog enkele schildpadden, een kleine en grote krok en uit het niets kwam nog een zwarte arend voorbijgeschoten. Zelfs voor Sandra was hij ter snel. Geen foto ter bewijs dus.
Ondertussen was het hoog tijd geworden om terug te keren naar onze woonboot. Het verkeer vlotte beter dan tijdens de heenreis en na een klein uur stonden we terug in Huatulco. Het aantal overtredingen onderweg (niet door onze chauffeur) hebben we maar niet meer geteld.
Voila, we waren nog op tijd om te genieten van 2 corona's voor de prijs van een (morgen is het cinque de mayo - feestdag) en dan konden we de laatste lege plaatsjes in onze maag laten vullen in het restaurant. En naar gewoonte kwam elke ober nog eens goeieavond wensen. (Wat hebben wij nu meer dan die andere gasten in het restaurant ?)
Morgen zitten we op zee.
We legden pas om 12 uur aan in Huatulco, een badplaatsje in de staat Oaxaca in het zuiden van Mexico. De eerste helft van de dag werkten we dan ook onder "Op zee" regels - meer info hierover in de blog van gisteren.
Om de regels even kort te herhalen (voor zover van toepassing): laat opstaan, doen wat je vroeger uitstelde, natje en droogje.
Het werd dus een laat ontbijt - anders konden we onze late bediening theorie niet wetenschappelijk bewijzen. Het was al gevaarlijk tegen de klok van tien maar de buikjes geraakten toch goed rond en gevuld.
En dan een uitgestelde taak - kaartjes schrijven. De adressen zijn al geautomatiseerd - met uitzondering van deze die ontbreken. Maar de verlichtende commentaar aan de linkerzijde moet wel nog altijd geschreven worden. In veertienvoud en liefst zonder alteveel schrijffouten.
En dan zijn we onze kaartjes braaf gaan posten. Hopelijk gebruiken ze mooie Mexicaanse postzegels.
Na zoveel intellectueel en manueel werk, kon er wel een lekkere koffie af. Die bij het ontbijt is niet echt te drinken - ondanks het feit dat elk van de landen die we aandoen een echte koffietraditie heeft.
Intermezzo - wie als eerste de vier landen doorstuurd per email krijgt een lekkere BGC koffie thuis - de prijs is niet omruilbaar in contanten wel.
Ziezo, terwijl we onze zachte lekkere capucino uitlebberden, heeft onze kapitein zijn bootje langszij de pier gelegd. Tijd om boven onze spullen te gaan zoeken en de uitgang naar de pier te zoeken.
Vandaag deden we de "Ecotour Crocodile Sanctuary". Een bezoek dus aan een (prive-)reservaat met onder andere krokodillen en een ongerept mangrovewoud, op zo'n 80 km van de aanlegplaats. We hadden alweer een heel populaire toer gekozen. In totaal waren we met twaalf. We pasten allemaal in een Toyota HiAce busje. Alhoewel, passen. De stoelen stonden ver genoeg van elkaar voor de gemiddelde Mexicaan. Duidelijk te weinig voor een lopende tweemeter. Het wordt dus een beetje passen en meten om er toch allemaal in te kunnen.
Het eerste deel dan van de excursie - de toer. Grapje, de rit over MEX 200 - het equivalent van de Highway One in Californie maar dan een beetje verder van de kust en door extreem droog terrein. Je leert ook de basisprincipes van het Mexicaans verkeersreglement. Principe 1: de theorie verschilt niet zoveel van wat we in Belgie hebben. Principe 2: als we in Belgie denken de regels aan ons laars te lappen, dan zijn we schromelijk fout. Steve "flitspaal" Stevaert en andere verkeersextremisten zouden ter plaatse een hartaanval krijgen.
Enfin, we geraakten dan toch uiteindelijk op de plaats waar we moesten zijn. Voor wie ook eens wil komen, we hebben de GPS coordinaten genoteerd. Na enig gewring van onze chauffeur stond ons busje mooi in de schaduw onder een klein hutje afgedekt met palmbladeren. We hoefden dus niet de 500 meter van de parking tot de bootjes door het brandend zand te stappen. We kregen er een lokale gids bij. En die vertelde ons dat ons busje op minder dan 50 meter van een krok geparkeerd stond. Je zou denken dat iedereen van schrik terug het busje zou instuiven maar nee hoor. Kranige Yankee dames en heren stormden richting de krok-poel om het beest van echt dichtbij te kunnen bekijken. Als de krok een hart had, dan was het toch een paar seconden blijven stilstaan. Die waagt zich de komende weken niet meer in de buurt van het buskotje.
Enfin, we trokken verder. Iedereen kreeg een helderoranje zwemvest om de schouders. Meer voor de show en voor de verzekeringspremie dan omdat het ging helpen. Het water was niet diep en de krok's lusten het vulsel van de zwemvest niet. (Maar weten die wel hoe het smaakt? Proberen die niet af en toe welk vlees er in de kuip is?)
We peddelden - ttz de gids peddelde - door het mangrovebos. Het deed een beetje denken aan onze avonturen in Kenia maar de bomen waren wel een stuk kleiner dan in Afrika. Logisch ook, een tiental jaar geleden is hier een orkaan gepasseerd en heeft alles een kopje kleiner gemaakt. Daardoor konden we veel beter de vogels zien nesten. De krok's waren blijkbaar op een familieuitstap want we kregen er maar enkele te zien. Maar vogels en iguana's des te meer. Zelfs de gids was verrast omdat er verschillende soorten samen op een dikke tak lagen te liggen.
En dan was het tijd voor een bezoekje aan de lokale economie. In plaats van mensen te laten overleven door krok's te stropen of illegaal bomen om te hakken, houden ze hier het reservaat in stand. Ze kweken nieuwe krokjes en iguana's van gewonde dieren. En ze pikken een graantje mee door een lokale lunch te serveren. Quesadilla met allerlei sausjes erbij. Een cervezza kost 2 dollar, een verse kokosnoot ook. Daar mag je eerst het vruchtensap van drinken en vervolgens wordt het vruchtenvlees losgehakt met een scherpe machete. En nee, er komen geen bounty repen uit een kokosnoot. Dat is een fabeltje van de reklamejongens.
Na een lange babbel vertrokken we terug naar de boot. We passeerden het lokaal toilet. Een plank met een gat op twee meter hoogte - stel je voor dat er net een krok onder ligt ...
Terug op het water van de rivier peddelden wij/de gids verder langs de mangrovebomen op zoek naar kroks. We telden nog enkele schildpadden, een kleine en grote krok en uit het niets kwam nog een zwarte arend voorbijgeschoten. Zelfs voor Sandra was hij ter snel. Geen foto ter bewijs dus.
Ondertussen was het hoog tijd geworden om terug te keren naar onze woonboot. Het verkeer vlotte beter dan tijdens de heenreis en na een klein uur stonden we terug in Huatulco. Het aantal overtredingen onderweg (niet door onze chauffeur) hebben we maar niet meer geteld.
Voila, we waren nog op tijd om te genieten van 2 corona's voor de prijs van een (morgen is het cinque de mayo - feestdag) en dan konden we de laatste lege plaatsjes in onze maag laten vullen in het restaurant. En naar gewoonte kwam elke ober nog eens goeieavond wensen. (Wat hebben wij nu meer dan die andere gasten in het restaurant ?)
Morgen zitten we op zee.
Dag 11 - Op zee
Nu we door het Panamakanaal zijn, is het terug afwisselend een dag rust en een dag actie (nou ja).
En vandaag was het een rustdag. Wat hield dat allemaal in?
- Laat opstaan.
De keuken is open tot 10 uur. Dus als je om kwart voor tien opdaagt, dan word je nog altijd super bediend. We hebben dit dus wetenschappelijk en proefondervindelijk getest. Zelfs meer dan een keer want anders zou het niet wetenschappelijk zijn.
- Dingen doen die je op een andere dag uitgesteld hebt.
Zoals blogs schrijven bijv. Sandra had de eerste week voor zich genomen en nu was het dus de beurt aan de tweede schrijver. Na wat gesakker, gemor en nietpakkende uitvluchten heeft Steven dan toch zijn eerste blogs geschreven van Panama tot Puntarenas. En hopelijk hebben jullie die al gelezen, zoniet zijn jullie in de verkeerde volgorde aan het lezen!!!
- Eten en drinken.
Het is voor het menselijk lichaam belangrijk om op tijd en stond vast en vloeibaar voedsel tot zich te nemen.
- Literaire bezigheden.
Sandra zit al enkele dagen vast in een juryselectie voor een moordzaak. De jury is ondertussen wel gekozen maar iedereen zat wel te wachten tot Sandra terug in de rechtszaal was om voort te kunnen doen. Let Op! Honi soit qui mal y pense!
- Gewoon nietsdoen.
Een synoniem voor strandvakantie. Het strand lag wel zo'n 15 kilometer in vogelvlucht verwijderd maar dat hield ons niet tegen om deze vorm van vakantie ook te beoefenen.
- Op tijd gaan slapen. Niet.
Morgen gaan we alweer in een andere tijdszone. We komen in Mexicaanse wateren en daar volgen ze zomertijd. Dus een uurtje vroeger opstaan geblazen.
En vandaag was het een rustdag. Wat hield dat allemaal in?
- Laat opstaan.
De keuken is open tot 10 uur. Dus als je om kwart voor tien opdaagt, dan word je nog altijd super bediend. We hebben dit dus wetenschappelijk en proefondervindelijk getest. Zelfs meer dan een keer want anders zou het niet wetenschappelijk zijn.
- Dingen doen die je op een andere dag uitgesteld hebt.
Zoals blogs schrijven bijv. Sandra had de eerste week voor zich genomen en nu was het dus de beurt aan de tweede schrijver. Na wat gesakker, gemor en nietpakkende uitvluchten heeft Steven dan toch zijn eerste blogs geschreven van Panama tot Puntarenas. En hopelijk hebben jullie die al gelezen, zoniet zijn jullie in de verkeerde volgorde aan het lezen!!!
- Eten en drinken.
Het is voor het menselijk lichaam belangrijk om op tijd en stond vast en vloeibaar voedsel tot zich te nemen.
- Literaire bezigheden.
Sandra zit al enkele dagen vast in een juryselectie voor een moordzaak. De jury is ondertussen wel gekozen maar iedereen zat wel te wachten tot Sandra terug in de rechtszaal was om voort te kunnen doen. Let Op! Honi soit qui mal y pense!
- Gewoon nietsdoen.
Een synoniem voor strandvakantie. Het strand lag wel zo'n 15 kilometer in vogelvlucht verwijderd maar dat hield ons niet tegen om deze vorm van vakantie ook te beoefenen.
- Op tijd gaan slapen. Niet.
Morgen gaan we alweer in een andere tijdszone. We komen in Mexicaanse wateren en daar volgen ze zomertijd. Dus een uurtje vroeger opstaan geblazen.
dinsdag 4 mei 2010
Dag 10 - Puntarenas, Costa Rica
Alweer 470 zeemijl gedobberd sinds het Panamakanaal. Vandaag werd het nog eens een actieve dag. Met alweer een andere tijdszone mochten we een uurtje langer slapen. Maar niet voor lang want morgen zijn we het uur alweer kwijt. Gelukkig maar dat we een uurtje langer mochten maffen. Om iets na 7 uur werden we verwacht in het Celebrity Theater, niet omdat we er optreden maar omdat alle excursies (met uitzondering van de uurwerk/juweel/stenenjagers) daar in groep losgelaten worden.
Maar zo ver was het nog niet. We vermoedden dat er wel veel volk zou zijn aan het ontbijtbuffet. Dus maakten we voor de eerste keer gebruik van het ontbijt op bed aanbod. De keuzelijst was redelijk lang en niet altijd even duidelijk. Als je twee keer bacon aanduidt, krijg je dan twee flinterdunne knisperende velletjes bacon of twee eenheden? Zou de toast wel voldoende gebakken zijn? En zullen we wel op tijd leveren? Enfin. echte existentiele vragen ... voor verwende cruisegasten.
En dan was het zover. Een resolute klop op de deur en een brede caraibische dame stapte met enige moeite ons kamertje binnen met een plateau drie hoog gestapeld met eten, drinken, bestek en fruit. Van honger zullen we vandaag is niet omkomen. We aten alles wat gezond was op ... en ook nogal wat van het ongezonde want dat smaakt zo lekker mijnheer doktoor.
Een twintig minuten later waren we klaar met het ontbijt en met de reisbagage. De wandelzak is omgebouwd tot water- en zonnecremecontainer, de fotorugzak kwam voor de eerste keer vanonder het bed vandaan. Allemaal klaar voor de grote trip naar de vulkaan. Maar eerst nog de formaliteiten van het vetrek. Aan de overkant van de pier lag trouwens nog een schip, de Statendam van HAL, en deze was zijn toeristen al aan het lossen.
