Dag 1 - Drive - Fly - Sleep

Hallo lieve lezertjes,

Sloefie staakt vanavond ... hij is een beetje kwaad... Waarom? Wel, hij had gehoopt naar buiten te mogen kijken vanuit het vliegtuig, maar hij heeft heel de dag in zijn hok gezeten. Dus moest Steven of Bibi het maar schrijven... Dus werd Sandra het 'slachtoffer'.

Deze ochtend zijn we rond 5 uur opgestaan en hebben ons klaargemaakt. Onze taxi was perfect op tijd en dus konden we direct vertrekken. Eenmaal op de luchthaven werd de bagage uitgeladen en wandelenden we op ons doodste gemak naar de vertrekhal. Daar aangekomen bleek de incheckbalie al klaar te zijn en te wachten op passagiers. Op minder dan 5 minuten hadden we onze plaatsen en onze boardingpassen. Daar Sandra weer vlotjes praatte werden aan beide valiezen ook een sticker "priority" gehangen. Het voordeel hiervan is dat normaal gezien bagage met "priority" eerst uit het vliegtuig wordt gehaald... met de nadruk op EERST. (maar later daar meer over). Niet alleen het inchecken ging vlot, ook het verplicht nummertje bij security was supersnel: schoenen uit, laptop & ipad apart in een bakje, alles uit de zakken en hopla door de scanner. Deze keer geen piep of tuut te horen, dus alles terug inpakken en wegwezen maar.

We waren nu wel extra vroeg klaar met de verplichte nummertjes en ik begon de eerste tekenen van afkickverschijnselen te tonen, dus zijn we opzoek gegaan naar koffie en wat ontbijt. Starbucks heeft zijn intrede enkele jaren geleden in Zaventem gedaan, dus een "venti cafe latte" was de evidente keuze. Eens de koffie uit was hebben we ons op een gezapig tempo begeven naar de gate en daar ons mentaal beginnen klaar maken voor de vlucht... "gaap gaap"...

De eerste vlucht is eigenlijk een lachertje. Hier is het verschil tussen de business/first class en de economy bijna niet op te merken. De millimeter meer plaats die je hebt in de hogere klasses is minder dan de plaats die je krijg in de nooduitgang van de lagere klassen en voor zo'n klein traject is het niet de moeite.

Hoe ziet er zo'n vlucht BRU - AMS dan wel uit vraag je je af? Wel, je stapt in - je doet je stoelriem vast - je stijgt op - je denkt na van ga ik mijn laptop of mijn ipad opzetten - je zet hem op en welgeteld 2 seconden nadien hoor je 'we zetten de afdaling in, gelieve alle elektronische toestellen af te zetten en op te bergen' en niet veel later sta je met je 3 wielen terug op de grond. Deze keer stopte het vliegtuig naar mijn gevoel in het midden van de tarmac, maar blijkbaar was dat ook wel de bedoeling want de deur werd geopend en we mochten de metalen trap af en naar het busje.

Na het natje en een droogje, een paar plaspauzes en enkele dagdromen, was het 11u15. Inchecken voor de 2de vlucht was om 12u dus er restte nog net voldoende tijd om nog een paar winkeltjes binnen te wandelden en dan naar de volgende gate te vertrekken.

Met onze zilveren Delta kaart (de ene nog een geldige, de andere een iets minder geldige want vervallen enkele maanden geleden) kregen we voorrang op de rest van de bende en konden we als een van de eerste inchecken. Alleen was er blijkbaar een klein pietluttig probleem: de software om de laatste controles te doen en de passagierslijst af te toetsen werkten niet. Tussen de hostesses en de hosts werd druk overleg gepleegd : starten we de manuele procedure, of gaan we toch nog wat wachten ? Hoe lang gaan we dan nog wachten? Uiteindelijk bleek dat het systeem nog minstens 20 min ging uit zijn want dan ging er pas iemand van IT kunnen naar komen kijken... dus werd er op de oude manier gewerkt : de eerste persoon roept het boekingsnummer op het ticket, de tweede persoon tikt het nummer in en leest dan de zetelnummer en naam af. Komen die overeen mag de passagier door. Een zeer omslachtig proces en eens met dit proces gestart kan je er ook niet meer van afstappen. Maar het was nog vroeg, dus we zouden nog op tijd vertrekken. Wij mochten als eerste naar de laatste securitycheck:laptop & ipad uit de zak, jas uit, ceintuur uit, op een afgetekende plaats gaan staan, een snelle scan van het gebeente en de okselgeuren (je staat in een glazen pashokje met je armen in de hoogte), wachten op een tuutje en dan verder.. Oef geen verkeerde tuut. "mevrouw, hebt u bezwaar dat we een extra check doen?" "Euh, ... Neen" en dan krijg je een bodycheck (even aftasten of het machien wel zijn werk gedaan, hadden niets over het hoofd had gezien). Allez,ik mocht toch door en langzaam, zeer langzaam werd iedereen door hetzelfde proces geduwd... Manuele afroeping, automatische security.. Daar het zo traag ging en er ook geen hostessen teveel waren, mocht je uitzonderlijk gewoon doorstappen naar je plaats op de vlieger.

Daar waar het verschil tussen de verschillende klassen op de eerste vlucht niet zichtbaar was, is het dat wel op de tweede. In business wordt je persoonlijk ontvangen, wordt je jas mooi weggehangen en krijg je direct een glaasje water en iets om het wachten wat aangenamer te maken: bv. een glaasje champagne... en als je dan wat te lang moet wachten ... nog een glaasje :-)

Door het manueel proces zijn we uiteindelijk met klein halfuurtje vertraging vertrokken, maar de piloot verzekerde ons dat we stipt op tijd zouden landen. Hij heeft gelijk gekregen:-) Bij KLM hebben ze de gewoonte om het eten door een bekende chef te laten creëren. Deze keer werd het eten van business ontworpen door Peter Goossens.. Jaja diene van het Hof van Cleve. Ik hoor jullie al zeggen 'oei,hebben jullie dat beide gegeten?' Ja, we hebben beide kunnen genieten van het eten dat gekookt was door Peter... De ene omdat zij in de juiste klasse zat, de andere omdat zijn diabetenmaaltijd niet op de vlieger was geraakt en hij dus het eten van de business ook mocht mee-eten. En we waren het eens : het was LEKKER!

Na zo'n 9uur op de stoel te zitten, te hangen, te liggen, te dagdromen, te mediteren,... was het dan zo ver. De vlieger kwam mooi op tijd in Vancouver aan. Sandra was als eerste van de vlieger maar wachtte braaf op Steven. Toen bleek dat het douanedocument niet zo correct was ingevuld bij Steven (dagen en maanden en jaren stonden door elkaar), heeft hij zijn gegevens op dat van Sandra bijgegooid en zijn we samen naar het checkpoint te gaan. We wonen op hetzelfde adres dus kan da :-) Na 1 vraag wist die meneer voldoende en kregen we de immigratiestempel en mochten we verder.

De bagage van Sandra was er heel snel... en na een pak andere valiezen voorbij te zien gaan is die van Steven er uiteindelijk ook doorgekomen. "Prioriy ... forget it". Aan de uitgang stond een oudere dame ons op te wachten met een bordje van Holland America. Zij ging met ons tot aan de taxi, gaf de chauffeur een voucher en nam afscheid.. En daar zaten we dan in een kleine Prius met onze grote valiezen, onze handbagage en 2 volwassen. Die meneer heeft gevloekt om toch alles in zijn wagen gekregen, zelfs zijn eigen eetzak kon mee. Na zo'n half uurtje rijden kwamen we dan aan ons hotel. We checkten in en begonnen eigenlijk moe te worden. Maar was nog wat te vroeg om al te gaan slapen dus hebben we nog een korte wandeling gemaakt. Sandra had op de weg naar het hotel een 'restaurant brewery' gezien en daar dit op wandelafstand van het hotel was, zijn we daar nog een biertje gaan drinken en wat gaan eten.

Toen we terug in het hotel kwamen, hebben we nog wat folders van de toeristische hoogtepunten van Vancouver opgepikt en eens op de kamer de tv opgezet. Het was bijna 19u (betekende 4u in de ochtend Belgische tijd) en we kregen het moeilijk. Steven is dan maar snel gaan slapen en ikke, wel ik heb nog wat gesurft en wat aan de blog geschreven.

Maar nu …ben ik ook wat te moe geworden en dus ga ik ook maar slapen denk ik…

Slaapwel lieve lezers van onze blog. Tot morgen

Bibi