D2 - Een ongeplande stad

Hallo lieve mensenvriendjes,

Toen ik vanochtend wakker werd om een boompje te zoeken dacht ik eerst wat voor een ongelooflijke nachtmerrie ik vannacht meegemaakt had. Ik moet Sandra wakker maken want we gaan op verlof vandaag. Maar tjonge was dat even schrikken, toen ik zocht naar het boompje… er lag sneeuw en het was ijskoud. Ik ben snel terug binnengelopen en terug bij Sandra in bed gekropen…   Ik ga eerlijk zijn… Ik heb eventjes wat traantjes gelaten want we zaten dus werkelijk in Boston in plaat van Miami.

Toen ik deze ochtend terug wakker werd was het net geen 6 uur maar ik was klaar wakker voor wat actie. Sandra had al een paar keer met het licht zitten spelen en was zich duidelijk mentaal aan het voorbereiden. We zijn dan maar samen opgestaan en onder de lekkere warme douche gaan staan. Ik ben er wat langer blijven onderstaan want ik diende wel genoeg warmte op te slaan voor vandaag. Loebas gaat me uitlachen wanneer ik vertel dat wanneer we vluchten voor de koude, we in werkelijkheid belanden in het nieuwste ijstijdperk van -15 graden. Ik ben nog niet zeker of ik het hem dus ga zeggen :-)


Toen we onze warmste kleding aandeden – lees deze van gisteren – zijn we op zoek gegaan naar een warme vloeistof: voor Sandra een koffie en voor mij een super lekker warm melkje. Sandra heeft gelijk wanneer ze me vertelde dat alle zorgen even weg lijken als je zo van dat warme drankje drinkt :-) Terwijl we ons Starbucks ontbijt aan het eten waren, bekeken we onze opties want wat doe je in een stad waar je niets voor plande, waar je enkele uren in gedropt wordt en waar je niet de gepaste kleding voor meehebt … We kwamen uiteindelijk op 3 mogelijkheden: in een mall naar alle winkels gaan kijken, met de bekende trolley het stad verkennen of toch maar je stoutste (lees warmste) schoenen aan trekken en buiten gaan wandelen. Ik wou echt niet gaan wandelen zelfs niet in de extra warmte van een handdoek in de zak van Sandra, dus dat werd geschrapt. De andere 2 bleven open als mogelijkheid : Het hotel was letterlijk een stop op de trolley parkoers en vanuit het hotel kon je in een van de grootste malls van Boston gaan…

Daar het nog maar pas 8u was geworden en dus waren zowel de mall als de trolley nog niet operatief. En dus ging Sandra eerst de foto’s van de eerste dag al op de computer zetten...  In haar computer zit zo’n een sleufje waar je een SD kaart kan insteken en dan leest die pc dat helemaal uit. Prachtig … als het werk. Het veiligheidskaartje geraakte er eerst niet uit en toen het er uiteindelijk uitkwam, lagen er duidelijk wat kleine ijzeren connectoren op. Sandra probeerde dat fake ding er terug in te steken, maar dat lukte ook niet.  Ik dacht Sloefie to the rescue…. Maar ook met mijn geblaf en gekwispel is het niet geluk : Is die ene bekende meneer misschien mee op verlof gegaan ?!?  Sandra heeft dan wat zitten surfen om te bekijken waar we een kaartlezer zouden kunnen vinden.. maar alles lag gewoon buiten de city.   Sandra bleef extreem rustig en besloot: “FOERT, als ze niet willen gelezen worden… Pech… Het gaat me niet tegenhouden om ze vol te krijgen.”

De conciërge van het hotel hielp ons aan tickets en ze ging zelfs even zoeken of ze geen extra vest of zo kon tijdelijk uitlenen aan ons…. Maar we trokken ons van de koude niets aan …   Ik moet zeggen dat ik heeeeeeel blij was toen ik zag dat de trolley een winterversie had : in de zomer staan er geen vensters in, maar in de winter doen ze alles mooi toe en zetten ze een verwarming op… Het was niet extra warm, maar wel voldoende om in alle rust te kunnen luisteren naar onze gids : Chappie. Chappie was een pensioneerde meneer die het zo leuk vond om rond te rijden en mensen te ontmoeten dat hij dit nog elke dag deed … Ik heb omdat ik zo braaf was hem ook eens mogen helpen met aan de bel ter trekken van de trolley.  Na een deel van de rit kregen we een zotte trees waar zowel Sandra als ik niets van begrepen … Maar we bleven kalm en genoten met onze ogen.  Plots vertelde die mevrouw dat de volgende stop een stop was waar je onder andere de grootste mall zou kunnen bezoeken en het conventie center. Nu we hadden deze ochtend ook gehoord dat in het hotel een conventie center was, dus vroeger we in onze zotste gebarentaal of dit de mall was die ook bij ons Hotel kwam. Toen Bean (want zo noemde ze) ja zijn, stapten we blij uit. Jipie, we doen ook het 2de alternatief.  Sandra wou op zoek gaan naar een kaartlezer, maar vond gewoon niets: het waren allemaal kleding en pruts winkels om U tegen te zeggen.  Toen we de mall gezien hadden en dus bij ons hotel waren gewandeld, was het tijd om uit te checken. Ahja, we mochten de kamer maar hebben tot 14u en het was net geen een uur.

Toen we onze bagage aan de bellboy hadden gegeven en de kamer officieel verlaten hadden, leek de trolley net weg te zijn. Tja.. wat nu. De taxi dan maar. Sandra had een verrassing voor mij vertelde ze me. Ik was benieuwd. Na een kwartiertje file rijden waren we er: JIPIE, ik kreeg een LIIT vandaag. We hebben genoten van de lunch bij het Hard Rock Cafe :-) Nadien zijn we terug gewandeld naar een van de trolley stops en zo geraakten we op een rustig tempo terug aan het hotel. Daar herpakte Sandra enkele dingen : Rugzak in de valies , Handtas uit de valies, shooters in de valies, ….

Toen we onze taxi vroegen voor naar de luchthaven te gaan, zagen we plots onze chauffeur van gisteren avond terug.  We hebben heel de terugweg gebabbeld over de sneeuw, de stad, … Het was heel leuk…. tot… we aan de luchthaven waren. Daar kon onze bagage wel in gecheckt worden, maar konden we geen boarding pass krijgen. HEIN? Blijkbaar was ons ticket zo speciaal dat enkel een supervisor het kon verzilveren en ons toegang tot een vliegtuig kon geven.. GRRR, niet weer hé mannen. We willen naar de zon. Uiteindelijk vonden ze in de vetrekhal Beth, de dame die ons gisterenavond had geholpen met alles. Zij nam het over en alles ging plots heel makkelijk.  De vlucht naar Atlanta was een toffe en rustige vlucht : we kregen kleine hondenbrokjes en melk.. mmm

Toen we van het vliegende voertuig kwamen dienden we naar de Customer Service balie om onze hotelbon op te halen. We hadden deze immers niet meegekregen vanuit Boston, want blijkbaar moet elke luchthaven dat zelf regelen... En toen begon het weer helemaal mis te lopen. Er stond een massa mensen aan te schuiven voor de balie. We gingen mooi als brave burgers achteraan in de lijn staan. Na 20 min stonden we nog steeds op datzelfde plaatsje. Sandra zag daar wel een tapijtje liggen van sky priority, dus voor de mensen die lid zijn van de deltaclub, .. maar daar stond niemand.  Sandra vroeg aan de mijnheer die aan de balie aan het werk was (andere mensen helpen) of ze daar mocht gaan staan want dat ze lid was.  “Neen, zie je dan niet dat er een file is….”   Nog maar even wachten dan maar.  Er kwam een jong ding bij en die ging een voor een de mensen af “is uw vlucht al herboekt?”  en als dat niet zo was ging ze met het papierke naar ne computer en kwam ze met een ander papierke terug. Mensen die zich zelf al herboekt hadden of het al gedaan was moesten gewoon blijven wachten.

Sandra trok haar stoute schoenen aan en vroeg heel lief aan de mevrouw “dat tapijtje daar, wordt dat ook gebruikt of is het er voor sier?” “euh, bent u lid mevrouw?” “Ja” “Ah dan mag u daar gaan staan”. Niet veel later kwam er nog een nieuwe mijnheer langs. Deze moet wel heel belangrijk zijn, want hij was in een kostuum en de andere Delta mensen luisterden direct naar hem. Die besloot om het even snel te reorganiseren : “Zij die enkel voor een hotelkamer hier staan, naar daar? Zij die hier staan omdat ze nog moeten herboekt worden moeten hier blijven staan”  Er was dus weer een totale anarchie : mensen die zo goed als vooraan in de rij stonden , stonden nu achteraan.. mensen die laatst toekwamen, wel die stonden plots eerstes. Sandra diende echter te blijven staan, want het ging toch direct aan haar zijn. Een kwartier later en enkele mensen die per se voorstaken later, wat het aan Sandra.

Eindelijk zou je denken, … “Maar mevrouw, waarom staat u hier? Alles is toch in orde? U hebt toch al een nieuwe vlucht en u hebt toch al een hotel gekregen?” “Mijnheer, de mensen van Boston hebben me verteld dat jullie me een voucher moeten uitdrukken voor het hotel.” “Ah, maar u hebt maar recht op 1 nacht.” “Mijnheer, zou u a.u.b. mijn dossier er willen bijnemen. Er staat letterlijk in vermeld dat u mij vanavond ook een hotel ging aanbieden wegens de extreme vertraging van mijn eerste vlucht DL043”. Dat was blijkbaar iets dat hij nog nooit gehoord had, want hij diende raad te vragen aan zijn collega en zij confirmeerde dat Sandra recht had om een hotel kamer voor de nacht. Ik dacht: “JIPIE, het gaat hier goedkomen”. “Mevrouw, waarom staat u dan in deze lijn te wachten?” “Mijnheer, u baas heeft me gezegd dat ik hier moest wachten omdat u zo vriendelijk zou zijn om me direct te helpen zonder nog een eeuwige file te moeten doen” “Ah oké.. dan maak ik de voucher” Vijf minuten later kreeg ze dan uiteindelijk een voucher voor de “Quality Inn”

“U moet hier naar beneden gaan en dan naar de shuttle wandelen”. “Mijnheer, waar is bagage claim, want ze hebben me in Boston expliciet gezegd dat mijn bagage maar tot hier vloog.” “Mevrouw, u heeft toch je ticket al voor Miami… U bagage werd direct door gestuurd hoor” “Mijnheer, neen.. Ze hebben me expliciet verteld dat ik mijn bagage zelf diende op te pikken want dat het 2 totaal alleenstaande vluchten waren en dat ze wouden dat ik toch mijn kleding had voor de nacht” “Mevrouw.. ik zal toch wel weten hoe het hier werkt..” “Mijnheer, gaat u mij nu uitleggen waar ik de bagage zou moeten vinden. Dan zal ik wel zien wie gelijk heeft en wie niet…” “De mensen in Boston hebben me van alles verteld, en tot nu toe heb ik hen nog niet betrapt op een leugen… Dus ik ga toch denk ik hen vertrouwen”. Ik dacht als die mijnheer haar nu niet gaat uitleggen waar de bagage toekomt dan gaat die daar een uitbranden krijgen. Sandra was tot dat moment heel rustig gebleven, maar het begon duidelijk te veranderen. Maar die mijnheer bond in, en vertelde en lach nu aub niet … “als u naar de shuttles gaat, zie u wel de bagage banden.. u zal uw bagage daar dan wel zien verschijnen he”. “Dank u wel mijnheer”

Sandra haastte zich naar beneden en ja hoor.. daar draaide een eenzame valies wachtend op de eigenaar.  Ze nam ze snel mee en ging dan door naar de shuttle bussen. Ze was duidelijk niet de enige met het probleem.  Een zeer ‘lieve’ dame stond daar de boel een beetje te organiseren. “U hebt een voucher… ga dan naar die shuttle bus” “Is dat de Quality Inn?” “dat hotel is al een tijdje vol, we laten jullie afzetten bij wat er nog vrij is en dat ook de voucher aanvaard”.  Ik zag Sandra twijfelen en ik voelde de stress, … maar ze bleef kalm. (Ik vermoed dat ze zo moe was dat ze gewoon ergens een bed wou waar ze wat kon slapen… want het was nu al tegen middernacht en we zaten nog steeds op de luchthaven).

Met 12 mensen werden we in de shuttle geduwd  en er allemaal terug uitgehaald want de chauffeur kreeg net te horen dat het hotel ook vol was gelopen. De volgende shuttle bus dan maar.. 12 mensen in het volgende busje en weg waren we.  De chauffeur was vriendelijk en probeerde het wat lichter te maken, maar tja iedereen zat wel heel verveeld. Na ene kwartiertje bussen kwamen we aan het hotel aan. Sommige hadden geen bagage mee en konden direct naar de incheckbalie, andere zoals Sandra dienden eerst hun bagage aan te nemen.  Toen iedereen aan de balie stond bleek dat de chauffeur te veel volk mee had want er waren maar 7 kamers meer.  Er mochten dus 8 personen – want er was een koppel bij de eersten - blijven, de rest werd terug in bus geladen… Hop naar het volgende hotel.

Iets voor enen kwamen we dan aan een hotel aan : tamelijk mooie buitenkant, maar zeer versleten binnenkant. Het tapijt dat je verwelkomde was afgesleten en “E” ons enkel nog. We gingen naar de incheckbalie en we kregen een ‘mooie’ kamer.  “Hoe zit het met de shuttle?” vroeg Sandra nog snel voor ze naar de kamer ging. “We beginnen om 5u en het is eerst-komen-eerst-malen” En weg waren we naar de kamer. Het 3de verdiep was al niet veel beter dan  inkom : versleten tapijt, verfplekken overal… “Misschien zijn ze wel aan het renoveren en daardoor dat het hier tijdelijk niet zo proper bij ligt Sandra” probeerde ik.. Maar ik zweeg snel wanneer ze de deur van de kamer opendeed.

Oke het was een mooie houten vloer, maar het was er koud binnen. Er stond wel een frigo, een wekkerradio en een tv. maar geen van de dingen hadden elektriciteit. Even snel een boompje zoeken voor mij en terwijl ging Sandra naar de badkamer. Die was wel tamelijk proper en de handdoeken zagen er toch vers uit… de deur kon je wel niet dichtdoen…   Sandra was denk ik gewoon te moe om nog te denken of te reageren. Ze nam haar pyjama uit haar bagage en kroop in bed.  Ik heb haar nog even moeten helpen met alarmen zetten want binnen 3.5 u dienden we wel terug wakker te zijn en ons klaar te maken voor de volgende dag.

Terwijl Sandra al een boom of 2 afgezaagd heeft, heb ik nog even de tijd genomen om jullie deze dag te vertellen. Hopelijk morgen beter

De vermoeide hond.