Deze ochtend werden we wakker zonder wekker, dat hoefde ook niet want vanaf vandaag waren we officieel in verlof. We hadden onze bestemming uiteindelijk bereikt en hadden nu maar 1 ‘must do’ meer: op tijd op de boot zijn. Dat kon niet zo moeilijk meer zijn na alles wat we al meemaakten deze afgelopen dagen.
We wasten onze pootjes onder een hemelse douche en begonnen dan aan het zoeken: jaja, vind jij misschien alles snel terug in zo’n grote ‘kamer’ waar er 701 plaatsen zijn om iets te leggen? Sandra vond alles tamelijk snel terug… enkel haar GSM had ze ergens gelegd dat ze niet meer wist. Sloefie de speurhond mocht daardoor zijn kwaliteiten nog eens boven halen . Ik heb alle hoekjes afgezocht en mijn neus liet me niet in de steek: ik vond hem en kwispelde blij.
Nu dat alles zijn oorspronklijk plaatsje terug had in genomen, was het tijd voor wat brekkies voor mij en een lekker melkje. Sandra zocht waar ze zin in had op het buffet en we aten samen rustig en gezellig alles mooi op. Sandra ging nog een refill halen en dan was het tijd om afscheid te nemen van dit leuk hotel.
We brachten onze bagage naar beneden, checkten uit, kregen direct ene taxi en .. weg waren we. Een kleine 5 minuten later stonden we dan in de haven aan de boot. Amai, zo’n groot ding, blijft dat drijven? Hopelijk hebben ze daar veel herkenningspunten want ik ga anders toch een beetje verloren lopen. Oei, oei.. daar begint het al : “mevrouw, locatie A of B? Wat staat er op je papieren?” Samen met die bagagedrager bekeken we het papier en we moesten naar “B”. Tuurlijk daar waar de meeste mensen stonden. We namen afscheid van de valies.. tot straks blauwtje.. je zal je niet eenzaam voelen hoor tussen al die anderen.
We geraakten snel binnen en dienden dan door de security te gaan. De trolley werd op een loopband geplaatst, de handtas ook en we wandelden door de metaaldetector. De handtas kwam snel door, maar de trolley die bleef maar weg. Een groep van 4 dames kwam ook al door en ook die kregen hun handbagage niet terug. “Sandra, wat heb je nu weer uitgestoken?” “Niets Sloefie, ik diende mijn laptop er ook niet uit te halen.. alles mocht erin blijven zitten”. In de andere rijen ging alles super vlot vooruit en wij stonden daar maar te koekeloeren. Sandra begon een beetje ambetant te worden, want dit moest wel allemaal verlof voorstelen en het ene na het andere ging fout. Uiteindelijk was de pc van de machine blijkbaar gecrasht en hadden ze nog net haar handbagage kunnen zien, en hadden ze in de de volgende iets raars gezien. Wisten die mensen veel dat die 5 kiekens niet samen waren :)
We dienden op eer en geweten ook te melden dat we niet met Ebola in contact hadden geweest, geen verkoudheid hadden, … Nadien mochten we ‘inchecken’, dat moet toch vlot gaan he. Dat dacht je maar: een jong meisje wist niet goed wat ze diende te doen met 2 soorten identiteitsbewijzen. Ofwel ben je Amerikaan of wel ben je Belg, maar hoe moet je de gegevens van een mengelmoesje. Ik heb het al meerder malen gezien en het is tamelijk eenvoudig hoor mevrouw: jullie moet gewoon weten dat ze ‘Amerikaanse’ want anders moeten jullie veel te veel papierwerk extra invullen; op de luchthaven moeten ze eerst aanduiden dat ze Belgische is en dan aanvinken dat ze toch Amerikaanse is… Het verschil tussen het alles: het opgeven van een adres in Amerika of niet. Ze mogen je blijkbaar als Amerikaan niet meer vragen waar je woont. Als buitenlanders moeten ze dat vragen voor veiligheidsredenen. Enfin, die jufrouw wou niet naar mij luisteren en Sandra mocht al helemaal niets zeggen. De juffouw diende haar baas er bij te halen, die haalde er dan nog zijn baas en uiteindelijk stonden ze daarna met 4en te koekeloeren naar ‘Hoe vullen ze zoiets in’. Raar zenne, maar dit is toch niet zo uitzonderlijk. Ze namen de beslissing van enkel de gegevens van de greencard te gebruiken… Moesten ze daar zo lang over nadenken.. ik had het dat jong spul toch al gezegd van de eerste minuut… “Sloefietje, kalm.. niet iedereen weet dat jij een superhond bent hé.” We mochten dan toch door naar de vertrekhal waar ze net begonnen waren om mensen aan boord te laten. Deze keer mochten we niet voorsteken. Het ging echter heel vlot en zo’n half uurtje later stonden we dan op het schip. (ik ga je morgen wel wat uitleg geven over het schip, maar ik moet wel eerst mijn weg zelf een beetje vinden hé)
We wandelden wat over de dekken van het schip om zo toch iets van herkenningspunten te krijgen. Sandra had wat dorst gekregen en dus vonden we dat we maar – wat we toen dachten – het hoogste dek te gaan en daar al een biertje of zo te drinken. Zo gezegd zo gedaan. Terwijl we van de Corona (want er was niet veel anders op dat ogenblik beschikbaar) genoten, kwam de zon af en toe al eens piepen. “OMG”. Zo veel volk dat op de boot zit : Kleine kinderen met hun ouders dat maakt wat kabaal. Maar dan heb je de tieners, studenten die alles te gelijk willen doen en dus vooral willen opvallen. Sandra vroeg aan een van de obers of er altijd zo veel jongelui aan boord waren. De ober antwoordde dat het gelukkig maar een week om de x maanden zo is… Sandra vroeg dan maar heel voorzichtig waarom. Blijkbaar is het Spring Break, wat betekende dat allen scholen en universiteiten een weekje verlof geven. Een beetje zoals ons carnavalverlof maar dan op een ander tijdstip. LAP, Sandra heeft weer goed gekozen. Ik herinner me nog die ene dag op de boot van Holland America: de boot deed 2 grootsteden aan die dichtbij elkaar lagen en de menigte die toen aan boord kwam had enkel tot doel ‘PARTYEN’. Hopelijk is dit nu niet heel dit verlof het geval.
Sandra besloot actie te ondernemen en op zoek te gaan naar gegarandeerde rustpunten op de boot. We wandelen naar het einde van het dek en vonden daar een 18+ gedeelte : enkel volwassen mogen hier komen (en ik het hondje van een volwassene ook). Het had een eigen zwembad, een eigen bar, een eigen snackbar, en nog ligzetels ook. PERFECT voor ons dus.
Daar het bijna 1 uur was, waren we wel wat nieuwsgierig of we nog niet in onze kajuit konden. We daalden dus via de trap de verdiepen af. Allez dat was het plan We kwamen echter na 1 verdiep de Spa tegen en dat wou Sandra wel zeker eens bekijken. Na die rustgevende massage van gisteren en de herinneringen aan de vorige SPA's op verschillende boten, zou dit ook wel een mogelijk rustpunt zijn voor Sandra. We bekeken alles en we namen een speciale offerte aan: 7 dagen ongelimiteerd naar de sauna, stoombad, warmtebedden, … voor de prijs van 3 dagen. JIHOE, we gaan hier gaan genieten op de boot.
We zijn aan onze kajuit geraakt hoor.. Ze is helemaal anders opgebouwd dan die van de HollandAmerika : geen badkamer apart maar ingewerkt in de kamer, geen enkele rechte muur,… maar wat een uitzicht. Sandra wou eens op het gat van het schip zitten. Ze hadden haar gewaarschuwd dat je dan wel de meeste schokken voelden, maar ze wou het proberen. En amai.. hier ga ik toch uren zitten wegdromen hoor.
We staken de trolley en handtas veilig weg. We hadden nu al een goede plaats om te zonnen gevonden, een goede plaats voor te relaxen… het volgende was dan ‘communicatie’. Wetende hoe Sandra flipte in die dagen dat er totaal geen netwerk was, moeten we zeker zijn dat ze dit heeft. IK wil geen scenes met haar . We zochten het internetcafe op en namen daar een bundel pm te kunnen surfen. Jiha.. ik ga mijn verhalen online kunnen zetten
We wandelden verder en zagen toen een mijnheer waarbij je alle restaurantreservaties kon doen. Sandra vroeg aan die mijnheer waarom ze wel een sticker had voor ‘ongelimiteerd drinken’ maar niet voor de ‘specialiteiten restaurants’ want beide zaten in de reservatie inbegrepen. De meneer begon in zijn papieren te snuffelen en plots kreeg Sandra haar tweede sticker. Hij verontschuldigde zich in naam van de maatschappij dat ze een foutje hadden gemaakt .. Sandra zei dat het niet erg was, maar dat ze het gewoon even diende te begrijpen. Ze maakte tegelijk ook gebruik van de mijnheer om een restaurant voor morgen te kiezen de “Teppanyaki”.
Oei Sandra… je moet je gaan klaarmaken want je hebt voor vanavond nog een show met eten geboekt. Wij haasten ons naar de kajuit maar daar was nog geen bagage te zien. Wat nu.. “ Sandra je een beetje opfrissen en dan hopsake naar beneden. Je moet daar op voorhand zijn als je een goede plaats wil hebben.” Het was een klein circus waarbij je als toeschouwers echt met je neus op de kunstjes zat te kijken. Terwijl kreeg je nog lekker eten ook… Het was een mooie afsluiter van de lange dag. Terwijl was ik stilletjes aan het hopen dat mijn vriendje er toch zou zijn. En ja hoor... daar stond hij mooi op wacht voor de deur. Jipie.. het verlof kan beginnen.
Slaapwel lieve lezertjes
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten