Alleszins tijdens het ontbijt was de zon al hard aan het schijnen. Er was dus hoop.
Vandaag gingen we naar een grote canyon, de Waimea Vallei, ook wel de Grand Canyon van de Pacific genoemd. Maar ja, je kent Amerikanen he. Altijd overdrijven.
Geen omelet vandaag maar wel lekkere patatjes met spek en eieren. Hmm. Enkel boontjes ontbraken om er een volledig ontbijt van te maken, maar naar het schijnt moet ik mijn lijn beginnen letten. De rugzak begint zwaar te wegen wanneer ik er in zit. Hihi.
In feite is de Waimea Canyon nog geen twintig kilometer verder dan waar we gisteren in de modder moesten omkeren. Maar toch moesten we volledig de andere kant uitrijden want de vallei loopt naar het westen en dus kan je er maar inrijden vanuit het uiterste westen van het eiland.
Maar Minneke kende de weg en onze tuut was goed uitgerust na gisteren. Dus na anderhalf uur rijden konden we kiezen tussen twee wegen om de vallei in te rijden, de Waimea Canyon Road en de Kokee Road. Het werd de tweede. Het maakte niet uit want uiteindelijk liepen de twee wegen in elkaar en de weg liep uiteindelijk toch dood.
Het zonnetje was ondertussen nog altijd goed aan het schijnen. Misschien had ik toch maar een omelet moeten vragen vanmorgen. Enfin. Bij elk uitkijkpunt werd Tuut efkes aan de kant gezet en werden er foto’s genomen. We passeerden 1000 voet, 2000 voet, 3000 voet. Zoveel voeten. Hoeveel pootjes zou dat zijn? Eens de twee wegen samenliepen was er wel wat meer volk op de been. Op de parkings moest je al eens geduld hebben tot er iemand met de wagen wegreed, zodat we plaats hadden om te parkeren.
Bij de tweede parking hebben we samen beslist om straks de Canyon Trail te doen. Die deed Steven wat denken aan een van de wandelingen in Bryce Canyon. Maar dat was voor straks. Eerst wilden we de weg helemaal tot het laatste uitkijkpunt doen. Een beslissing met belangrijke gevolgen zou later blijken.
Verderop werd het wel een beetje gek. We zagen langs de kant van de weg namelijk bordjes staan van de NASA en Navy! En dan ook een grote witte ballon die tussen de bomen stond met een bordje van de USAF. Bleek dat boven de zee proeven gedaan worden met raketten en de radars om dat in het oog te houden.
Maar de weg was nog niet gedaan bij de militairen. Er waren nog twee andere uitkijkpunten. Alleen zag je hier niet de Waimea Canyon maar de achterkant. En die liep helemaal tot in de zee, tot aan het westelijk uiteinde van Na’Pali kust. Gisteren waren we aan de oostelijke kant.
Wat het uitzicht zo spectaculair maakt op deze uitkijkpunten is dat de steile hellingen de wolken naar boven stuwen en dat het weer hier dus heel snel kan veranderen. En dat is ook wat wij voor hadden. En als wolken snel stijgen dan ... willen ze hun water kwijt. En eerst was het maar motregen. Daar kan ik zelfs tegen. Maar na een tien minuten was het geen motregen meer. Dus gingen we eerste naar Tuut terug om onze bokes op te eten.
Maar het weer werd er niet beter op. En wanneer de bokes op waren, zat er niks anders op dan af te dalen. Van de geplande wandeling kwam niets in huis. Hoe lager we kwamen, des te harder was het aan het regenen.
En zo viel ook onze dinsdag in het water.
Hopelijk wordt het morgen beter weer.
Tot morgen.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten