Hier zijn we dan weer.
Mijn kleine broer Sloefie is zijn paswoord kwijt of Google vertrouwt het zaakje niet. Met andere woorden het is terug aan bibi, Groote Broer, om het dagelijks logboek in de wolken bij te houden.
De dag begon veelbelovend. Al rond zes uur kwam er een zonnetje pieren door een spleet tussen de gordijnen. Maar mijn baasjes gaven geen teken van leven. Allez, niet het juiste soort leven. Ze waren allebei deelnemers in het wereldkampioenschap boompjes zagen bij nacht. En het ging er hard aan toe in de finale.
Maar ondanks de weersvoorspelling van gisteravond was er dus zon.
Tegen acht uur, kwam er beweging in bed en om klokslag acht uur begonnen de vogeltjes te zingen. Nee, nee. Dat is een van de standaard geluidjes van een iPhone.
Hoe je dat moet instellen? Klok - Bedtijd - Opties - Wekkergeluid : Vogelgezang.
Enfin, waar was ik gebleven? O ja, opstaan.
Het was gisteren niet laat geworden en dus kwamen onze baasjes redelijk vlot uit bed. Ze hadden dan ook een extra uur slaap van ons gekregen.
De meeste lezers en lezeressen kennen wel het mensenritueel van het Opstaan. Dat duurt soms uren!!!
Allez na een half uur wachten waren we klaar voor het eerste ontbijt. Op dek 14 was het een chaos van jewelste. Wij, volleerde cruise-honden, wisten wat er aan de hand was. Iedereen zocht overal naar alle soorten eten bij alle standjes. En vond toch niet wat hij of zij zocht. Typisch. Wij hadden onze bestelling op voorhand doorgegeven aan onze baasjes ... lekkere worstjes van bij het Engels ontbijt, een stukje wafel en een sneetje gekookt bacon (Engels) voor mij en hard gebakken bacon (Amerikaans) voor Sloefie. Je moet je baasjes voor jou laten werken.
Er was nog plaats in het zonnetje op het achterdek en dus zaten we met ons zessen daar, een beetje fris maar toch zonnig. Wij konden nog wat nasoezelen want we zaten lekker uit de wind. Rondom ons was er enkel water en in de verte wolken, laag hangend, ook gekend als mist. Van het land was er geen spoor meer.
Vandaag stond er niet veel op het verplichte programma. Om 11 was er briefing van Mijnheer Didier en voor de rest ... zorgen dat je op tijd voldoet aan de geboden van een cruise - eten, drinken, slapen, herhaal 3 maal.
De briefing van Mijnheer Didier was heeel gedetailleerd maar ook heeeel lang. Achteraan zaten er zelfs een paar te knikkebollen. Wacht maar tot het straks examen is en Poetin’s politie niet kan lachen met de verkeerde antwoorden. In Siberië spelen de Rode Duivels niet.
Mijn maagje was al een dik half uur aan het knorren toen we eindelijk gelost werden. Tiens, mijn baasje had zelfs een prijs gewonnen - dat gebeurt niet vaak - een pet van Go For Cruise omdat hij wist dat Peter de Grote, groot was. Daarom noemen ze mij ook Groote Broer he. Omdat ik zo groot ben. In vergelijken met Sloefie.
In de namiddag ben ik dan samen met mijn baasje begonnen aan het schrijven van de eerste dagboekbladzijden. Een geestelijk inspannend werkje en de prijs die mijn broer en ik moeten betalen om mee op reis te mogen. Want het motto luidt - wie niet werkt, gaat ook niet op vakantie. Het lijkt wel de slogan van de partij van Bartje.
Je steekt daar nogal wat tijd in, in dat schrijven. En voor je het weet staan de buren aan de deur te bellen. Of we zin hebben om eens te gaan aperitieven? Mijn broer en ik hebben daar altijd zin in, of we nu aan het schrijven zijn of niet. Naar het schijnt schrijven we zelfs beter na het aperitief dan ervoor. Maar ik herinner mij daar meestal niets van.
Na het lange aperitief - all-in heeft zo zijn voordelen - was het dan tijd voor de tweede shift in het restaurant. Snif. Wij hoopten toch minstens op een lekkere kluif voor ons maar zelfs uit de kip waren de beentjes verwijderd. Voor ons werd het een droge koek. Ons baasjes ging het beter af. Snachts waren er verlengingen bij het kampioenschap boompjeszagenbijnacht.
Tot morgen, tot in Voorpommeren.
Groote Broer,
Gediplomeerd cruise-blogger.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten