Goede morgen lieve lezers,
Deze
nacht hebben we geslapen als een roos. Onze wekker stond wel op want we
hadden een lange rit voor ons. Vandaag zouden we immers van San Dimas naar San Francisco rijden. Volgens mijn vriendje Tom zou dit ongeveer 6u duren. Alleen weten Sandra en ikzelf dat dit bijna nooit zal lukken. Na een douche voor Sandra en een hondenwasje
voor mij gingen we om een pannenkoekje. In een Holiday Inn Express heb
je immers een gratis ontbijt en daarbij horen versgebakken
pannenkoeken. Ik was zo flink geweest de laatste dagen dat ik op het
knopje mocht drukken.
Deze ochtend was mijn nieuw vriendje ook heel flink. Hij of zij ( ik weet nog niet goed of het een vrouwtje of een mannetje is) kwam voor de eerste keer echt buiten. De vorige dagen wou hij wel met mij spelen maar van andere mensen om zich heen wou hij niets weten. Vandaar dat we nu heel snel een foto wilden maken in het geval hij/zij terug weg zou kruipen.
Sandra wou voor we begonnen aan de lange route wel een lekkere Starbucks koffie, want zonder cafeïne kan je niet heel geconcentreerd blijven. Zo overtuigde ze me. Toen we uitcheckten uit het hotel vroeg ik de jongen waar de dichtstbijzijnde Starbucks was. Hij vertelde ons naar links rijden wanneer je uit de parking komt, dan rij je onder de autostrade door en het 3de licht nadien heb je een Starbucks. Gelukkig geloofde ik niet zo veel van die jongen zijn uitleg en vroeg ik mijn vriendje Tom om raad. En weet je wat die zei: je rijdt uit de parking naar rechts, ga onder de autostrade tot aan het 3de licht. We vermoeden dat de jongen van de receptie nog niet zo goed het verschil weet tussen Links en Rechts, maar we zijn het hem niet gaan zeggen hoor.
We moesten even aanschuiven en met een Venti Cafe
Latte in de wagen, vertrokken we dan. Sandra vond het een goed idee om
geen tolroute te nemen, want het zou toch maar max 15 min uitmaken..
Dus vertrokken we vol goede moed. Zelfs ik ging een stukje van de rit
voor mijn rekening nemen, zodat Sandra even kon uitrusten.
Na
een hele lange tijd steeds rechtdoor te rijden en niet veel anders
te zien dan in de verte een wagen voor jou of een vrachtwagen net achter
jou, was ik het een beetje beu aan het worden. Ik ben dan maar
observator geworden. En niet veel later denk ik dat ik de schaapjes aan
het observeren was. Sandra heeft me lekker laten indutten, terwijl zij
op autopiloot de kilometers afmaalde.
Op
een bepaald ogenblik kwam er plots een rare geur in mijn neusgaten en
ben ik hard beginnen blaffen. Sandra vertelde me dat ik rustig moest
blijven want dat we gewoon een enorm veebedrijf voorbijreden. Het
bedrijf moet zo een 2 km lang geweest zijn langs de autostrade. je zag
koeien/kalven/stieren tot in de verte. Jullie weten hoe een boerderij
ruikt he, wel doe dit nu maar 10x en dan weet je hoe het daar ‘goed’
rook. Toen we het bedrijf voorbij waren, viel ik terug in slaap. Sandra
heeft me nadien verteld dat we nog zo’n kolossaal bedrijf zijn voorbijgereden maar dat daar absoluut niets van te ruiken was.
Na de warmte van San Dimas
( > 30 graden), kwamen we op een bepaald ogenblik in een heel koud
stuk (< 10 graden) en Sandra heeft toen even de airco afgezet, want
ik begon een beetje te rillen van de kou. Nadien reden we volgens mij
door een uitloper van de woestijn, want er was nergens een groen blaadje
meer te zien en het was er terug lekker warm.