Wij haastten ons dus naar beneden naar het theater. Oeps, verkeerd verdiep. We moesten op 4 zijn ipv 5. Troepjes mensen verdwenen door een geheime deur opzij van het theater. Komt dat wel goed? Een oververhitte begeleidster stond vooraan het verkeer te (ont-) regelen, ze was duidelijk haar trappers al kwijt en dat om 5 na zeven 's morgens. Foei. De chaos was dan ook ondanks de cruisegangers. Iedereen had mooi op voorhand zijn code voor zijn tocht van buiten geleerd (Wij hadden CR-7 of zoiets). Maar de mevrouw wou alles in kleurtjes en cijfertjes doen - andere cijfertjes dan die op de tickets. Groep Red One, White Two en Orange Five waren al vertrokken dus als je hier nog stond was je een grote oen en je geld kwijt. En of elke party een volunteer naar beneden kon sturen voor het ophalen van de stickers. Sandra offerde zich op als Chinees van dienst en kwam na enkele minuten verward terug. Wij waren Yellow Seven. Wij waren allemaal Yellow Seven. En dat is niet echt onze gewoonte, een uitstap kiezen die meer dan de helft van de andere mensen ook kiest. En dan mochten we allemaal naar beneden om via de ingewanden van het schip naar midscheeps dek 2 te gaan. Maar, ohwee oh ramp, Steven komt tot de consternerende constatie dat hij geen zonnebril meeheeft. Hij is zo dom geweest om zijn zonnebril af te zetten bij het tandenpoetsen en heeft dus de bril in de kamer laten liggen. (Wie is nu zo dom om met een zonnebril op naar de badkamer te gaan?) Dus mag steven 4 verdiepingen terug naar omhoog lopen en Sandra zal wel wachten op dek 2.
Je voelt zo al beste lezer, dat dit niet goed kon aflopen. De spurt naar boven (4 -> 8) en naar beneden (8 -> 2) werd wel in een recordtempo afgewerkt. Maar er was geen Sandra in velden of wegen te bespeuren. Wel een eindeloze rij mensen van Yellow Seven. Na een tiental minuten waren al die voorbij maar nog steeds geen Sandra te bespeuren. Tada. De telecommunicatie kwam ter hulp ... maar het staal van het schip was te dik voor de lichte straling van het locale GSM netwerk en een SMS kon niet vertrekken of ontvangen worden. Maar de redding was nabij. Een vriendelijke security stelde voor om te kijken of Sandra nog op het schip was. Bleek dat die minder dan een minuut geleden aan wal was gegaan. Er was licht aan het einde van de tunnel. Kwam het dan toch nog allemaal goed?
Wat was er in tussentijd gebeurd? Sandra voelde zich niet op haar gemak in zo een grote groep turistas (wel 4 grote bussen) en ging het (des-)organisatieteam nog eens verbaal te lijf. Blijkbaar hadden we dan toch de verkeerde kleur gekregen. We waren purple nine en niet yellow seven ... en vooral we waren maar met twaalf mensen, niet tweehonderd. Maar ... het venijn zat in de staart. Purple nine moest wel naar buiten via de voorste uitgang op dek 3. En zo kon Sandra nooit meer verschijnen op midscheeps dek 2. Maar die van Um vonden elkaar terug op de pier (niet iedereen is meer dan 1,92 meter of draagt een Duvel op zijn kop). Het was net niet om zeep.
Eens iedereen ingeladen was, alle twaalf, kon ons busje vertrekken. De begeleidster verontschuldigde zich voor het ontbreken van een toilet maar daar ging onderweg voor gezorgd worden. De struiken waar hier groot en hoog en niet-doorzichtig. Sommige schonken zelfs koffie of bananen. Aan het einde van de pier werd nog een ambulancier opgepikt (we gingen vandaag naar meer dan 2400 meter hoogte) en we doken het Costarricaans leven in. Op het eerste zicht leken we terug in Kenia : Vervallen huisjes, slechte (zij-)wegen, net Mombassa. Maar wel heel wat meer auto's en GSM's en mensen op hun zondags (logisch ook, het was zondag!).
De dame vooraan de bus ratelde ondertussen voort over het leven, het werken, de geschiedenis van Costa Rica. Hoe ze altijd het arme broertje waren geweest. Dat een banaanboom genoeg bananen levert voor een grote bananendoos en dan sterft. Dat die doos 4 USD waard is. Dat ze blij waren met hun spiksplinternieuwe Highway - met tol net zoals de Autoroute du Soleil. Het was wel duidelijk dat Costa Rica haar lievelingskind was en in feite stak het ook niet echt tegen. Niemand lag te knikkebollen. Na een klein uurtje rijden was het uit met de mooie hoofdweg. We doken de gewone straten in om zo rond San Jose (de hoofdstad) te rijden richting de Poas Vulkaan, het meest bezocht nationaal park van Costa Rica met een echt werkende vulkaan - weliswaar niet zo hard werkend als deze in IJsland maar toch, je weet maar nooit.
De beloofde plaspauze kwam er aan en inderdaad je kon er ook echte koffie en bananen zien en kopen. Het was het winkeltje van een grote koffieplantage. En de koffie was echt lekker. Na een tiental minuutjes konden we terug op weg, verder de bergen in. Veel zon was er niet te zien maar volgens het weerbericht was het vanochtend aan de caraibische kant van Costa Rica zonnig. Er was dus hoop. Ondertussen vertelde de dame over de verschillende types woud. Het droog woud (van hier tot in Californie), het nat woud (het regenwoud) en zelfs helemaal vanboven op de topjes van de vulkanen gematigd woud met eiken enzo. Iedereen knikte. We waren bij de les en de rest deden de gaten in de weg wel.
En zie, met minder grandeur dan een Amerikaans Nationaal Park, waren we eindelijk aan de ingang van het Poas Volcano National Park gekomen. Vroeg genoeg blijkbaar voor de drukte van de bezoekers uit de stad - want het was vandaag zondag! Het weer zag er goed uit en de begeleidsters "joeg" ons met kwieke stap het pad op naar de kraterrand. Niet omdat ze er snelsnel komaf wou van maken maar omdat ze het weer niet betrouwde. Het kan hier op 5 minuten omslaan. En dan waren we er. Een lichte stank van rotte eieren (maar minder dan de vorige dagen) en een grote pluim mist die van beneden naar boven trok. Even konden we beneden een groen meertje zien liggen (puur zuur met een Ph van bijna 0) maar de kraterpluim dekte alles terug af. Hadden we na al die belevenissen vanmorgen dan toch pech?
Nee hoor, een gezamelijk zucht en de wind keerde zich. Klikkerdeklik, klakkerdeklak. Alle fototoestellen schoten in actie. Uiteindelijk kwam de volledige krater vanonder de pluim vandaan. Iets wat hier blijkbaar niet alle dagen gebeurt. Een van de toeristen had wel pech. Ze hadden geen reservekaartje mee. Het was dus uit met de pret. Snel nog wat foto's van de andere kant van het platform en zelfs - hou U vast - een uniek moment: Sandra en Steven samen met een reuzevulkaan op een (1) foto.
Na enkele minuten veranderde de wind van gedacht en richting. Het spel was gedaan en we mochten terug naar de bus. Eerst wel nog een korte wetenschappelijke DVD met uitleg over de krater (de werkende, de ondergelopen en de oude krater) en dan kruipen we terug in het busje. Want het ging gaan regenen. Tiens, de zon scheen toch nog?
Ons busje hotste en botste terug naar beneden en inderdaad na enkele minuten mochten de wissers effe op. Een enorme wolk kroop langs de voet van de vulkaan naar omhoog en liet alle beekjes vollopen. Ondanks de geanimeerde rijstijl van de chauffeur slaagde de mevrouw erin om een "slaw" te zien in de bomen. Noodstop en tien toeristen rennen naar de bomen. Wat bleek: in de boom zat een mama-luiaard met een baby-luiaard en het was net voedingstijd. Een redelijk uniek moment blijkbaar want je vind niet veel luiaards meer tussen de plantages. De mama vertrouwde het niet helemaal en wou stilletjes verdwijnen maar onze juf liet het niet zover komen en we moesten terug naar de bus. Niet omdat we stout waren maar om de luiaard niet verder te storen. Net zoals koala's leven ze van moeilijk verteerbare planten. Elke beweging is er dan ook een teveel.
En hop we reden verder naar San Jose. Veel van de huisjes zijn er arm uit maar de tuintjes zijn groen en proper. We reden zelfs door een van de gevaarlijkste wijken van San Jose en gelukkig hadden we geen platte band - dat kregen we achteraf te horen. De lunch was rijk naar costariccaanse normen. Rijst en bruine bonen met kip, papaya's, groentemengeling en nog wat dressing. Wel heel lekker.
We vatten dan de lange weg terug naar het schip aan. We passeerden wel eerst nog langs Sarchi, het centrum van de ossenkarrenindustrie - ten minste lang geleden. Eerst reden we naar de grootste ossenkar ter wereld. Veel tijd om een foto te nemen was er niet. De regen had zich lang ingehouden maar nu was het zover, we kregen een echt onweer op ons hoofd. De kar stond gelukkig onder een afdak maar de weg terug naar het busje was lang en heel nat - zo'n drie meter, genoeg om doornat de bus in te duiken. Enkele kilometers verder konden we opdrogen bij een authentieke ossenkarrencarrossier. Die verkocht voornamelijk houten souvenirs en houten kinderwagens in de vorm van ossenkarren maar het merendeel was te groot of te zwaar om mee te nemen.
Terug in de bus werd het redelijk stil tot de mevrouw haar tweede adem vond en de overige wetenswaardigheden over Costa Rica begon te vertellen, de ganse Panamerican Highway lang.
Uiteindelijk kwamen we rond 4 uur terug aan de boot. Goed optijd en redelijk droog. De boot vertrok maar om 7 en we hadden dus alle tijd om de terugkerende touristas te bekijken vanaf ons dek 8.
\
De avond was nog niet gedaan. Het avondeten in het restaurant was een beetje bizar. Niet om wille van het eten, want dat was naar gewoonte in orde, maar door de bediening. Elke avond heb je wel een andere tafel. We zaten net naast de doorgang naar de keuken en al het personeel dat ons de vorige avonden had bediend kwam een babbeltje slaan, alsof we de geheime inspecteurs van Gault-Millau uit Mijn Restaurant zijn.
De avond werd afgesloten met een gigantisch vuurwerk. Neen het was niet het equivalent van de 4th of July, Quatorze Juillet en Drache National. Het was de combinatie van dat alles. Het onweer van de Poas had ons ingehaald en we hadden een enorm schouwspel met bliksem en donder langs alle kanten en het zeewater was aan het bruisen zoals enkel lekkere champagne kan.
Slaapwel
Maar zo ver was het nog niet. We vermoedden dat er wel veel volk zou zijn aan het ontbijtbuffet. Dus maakten we voor de eerste keer gebruik van het ontbijt op bed aanbod. De keuzelijst was redelijk lang en niet altijd even duidelijk. Als je twee keer bacon aanduidt, krijg je dan twee flinterdunne knisperende velletjes bacon of twee eenheden? Zou de toast wel voldoende gebakken zijn? En zullen we wel op tijd leveren? Enfin. echte existentiele vragen ... voor verwende cruisegasten.
En dan was het zover. Een resolute klop op de deur en een brede caraibische dame stapte met enige moeite ons kamertje binnen met een plateau drie hoog gestapeld met eten, drinken, bestek en fruit. Van honger zullen we vandaag is niet omkomen. We aten alles wat gezond was op ... en ook nogal wat van het ongezonde want dat smaakt zo lekker mijnheer doktoor.
Een twintig minuten later waren we klaar met het ontbijt en met de reisbagage. De wandelzak is omgebouwd tot water- en zonnecremecontainer, de fotorugzak kwam voor de eerste keer vanonder het bed vandaan. Allemaal klaar voor de grote trip naar de vulkaan. Maar eerst nog de formaliteiten van het vetrek. Aan de overkant van de pier lag trouwens nog een schip, de Statendam van HAL, en deze was zijn toeristen al aan het lossen.
Wij haastten ons dus naar beneden naar het theater. Oeps, verkeerd verdiep. We moesten op 4 zijn ipv 5. Troepjes mensen verdwenen door een geheime deur opzij van het theater. Komt dat wel goed? Een oververhitte begeleidster stond vooraan het verkeer te (ont-) regelen, ze was duidelijk haar trappers al kwijt en dat om 5 na zeven 's morgens. Foei. De chaos was dan ook ondanks de cruisegangers. Iedereen had mooi op voorhand zijn code voor zijn tocht van buiten geleerd (Wij hadden CR-7 of zoiets). Maar de mevrouw wou alles in kleurtjes en cijfertjes doen - andere cijfertjes dan die op de tickets. Groep Red One, White Two en Orange Five waren al vertrokken dus als je hier nog stond was je een grote oen en je geld kwijt. En of elke party een volunteer naar beneden kon sturen voor het ophalen van de stickers. Sandra offerde zich op als Chinees van dienst en kwam na enkele minuten verward terug. Wij waren Yellow Seven. Wij waren allemaal Yellow Seven. En dat is niet echt onze gewoonte, een uitstap kiezen die meer dan de helft van de andere mensen ook kiest. En dan mochten we allemaal naar beneden om via de ingewanden van het schip naar midscheeps dek 2 te gaan. Maar, ohwee oh ramp, Steven komt tot de consternerende constatie dat hij geen zonnebril meeheeft. Hij is zo dom geweest om zijn zonnebril af te zetten bij het tandenpoetsen en heeft dus de bril in de kamer laten liggen. (Wie is nu zo dom om met een zonnebril op naar de badkamer te gaan?) Dus mag steven 4 verdiepingen terug naar omhoog lopen en Sandra zal wel wachten op dek 2.
Je voelt zo al beste lezer, dat dit niet goed kon aflopen. De spurt naar boven (4 -> 8) en naar beneden (8 -> 2) werd wel in een recordtempo afgewerkt. Maar er was geen Sandra in velden of wegen te bespeuren. Wel een eindeloze rij mensen van Yellow Seven. Na een tiental minuten waren al die voorbij maar nog steeds geen Sandra te bespeuren. Tada. De telecommunicatie kwam ter hulp ... maar het staal van het schip was te dik voor de lichte straling van het locale GSM netwerk en een SMS kon niet vertrekken of ontvangen worden. Maar de redding was nabij. Een vriendelijke security stelde voor om te kijken of Sandra nog op het schip was. Bleek dat die minder dan een minuut geleden aan wal was gegaan. Er was licht aan het einde van de tunnel. Kwam het dan toch nog allemaal goed?
Wat was er in tussentijd gebeurd? Sandra voelde zich niet op haar gemak in zo een grote groep turistas (wel 4 grote bussen) en ging het (des-)organisatieteam nog eens verbaal te lijf. Blijkbaar hadden we dan toch de verkeerde kleur gekregen. We waren purple nine en niet yellow seven ... en vooral we waren maar met twaalf mensen, niet tweehonderd. Maar ... het venijn zat in de staart. Purple nine moest wel naar buiten via de voorste uitgang op dek 3. En zo kon Sandra nooit meer verschijnen op midscheeps dek 2. Maar die van Um vonden elkaar terug op de pier (niet iedereen is meer dan 1,92 meter of draagt een Duvel op zijn kop). Het was net niet om zeep.
Eens iedereen ingeladen was, alle twaalf, kon ons busje vertrekken. De begeleidster verontschuldigde zich voor het ontbreken van een toilet maar daar ging onderweg voor gezorgd worden. De struiken waar hier groot en hoog en niet-doorzichtig. Sommige schonken zelfs koffie of bananen. Aan het einde van de pier werd nog een ambulancier opgepikt (we gingen vandaag naar meer dan 2400 meter hoogte) en we doken het Costarricaans leven in. Op het eerste zicht leken we terug in Kenia : Vervallen huisjes, slechte (zij-)wegen, net Mombassa. Maar wel heel wat meer auto's en GSM's en mensen op hun zondags (logisch ook, het was zondag!).
De dame vooraan de bus ratelde ondertussen voort over het leven, het werken, de geschiedenis van Costa Rica. Hoe ze altijd het arme broertje waren geweest. Dat een banaanboom genoeg bananen levert voor een grote bananendoos en dan sterft. Dat die doos 4 USD waard is. Dat ze blij waren met hun spiksplinternieuwe Highway - met tol net zoals de Autoroute du Soleil. Het was wel duidelijk dat Costa Rica haar lievelingskind was en in feite stak het ook niet echt tegen. Niemand lag te knikkebollen. Na een klein uurtje rijden was het uit met de mooie hoofdweg. We doken de gewone straten in om zo rond San Jose (de hoofdstad) te rijden richting de Poas Vulkaan, het meest bezocht nationaal park van Costa Rica met een echt werkende vulkaan - weliswaar niet zo hard werkend als deze in IJsland maar toch, je weet maar nooit.
De beloofde plaspauze kwam er aan en inderdaad je kon er ook echte koffie en bananen zien en kopen. Het was het winkeltje van een grote koffieplantage. En de koffie was echt lekker. Na een tiental minuutjes konden we terug op weg, verder de bergen in. Veel zon was er niet te zien maar volgens het weerbericht was het vanochtend aan de caraibische kant van Costa Rica zonnig. Er was dus hoop. Ondertussen vertelde de dame over de verschillende types woud. Het droog woud (van hier tot in Californie), het nat woud (het regenwoud) en zelfs helemaal vanboven op de topjes van de vulkanen gematigd woud met eiken enzo. Iedereen knikte. We waren bij de les en de rest deden de gaten in de weg wel.
En zie, met minder grandeur dan een Amerikaans Nationaal Park, waren we eindelijk aan de ingang van het Poas Volcano National Park gekomen. Vroeg genoeg blijkbaar voor de drukte van de bezoekers uit de stad - want het was vandaag zondag! Het weer zag er goed uit en de begeleidsters "joeg" ons met kwieke stap het pad op naar de kraterrand. Niet omdat ze er snelsnel komaf wou van maken maar omdat ze het weer niet betrouwde. Het kan hier op 5 minuten omslaan. En dan waren we er. Een lichte stank van rotte eieren (maar minder dan de vorige dagen) en een grote pluim mist die van beneden naar boven trok. Even konden we beneden een groen meertje zien liggen (puur zuur met een Ph van bijna 0) maar de kraterpluim dekte alles terug af. Hadden we na al die belevenissen vanmorgen dan toch pech?
Nee hoor, een gezamelijk zucht en de wind keerde zich. Klikkerdeklik, klakkerdeklak. Alle fototoestellen schoten in actie. Uiteindelijk kwam de volledige krater vanonder de pluim vandaan. Iets wat hier blijkbaar niet alle dagen gebeurt. Een van de toeristen had wel pech. Ze hadden geen reservekaartje mee. Het was dus uit met de pret. Snel nog wat foto's van de andere kant van het platform en zelfs - hou U vast - een uniek moment: Sandra en Steven samen met een reuzevulkaan op een (1) foto.
Na enkele minuten veranderde de wind van gedacht en richting. Het spel was gedaan en we mochten terug naar de bus. Eerst wel nog een korte wetenschappelijke DVD met uitleg over de krater (de werkende, de ondergelopen en de oude krater) en dan kruipen we terug in het busje. Want het ging gaan regenen. Tiens, de zon scheen toch nog?
Ons busje hotste en botste terug naar beneden en inderdaad na enkele minuten mochten de wissers effe op. Een enorme wolk kroop langs de voet van de vulkaan naar omhoog en liet alle beekjes vollopen. Ondanks de geanimeerde rijstijl van de chauffeur slaagde de mevrouw erin om een "slaw" te zien in de bomen. Noodstop en tien toeristen rennen naar de bomen. Wat bleek: in de boom zat een mama-luiaard met een baby-luiaard en het was net voedingstijd. Een redelijk uniek moment blijkbaar want je vind niet veel luiaards meer tussen de plantages. De mama vertrouwde het niet helemaal en wou stilletjes verdwijnen maar onze juf liet het niet zover komen en we moesten terug naar de bus. Niet omdat we stout waren maar om de luiaard niet verder te storen. Net zoals koala's leven ze van moeilijk verteerbare planten. Elke beweging is er dan ook een teveel.
En hop we reden verder naar San Jose. Veel van de huisjes zijn er arm uit maar de tuintjes zijn groen en proper. We reden zelfs door een van de gevaarlijkste wijken van San Jose en gelukkig hadden we geen platte band - dat kregen we achteraf te horen. De lunch was rijk naar costariccaanse normen. Rijst en bruine bonen met kip, papaya's, groentemengeling en nog wat dressing. Wel heel lekker.
We vatten dan de lange weg terug naar het schip aan. We passeerden wel eerst nog langs Sarchi, het centrum van de ossenkarrenindustrie - ten minste lang geleden. Eerst reden we naar de grootste ossenkar ter wereld. Veel tijd om een foto te nemen was er niet. De regen had zich lang ingehouden maar nu was het zover, we kregen een echt onweer op ons hoofd. De kar stond gelukkig onder een afdak maar de weg terug naar het busje was lang en heel nat - zo'n drie meter, genoeg om doornat de bus in te duiken. Enkele kilometers verder konden we opdrogen bij een authentieke ossenkarrencarrossier. Die verkocht voornamelijk houten souvenirs en houten kinderwagens in de vorm van ossenkarren maar het merendeel was te groot of te zwaar om mee te nemen.
Terug in de bus werd het redelijk stil tot de mevrouw haar tweede adem vond en de overige wetenswaardigheden over Costa Rica begon te vertellen, de ganse Panamerican Highway lang.
Uiteindelijk kwamen we rond 4 uur terug aan de boot. Goed optijd en redelijk droog. De boot vertrok maar om 7 en we hadden dus alle tijd om de terugkerende touristas te bekijken vanaf ons dek 8.
\
De avond was nog niet gedaan. Het avondeten in het restaurant was een beetje bizar. Niet om wille van het eten, want dat was naar gewoonte in orde, maar door de bediening. Elke avond heb je wel een andere tafel. We zaten net naast de doorgang naar de keuken en al het personeel dat ons de vorige avonden had bediend kwam een babbeltje slaan, alsof we de geheime inspecteurs van Gault-Millau uit Mijn Restaurant zijn.
De avond werd afgesloten met een gigantisch vuurwerk. Neen het was niet het equivalent van de 4th of July, Quatorze Juillet en Drache National. Het was de combinatie van dat alles. Het onweer van de Poas had ons ingehaald en we hadden een enorm schouwspel met bliksem en donder langs alle kanten en het zeewater was aan het bruisen zoals enkel lekkere champagne kan.
Slaapwel
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
