Eerst moeten we een kleine verontschuldiging schrijven.
We hebben jullie lelijk in de steek gelaten.
Want zo plots in het verhaal van onze avonturen in het land van nonkel Vladimir lieten we niets meer van ons horen.
Sorry.
Nee. We zijn niet opgepakt bij de grens door de NVKM, de GRU, de KGB of OKRA. En we zijn ook niet naar een goulash gestuurd. Of een goelag. Allez Siberië.
Niks van dat alles.
We hebben onze taak van blogschrijver tijdelijk moeten neerleggen.
Want mijn broer en ik waren onder de wapens geroepen.
Niet dat we in kaki moesten rondlopen. Neen, we liepen in het wit rond. Verplegerswit.
Waarschijnlijk herrineren jullie je nog dat we een derde hond gehoord hadden enkele nachten terug.
Na de eerste dag Rusland heeft het echt miezerige weer de derde hond mee aan boord gebracht. We hadden dan wel mijn baasje naar de dokter gestuurd voor pillen en spuiten maar het was te laat. Ze zat al met de vlooien de zware valling.
En tijdens de volgende nacht werd het nog veel erger.
We moesten de volgende dag dan wel maar een half uurtje later opstaan - de tweede dag waren de Russen veel vriendelijker of zo. Net als de vorige dag werd er eten besteld via de tv. Dat was handig, zelfs al kwam het terwijl we nog in onze pyjama rondliepen.
En voor vandaag hadden we speciaal gecontroleerd dat er wel worstjes opstonden.
Maar de bestelling was alweer niet juist.
Mijn baasje verroerde zich niet toen de wekker afliep.
Geveld door Moedertje Rusland.
Mijn broer porde zijn baasje dan maar om de deur open te doen. Want de levering was meer te vroeg dan gisteren. In plaats van een half uur later was het eerder op het zelfde moment.
Gezien de toestand van mijn baasje hebben mijn broer en ik dan wel spoedoverleg bij de Veiligheidsraad aangevraagd. Want ze bleef maar bassen en bassen. Daar moet meer dan een zieke hond in huizen.
Uiteindelijk besloot de raad tot een algemene mobilisatie. Wij werden verpleegster. Het andere baasje werd aan land gestuurd om te zorgen voor wat fotootjes en zo. Want ja we waren toch in Rusland vandaag, een kans die je niet elke dag krijgt.
En wat hebben we dan een hele dag gedaan?
- Op tijd en stond zorgen voor nieuwe neusdoekjes.
- Af en toe een glaasje water brengen
- Af en toe een lepeltje levertraan of snoepjes in de mond stoppen
- Veel waken (wij) en slapen (baasje)
Het meest kritische moment was wel wanneer de kamer eens moest verlucht worden. We hebben dan ons baasje onder de oksels vastgepakt en haar meegenomen naar de koffiehoek. Zo kreeg ze ook wat warmte binnen.
Hadden we al gezegd dat het koud was en miezerig?
Neen?
Dat was nochtans het geval. Alsof het al herfst was.
Na de kuis kon ons baasje onbelemmerd verder uitrusten. De koffie met had duidelijk geholpen.
Het was lang wachten tot de rest van het gezelschap terug was.
En Moederjte Rusland was blijkbaar nog niet klaar met vechten, want nog twee meer slachtoffers waren te betreuren - zelfs al wouden die dat niet toegeven. Wij wisten wel beter.
Broer heeft aan zijn baasje gevraagd om nog een verslagje te schrijven van de avonturen aan land. Hopelijk moeten jullie geen twee maanden wachten.
Sloefie en Groote Broer,
Niet-gediplomeerde verplegers
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten