Dag 3 - Tussen wal en schip

Goede morgen lieve mensenlezertjes,

Vandaag was er maar een doel: op de boot geraken. Onze boot was deze ochtend rond 6u30 in Vancouver geraakt en zou vannamiddag rond 17u terug vertrekken. Voldoende tijd, niet waar?

Om 8u30 diende mijn baasjes te laten weten aan de dame van de boot hoeveel stukken bagage er diende uit de hotelkamer opgepikt te worden. Maar toen ze de boot hoorden binnenvaren, waren ze beide klaar wakker. Dus besloten ze een beetje vroeger op te staan, hun klaar te maken en te gaan ontbijten alvorens naar het rendez-vous punt te gaan. Eens ze gemeld hadden dat ze 2 valiezen hadden mochten ze nog even vrij in het hotel rond lopen, maar dienden ze wel tegen 10u30 uitgecheckt te zijn en klaar te staan. Stipt op tijd waren ze klaar en stonden ze met hun handbagage op de afgesproken plaats.

De dame begeleidde hen en nog zo’n 10 andere mensen naar de boot. Ale, naar het einde van de wachtrij. Daar begon dan het wachten: het wachten om door security te mogen, het wachten om door US Immigratie te mogen, het wachten om zich aan te melden voor de boot en het wachten om uiteindelijk aan boord mogen te gaan. Wachten en nog eens wachten ... en mijn baasjes haten dat dus duidelijk... Ik heb daar niet zoveel last van. Ik plas eens tegen een boom of een loslopende rugzak om het wachten leuker te maken.

Eens op de boot hadden ze hun kajuit heel snel gevonden en die voldeed aan hun verwachtingen. Gelukkig maar, want ze zitten er voor bijna 2 weken in vast... Hopelijk hebben ze wat goed weer, want anders gaan die 2 hun kas op fretten hoor.

Zowel Steven als Sandra hebben dan een belletje naar het thuisfront gedaan om te laten weten dat alles in order was en dat ze op de boot waren. Nadien hebben ze de boot even verkend en hebben ze wat informatie verzameld over de mogelijkheden aan boord: internet, spa, drank, .... Ik denk dat die 2 ook beginnen vrezen voor zeer ongezellig weer...

Tegen 18u30 hebben ze kennis gemaakt met hun 2 “boys” en het waren 2 vriendelijk gasten. Ben benieuwd of ik af en toe een snoepje krijg van hen. Daar mijn baasjes nog niet te veel gegeten hadden tijdens de dag, besloten ze wat vroeger te gaan eten. Ze hadden geopteerd voor open seating, wat betekent dat je gaat eten wanneer je wil en je zelf beslist met hoeveel personen je aan tafel wil zitten. Dit hebben ze me nadien proberen wijs te maken: Mij zeiden ze dat ze gewoon sneller terug bij mij wouden zijn, zodat ze me nog wat konden vertroetelen (Maar in opinie – en ik ben maar de hond van het gezin - beide zijn tamelijk asociale techneuten dus zaten ze liever met hun tweetjes aan tafel ) Ze dienden wel wat te wachten want er waren nog mensen die met 2 wilden eten en in plaats van dan daar zoals de minder mobiele mensen in een zeteltje te zitten, zijn mijn baasjes naar een bar gewandeld om een aperitiefje te drinken: Sandra dronk een Cosmopolitan, Steven ging voor een Dirty Martini. In het restaurant heeft Steven ne full course genomen ( Voorgerecht, soep, hoofdgerecht en kaasschotel), Sandra koos enkel een soep en een hoofdgerecht. De wijnober probeerde een paar keer, maar ze hadden veel liever Italiaans water dan gegist druivensap. Uitvluchten ja, na al die alcohol voor het eten.

Uiteindelijk zijn ze terug in de kajuit gekomen en hebben ze nog wat met mij zitten spelen en me geholpen om op het internet te geraken zodat ik wat kon zien wat mijn facebook hondvriendjes de laatste dagen al gedaan hadden. Maar heel lang mocht ik niet op de laptop, want iedereen wou vroeg in bed. En dus zeg ik jullie nu ook al slaapwel...

Tot morgen mijn lieve mensen vriendjes