Rond
13u waren we net voor halfweg, maar onze auto kreeg wat dorst liet hij
weten. Daar we toch al een hele tijd aan het rijden waren, heb ik Sandra
gevraagd of we geen korte pitstop konden inlassen zodat we alle 3 een
nieuwe vulling konden nemen. Ik weet niet of het er iets mee te maken heeft, maar nadien
hebben we enkel nog traag verkeer, omleggingen, wegwerkzaamheden, … tegengekomen. Op
een bepaald ogenblik hebben we een half uurtje gewoon op dezelfde
plaats gestaan. Sandra vertelde me dat er waarschijnlijk een ongeluk was
gebeurd en dat ze bezig waren de baan vrij te maken. En ze had
gelijk hoor… toen we uiteindelijk terug begonnen te bollen en zo’n 5 km
verder stond er vrachtwagen aan de kant waar ooit een aanhangwagen had
aangehangen en de stukken van een auto (mercedes
aan het symbooltje te zien) die mooi op een hoopje waren geduwd. Sandra
denkt dat de mensen die erin zaten er waarschijnlijk niet zo goed zijn
uitgekomen.
Na
6u30 rijden kwamen we de eerste tekenen van San Francisco tegen. De
mededeling van 130 mijl deed ons echter vermoeden dat we nog een tijdje
in de wagen zouden zitten. Sandra hield goed vol met de kilometers af te
malen. De laatste 50 km zijn we een beetje van de een naar de andere
autostrade gestuurd. Een deeltje was super grappig: we diende de
autostrade te verlaten, reden 1km door het centrum van een stadje om
nadien een andere autostrade terug op te rijden. De Amerikanen zouden zo
goed in alles te organiseren, en toch bestaat zo’n situatie… woef woef (= hihi)
Uiteindelijk
na nog een leuke file om San Francisco City binnen te geraken, zijn we
aan het hotel geraakt rond 18u. Dit betekent we er net geen 8u over
gedaan hebben. Maar toen begon het leuke deel van de dag. Sandra diende
in te checken in het hotel met haar kredietkaart van Ask4it. Alleen… zat
deze kaart nog goed verstop in haar bagage en had ze geen zin om de
bagage te openen in de lobby. De receptioniste stelde een aantal grandioze
ideeën voor vond ze zelf: gebruik je privé kaart voor de eerste nacht,
open je bagage in de gang hier net naast, zeg je laatste 4 cijfers van
je kaart, …. Maar als je de kaart zelf niet in je handen hebt is het
moeilijk om de cijfers zo maar op te zeggen. Uiteindelijk gaf ik haar
het idee: kijk eens op je gsm naar de bank applicatie. En ja hoor, daar
vonden we samen zowel de eerste 4 als de laatste 4 cijfers van de mastercard.
JIHA, we kunnen het inchecken afwerken. Nu, de mevrouw had super
nieuws: daar we al zo vaak geweest waren en goede klant waren van de
Holiday Inn groep hadden we een upgrade gekregen. We kregen een suite
met een super uitzicht.
Nadat we onze bagage afgezet hadden op de kamer een pitstop gemaakt hadden, zijn we naar Fishermans’ Wharf gereden. Sandra en ik hebben immers een traditie om elke keer dat we hier toekomen tot aan de Fishermans’ Wharf te gaan en bij HRC (hard Rock Cafe) iets te gaan eten.
Na
ons drankje en hapje zijn we teruggereden naar het hotel en even goede
dag gaan zeggen aan Luis, de persoon die verantwoordelijk is voor de
Lounge. Hij wist blijkbaar nog de naam van Sandra en mij. Na een korte
babbel zijn we terug naar de kamer gegaan en hebben we enkele minuten
gewoon aan de venster staan gapen.
Sandra
had vandaag al heel veel gedaan dus zij mocht rusten. Maar ik had nog
een belangrijke taak voor we gingen slapen: de blog van vandaag
schrijven. Nu dat dit klaar is kunnen we gaan slapen.
Slaapwel
Sloefie (en het slapende vriendje)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten