D1 - de langste dag

Hallo lieve lezertjes

Jiha we zijn terug op reis... En deze keer echt een reisje om te ontstressen... Dus niet vroeg opstaan of gezeul met te veel bagage. Neen deze keer gewoon rustig op pad met het baasje ;) ik hoor jullie al vragen "allez Sloefie, ga je ons ook verklappen waar jullie naar toegaan... We zijn immers benieuwd naar de nieuwe reisverhalen..."  Wel mensenvrienden en trouwe viervoeters, Sandra en ik trekken deze keer naar Miami en we gaan wat rondtrekken met de boot. Wat we allemaal precies gaan doen, weet ik ook nog niet zo goed, maar het gaat leuk worden. Wat ik wel weet is dat het reisje een reactie is van Sandra op de laatste lastige maanden. En ze vond dat ze dan ook hoog tijd was om het achter zich te laten ... En ik ben de gelukkige hond die mee mag in deze tocht.  JIPIE...

Maar laten we niet te ver in het verleden kijken en gewoon vertellen hoe onze eerste Dag verlopen is....zet jullie maar goed neer want het gaat even duren ...   We begonnen zeer rustig... Ik dacht eerst "oei.. Mijn baasje is verandert van idee... We gaan te laat zijn. ... OPSTAAN " maar Sandra stond op op het tijdstip alsof er ging werken... Ze vertelde mij dat we niet via Amsterdam vlogen maar via JFK. "Gaan we dan ook naár het honderrestaurant?"  vroeg ik, maar ze vertelde me dat we daarna gewoon even onze pootjes mochten strekken en dat we nadien direct verder vlogen... Ik vond dat een klein beetje spijtig want ik had wel zin in die lekkere hondenbeentjes;(  Sandra ging verder dat we dan de auto gingen oppikken en dan wat gingen rondkijken. Toen ik bedacht hoeveel mooie bomen er op mij wachtten vond ik het niet meer zo erg dat we doorvlogen. 

Na een douche en een laatste check dat alles meewas vertrokken we. We waren nog maar net op de autostrade en Sandra kwam tot de conclusie dat mijn zwembroek niet mee was. Ik bekeek haar eens heel vies, maar blafte toen dat ik wel zo in mijn hondentenue zou zonnen en zwemmen. Steven en grote broer (liever kleine Loebas genaamd) brachten ons, maar amai... Het heeft toch wat tijd genomen want de ring zat vast. Ik zei dat ik Sandra al zeep zag gebruiken in zo'n geval, maar grote broer vertelde me dat dit nu niet ging helpen. ik begreep er niets meer van.

Eens in de luchthaven ging het vlot : Slecht 1 levend wezen voor ons en dan mochten we inchecken.  De mevrouw vertelde mij persoonlijk dat er ook voor mij een zetel voorzien was.  Waw, "dank u mevrouw" heb ik dan lief teruggezegd maar ik denk dat mijn accent nog niet goed is. Sandra kreeg niet onder haar voeten want we reisden lichter dan vorige malen.  Nog even de verplichte winkels door en we konden ons melkje gaan zoeken. 

Aan de gate kregen we de informatie dat we ons niet dienden ongerust te maken over de openstaande klep van het vliegtuig : de techniekers waren aan het werken om het vliegtuig vliegklaar te krijgen. Net voor we aan boord mochten gaan, kwamen er ineens 10 mannen tevoorschijn met zwarte afsluitdoeken. En toen begon de mevrouw van de vlieger plots namen af te roepen. Wie zijn naam hoorde diende bij die mannen te gaan voor extra controle. Wij zijn niet opgeroepen geworden en konden enkel toekijken en... wachten. Uiteindelijk is de vlieger met zo'n 40 kostbare minuten vertraging vertrokken. De vlucht was heel rustig: we keken naar een film "de judge" , deden een dutje en begonnen dan aan de beschikbare aflevering van de tv serie "Gotham". 

Toen we over Boston vlogen sprak de kapitein door de luidsprekers dat er sneeuw aan het vallen was in JFK en dat we even gingen moeten wachten voor het landen...Ik stelde dan maar voor aan Sandra om nog een aflevering op te starten, want tja rondcirkelen ... Dat kan wel even duren. (Als ik het perfect plaatsje zoek, dan doe ik ook een paar rondjes alvorens mij neer te zetten. Dus ik begrijp de piloot wel). Toen de aflevering afgezien was... begonnen mijn pootjes raar te doen, steeds een teken van onraad. Ik weet dat ik niet mag blaffen dus kroop ik heel dicht bij Sandra. Na nog een kwartiertje en af en toe naar de routeplanner te gaan snuffelen, kwam ik tot een onaangename conclusie : we hadden nu al 20 x de grote cirkel gegaan. Allez mr de piloot je mag nu wel gaan zitten hoor. Alleen kwam hij met slecht nieuws : het weer in JFK was nog verslechterd, en de luchthaven was dichtgegaan. Daar hij al zo lang aan het cirkelen was , moest hij beslissen : landen of uitwijken.. Landen kon niet... Dus we gingen terug naar Boston...

Hein.. Geen JFK ?!?!.  20min later stonden we aan de grond in Boston en reed de vlieger naar een afgelegen stuk. De piloot vertelde dat alle vliegtuigen dienden uit te wijken naar hier en dat niemand meer mocht vertrekken want alle gates waren bezet en ze begonnen aan een puzzelstuk vliegtuigleggen. We gingen wel maar even aan de grond staan. Mensenvrienden, ik heb vandaag weer een nieuw synoniem geleerd van straks, later, ... met name "even".

Na anderhalf uur op dat plaatsje te staan en van overal vliegtuigen te zien toekomen, kwam die piloot terug online : we gingen als eerste fuel krijgen en als eerste vertrekken wanneer JFK openging. Nu waren we aan het wachten op het papierwerk om fuel te krijgen... Na zo'n uur kregen we dan de confirmatie dat we aan het tanken waren.. Jipie...het ziet er goed uit.  Iets nadien is JFK dan open, maar er zijn serieuze vertragingen...  Ole ole misschien hebben we onze vlucht dan toch nog. Een half uur later kregen we nog beter nieuws... "We gaan alles beginnen voorbereiden om te kunnen vertrekken". Het moet nog al een voorbereiding geweest zij hoor, want een uur nadien stonden we nog steeds op diezelfde plaats en kwamen er nog steeds vliegtuigen bij. Maar we moesten niet wanhopen want ze gingen ons wegduwen. En ja hoor. 10 min nadien werd het vliegtuig ongeveer 2meter achteruit geduwd. Nadien ... Niets meer !  En daar was hij weer die grapjas piloot : blijkbaar hebben we een technisch probleem. Ik ben heel stilletjes gebleven want ik herinnerde mij dat er ook in Brussel een technisch probleem hadden.. Zouden ze misschien een antibiotica-plakker op een wonde gekleefd hebben en moest deze nu vervangen worden. Ocharme het arm vliegtuigje. Een klein kwartier later kwamen de gele dokters aan ...we moesten geen schrik hebben ... Ze kwamen enkel het vliegtuig verzorgen.  De piloot grapte plots nog maar eens... 

Als de dokters snel genoeg waren, konden we nog vertrekken ... Maar als ze iets te traag hun patiënt verzorgde zaten we met een probleem : de hostessen en de piloten zouden te lang aan het werk zijn.. Ze waren nu al overtime aan het doen. Hein?!? We staan stil, hoe kun je dan werken? Maar blijkbaar is ons kalmhouden en af en toe ons eens toespreken ook werken.  De dokter deed zijn best en we konden dus nog net vertrekken ...  NOPPES...   Door de problemen die we hadden gehad, was ons slot om als eerste te vertrekken al weg en diende we nu aan te schuiven en dat ging nog even duren.  De piloot liet ons dan maar weten dat ze volop met het hoofdkantoor aan het bekijken waren wat nu moest gebeuren...

Terwijl we dan nog maar een aflevering bekeken van Gotham gingen de deuren los,vast,los,vast,... En elke keer kregen we een nieuw/ander/oud plan. Ik weet niet of het mijn hondenhersenen waren, maar ik werd er gewoon zot van : uitstappen of toch niet , naar de gate of via een trap en bus, ...  Aha... Er is een beslissing : ze hebben een crew gevonden... Klein detail ze zitten nog op ne vlieger ... Dus die gingen nog enkele uren onderweg zijn. Ahja er is geen eten of drank meer, en het toiletpapier dat is ook op... Tja.. We gaan het vliegtuig toch moeten tijdelijk verlaten, maar hoe ?!? 

De piloot heeft super nieuws melde hij plots : er was een gate vrijgekomen aan de internationale kant van de luchthaven, wat betekende dat er immigratie en douane faciliteiten waren.  Daar gingen ze voor, want als we via de trap gingen gaan, zouden ze nog moeten foefelen om het allemaal in orde te krijgen. Iedereen terug op zijn plaats, handbagage terug in de kasten en wachten maar.  Uiteindelijk een half uur later zijn we dan van het vliegtuig geraakt...

Oei. Hier zijn die super gesofisticeerde dingen nog niet.... En ja hoor.. We dienden terug naar achteren om papieren in te vullen.   En dan kreeg Sandra die rare vragen : "hoe lang is het geleden dat je vertrok? Wat doe je hier?"   De uitleg van kliniek en overlijden familie is blijkbaar voldoende en we kregen onze stempel om binnen te mogen.  Nu bagage oppikken, door de douane, en dan ... Oeps hier is geen delta vertegenwoordiging en nog minder een plaats om bagage af te geven. Toen we daar een tijdje hadden staan koekeloeren naar andere passagiers, is Sandra maar wat gaan babbelen "Ah maar Delta zit niet in deze terminal." "Misschien nemen jullie je bagage best mee naar die andere terminal en krijgen jullie daar help"  

Hihi.  Mijn baasje kan direct begingen als reisleidster want ze vertelde aan de mensen die er stonden wat te doen in het Nederlands , Frans en ah ja ook Engels.  Na een mooie wandeling stonden we dan aan de incheckbalie ...we waren er zeker niet alleen.  Gelukkig was Sandra niet gehaast en vond we dat we daar eerst een oplossing diende te hebben voor nog verder te gaan : de mevrouw aan de Balie heeft 15 Min zitten zoeken en vond zo goed als niéts.  Er waren gewoon geen vluchten vanuit de regio New York of Boston naar Miami voor zaterdag. HEIN!?!

Een hotel kunnen we je hier niet geven ging ze verder en dus raadde ze ons aan om toch de vlucht naar JFK verder af te ronden.. Daar zouden ze wel een hotel hebben. Ik zag aan de ogen van Sandra dát ze er geen barst van geloofde, maar ze had toch al een Back-up plan om tot in Miami te geraken .... Op zaterdag avond.... Dus als echt niet anders kon.. Zouden we 2 nachten in de luchthavens (JFK en Atlanta) doorbrengen ... Ik kan je verklappen .. Ik zag dat helemaal niet zitten. 

Bagage afgegeven, door de Security geraakt en dan... Welke gate, welk uur? Want het ticket zegt enkel BOS - JFK en zetel 15E. Andere komen naar ons toe en we legden alle stukjes samen: gate 13 en vetrek uur 10u in de ochtend ?!? Dat kan niet , maar we veronderstelden dat het dus 10PM zou zijn.  Aan de gate waren we de eersten, maar al snel leek heel de vlieger ons gevolgd te hebben. En ocharme de dames die daar nog aan de Gate aan het werken waren .. Die kregen de volle lading ... Maar...Sandra ging gewoon zitten en liet de andere uitrazen... Jaja. Je leest het goed. Sandra was super kalm en rustig. Ik begreep het niet zo goed,  ... Tot ik plots een andere dame aan een andere gate in het oog kreeg. Na een kwartiertje wandelde Sandra naar die mevrouw. ze was constant bezig : telefoon, gsm, radio, pc,... En plots begreep ik was mijn slim baasje van plan was : de blondine spelen.

Sandra vroeg die mevrouw of ze haar kon helpen "normaal gezien zou ik nu in Miami moeten zitten; ik heb op het internet gekeken en heb niet echt een oplossing gevonden. Kan u helpen?" Die mevrouw wou het wel proberen... En direct vertelde ze Sandra .. "Ga al zeker niet naar JFK. Daar zijn geen hotelkamers meer. Alles is vol en we hebben hier net een pak kamers geboekt." Sandra vertelde dat het haar niet uitmaakte of ze nu in Boston of New York zou zitten, ... Als ze  hotel had in Boston, dan bleef ze wel ter plaatse. Maar dat loste basis probleem niet echt op. Die mevrouw vertelde dat ze aan het zoeken en niet zou stoppen tot ze iets vond;) Terwijl de andere onrustig waren omdat ze dorst en honger hadden, stond Sandra geduldig bij mevrouw de baas. Ze werd regelmatig gestoord (baliepersoneel dat naar huis wou, grondpersoneel dat weg wou, catering die confirmatie nodig had, ...) maar Sandra bleef cool. Op een bepaald ogenblik vertelde ze de mevrouw "doe maar die dingen eerst... Personeel moet ook op de hoogte zijn en verder kunnen... Ik blijf hier wel staan, want ik geloof erin dat jij mij de oplossing vindt"  

En na een uurtje daar staan, en vele pogingen kwam het volgende plan naar boven :

- vannacht slapen we in Boston ( Sheraton)

- taxi naar hotel en van hotel voorzien

- morgen vliegen ze ons in eerste klas om 19u50 naar Atlanta (toegekomen rond  22.30)

- in Atlanta zorgen ze voor hotel (wat , hoe , ... Is zorg voor daar want moet door Atlanta geregeld worden)

- zaterdag vliegen ze me in eerste klas om 7u30 naar Miami (toekomen rond 9.20)

Dat was beter van schema  en ...er zaten hotels bij. Tja ... Ik blafte naar Sandra dat ik dit super vond want we zouden toch wat kunnen rusten. Sandra zei "oké, maar mijn bagage zit al wel op de vlieger". Die mevrouw begon te bellen en ze vonden dat haar valies nog niet ingeladen was. Terwijl hoorden we dat de vlucht naar JFK pas om 23u zou vertrekken en dat er spijtig genoeg geen hotels waren in JFK. Dus als je nog moest doorreizen, zou je ofwel on de luchthaven moeten overnachten ofwel zelf een hotel zoeken.

Tegen middernacht waren we uiteindelijk aan het hotel en kregen we de sleutel voor de kamer van de nacht. We hebben snel onze pyjama aangedaan , pillen genomen, pootjes gewassen... Terwijl Sandra nog even naar het thuisfront belde , schreef ik mijn verslagje van deze chaos dag.

En nu snel oogjes toe, snavels toe en bomen zoeken...

Dada tot morgen vanuit Boston.

Sloefie