D3 - Miami here we are finally

Hallo ,

Ik heb zwaar overtime gedraaid vannacht, want ik wou Sandra toch het gevoel geven dat alles onder controle was en dat ik haar wel op tijd zou wakker maken.. Maar ik ben echt miet zeker of ze veel geslapen heeft hoor.  Na iets meer dan 3u met de lichten uit in bed liggen, stond Sandra op. Ze gaf me een lange knuffel en ik gaf haar een likje terug. "Allez Sandra.. De douche onder zodat we met de eerste shuttle uit dit horror ding wegraken."

Om kwart voor vijf stonden we dan gepakt en gezakt klaar om met een shuttle terug  naar een veilig locatie te gaan. Nog minstens 8 anderen hadden hetzelfde idee, dus het zou moeten lukken als het een deftig busje was. Het werd 5 uur en buiten dames in een zeer "speciale" outfit was er nog niemand toegekomen of vertrokken.  Tien minuten later melde de mevrouw aan de receptie dat de chauffeur net gebeld had en dat hij er zeker zou zijn binnen max 5 minuten. Sandra wachtte nog 15 minuten en ging dan tot de receptie. De mevrouw zou nog eens bellen.  

Eindelijk... Het was net half zes en er kwam een busje. De chauffeur was niet zo vriendelijk en werd bijna zat... Sandra moest vooraan plaatsnemen en de rest kreeg een plaatsje toegewezen achteraan. "Auw.. Je zet de bagage op mijn voet," kwam er net van achter haar . Toen Sandra zich omdraaide stond haar bagage net achter haar naast een zetel gepropt want de koffer was te klein.  Na een spannende rit die uren leek te duren (maar in werkelijk slechts 10 minuten duurde) werden we afgegooid aan de ingang. 

"Bagage moet je hier inchecken mevrouw".  "Hier? Op de stoep." "Ja mevrouw, je bagage wordt direct doorgegeven en je krijgt je boarding pas hier ook".  Ik nam in stilte afscheid van mijn vriendje de valies en hoopte dat hij samen met mij toch op de cruise ging kunnen vertrekken. Maar heb dat maar niet luidop gezegd.  "oei mevrouw. Er is een probleempje. Ik kan niets doen voor jou. Ik moet je bagage aannemen en je dan doorsturen naar binnen. Daar moet je op zoek gaan maar iemand van Delta met een rode jas...  enkel zo iemand gaat je mogen helpen" 

Ik zag het aan Sandra's gedrag. De moed was tot in haar schoenen gezonken, De zoveelste tegenslag. Gelukkig vonden we heel snel iemand en die hielp ons snel en correct verder. We kregen een boarding pas en we konden door naar Security.  Ik moet zeggen die meneer van Security was enorm vriendelijk. ik kreeg zelfs een aaitje over de kop. 

Nu dat we in de luchthaven zaten dienden we te wachten tot de vlucht kon vertrekken. Eindelijk kon Sandra terug aan andere dingen denken dan stress, hotels, sneeuw... Ik vertelde dat het wel al heel lang geleden was dat we iets gedronken hadden en nog langer iets deftig gegeten. Niet veel later had ik al enorm veel spijt, want blijkbaar was enkel Popey open. Popey is een soort hamburger restaurant M of Q maar dan op basis van kip. Nu weet ik niet hoe jullie er over denken, maar om 6 's morgens is een stukje kip er toch net iets over.  Sandra en ik hebben dan maar een kleine breakfast genomen zodat we elk een stukje kip kregen en wat omelet. 

De vlucht werd plots afgeroepen.. Oei.. Ze zoeken mensen om de volgende vlucht te nemen want ze is overbooked. Laat het niet waar zijn hè... Als ze geen 5 vrijwilligers kregen dan gingen ze zelf kiezen...   Sandra verklapte me dat ik me geen zorgen moest maken want door de problemen 2 dagen geleden, had die vriendelijke dame ons in eerste klas gezet.  Dus ons gingen ze er nooit uitknikkeren. Oef,... Dan kon ik toch even wat van mijn hondenleven genieten en over de beentjes dromen.

De vlucht naar Miami ging snel en vlot, misschien omdat ik bijna heel de tijd geslapen heb ;)  eens geland zochten we onze bagage op en lieten we het thuisfront weten dat we uiteindelijk in Miami geraakt waren. Snel zochten we een taxi en die voerde ons in sneltempo naar het hotel.   Maar waar is de zon? Kris, een collega van Sandra, had mij nochtans uitgelegd dat Miami de stad met de eeuwige zon was...   Ah, misschien was de zon wel aan verlof toe en was die nu even naar België vertrokken.

In het hotel kregen we een vriendelijke ontvangst. Blijkbaar hadden die mensen echt wel alles genoteerd wat er al doorgegeven was tijdens de vorige dagen. Sandra had zowel donderdag als vrijdag naar hen moeten bellen dat ze er haar kamer diende te annuleren voor die dag door de problemen dat ze had gehad. En die mevrouw (nog in opleiding) vertelde haar direct dat nu het verlof wel echt ging beginnen en dat ze in het hotel er alles gingen aandoen. Haar kamer  was nog niet klaar, maar dat mocht geen probleem geven. Ze stelde voor om naar de clublounge te gaan en daar al in alle rust te ontbijten en terwijl gingen ze een kamer voorbereiden. 

Na een superlekker melkje en een beetje spek voor mij, kwam de mevrouw verantwoordelijk voor de lounge met een update : "blijkbaar heeft u wel wat probelemen gehad om hier geraken en daarom stellen we u dit voor : de executive suite is net proper gemaakt.. U krijgt een upgrade van de kamer en mag deze gebruiken tot morgen. Uw bagage gaat daar binnen zo'n 10 minuten gebracht worden. En om u helemaal te ontstreden willen we u ook nog eens extra verwennen : we bieden u een destress massage van 90 minuten aan de helft van de prijs aan. "  Ik zag Sandra twijfelen, ... Dus heb ik haar even wat advies gegeven : het is nu 11 uur, te  laat om nog iets zinnigs te doen; het weer zit niet mee en ze verwachten nog regen...  Sandra ging akkoord met het voorstel van mevrouw en ik kreeg een dikke knuffel als beloning om zo een brave hond te zijn. Nu dat mevrouw dat allemaal geregeld had, kregen we de sleutel en gingen op zoek naar ons bed voor de nacht.

"Sandra, Ben me je zeker dat dit de juiste kamer is... Het is gewoon nog groter als je appartement van vroeger!" Sandra herhaalde nog even dat ze deze kamer kreeg omdat het hotel haar extra wou verwennen. Als ik hier elk hoekje moet welkom heten dan ga ik toch een tijdje bezig zijn. Sandra opende haar valies en sprong onder de douche. Alle slechte vibes moesten weggewassen worden en eindelijk kon ze aan haar verlof beginnen. Nadien gingen we naar de Spa want daar hadden we een afsrpaak : Sandra kreeg een destress massage en ik kreeg een lekker warm handdoek ... Ik ben zo in slaap gevallen. Sandra is tijdens de massage ook een paar keer in slaap gevallen hoor.. Dat verklapte de masseuse mij later ;)

Nu dat we goed ontspannen waren konden we toch even gaan genieten van Miami city... Mis poes want het begon net hard te gieten. Plan B dan maar : even in de lounge een koffie gaan drinken en wanneer het niet meer met bakken uit de hemel valt , naar de kleine mall op de pier. Zo gezegd zo gedaan.  Ik weet niet wat er te doen was op de mall maar ik vermoed dat er veel gratis werd uitgedeeld.. Zo veel volk, zo veel lawaai, ... We hebben heel de mall afgewandeld en dan snel in de HRC binnen gewandeld. Lekker een LIIT voor mij en een cola light voor Sandra... We hebben daar niet gegeten want het was daar net niets TE .   

Sandra is eigenlijk na haar drankje snel naar het hotel terug gespurt, weg van alle herrie ... Terug naar de rust en kalmte.  Het is duidelijk ze is nog niet het in een verlofstemming.   In de lounge hebben we nog een uurtje gelezen en zijn nadien naar onze suite teruggekeerd. Terwijl Sandra nog even zapte, heb ik mijn dagelijkse belofte nagekomen : deze blog.

Ook al is het nog maar net 9 uur, we zijn klaar voor dodo te doen.

Slaap wel ... En hopelijk vanaf nu een echt verlof ;)

Sloefie