D-2 : Sloefie aan de macht ;-)

Hallo lieve lezertjes,

ja ja ik heb het nu al goed geleerd... het mensentaaltje kent bijna geen geheimen meer voor mij.  Na zo'n 12 jaar bij mijn baasje(s) te wonen ken ik hun taaltje.  Mijn collega's honden hebben het er nog moeilijk mee. Blijkbaar word ik volgens hen te hard verwend door de mensen.

Vooraleer het relaas van de laatste dagen te beschrijven, wil ik jullie even laten weten dat mijn baasjes mij vorige week hielpen met mijn eigen fotosite  :  http://fow.ask4it.be/_Sloefie/index.html

Ik ben echt trots op de plaatsen waar ik al geweest ben. Soms wandel ik een deel van het parkoers mee, maar soms laat ik me gewoon meenemen in de zak.. Is veel leuker, want je kan alle andere mooie wezens (lees hondjes) heel goed bekijken

Nu zal ik me maar even concentreren op de laatste dagen en weken... Want er is weer veel gebeurd en met momenten waarop de reis bijna in het water zou gevallen zijn... Sommige weten wel waarover ik het heb, maar ik ga toch maar het vertellen zodat iedereen begrijpt waarom de baasjes minder schrijven dan normaal...

Mijn grootste baasje, Sandra, had beslist om haar bril overboord te gooien. Ze was het volgens haar zeggen beu om steeds de brilglazen te moeten reinigen. Dus maakte ze een afspraak op een woensdag ochtend met de optieker om met lenzen te beginnen. Het was wel even schrikken hoor.. mijn baasje zonder bril.... en haar niet vertellen hé maar ik vind dat ze er liever uitziet.... ;-)

Nu, de eerste dagen lukte het heel goed met die rare dingen.. " je moet enkel opletten dat die soepkommen geen soepborden waren voor ze op het oog mochten komen... want anders zag je niets" vertelde ze me heel geduldig. Ook tijdens de controle op zaterdag leek alles nog oké. Ze kreeg wel een andere type lens mee die beter zou aanpassen.

Maandag begon ze echter heel raar te doen mijn lief baasje. Haar ene oog werd plots zo vies rood en deed pijn. Tegen de middag heeft ze haar bril terug opgezet, maar het kwaad was geschied. Gelukkig was daar die leuke dame die haar aanraadde om een groending in haar oog te smeren. Dinsdag ochtend is ze dan maar snel bij de verschillende 'grote meneren en madammen gegaan' (jullie noemen dat dokters denk ik) en daar werd het oordeel geveld : enkele laagjes hoorvlies waren beschadigd geraakt en er was een vieze bacterie op gesprongen... 
Gelukkig kon ik aantonen dat mijn pootjes heel proper waren en dus dat het NIET van bibi kwam... oef oef.... Die witte jassen vertelden mijn baasje wel dat haar oog snel diende te beteren of dat ze het verlof mocht 'bye bye' zeggen... OEI dacht ik al... maar ze vervolgden met woorden die ik wel leuk vond 'dat groen plakkerig ding was de juiste remedie en als mijn baasje dat zou volhouden elke dag wel 4-6 keer, ging het voldoende genezen zijn'. Ik heb dan maar de ganse week om de 3 uur zitten blaffen met dat tubeke in mijn pootjes, zodat mijn baasje het zeker niet vergat. En dinsdag kwam dan het goede nieuws.. mijn baasje haar oog was voldoende genezen om op verlof te vertrekken. Dat zalfje moet er enkel nog in de ochtend en de avond in en ze moet zich wel gedragen... niet met ogen open in het zwembad, de zon niet direct in haar oog laten schijnen, liefst niet in de buurt van zand komen, ..... En als alles blijft evolueren kan ze na haar verlof terug met die kommen en borden beginnen ... dus JIPIE...

Mijn beide baasjes hebben het ook ontzettend druk gehad. Projecten die af moesten geraken, onverwachte ongemakken (zoals de oogjes), plotse pc-perikelen, ... En als je het druk hebt, dan doe je niet veel anders meer dan - opstaan, werken, gaan slapen... en mij... een beetje vergeten.. Gelukkig mocht ik Sandra aan haar zalf doen denken, want anders waren ze me waarschijnlijk gewoon vergeten eten en water te geven. Maar ze tellen af en zijn uiteindelijk langzaam in verlof stemming aan het komen : Sandra word dan wat stressier dan normaal, Steven begint van alle kabeltjes en batterijen bijeen te zoeken... en elk bereidt zich duidelijk anders voor : Steven is donderdag avond op zoek gegaan naar de nodige kledingstukken en kwam tot een grote verrassing dat hij zijn vest kwijt was... Sandra is er zaterdag ochtend een eerste keer 5 min aan begonnen, maar was het dan al weer te snel beu. Deze ochtend was het dan controle van de lijst en wat er klaar lag, en jaja de decibels zijn een paar keer naar boven geschoten... MAAR... het inpakken zelf heeft slechts 10 min geduurd...

Nu ik weet niet waarom mensen altijd zoveel tijd nodig hebben hoor... Maar ik ben al een tijdje klaar hoor.. Heb mijn valiesje klaargemaakt en heb zelfs nagekeken of ik er indien nodig in kan wegschuilen...
Maar waarschijnlijk ga ik dat niet moeten doen, want mijn baasje heeft daar juist mij laten zien waar ik tijdens de lange vlucht mijn pootjes mag strekken en waar ik wat kan dromen over ... (neen dat ga ik jullie nu eens niet zeggen... mijn dromen zijn mijn privéjachtterrein... )


Nu dat mijn baasjes terug beiden voor de tv zitten met een laptop op de schoot, ga ik afsluiten en ga ik wat bij hen op de schoot liggen... Het is daar nu lekker warm, maar je moet er wel wat tegen de wind kunnen..

Waf waf,... tot de volgende keer liever lezertjes... En aan die vriendelijke dame van enkele weken geleden die mijn baasje een goede raad gaf : WOEF WOEF !

Sloefie de hond die er helemaal klaar voor is.