Dag 2 - Vancouver

Dag lieve mensenvriendjes,

Hier ben ik weer, de braafste hond van heeeeel de wereld (al blaf ik het zelf).

Deze ochtend waren mijn baasjes wel heel vroeg wakker. Het zonnetje was zelfs nog niet opgestaan. Ik heb even geblaft dat het nog veel te vroeg was en ze zijn dan maar wijselijk nog wat verder gaan snurken. Zou dat door de jetlag zijn of wat?

Rond 7 uur is Sandra terug opgestaan en begon de blog te schrijven tot Steven voldoende wakker was en toen werd er plots gebabbeld, ge-onderhandeld en er kwam een besluit: mijn baasjes gingen eerst wat ontbijten en gingen zich daarna op hun gemak echt klaarmaken. Nu ontbijten is een groot woord, want ale zeg nu zelf... “Mc Donalds” is dat nu ontbijt? Ik ging dus maar mee op onderzoek en ik moet nu toegeven bij Mc Donalds stond heel veel volk aan te schuiven voor een Egg Mc Muffin. Wat dat is? Wel, een broodje met daartussen een eitje en wat gesmolten kaas. Voor Steven werd er nog wat spekjes tussen gelegd, voor Sandra bleef het zo ‘Basic’. Ik heb even heel lief gesmeekt en mocht ook proeven: het was wel heel lekker … Van de gebakken patat, neen geen frietjes, maar gewoon wat gebakken samengeperst aardappelschijfjes heb ik ook geproefd, maar dat vond ik nu net niet zo mijn zin. Die spekjes waren veel interessanter… En blijkbaar was ik niet alleen want Steven en ik hebben nog een tweede met spekjes gedeeld… njam njam J

Terug in het hotel ging Sandra wat verder met schrijven en daar ontstond de kladversie van de vliegdag. Tuurlijk heeft ze nog wat gechat met de vrienden aan het thuisfront, maar de blog was toch geschreven. Terwijl had Steven zich gedoucht, klaargemaakt en de krant wat lezen. Nadien mocht Sandra in het water spelen en kon Steven de blog nalezen en sommige zinnen wat verbeteren. Ze waren het eens dat het ne droevige blog was en dat ze mij wat meer in de watten gingen leggen zodat ik ze de volgende dagen ging schrijven ;-) Maar Sandra had toch haar best gedaan en heeft dan ook extra likjes van mij gekregen J

Beide verlofgangers waren uiteindelijk klaar en keken naar het weer buiten …. En ze gingen terug zitten... Top overleg… ik mocht meeblaffen... en we besloten naar de visjes te gaan kijken. We moesten dan wel de stadsbus nemen dus moest ik mij wel heel goed wegsteken als ik mee wou gaan, want er staat expliciet “geen huisdieren toegelaten”. Ik blafte dat ik de rugzak ging springen en zo wel mee kon. Ze hadden nog 2 ticketjes voor de bus, maar … waar waren die nu ook al weer. Was Sandra dom geweest ( jajaja die kan dat soms) en de verkeerde ticketjes in de vuilbak gegooid? De ticketjes die ze toonde aan Steven en mij hadden al een datum er opgedrukt… Gisteren hadden we 4 ticketjes gekocht, maar slechts 2 gebruikt door zo snel terug te keren naar start. (Dat verhaal hebben ze jullie niet verteld he … maar ze gingen naar ne winkel op Broadway. Alleen hadden ze niet goed gelezen het moest W Broadway zijn, en ze namen de SkyTrain naar E Broadway… Dus die winkel hebben ze niet gevonden want veel te ver weg te voet… HIHIHIH als ik niet mee ga lopen die 2 soms toch verloren he )

 Ale we zullen ar nieuwe gaan kopen. 4 ticketjes = 10 Canadese dollars later, keek Sandra terwijl ze wachtte op de bus naar die ticketjes. Oei, die hadden ook alle 4 al een datum en tijd er opstaan. Hoe kan da nu, ze hadden die juist uit de automaat gehaald en slechts 2 gevalideerd? Sandra bleef wat nuchter voor de verandering en besloot gewoon later te zien wat er gebeurde…(opmerking van de nalezer: in navolging van de grote loodgieter uit Vilvoorde) In Stanley Park toegekomen mocht ik even de benen strekken en wat rondjes lopen en ondertussen heeft Sandra even de chauffeur- die ook even een ‘rondje moest lopen’ - om raad gevraagd. En ik zal zijn reactie even vertalen:

 “Maar madammeke toch. Jullie hebben voor 4 personen ticketjes gekocht om direct te gebruiken. Als jullie 4 tickets wilden hebben om later te gebruiken, dan mag je die niet in die automaten kopen. Je moet die gaan kopen in de krantenwinkels. Maar stap maar in de bus hoor, van mij mag je mee rijden.”

 “Mijnheer, dat is heer vriendelijk, maar we komen juist van de bus en we gaan naar het aquarium”.

“Wel, als je terug wil rijden vertel de chauffeur jullie stoot en jullie hebben heel veel kans dat hij jullie ook wel helpt… Toeristen hebben het moeilijk met dit toch makkelijk systeem”.

 “Oef” blafte ik, want die meneer gaf hen wel een goede tip.

 Toen we aan het aquarium kwamen, begon het terug hard te regenen. Er waren zowel grote en vieze als kleine en lieve visjes. En na een eerste deel van het vissen te bekijken had ik wel grote honger gekregen. We zijn met zijn 3tjes dan maar buiten – ja ja, jullie lezen het goed buiten – gaan aanschuiven en onder een tentje onze warme panini en chili soep opeten. Toen we klaar waren begon er net een spreekbeurt over Beluga’s (witte dolfijnen).

Toen hebben we nog wat andere dieren bekeken, zoals de grappige otter die elke keer als Sandra een foto wou nemen even onder dook. Maar na zo’n 5 minuten spelen heeft hij toch ook een paar maal mooi geposeerd

Eens ze de show van de spitsneusdolfijnen gevolgd hadden, gingen ze terug naar visjes turen en je kan nooit raden wie ik toen zag... : Nemo. Blijkbaar was die ook op vakantie en was daar ook aan het spelen met zijn neefjes en nichtjes. Nadien zijn we nog naar een grote zand-etende schildpad gaan kijken en toen de visetende octopus. De meneer van het aquarium zei ...”heel goed opletten: nu zwemmen er 3 visjes blij rond, maar als ze te dicht bij mevrouw de octopus komen dan zullen ze niet lang meer zwemmen. Mevrouw eet immers wat ze in haar vingers kan krijgen; hoe meer ze krijgt, hoe meer ze eet, hoe groter ze wordt”. Die meneer zijn woorden waren nog maar juist uit zijn mond of daar gebeurde de eerste moord … Heb snel even mijn pootjes voor mijn ogen gedaan want ik zou niet graag in haar zuignapjes gezeten hebben.

Toen we het allemaal een beetje beu waren gezien, zag Sandra plots nog iets over de grond (achter het glas) schuiven. Ik was nog nooit zo snel terug in de rugzak gekropen. Die Boa had precies grote honger, want hij was super actief. Sandra heeft er nog wat zitten tegen tetteren en wat foto’s van genomen, maar ik zat lekker in de zak. Mij ging hij niet krijgen als eten!

 Toen we de bus terug opstapten, heeft Sandra het verhaal van de ticketjes nog eens verteld en die meneer lachte haar een beetje uit, maar ze kreeg wel 2 nieuwe ticketjes … dus was het niet zo erg. Ik wou in zijn been gaan bijten, maar toen zei Steven dat ik in de zak moest blijven zitten want dat hondjes niet mee mochten op de bus. Ik was dat dus al vergeten:-@

 Eens terug in de stad zijn we nog even tot een winkel gegaan voor wat suikervrije snoepjes en voor de Voltaren zalf die Sandra in Brussel was vergeten te kopen. Maar blijkbaar bestond dat hier ook en dus hebben ze die meegenomen. En in het hotel hebben ze nog wat zitten overleggen wat ze gingen doen. Het was al na 5 uur en ze hadden niet veel zin om nog ver te gaan. De pint bier in de brewery had heb heel hard gesmaakt en dus hebben ze besloten om terug te keren naar waar ze gisteren waren gegaan. Ik mocht terwijl op de bagage letten en wat tv kijken…. Ik was ook een beetje moe gelopen, dus liet ik hen maar gaan.

 Toen ze terug waren, hebben ze me verteld dat er heel veel mensen waren, allemaal supporters voor de ijshockeyploeg die aan het spelen was. Het was daar wel wat luidruchtiger dan de vorige dag maar ze hadden zich geamuseerd. Toen ik vroeg wat ze gedronken hadden, zeiden ze “Steven 2 pints of lager (het huis pilsje) en Sandra 2 pints of Brown Ale” Ale, het had hen duidelijk gesmaakt en niet veel later hebben de 2 hun pyjama aangedaan. Steven heeft nog wat tv geslapen en Sandra heeft nog wat gechat met de Facebook vriendjes… Maar rond 8u30 werd het heel stilletjes en heb ik ook mijn oogjes maar toegedaan…

 Slaapwel lieve mensenvriendjes… Tot de volgende keer